Ο Κλεομένης ήταν βασιλιάς της Σπάρτης από το 235 π.Χ μέχρι το 219 π.Χ. Γιος του βασιλιά της Σπάρτης, Λεωνίδα Β’, πήρε τον θρόνο όταν ο πατέρας του πέθανε το 235 π.Χ. και βασίλεψε μέχρι το 219 π.Χ. Συνέχισε τις μεταρρυθμίσεις του Άγη Δ’, προσπαθώντας να αποκαταστήσει την Σπάρτη ως την μεγάλη δύναμη της Πελοποννήσου. Εναντίον του συνασπίστηκαν οι δυνάμεις της Αχαϊκής Συμπολιτείας και οι Μακεδόνες του Αντίγονου Δώσων.
Στις συγκρούσεις που ακολούθησαν που είναι γνωστές ως Κλεομένειος πόλεμος, οι δυνάμεις της Αχαϊκής Συμπολιτείας και των Μακεδόνων επικράτησαν στη μάχη της Σελλασίας το 222 π.Χ. Ο Κλεομένης πέθανε τρία χρόνια αργότερα, το 219 π.Χ. στην Αίγυπτο.
Γράφει ο Περικλής Ροδάκης:
I. ΜΙΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ ΜΟΡΦΗ
Ελάχιστες προσωπικότητες στην Ιστορία μπορούν να παραβληθούν, σε τραγικότητα και μεγαλείο, με τον Κλεομένη Γ’, τον τελευταίο ουσιαστικά, άλλα μαζί και τον πιο μεγάλο βασιλιά της αρχαίας Σπάρτης. Κατανόησε, όσο κανένας άλλος σύγχρονός του, την εποχή του και με τη δράση του προσέγγισε τόσο πολύ το νόημα των καιρών ώστε να γίνει το μήνυμα της Ελπίδας, σε μια εποχή βαθειάς κοινωνικής κρίσης και απόγνωσης. Επικεφαλής των λαϊκών μαζών αγωνίστηκε στον πιο ωραίο αγώνα, για τη δημιουργία μιας κοινωνίας πραγματικά ελεύθερων ανθρώπων. Και στην προσπάθεια του αυτή, θυσίασε τα πάντα και πάνω απ’ όλα τον εαυτό του. … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Μια από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες που έχουν συμβεί στον πλανήτη, αλλά ταυτοχρόνως, ίσως κι απ’ τις λιγότερο συζητημένες, είναι αυτή τών ιθαγενών κατοίκων τής Αμερικής (Νοτίου και Βορείου), από τούς Ευρωπαίους άποικους.
Στην σημερινή παγκόσμια ιστορία, έχει καθιερωθεί η άποψη ότι ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική το 1492. Βεβαίως, την άποψη αυτή, διαψεύδει η ίδια η παρουσία τών Ινδιάνων στην Αμερική, που σημαίνει ότι ο Κολόμβος άργησε «λίγο».
Οι ιθαγενείς πλήρωσαν το θλιβερό προνόμια που είχαν να κατοικούν σε πλούσια εδάφη και την απληστία τών Ευρωπαίων που δεν δίστασαν να σφετεριστούν με κάθε τρόπο την νέα φλέβα χρυσού που ανακάλυψαν.
Οι θηριωδίες, τόσο τών Ισπανών και τών Πορτογάλων, στην Νότια Αμερική, όσο και τών Αγγλοσαξόνων και λοιπών Ευρωπαίων στην Βόρεια, είναι γνωστές και μη αμφισβητήσιμες. Ειδικά στην Βόρεια Αμερική και στις Η.Π.Α., oι εντόπιοι πληθυσμοί, όχι μόνο καταληστεύθηκαν και κατακρεουργήθηκαν, αλλά κι αυτοί που απέμειναν και δεν εξοντώθηκαν από τις ασθένειες που έφεραν μαζί τους οι άποικοι, υποχρεώθηκαν μέσω συνθηκών, που άλλαζαν κατά το δοκούν οι ισχυρότεροι λευκοί, να εγκαταλείψουν τις εστίες τους κι από ‘κει που ήταν ελεύθεροι, να ζουν σε προκαθορισμένους καταυλισμούς που υπεδείκνυαν.
Οι Ευρωπαίοι εισβολείς, οι οποίοι καταπάτησαν τα εδάφη τους, απέκτησαν δικαιωματικά τον ινδιάνικο χαρακτηρισμό «γουασίτσιου», που σημαίνει «αυτός που δεν είναι Ινδιάνος», αλλά κι «αυτός που παίρνει το μεγαλύτερο κομμάτι για τον εαυτό του».
Σε μια από τις φυλές τών ιθαγενών τής Βορείου Αμερικής, αυτής τών Λακότα, που συρρικνώθηκε και ουσιαστικά φυλακίστηκε σε έναν καταυλισμό, αναφέρεται στην ακόλουθη ομιλία που έδωσε το 2010, ο Αμερικανός φωτογράφος Άαρον Χιούι (Aaron Huey), κάνοντας μια επιγραμματική αναδρομή στην χρονολογική σειρά τών τραγικών -για τούς ιθαγενείς- γεγονότων … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Ξαφνικά ένιωσα μια ανυπόφορη ζέστη που ερχόταν από το κέντρο… Βγήκα αμέσως έξω, περισσότερο απορημένη παρά τρομοκρατημένη, και αντίκρισα κάτι το απίστευτο… Άντρες και γυναίκες κατάμαυρους, καψαλισμένους, μισόγυμνους, χωρίς μαλλιά. Έβλεπες πρόσωπα να λιώνουν σαν κερί. Κι ούτε μπορούσαμε να βοηθήσουμε τους δυστυχισμένους ν’ ανέβουν στα κάρα, γιατί ήταν χωρίς δέρμα. Μόνο που τους αγγίζαμε, ούρλιαζαν σαν τρελοί…». Στόμου Καγιάμα, επιζήσασα τής Χιροσίμα
Το 1945, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος βρισκόταν ήδη στο τέλος του, με την ήττα τών Γερμανών. Η μόνη δύναμη που εξακολουθούσε να αντιστέκεται, ήταν η Ιαπωνία. Δεν έμελλε όμως για πολύ…
Οι Αμερικανοί, σε συνεργασία με τον Καναδά και την Μεγάλη Βρετανία εκπονούν το «Σχέδιο Μανχάταν». Μια ομάδα επιστημόνων, με επικεφαλής τον Αμερικανονεβραίο φυσικό Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, από το 1942 είχαν επιδοθεί σ’ έναν αγώνα δρόμου παράλληλα με τούς Γερμανούς για την κατασκευή τής ατομικής βόμβας. Οι Αμερικανοί το κατορθώνουν πρώτοι, ξοδεύοντας για τον σκοπό αυτό 2 δις δολάρια. Πραγματοποιούν την πρώτη επιτυχημένη πυρηνική δοκιμή, στις 16 Ιουλίου 1945, στην έρημο τού Νέου Μεξικού. Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά: Η άμμος, εξαιτίας τής θερμότητας, μετατράπηκε σε γυαλί σε πλάτος 75 μέτρων και βάθους 2 μέτρων· η 30 τόνων ατσάλινη βάση τής βόμβας εξαϋλώθηκε· το ωστικό κύμα, εντάσεως περίπου 620 μποφόρ (ταχύτητα ανέμου, ισοδύναμη με σχεδόν 1.000 την ώρα) έγινε αντιληπτό σε απόσταση 150 χιλιομέτρων· το πυρηνικό «μανιτάρι» έφτασε σε ύψος 12 χιλιομέτρων. Η ενέργεια που απελευθερώθηκε, ήταν ισοδύναμη με 20 χιλιάδες τόνους εκρηκτικής ύλης TNT. Η ήττα όμως τών Γερμανών, τούς στερεί την ευκαιρία να διαπιστώσουν στην πράξη την καταστροφική δύναμη τού νέου υπερόπλου. Γνωρίζουν το μέγεθος τής άμεσης καταστροφής που μπορεί να προκαλέσει η ατομική βόμβα, αλλά αγνοούν τις γενικότερες συνέπειες σε πραγματικές συνθήκες.
Οι Ιάπωνες, τον δεδομένο χρόνο, αποτελούν τα ιδανικά πειραματόζωα. Παρ’ ότι βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, αρνούνται να παραδοθούν. Το πληγωμένο γόητρο τών Αμερικανών από την καταστροφή τού αμερικανικού στόλου από τούς Ιάπωνες στο Περλ Χάρμπορ το 1941, αποτελεί ένα επιπλέον κίνητρο-άλλοθι για την επιλογή τής Ιαπωνίας ως τον τελικό στόχο, που εκτός αυτού θα αποτελούσε και μια επίδειξη δύναμης στην παγκόσμια κοινότητα και κυρίως στην Σοβιετική Ένωση. Επιλέγονται τρεις πόλεις ως στόχοι: Η Χιροσίμα, η Κοκούρα και το Ναγκασάκι. Οι Αμερικανοί τις θέλουν «παρθένες» από πόλεμο, έτσι ώστε να έχουν μια όσο το δυνατόν πληρέστερη εικόνα τών καταστροφικών αποτελεσμάτων τού όπλου τους, γι’ αυτό κι έως τότε βομβαρδίζονται από καθόλου έως ελάχιστα.
Η ιαπωνική πολιτική ηγεσία, υπό τον πρωθυπουργό Σουζούκι, δεν έβλεπε αρνητικά το ενδεχόμενο ενός έντιμου συμβιβασμού με τούς Αμερικανούς. Είχε όμως αντιρρήσεις η στρατιωτική ηγεσία που επέμενε σε πόλεμο μέχρι εσχάτων· αυτό άλλωστε επέβαλλε κι ο κώδικας τιμής τών Σαμουράι, απ’ τούς οποίους προέρχονταν πολλοί από τούς αξιωματικούς τού ιαπωνικού στρατού.
Στις 26 Ιουλίου 1945, ο πρόεδρος τών Η.Π.Α., Χάρι Τρούμαν και οι σύμμαχοί του, στην συνδιάσκεψη τού Πότσδαμ εκδίδουν τελεσίγραφο με το οποίο απαιτούν την άνευ όρων παράδοση τής Ιαπωνίας. Σε διαφορετική περίπτωση απειλούν με ολοκληρωτική καταστροφή, χωρίς ωστόσο να γίνεται αναφορά στην ατομική βόμβα. Οι Ιάπωνες θορυβούνται. Το βασικό τους όμως πρόβλημα είναι η διατήρηση τού αυτοκρατορικού θρόνου, ο οποίος απειλείται υπ’ αυτούς τούς όρους. Οι Αμερικανοί που έχουν καταφέρει να αποκωδικοποιήσουν και να υποκλέψουν τις συνομιλίες τών Ιαπώνων, το αντιλαμβάνονται αυτό κι έτσι επαναδιατυπώνουν το τελεσίγραφο, κάνοντας λόγο αυτή τη φορά για παράδοση μόνο τού ιαπωνικού στρατού, προσφέροντας έτσι ένα διέξοδο. Αυτή την επαναδιατύπωση όμως, οι Ιάπωνες την εκλαμβάνουν ως ένδειξη αδυναμίας τών Αμερικανών και απορρίπτουν το τελεσίγραφο, διά τής σιωπής των.
«Αν είναι να μείνωμε εμείς νηστικοί, ας πάη στο διάβολο η ελευθερία. Έφαγαν αυτοί, ας φάμε και εμείς τώρα». Στρατηγός Ιωάννης Μακρυγιάννης
Η Ελλάδα ως κράτος υπήρξε εξ αρχής ο Λίβανος των Βαλκανίων. Ένα κράτος δηλαδή ιστορικής σκοτοδίνης, χωρίς κανέναν φορέα εθνικής υπάρξεως. Μια απλή ματιά στα κατά καιρούς ελληνικά συντάγματα είναι ικανή, για να δείξει την έλλειψη θεμελίων εξ αρχής αυτού του Κράτους.
Το πρώτο Σύνταγμα της Επιδαύρου, το πρώτο πράγμα που ορίζει σαν φορέα του Κράτους είναι η θρησκεία. Αναγκαστικά δηλαδή μια και αυτοί που επαναστάτησαν κατά των Τούρκων έπρεπε να έχουν κάτι που να τους ξεχωρίζει. Αλλά τότε θρησκείες υπήρχαν πολλές και αμέσως η ίδια παράγραφος, για να αποφύγει τον εμφύλιο πόλεμο που ήταν ήδη μια πραγματικότης, ορίζει στην δεύτερη φράση, ότι “η Διοίκησις ανέχεται και πάσαν άλλην θρησκείαν”.
Το νέο κράτος έπρεπε να το λένε βέβαια “Ελλάδα”, δεν υπήρχε όμως κανένα χαρακτηριστικό των “Ελλήνων”, αφού η σύνθεση του πληθυσμού ήταν Αρβανίτες, Τούρκοι, Έλληνες, Βλάχοι, Σλάβοι, Πομάκοι, Γύφτοι κ.λπ. Αμέσως λοιπόν το ίδιο Σύνταγμα δίνει και τον ορισμό του “Έλληνος”: “Όσοι αυτόχθονες πιστεύουσιν εις Χριστόν”.… Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
«Είσαι Γκρίκο; Έμπα στο σπίτι μον να μπει ο ήλιος».
Μ’ αυτόν τον τρόπο οι κάτοικοι των ελληνόφωνων χωριών της Κάτω Ιταλίας, υποδέχονται σήμερα τους Έλληνες. Ταυτόχρονα απευθύνουν μια δραματική έκκληση προς κάθε αρμόδια αρχή της μητέρας Ελλάδας, η οποία φαίνεται συχνά να αγνοεί ακόμη και την ύπαρξή τους. Όμως, οι Γκρεκάνοι φωνάζουν γεμάτοι υπερηφάνεια με όλη τους την ψυχή: «Είμαστε Γκρέτσοι, γιατί έχομε το ίντιο αίμα τσε την ίδια γκλώσσα». Ποιος έχει δικαίωμα να μείνει αδιάφορος αντιμετωπίζοντας αυτό το αγωνιώδες μήνυμα;
Λίγα ταξίδια μπορούν πραγματικά να παρουσιάσουν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για τους Έλληνες ταξιδιώτες, όσο μια περιήγηση στην Κάτω Ιταλία και στη Σικελία, περιοχές οι οποίες αποτέλεσαν, ως γνωστόν, πεδίο εκπληκτικής αποικιακής δραστηριότητας του αρχαίου Ελληνισμού, κυρίως τον 6ο και τον 5ο αιώνα π.Χ. Σε αντίθεση με τους Τούρκους (οι οποίοι με επιμέλεια αποκρύπτουν το ελληνικό παρελθόν των τουριστικών περιοχών, όπως των παραλίων της Μ. Ασίας) οι Ιταλοί ευτυχώς αποκαλούν ακόμη και διαφημίζουν την Κάτω Ιταλία και τη Σικελία ως «Μεγάλη Ελλάδα» (Magna Grecia).
Το όνομα αυτό εμφανίσθηκε για πρώτη φορά τον 6ο αιώνα π.Χ. Η μεγάλη άνεση του χώρου της Κάτω Ιταλίας και της Σικελίας σε σχέση με τη στενότητα του κυρίως ελλαδικού, πιθανώς ήταν η αιτία για το όνομα. Οι απομονωμένοι Έλληνες της Καλαβρίας και της Απουλίας διατήρησαν πολλά στοιχεία της αρχαίας ελληνικής τους παράδοσης και της γλώσσας τους … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
01/06/2011 | 
Σχολιασμός 
Ο Κλεομένης ήταν βασιλιάς της Σπάρτης από το 235 π.Χ μέχρι το 219 π.Χ. Γιος του βασιλιά της Σπάρτης, Λεωνίδα Β’, πήρε τον θρόνο όταν ο πατέρας του πέθανε το 235 π.Χ. και βασίλεψε μέχρι το 219 π.Χ. Συνέχισε τις μεταρρυθμίσεις του Άγη Δ’, προσπαθώντας να αποκαταστήσει την Σπάρτη ως την μεγάλη δύναμη της Πελοποννήσου. Εναντίον του συνασπίστηκαν οι δυνάμεις της Αχαϊκής Συμπολιτείας και οι Μακεδόνες του Αντίγονου Δώσων.
Μια από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες που έχουν συμβεί στον πλανήτη, αλλά ταυτοχρόνως, ίσως κι απ’ τις λιγότερο συζητημένες, είναι αυτή τών ιθαγενών κατοίκων τής Αμερικής (Νοτίου και Βορείου), από τούς Ευρωπαίους άποικους.
«Αν είναι να μείνωμε εμείς νηστικοί, ας πάη στο διάβολο η ελευθερία. Έφαγαν αυτοί, ας φάμε και εμείς τώρα».
«Είσαι Γκρίκο; Έμπα στο σπίτι μον να μπει ο ήλιος».
