Πάρε-Δώσε

Τις τελευταίες ημέρες, αποτελεί «αγαπημένο» θέμα αρκετών ιστολογίων -κυρίως πατριωτικών- η πρόθεση των Σκοπιανών να αναγείρουν ένα ακόμη άγαλμα, αυτό του αυτοκράτορα του Βυζαντίου, Ιουστινιανού. Και θα ‘λεγε κανείς ότι η είδηση αυτή αναπαράγεται με αρκετή «οδύνη» και «θυμό», θεωρώντας ότι οι γείτονες αυτοαποκαλούμενοι «Μακεδόνες», μας κλέβουν ένα ακόμη κομμάτι της ιστορίας μας.

Αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο Ιουστινιανός δεν ήταν Έλληνας (το όνομά του ήταν Γιουτπράδα, με καταγωγή ιλλυρική ή σλαβική -πάντως όχι ελληνική), αλλά ούτε καν φιλέλληνας, θα πρέπει να αναρωτηθούν όσοι κόπτονται για την «κλοπή» αυτής της ιστορικής μορφής, το τι καλό είχε κάνει αυτός ο άνθρωπος στον Ελληνισμό, έτσι ώστε να διεκδικείται με τόσο πάθος…

Μήπως δεν ήταν ένας απ’ τους πρώτους αυτοκράτορες που έβαλε την ταφόπλακα στον Ελληνισμό, χάριν της θρησκείας του Χριστιανισμού; Μήπως δεν ήταν αυτός που κατήργησε τις φιλοσοφικές σχολές; Μήπως δεν ήταν αυτός που θέσπισε ως υποχρεωτική την βάπτιση για όλους του υπηκόους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, με ποινή σε περίπτωση άρνησης την δήμευση της κινητής και ακίνητης περιουσίας τους; (Αυτός φυσικά ήταν ένας ικανός λόγος για την αγιοποίησή του από την Εκκλησία, παρ’ ότι κατέσφαξε 35.000 πολίτες στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης). Μήπως δεν ήταν αυτός που απαγόρευσε οποιαδήποτε άλλη θρησκεία, με ποινή θανάτου -έχοντας βέβαια ως κύριο στόχο τους Έλληνες;

Κι επειδή τα γραπτά μένουν, ας θυμηθούμε και μερικά αποσπάσματα απ’ τον «Ιουστινιάνειο Κώδικα»:
«Επιθυμούμε να σφραγισθούν όλοι οι ναοί σε όλες τις πόλεις και σε όλους τους τόπους της οικουμένης, καθώς και ν’ απαγορευθεί η είσοδος σε αυτούς για να μη διαπραχθεί το κακούργημα της ειδωλολατρίας. Διατάσσουμε επίσης την πλήρη αποχή από τις θυσίες. Και αν κάποιος με κάποια δύναμη παραβεί αυτόν τον νόμο, θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό, ομοίως δε, καθώς και με κατάσχεση της περιουσίας τους, θα τιμωρηθούν όλοι οι διοικητές των επαρχιών που θ’ αμελήσουν να τιμωρήσουν αυτά τα αδικήματα».
(Ιουστινιάνειος Κώδικας, 11.5)

«Κανείς να μην έχει το δικαίωμα να κληροδοτεί με διαθήκη (περιουσίες) ή να χαρίζει με δωρεά οτιδήποτε σε πρόσωπα ή τόπους, που έχουν επισημανθεί ότι διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού. Όσα δίδονται ή κληροδοτούνται μ’ αυτόν τον τρόπο θα αφαιρούνται. Με την παρούσα ευσεβή νομοθεσία να διατηρηθούν σε ισχύ όλες οι τιμωρίες, με τις οποίες οι προηγούμενοι βασιλείς είχαν απειλήσει να τιμωρήσουν την ελληνική πλάνη, με τις οποίες προσπαθούσαν (οι προγενέστεροι χριστιανοί βασιλείς) να διασφαλίσουν την ορθόδοξη πίστη».
(Ιουστινιάνειος Κώδικας 11.9)

«Επειδή μερικοί συνελήφθησαν (αν και αξιώθηκαν το χριστιανικό βάφτισμα) διακατεχόμενοι την πλάνη των ανόσιων μυσαρών Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο Θεό μας, αυτοί θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πνεύμα επιείκειας. Αν επιμείνουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών».
(Ιουστινιάνειος κώδικας 1.11.10)

Και καλό θα ήταν επίσης να θυμηθούν ή να μάθουν, όσοι οδύρονται για την διεκδίκηση απ’ τους Σκοπιανούς του «σπουδαίου» αυτού ανδρός, και πως ακριβώς κατέληγε ο «Ιουστινιάνειος Κώδικας»: «Θεσπίζουμε αυτούς τους νόμους για τους αλιτήριους Έλληνες».

Να τον χαίρεστε λοιπόν τον Ιουστινιανό «σας»…

Στις 19 Οκτωβρίου του 1752, οι ανασκαφές του Σουηδού αρχιτέκτονα και μηχανικού Καρλ Βέμπερ, αποκάλυψαν την αρχαία πόλη του Ερκολάνο (Herculaneum=Ηράκλειο) που είχε θαφτεί από ένα στρώμα λάβας πάχους 20 μέτρων του Βεζούβιου. Οι έρευνες θα φέρουν στην επιφάνεια, μεταξύ άλλων, πάνω από 1.000 απανθρακωμένους πάπυρους, οι οποίοι βρίσκονταν στην ονομαζόμενη πλέον «Βίλα των Παπύρων», που ανήκε στον Πίσωνα, πεθερό του Ιούλιου Καίσαρα. Μερικοί από τους πάπυρους (περίπου 50) καταστράφηκαν γιατί οι εργάτες αρχικά νόμισαν ότι ήταν καμμένα ξύλα. Τα άγνωστα κείμενα των υπόλοιπων παπύρων, που έγινε κατορθωτό να αναγνωστούν με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας της ΝΑΣΑ, μόλις τα τελευταία χρόνια, ανήκουν κατά κύριον λόγον στην επικούρεια φιλοσοφία (μερικά κείμενα είναι του ίδιου του Επίκουρου, ενώ κάποια άλλα του Φιλόδημου).

Η «Βίλα των Παπύρων», φαίνεται ότι λειτουργούσε ως πνευματικό κέντρο φιλοξενώντας έργα Ελλήνων και Λατίνων φιλοσόφων, και βάση αυτού δημιουργήθηκε η πλούσια ιδιωτική βιβλιοθήκη που αποτελούσαν οι πάπυροι. Οι πάπυροι, που φυλάσσονται σήμερα στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Νάπολης, φαίνεται να έχουν κινήσει το ενδιαφέρον για την μελέτη τους, όλων πλην των Ελλήνων που έδειξαν σχεδόν ανύπαρκτο ενδιαφέρον. Μια απ’ τις εξηγήσεις που δίνεται, πέραν της κατάστασης βυθιότητας της ελληνικής πολιτείας, είναι πως η επικούρεια φιλοσοφία προκαλεί εμετούς και εξανθήματα στην Εκκλησία, καθώς είναι γνωστές οι θέσεις του Επίκουρου για τις υπερφυσικές ιδιότητες που αποδίδονται στους θεούς (βλέπε και «επικούρειο παράδοξο») και την μετά θάνατον ζωή, αλλά και τις απόψεις του για την πραγματική ζωή και τις απολαύσεις, οι οποίες για τον Ιουδαιοχριστιανισμό θεωρούνται μέγα αμάρτημα.

Ο σκηνοθέτης Θόδωρος Μαραγκός με την ταινία του «Black μπεεε», καυτηριάζει αυτήν την απάθεια και προσπαθεί να εξηγήσει την ελληνική στάση μέσα από τον Δημητράκη, που προσπαθεί να καταλάβει ποιοι τον μεταμόρφωσαν από άνθρωπο σε πρόβατο και του στέρησαν την γνώση. Οι κεντρικοί πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο γιος του Θόδωρου Μαραγκού, Στάθης από την Κύμη και ο Ιταλός με το ελληνικό όνομα Αίγισθος από την…Κύμη (Cuma) της Ιταλίας, ο οποίος μιλάει και καταλαβαίνει τα ελληνικά πολύ καλά. Κάποιοι άλλοι δε Ιταλοί, μιλούν τα ελληνικά καλύτερα κι από πολλούς Έλληνες.

Η ταινία-οδοιπορικό του Θόδωρου Μαραγκού, κέρδισε το Δεύτερο Κρατικό Βραβείο Τεκμηρίωσης στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2005. Η προβολή της όμως στους κινηματογράφους υποβαθμίστηκε και στην ουσία υπονομεύτηκε, καθώς ήταν αρκετά «ενοχλητική»…

Για όσους δεν «ενοχλούνται», δεν έχουν παρά να την παρακολουθήσουν εδώ…

Όπως μαθαίνουμε από τις «ιερές» γραφές, ο άνθρωπος που προετοίμασε το έδαφος για τον ερχομό και την διδασκαλία του Ιησού, ήταν ο γιος του Ζαχαρία και της Ελισάβετ, ο Ιωάννης. Ο Ιωάννης (που αξίζει ν’ αναφερθεί ότι γεννήθηκε «θαυματουργικώς» από στείρα γυναίκα, μετά από παρέμβαση «αγγέλου Κυρίου») για τον λόγο αυτόν ονομάστηκε «Πρόδρομος». Προς τον σκοπό αυτό, ζώντας σαν ασκητής και τρώγοντας ακρίδες, κήρυττε το «Μετανοείτε, ήγγικεν γαρ η βασιλεία των ουρανών» κι άρχισε να βαπτίζει τον κόσμο και να τον προετοιμάζει για την «βασιλεία των ουρανών». Κατ’ εντολήν του ίδιου του Θεού, ανέλαβε να βαπτίσει τον Ιησού και γι’ αυτό ονομάστηκε και «Βαπτιστής».

Ο Ιωάννης, που ήταν σχεδόν συνομήλικος του Ιησού, δεν γνώριζε προσωπικά τον «Μεσσία». Σύμφωνα με το «Κατά Ιωάννην» ευαγγέλιο (1: 33), ο Θεός του είπε ότι θα τον αναγνώριζε από το Άγιο Πνεύμα που θα καθόταν πάνω από το κεφάλι του, όταν θα τον βάπτιζε. Όπως και συνέβη, σύμφωνα με τα «Κατά Ματθαίον» (3: 16-17), «Κατά Μάρκον» (1: 10-11) και «Κατά Λουκάν» (3: 21-22) ευαγγέλια… Το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε με την μορφή περιστεριού και κάθησε πάνω από τον Ιησού, ενώ την ίδια στιγμή ακούστηκε η φωνή του Θεού να λέει: «Αυτός είναι ο γιος μου ο αγαπητός, στον οποίο δείχνω την εύνοιά μου». Το «Κατά Ιωάννην» όμως, παρ’ ότι κάνει κι αυτό αναφορά στο «πουλί», δεν λέει λέξη για την «φωνή Κυρίου». Επιπλέον, σύμφωνα με το ίδιο ευαγγέλιο, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, δεν φαίνεται να περιμένει καθόλου την εμφάνιση του «πουλιού» για να αναγνωρίσει ποιον πραγματικά βαπτίζει. Χωρίς, όπως έχει προαναφερθεί, να γνωρίζει τον Ιησού, με το που τον βλέπει, λέει: «Αυτός είναι ο αμνός του Θεού!» (1: 29).

Βέβαια, εδώ προκύπτει ένα ουσιώδες ερώτημα: Γιατί θα έπρεπε να βαπτιστεί ο Ιησούς; Ως γνωστόν, η βάπτιση τελείται προς εξαγνισμό των ανθρώπων από το «προπατορικό αμάρτημα», το οποίο -σύμφωνα με την ιουδαιοχριστιανική παράδοση- φέρουν όλοι όσοι έρχονται στη ζωή. Όλοι δηλαδή, οι άνθρωποι, γεννιούνται «αμαρτωλοί». Ο Ιησούς όμως, όπως λένε, δεν γεννήθηκε όπως οι κοινοί θνητοί, αλλά μέσω της «αμώμου συλλήψεως» διά του Αγίου Πνεύματος, από «παρθένα» μητέρα. Αφού λοιπόν ο Ιησούς, ως «μονογενής υιός του Θεού» γεννήθηκε αναμάρτητος, προς τι η χρεία της βάπτισης; Για ποιο πράγμα θα έπρεπε να «μετανοήσει»; Μήπως θα μπορούσε να μας διαφωτίσει σ’ αυτό το σημείο ο «Ύψιστος»;

Ο τραγέλαφος και οι «ιερές» αντιφάσεις όμως, συνεχίζονται λίγο παρακάτω, όπου ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, παρ’ ότι έχει δει αυτά τα θεΐκά σημάδια (ή σύμφωνα με το «Κατά Ιωάννην» δεν τα χρειάστηκε καν), λίγο αργότερα κι ενώ βρίσκεται στη φυλακή, στέλνει δύο απ’ τους μαθητές του Ιησού, να τον ρωτήσουν, τι, λέτε; Άκουσον, άκουσον! Εάν «Εσύ είσαι ο Mεσσίας που είναι να έρθει ή περιμένουμε άλλον;»!!! («Κατά Ματθαίον» 11: 2-3 και «Κατά Λουκάν» 7: 19). Ο άνθρωπος που κατά θείαν εντολή, προετοίμαζε το έδαφος για τον ερχομό του «Μεσσία»· ο άνθρωπος που τον βάπτισε· ο άνθρωπος που είδε -κι όχι μόνο αυτός- το «πουλί» να κάθεται πάνω στον Ιησού· ο άνθρωπος που άκουσε -όπως και όλοι οι παρεβρισκόμενοι- την φωνή του Θεού να εκδηλώνει την εύνοιά του στον «γιο» του, εμφανίζεται κλονισμένος και εκφράζει αμφιβολίες! Γιατί άραγε; Τι άλλο ήθελε για να πειστεί;

Οι ευαγγελικοί τραγέλαφοι δεν σταματούν εδώ. Ο Ιησούς αναλαμβάνει να διαλύσει τις αμφιβολίες του Ιωάννη. Η απλή λογική λέει πως, τι καλύτερο επιχείρημα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει εκτός από τα ίδια τα θεΐκά σημάδια; Το «πουλί» και την «φωνή Κυρίου» που ακούστηκε; Είναι γνωστόν όμως ότι οι «ιερές» γραφές στερούνται πάσης λογικής, οπότε θα ήταν ευσεβής πόθος και κάτι το ανεδαφικό, να την συναντούσαμε εδώ, ακόμη κι απ’ τον ίδιο τον Ιησού. Έτσι, ο «Μεσσίας» αντί να επικαλεστεί αυτά τα «σημάδια», προτιμά να επικαλεστεί τα…ανύπαρκτα «θαύματά» του… («Κατά Ματθαίον» 11: 4-5 και «Κατά Λουκάν» 7: 22-23). Πιάσ’ τ’ αβγό και κούρευ’ το δηλαδή…

Τελικά, αν δεν πάρει κάποιος μερικά χαπάκια «Έκστασις», δεν υπάρχει περίπτωση να βρει ειρμό και λογική συνέχεια στις «θεόπνευστες» και «ιερές» γραφές…

Είναι γνωστόν, πως κατά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, οι ρασοφόροι λειτούργησαν ως πέμπτη φάλαγγα, καλλιεργώντας είτε κλίμα ηττοπάθειας -αντιτιθέμενοι στην ένωση των Εκκλησιών- λέγοντας πως «είναι θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει», είτε ερχόμενοι και σε απευθείας συνομιλίες με τους Οθωμανούς. Τις προδοσίες των ρασοφόρων, προσπαθεί μέχρι και σήμερα η Εκκλησία να καλύψει με το παραμυθάκι της ξεχασμένης Κερκόπορτας (λες και επρόκειτο για μια απλή πόρτα που έκλεινε με ένα απλό πόμολο που δεν ασφάλισε καλά). Βεβαίως, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, ακόμη κι αν παρακάμψουμε το γεγονός, πως τουλάχιστον 30.000 ρασοφόροι «πέρδονταν κι έθρεφαν πρωκτό» (κατά την έκφραση του Δημήτρη Λιαντίνη) στα πάμπολλα μοναστήρια και τις εκκλησιές της περιοχής της Κωνσταντινούπολης (μόνο εντός της πόλεως υπήρχαν, όπως λέγεται, 300 μοναστήρια με 10.000 καλόγερους, ενώ διάφορες αναφορές και εκτιμήσεις ανεβάζουν τον συνολικό αριθμό έως και 300.000), όταν την ίδια στιγμή, την άμυνα της πόλης προσπαθούσαν να κρατήσουν μετά βίας 10.000 άνδρες, απέναντι στους 150.000 περίπου Οθωμανούς πολιορκητές, δεν θα πρέπει να αγνοήσουμε και να παραγνωρίσουμε το γεγονός πως στο πλάι των ρασοφόρων αυτών συντάχθηκαν και πολλοί κοσμικοί, που βλέποντας το τέλος να πλησιάζει προσπάθησαν να περισώσουν ότι μπορούσαν.

Η Κερκόπορτα -που αξίζει να σημειωθεί ότι χρησιμοποιούνταν κυρίως από μοναχούς-, ότι κι αν συνέβη, δεν απέφερε το αποφασιστικό πλήγμα στην ήδη παραπαίουσα Κωνσταντινούπολη. Στην πραγματικότητα η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε πάψει εκ των πραγμάτων να υφίσταται, αρκετά χρόνια πριν, και είχε περιοριστεί στην περιοχή της Κωνσταντινούπολης. Οι Οθωμανοί είχαν ήδη κατακυριεύσει την άλλοτε κραταιά αυτοκρατορία και το μόνο που έμενε ήταν η χαριστική βολή· το κερασάκι στην τούρτα: Η τυπική κατάληψη της πρωτεύουσας. Και λέμε τυπική, γιατί ουσιαστικά η Κωνσταντινούπολη είχε υποταχθεί, όταν πλήρωνε φόρο υποτέλειας στον Σουλτάνο. Η Κωνσταντινούπολη έπαψε να έχει τον έλεγχο των Στενών, απ’ την στιγμή που οι Τούρκοι ευθαρσώς έχτισαν δίπλα στην Πόλη, στον Βόσπορο, το κάστρο «Ρούμελη Χισάρ» και φορολογούσαν τα διερχόμενα πλοία.

Η Κερκόπορτα (που παρεμπιπτόντως, δεν μνημονεύεται ούτε στο χρονικό του Φραντζή, ούτε του Μπαρμπάρο), είτε «ξεχάστηκε» ανοικτή, είτε -το πιθανότερον- την άνοιξαν κάποιοι από μέσα, δεν συνέβαλε αποφασιστικά στην κατάληψη της πόλης. Άλλωστε οι Τούρκοι είχαν ήδη σκαρφαλώσει στα μισογκρεμισμένα τείχη και εισέβαλαν στην πόλη. Επέφερε όμως ένα άλλο πλήγμα: Συνέβαλε στον εγκλωβισμό και στην παρεμπόδιση διαφυγής των αλλοφρονούντων κατοίκων. Όχι όλων βέβαια, γιατί πολλοί -και κυρίως οι ανθενωτικοί- κλειστήκαν στις εκκλησιές και το άβουλο και φανατισμένο θρησκευτικά πλήθος έψελνε μοιρολατρικά «Κύριε ελέησον» και περίμενε βοήθεια απ’ τον…ουρανό. Το άνοιγμα της Κερκόπορτας όμως, εξυπηρετούσε έναν πολύ πιο ουσιαστικό σκοπό. Το Κοράνι προβλέπει την προστασία των «απίστων» κατοίκων μιας πόλης που παραδίδονται οικειοθελώς. Εκεί λοιπόν θα πρέπει να αναζητηθούν τα βασικά κίνητρα αυτών που άνοιξαν την Κερκόπορτα, είτε ρασοφόρων, είτε κοσμικών, είτε και των δυο μαζί. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως η περιοχή όπου βρίσκονταν η Κερκόπορτα -όπως και αρκετές ακόμη- δεν πειράχτηκε απ’ τους Τούρκους.

Τα παραπάνω ενισχύει κι ένα έγγραφο που φέρει τον τίτλο «Η πτώσις της Κωνσταντινουπόλεως» και το οποίο συνέταξε η Θεοδώρα Φραντζή, κόρη του πρωτοβεστιάριου του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, Γεωργίου Φραντζή. Η Θεοδώρα Φραντζή ήταν σύζυγος του στρατιωτικού σύμβουλου του αυτοκράτορα, Εδουάρδου Ντε Ριστόν. Το έγγραφο εκδόθηκε στην Αγγλία το 1454, όπου είχαν καταφύγει και οι δύο μετά την Άλωση. Στο έγγραφο αυτό, περιγράφεται, μεταξύ άλλων και μια περίπτωση συνδιαλλαγής ρασοφόρων και κοσμικών με τον εκπρόσωπο του Μωάμεθ Β’ του Πορθητή, Ρεσίτ Πασά της Ανδριανούπολης, λίγες ημέρες πριν την κατάληψη της πόλης. Οι συναντήσεις γινόταν -κρυφά και νύχτα φυσικά- στο μοναστήρι της Αγίας Ευθυμίας και κατά τύχην υπέπεσαν στην αντίληψη του Εδουάρδου Ντε Ριστόν. Από πλευράς των ρασοφόρων, στις διαπραγματεύσεις αυτές έλαβε μέρος ο ιεροκήρυκας της Αγίας Σοφίας, Ιωάσαφ, κι από πλευράς των κοσμικών ο Μέγας Δούκας Λεόντιος και ο αρχιναύαρχος Νεόφυτος. Παρατίθεται ο διάλογος μεταξύ των δωσίλογων και του Ρεσίτ Πασά, έτσι όπως διασώθηκε και δημοσιεύθηκε («Δαυλός», Μάρτιος 1993): …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Στην Παλαιά Διαθήκη και στο πρώτο εκ των βιβλίων που την απαρτίζουν, την «Γένεση», μαθαίνουμε πως ο Θεός, σύμφωνα με την ιουδαιοχριστιανική παράδοση και πίστη, δημιούργησε τον κόσμο («Γένεσις», 1-31), εν μέσω της έκτης χιλιετίας π.Χ. Η χρονολόγηση αυτή προκύπτει απ’ το γενεαλογικό δέντρο των Εβραίων «πατέρων» μας και είναι κοινά αποδεκτή από την Εκκλησία, Ορθόδοξη και μη. Βέβαια, ακόμη κι αν λάβουμε σοβαρά υπόψιν τις ανοησίες περί ανθρώπων που ζούσαν 200, 300 ακόμη μέχρι και 969 έτη (όπως ο περίφημος Μαθουσάλας [«Γένεσις» 5]), τα «κουκιά» και πάλι δεν βγαίνουν μέχρι τα 4,5 δισεκατομμύρια έτη, στα οποία έχει υπολογίσει η επιστήμη, την ηλικία της γης.

Ας το παρακάμψουμε όμως αυτό ως «μη ουσιώδες» κι ας εστιάσουμε στην «Δημιουργία» αυτή καθ’ αυτή, όπως την διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθήκη. Η «εξιστόρηση» γίνεται σε τρίτο πρόσωπο, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι κάποιος ήταν αυτόπτης μάρτυρας της «Δημιουργίας» (αδύνατον, γιατί ο Θεός «δημιούργησε» τον άνθρωπο τελευταίον), ή τα «γεγονότα» αυτά τα αφηγήθηκε ο ίδιος ο Θεός σε κάποιον. Αλλά σε ποιον; Στον Μωυσή; Κι από που τεκμαίρεται αυτό; Και γιατί ένιωσε την ανάγκη ο Θεός να αφήσει τα «απομνημονεύματά» του;

Τέλος πάντων, το προσπερνάμε κι αυτό και προχωράμε στην ανάγνωση:

• «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς…».
• «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω στερέωμα ἐν μέσῳ τοῦ ὕδατος…».
• «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· συναχθήτω τὸ ὕδωρ τὸ ὑποκάτω τοῦ οὐρανοῦ εἰς συναγωγὴν μίαν, καὶ ὀφθήτω ἡ ξηρά…».
• «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· βλαστησάτω ἡ γῆ βοτάνην χόρτου σπεῖρον σπέρμα κατὰ γένος καὶ καθ᾿ ὁμοιότητα, καὶ ξύλον κάρπιμον ποιοῦν καρπόν, οὗ τὸ σπέρμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ κατὰ γένος ἐπὶ τῆς γῆς…».
• «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτωσαν φωστῆρες ἐν τῷ στερεώματι τοῦ οὐρανοῦ εἰς φαῦσιν ἐπὶ τῆς γῆς…».
• «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα ἑρπετὰ ψυχῶν ζωσῶν καὶ πετεινὰ πετόμενα ἐπὶ τῆς γῆς κατὰ τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ…».
• «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἐξαγαγέτω ἡ γῆ ψυχὴν ζῶσαν κατὰ γένος…».
• «Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν…».

Όπα! Τι έχουμε εδώ; Γιατί ξαφνικά ο «Δημιουργός» μιλά σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο; Εμείς γνωρίζουμε ότι ο Κύριος είναι ένας και μοναδικός (έτσι μας λέει τουλάχιστον η Εκκλησία· ο Χριστιανισμός άλλωστε είναι μονοθεΐστική θρησκεία). Ποιους άλλους εννοεί ο «ένας και μοναδικός» Θεός, όταν λέει «ποιήσωμεν»; Τα επιχειρήματα, ότι μπορεί «μπερδεύτηκε» (είναι δυνατόν;), ή πρόκειται για λάθος μεταγραφή-απόδοση, φαντάζουν τουλάχιστον αστεία, αν λάβει κανείς υπόψιν και αναρωτηθεί: Μα πως είναι δυνατόν να διαιωνίζεται ένα τέτοιο λάθος ενός τόσο «ιερού» κειμένου, όπως η Αγία Γραφή, το οποίο μάλιστα έχει την σφραγίδα του «θεόπνευστου»; Τι έχουν να πουν άραγες σ’ αυτό το σημείο οι χριστιανοί απολογητές; Είναι βέβαιο φυσικά, πως απ’ την στιγμή που έχουν απαντήσεις για όλα (αυτό δα έλειπε), κάτι θα βρουν για να δικαιολογήσουν κι αυτά τα αδικαιολόγητα…