Πάρε-Δώσε

Πηγή: nassos-kranidiotis.blogspot.com

Θρησκεία: «Το όπιο του λαού» (Καρλ Μαρξ).
Θρησκοληψία: «Η υπερβολική αλλά και απλοϊκή προσήλωση σε κάθε είδους θρησκευτικές αντιλήψεις και προλήψεις» (greek-language.gr).
Αυθυποβολή: «Η επίδραση έμμονης ιδέας επί της συμπεριφοράς. Η αυθυποβολή μιας ψύχωσης, μιας ιδέας, η οποία ριζώνεται στη συνείδηση του ανθρώπου, ερεθίζει τη φαντασία και εμποδίζει την κανονική λειτουργία της κρίσης. Το φαινόμενο παρατηρείται σε άτομα με νοσηρή ευαισθησία και ευφάνταστα, τα οποία υποβάλλουν στη συνείδησή τους φανταστικές παραστάσεις, που δε σχηματίστηκαν στην ψυχή τους από εξωτερικούς ερεθισμούς και ούτε δικαιολογούνται από την πραγματικότητα. Εκδηλώσεις αυθυποβολής είναι η κατά φαντασία ασθένεια, η μελαγχολία, η ονειροπόληση και οι οπτασιασμοί των θρησκόληπτων. Η καρτερία στα μαρτύρια, τα οποία δέχονται με πραγματική ευχαρίστηση οι οπαδοί μιας ιδέας, θρησκευτικής ή πολιτικής, προκειμένου να φανούν πιστοί και συνεπείς σ` αυτήν, είναι και αυτή αποτέλεσμα αυθυποβολής» (livepedia.gr).

Ενδεχομένως, να έχουν υποπέσει στην αντίληψή σας, κάποια βίντεο και φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, όπου εμφανίζονται μερικοί «πιστοί» χριστιανοί που «βλέπουν» το πρόσωπο του Ιησού ή της Παναγίας (λες και γνωρίζουμε πως ήταν πραγματικά στην όψη) όπου μπορεί να φανταστεί κανείς: Σε φέτες από ψωμί, σε τηγανίτες, σε ηλεκτρικά σίδερα, σε κορμούς δένδρων, σε χωράφια, σε τοίχους, σε βράχους, σε υπερήχους, σε σοκολάτες, σε βότσαλα, στα σύννεφα κ.ά.

Όπως έχει πει όμως και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, «Δύο πράγματα είναι άπειρα: Το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. Αν και για το πρώτο, δεν είμαι και τόσο βέβαιος…». Η βλακεία λοιπόν, όταν συνοδεύεται και με μια ελάχιστη δόση θρησκοληψίας (βασικό χαρακτηριστικό αμορφωσιάς και χαμηλού πνευματικού επιπέδου), δεν είναι καθόλου δύσκολο να οδηγήσει στην αυθυποβολή, καθώς ο θρήσκος έχει ανάγκη να πιστέψει, ακόμη και σε πράγματα, με τα οποία θα γελούσε κι ένα μικρό παιδί. Όπως με το περιστατικό που εμφανίζεται στο ακόλουθο βίντεο και συνέβη κάπου στην Νότιο Αμερική (στην Αργεντινή, αν δεν κάνω λάθος), όπου ένας σκύλος που ένιωσε την ανάγκη να κάνει «πιπί» του πάνω σε έναν τοίχο, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ (αν είχε αυτή την ικανότητα), ότι η συνηθισμένη σωματική του ανάγκη, θα συγκέντρωνε πλήθη πιστών που θα άναβαν εκστασιασμένοι κεράκια μπροστά στα «τσίσα» του, τα οποία θεώρησαν ως θεόσταλτο μήνυμα, καθώς στην αρρωστημένη φαντασία τους διέκριναν πως σχημάτισαν την μορφή του Ιησού. Στους γνωρίζοντες βέβαια, δεν προκαλεί και τρομερή εντύπωση αυτό το κωμικοτραγικό γεγονός. Ανέκαθεν, ο φετιχισμός κι ο παραλογισμός ήταν απαραίτητο συστατικό του Ιουδαιοχριστιανισμού.

Δεν χρειάζεται να γνωρίζετε ισπανικά, για να καταλάβετε τι λένε οι πιστοί. Βάλτε λίγο την φαντασία σας… Οι εικόνες άλλωστε, μιλάνε από μόνες τους…

Αγαπητέ Θεέ

Ήθελα από πολύ καιρό για να Σου στείλω αυτό το γράμμα αλλά δεν το έκανα γιατί δεν ήθελα να Σε ενοχλήσω από την τόσο σκληρή εργασία Σου να προσπαθείς να κάνεις όλο και καλύτερη τη ζωή όλων ημών των θνητών, εδώ κάτω.

Θέλω να Σε ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου για όλα όσα μας έχεις δώσει από τότε που μας δημιούργησες! Διάβασα την ιστορία με τον Αδάμ και την Εύα και πως δε θα μπορούσαν παρά να αμαρτήσουν τρώγοντας από το απαγορευμένο δέντρο, που θα είχες πολύ σοβαρό λόγο να φυτέψεις κάπου εκεί δίπλα τους! Φταίμε εμείς, οι ανόητοι θνητοί, που δεν γνωρίζουμε τη Σοφία Σου!

Σε ευχαριστώ που μας έδωσες την ανάγκη για sex, σε κάθε λάγνα μορφή της, και Σ’ ευχαριστώ που μας βοηθάς να δοκιμάζουμε τη δύναμή μας για να την καταπολεμάμε!

Σ’ ευχαριστώ για τον Παράδεισο και την Κόλαση, Παντοδύναμε, γιατί αν δεν μας είχες υποσχεθεί Παράδεισο ή Κόλαση, δεν θα μπορούσαμε να είμαστε οι ευτυχισμένοι σου δούλοι!

Σ’ ευχαριστώ που έστειλες όλους αυτούς τους προφήτες που μας οδήγησαν στο δρόμο της Αρετής. Γιατί, χωρίς αυτούς, θα Σε είχαμε ξεχάσει εντελώς και θα αδράτταμε το κάθε δευτερόλεπτο της σύντομης ζωής μας.

Σ’ ευχαριστώ που μας έταξες τον Κόσμο αν Σε υπακούμε, γιατί αν δεν το έκανες, μπορεί και να αμαρτάναμε απολαμβάνοντας τον Κόσμο!

Σ’ ευχαριστώ που είσαι Παντοδύναμος! Τόσο παντοδύναμος που να μας κλείνεις τα μάτια και να σε ακολουθούμε, Εσύ ξέρεις καλύτερα από εμάς προς τα πού πρέπει να πάμε!

Πως μπορώ να Σου δείξω πόσο ευγνώμων Σου είμαι! Είμαι πρόθυμος να δώσω τα πάντα για σένα! Πάρε με! Οδήγησέ με! Είμαι τυφλός, ακριβώς αυτό που εσύ θέλεις να είμαι! Δε έχω μυαλό, γι αυτό σκέψου Εσύ για μένα! Είμαι τόσο αδύναμος, γι’ αυτό κράτα με! Είμαι τόσο φοβισμένος, γι’ αυτό Σε παρακαλώ μη μ’ εγκαταλείπεις! Δεν έχω κανένα σκοπό στη ζωή μου, γι’ αυτό αφήνω τη Σοφία Σου να είναι ο οδηγός μου!

Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου για όλα όσα μου έχεις δώσει, αλλά περισσότερο σ’ ευχαριστώ για όσα μου έχεις πάρει!

Υ.Γ.: Απάντησε στο γράμμα μου όποτε μπορέσεις. Μου άρεσε εκείνη η επιστολή-βίβλος που μου έστειλες!

Πηγή: moscharia.blogspot.com

Έτυχε να διαβάσω σήμερα ένα άρθρο της «Χρυσής Αυγής», το οποίο αναφέρεται στην εβραϊκή γιορτή «Χανουκά» (ή «Χάνουκα», ή όπως προφέρεται τέλος πάντων). Για τους μη γνωρίζοντες, το αντικείμενο της εβραϊκής αυτής γιορτής είναι ο πόλεμος των Εβραίων (με αρχηγούς τους Μακκαβαίους), εναντίον του Έλληνα βασιλιά της Ιουδαίας, Αντίοχου Δ’ του Επιφανούς.

Βεβαίως, οι Εβραίοι καλά κάνουν και γιορτάζουν το γεγονός αυτό.
Βεβαίως, η «Χρυσή Αυγή» καλά κάνει και θεωρεί τον Ιουδαϊσμό, «δολοφόνο» του Ελληνισμού.

Αλλά ρε παλικάρια της «Χρυσής Αυγής», πως και διέφυγε απ’ την προσοχή σας και την κριτική σας, το γεγονός ότι η Ορθοδοξία (της οποίας είστε υπέρμαχοι) και η ελληνική Εκκλησία, εορτάζει κι αυτή το συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός την 1η Αυγούστου, τιμώντας, όχι βέβαια τον Έλληνα Αντίοχο, αλλά τους Εβραίους «Αγίους Επτά Μακκαβαίους», καθώς και την μητέρα τους Σολομονή, ακόμα και τον διδάσκαλό τους Ελεάζαρο;

Και για να μην ξεχνιόμαστε… Την ίδια γιορτή, έχει «τιμήσει» με την παρουσία του, στην εβραϊκή Συναγωγή τής Νέας Υόρκης και ο πατριάρχης των «Ρωμιών», Βαρθολομαίος.

Περαστικά…

Όπως ίσως είναι γνωστό, με πρωτοβουλία και προσπάθειες του οικουμενικού πατριάρχη Βαρθολομαίου, μετά από συμφωνία με την τουρκική κυβέρνηση, εξασφαλίστηκε το δικαίωμα απόκτησης της τουρκικής υπηκοότητας από τους Κρήτες ιεράρχες, έτσι ώστε να έχουν δικαίωμα διεκδίκησης του πατριαρχικού θρόνου (η Εκκλησία της Κρήτης υπάγεται απ’ ευθείας στο Οικουμενικό Πατριαρχείο).

Η -αναμενόμενη- καταφατική απάντηση των Κρητών παπάδων (κάποιοι εκ των Δωδεκανήσιων, που υπάγονται κι αυτοί στο Φανάρι κι επομένως αφορά κι αυτούς η «ευνοϊκή» συμφωνία, φαίνεται να «κώλωσαν»), δικαιολόγησε με τον καλύτερο τρόπο τον όρο «τουρκόπαπας» που έχει αποδοθεί στους «ποιμένες» (με πρώτους πρώτους, τους πατριάρχες και τους μητροπολίτες) που έδρασαν στα όρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εβρισκόμενοι σε απόλυτη σύμπνοια με τον εκάστοτε σουλτάνο, καταπιέζοντας από κοινού τους υπόδουλους ραγιάδες (οι προνομιούχοι παπάδες βεβαίως, δεν λογίζονται ως υπόδουλοι, γιατί πολύ απλά, ουσιαστικά δεν ήταν).

Τα συναισθήματα ποικίλα. Οι ευσεβείς χριστιανοί και πατριώτες, που γνωρίζουν δυο δράμια ιστορίας, αναρωτιούνται: «Μα είναι δυνατόν; Οι Τούρκοι μας ξεκλήρισαν και οι παπάδες μας οικειοθελώς να γίνονται “Τούρκοι”;». Απ’ την άλλη όμως, όσοι γνωρίζουν κάτι παραπάνω από δυο δράμια ιστορίας, ούτε απορούν, ούτε εξίστανται. Μπορούν να διαχωρίσουν τις έννοιες «Έθνος» και «Εκκλησία», που η τελευταία έχει καταβάλει «φιλότιμες» προσπάθειες να τις καταστήσει ταυτόσημες, ενίοτε παραχαράσσοντας την ίδια την ιστορία (την πραγματική ιστορία), που την έχει κατατάξει στις μαύρες σελίδες της.

Για τους απορούντες, ας ξεκαθαριστεί -για μια ακόμη φορά- πως Εκκλησία και -ελληνικό- έθνος, ουδεμία σχέση έχουν (ή μάλλον έχουν: Θύτη και θύματος…). Ουδέποτε οι Εκκλησία και οι παπάδες έβαλαν το έθνος, πάνω από την Ορθοδοξία και «του Χριστού την πίστη την αγία», καθώς και τα συμφέροντά της. Ως γνήσιοι χαμαιλέοντες, προσαρμόζονταν άνετα, στις συνθήκες που θεωρούσαν καλύτερες και ευδόκιμες. Και μιας κι αναφερόμαστε στους Κρήτες ιεράρχες, ας (ξανα)θυμηθούμε τον «πατριωτικό» τους ρόλο στον ξεσηκωμό των Κρητικών, κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, όταν γύριζαν την Κρήτη και έκαναν ότι μπορούσαν για να κάμψουν το ηθικό των επαναστατών, με κεντρικό σύνθημα: «Χριστιανοί! Ρίψατε το όπλα!».

Αφού λοιπόν, οι Κρήτες ιεράρχες θέλουν να συνεχίσουν την τουρκόδουλη παράδοση των προκατόχων τους, με γεια τους με χαρά τους. Δεν έχασε η Βενετιά βελόνι.

Ποιος ξέρει… Τώρα που ο Βαρθολομαίος έλυσε αυτό το «καυτό» πρόβλημα, ίσως ασχοληθεί και λίγο με τα εναπομείναντα γεροντάκια της Ίμβρου (απ’ όπου κατάγεται) και της Τενέδου.

Και για να ευχηθούμε στους νέους «συμπολίτες» του, και στην «νέα» (ή «μητρική») τους γλώσσα: Άι σιχτίρ…