Πάρε-Δώσε

«Ψάρεψα» το παρακείμενο βίντεο σε μερικά από τα ελληνορθόδοξα πατριωτικά ιστολόγια, που με καμάρι διαφήμισαν την ομιλία του «πολιτικού επιστήμονος και συγγραφέως» (δεν γνωρίζω πολλά γι’ αυτόν, αλλά τουλάχιστον έτσι δηλώνει), Κωνσταντίνου Χολέβα, με τίτλο «Η ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους».

Η ομιλία δόθηκε στην αίθουσα της Διακιδείου Σχολής Λαού Πατρών, τον Μάιο του 2010,

Επειδή, έτυχε κατά το παρελθόν να έχω διαβάσει κάποια κείμενα του συγκεκριμένου «επιστήμονα» (δεν ξέρω γιατί, αλλά δυσκολεύομαι να βγάλω τα εισαγωγικά…), που μερικά απ’ τα οποία φιλοξενούνται στην ιστοσελίδα «Αντίβαρο», ήμουν σίγουρος ότι η ομιλία του θα ήταν αρκετά ερεθιστική. Και δεν έπεσα έξω…

Βλέπετε, ο κύριος Χολέβας, είναι ένας «Ρωμιός» (που προφανώς έχει ισχυρούς δεσμούς με την Εκκλησία), απ’ αυτούς που έχουν καταφέρει να μετατρέψουν τον αχταρμά του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό, σε «Ελληνοχριστιανικό Πολιτισμό» και να καυχιούνται γι’ αυτό το -στην πραγματικότητα ανύπαρκτο- τερατογέννημα.

Ίσως αν έλεγε κάποιος ιερωμένος τις ανοησίες (για να μην τις πω αλλιώς) που ακούγονται στο βίντεο, να τις περνούσα στο ντούκου, ως κάτι «φυσιολογικό». Όταν όμως τις εκστομίζει κάποιος που δηλώνει «επιστήμονας» (δεν αμφισβητώ το ότι είναι, αλλά την κατάρτισή του), κι αυτές βρίσκουν πρόσφορο έδαφος σε αρκετά ιστολόγια τότε το πράγμα αλλάζει.

Έτσι, παρ’ ότι ο γράφων δεν είναι «επιστήμονας», μπαίνει στον πειρασμό, ως ερασιτέχνης ερευνητής και αναζητητής της…αληθινής αλήθειας, να δώσει μερικές απαντήσεις-σχόλια, στα όσα εκστομίζει ο κύριος Χολέβας στην άνευ αντιλόγου ομιλία του …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Δέον και ιδεώδες είναι να γνωρίζουν οι άνθρωποι τι πιστεύουν, γιατί τότε είναι νοήμονες και ως νοήμονες και ευφυείς λειτουργούν και αναπτύσσουν πολιτεία νοημόνων και ευφυών. Όσο περισσότερο γνωρίζουν, τόσο περισσότερο αναπτυγμένη είναι η κοινωνία. Η αμάθεια γεννάει πνευματική φτώχεια, καθυστέρηση και υποβίβαση του ανθρώπου. Πάνω στην αμάθεια στηρίζεται ο σχηματισμός ποιμνίων. Γνώρισμα λοιπόν των ποιμνίων είναι η αμάθεια, η έλλειψη λογικής, η έλλειψη ευφυΐας και η κυριαρχία του ασυνειδήτου, του άμορφου συναισθήματος και η καταρράκωση της προσωπικότητας.

Περί ποιμνίων γενικώς
Από τα ποίμνια, άλλα μεν αποτελούνται από τετράποδα ζώα, άλλα δε από δίποδα. Χαρακτηριστικό αυτών είναι ότι είναι άβουλα και ως εκ τούτου χρειάζονται πάντοτε έναν υπεράνω αυτών κυρίαρχο, έναν ποιμένα. Τα τετράποδα ποίμνια, ως γνωστόν, διαβιούν σε ορισμένο τόπο, τον ποιμνιοχώρο και κοιμούνται ή αρμέγονται, αν πρόκειται περί προβάτων, στο ποιμνιοστάσιο, που κοινώς και ευπρεπώς αποκαλείται μαντρί. Τα δίποδα ποίμνια δεν έχουν κατ’ ανάγκη ποιμνιοχώρο, διότι δεν βόσκουν χορτάρια αλλά άλλου είδους ποιμνιοτροφή, μα ούτε και κατ’ ανάγκη οικοδομημένο ποιμνιοστάσιο διαθέτουν και σ’ αυτό διαφέρουν των τετραπόδων.

Από τα τετράποδα ζώα, άλλα εκ φύσεως σχηματίζουν αγέλες, άλλα ουδέποτε ποιμνιοποιούνται. Οι λέοντες, λόγου χάριν, ζουν σε αγέλες, αλλά ουδείς θνητός και ουδέποτε μέχρι σήμερον έχει γίνει ποιμενάρχης λεόντων. Μα ούτε ποιμενάρχης ή ποιμήν λύκων έχει εμφανιστεί. Χαρά λοιπόν στους λέοντες και λύκους, ακόμη και στις γάτες, που δεν απέκτησαν ποιμένα. Σ’ αυτά αξίζει το νόημα της ελευθερίας. Οι αγελάδες όμως, πιο αφελείς, έχουν αποκτήσει βουκόλους και παρά την τερατώδη δύναμη τους, ανέχονται και τον ζυγό. Ιδεώδες όμως τετραποδικό ποίμνιο είναι η αγέλη των προβάτων, τα οποία πρόβατα, αγαθά και άτολμα, αποκτούν ποιμένα και, αν τον χάσουν ψάχνουν για έναν άλλο. Γιατί ο δούλος πάντοτε ψάχνει κύριο, αφού κύριος ο ίδιος ούτε έμαθε να είναι, ούτε και επιθυμεί, αφού ευθύνες κυρίου θα ‘χει. Δίνει λοιπόν το πρόβατο ευχαρίστως την ελευθερία του στον ποιμένα και του λέει: «Πάρε την ελευθερία μου, το γάλα μου και τα μαλλιά μου και τελικά το κρέας μου, αλλά όσο θα ζω θα με φροντίζεις αναλόγως, με την βοήθεια της ποιμενικής σου ράβδου». Αλίμονο στα ζώα που έμαθαν να κηδεμονεύονται από ποιμένα. Αιωνίως θα τρέφουν την δουλεία τους υπό την σκέπη και κυριαρχία των δεσποτών κυρίων.

Από τα δίποδα δυο κατηγορίες υπάρχουν, πτηνά και άνθρωποι. Εκ των πτηνών άλλα μεν ζουν ελεύθερα πετώντας στους ουρανούς, άλλα δε περπατούν επί της γης, αφού έχουν χάσει την πτητική τους ικανότητα. Όλοι υποθέτω θαυμάζουν τον αετό, γιατί είναι βασιλέας των αιθέρων και ουδέποτε απέκτησε ποιμένα. Υπάρχουν όμως οι πάπιες, οι χήνες και οι όρνιθες και οι τελευταίες έμαθαν να ζουν σε ορνιθοτροφεία κάτω από την βαρβαρότητα του ποιμένα πτηνοτρόφου, ή κοινώς κοτά. Έδωσαν λοιπόν στον ορνιθοφρουρό την ελευθερία τους, τα αυγά τους, τα παιδιά τους και το κρέας τους τέλος, ίσως και τα πούπουλα τους και την κοτσιλιά τους με ανταμοιβή καλαμπόκι και ψαροτροφές. Από την χαρά τους μάλιστα καθημερινώς γεννούν και, ανόητες ούσες, κακαρίζουν από πάνω. Πόσο ανόητο γίνεται λοιπόν το πτηνό όταν αποκτά ορνιθοφρουρό ή κοτά!

Ερχόμαστε τέλος στην τελευταία κατηγορία των δίποδων, τον άνθρωπο, με τον οποίο θα ασχοληθούμε στο εξής. Αυτό το είδος είναι το παραδοξότερο των λοιπών ζώων, γιατί άλλοτε ζει ελεύθερο ως θεός και άλλοτε δούλος και ποίμνιο ως το χειρότερο των ζώων. Από τους παραδοξοτέρους των ανθρώπων είναι ο ελληνικός άνθρωπος, γιατί παρουσιάζει έντονα αντιφατικά γνωρίσματα όσο κανένας άλλος. Αυτό δε γιατί καταλήγει στις ακρότητες, είτε είναι ελεύθερος, μέγας δημιουργός, γίγας και ημίθεος, είτε δούλος, υποτακτικό ποίμνιο, καταγέλαστο πειθήνιο ον, μαζοχούμενος αχθοφόρος ποιμένων, δεσποτών και ποιμεναρχών.

Από τα ανθρώπινα ποίμνια άλλο είναι περιστασιακό, δηλαδή ένας πρόσκαιρος όχλος, άλλο περισσότερης διάρκειας, άλλο δε είναι μόνιμο, αιώνιο και αυτό είναι το γνήσιο ποίμνιο, όπως το ποίμνιο του Θεού. Ο μεν όχλος δεν έχει κατ’ ανάγκη οχλάρχη ή ποιμένα, ποίμνιο όμως δεν υπάρχει χωρίς ποιμένα. Γι’ αυτό, αν ρωτήσεις κάποιον ποιμνιοποιημένο τίνος ποιμενάρχη ποίμνιο είναι, θα σου αποκριθεί ευχαρίστως, γιατί γνωρίζει τον ποιμένα του, στον οποίο είναι αλυσοδεμένος κατά βούληση. Μα ούτε ποιμήν ή ποιμενάρχης υπάρχει άνευ ποιμνίου, αν ρωτήσεις δε αυτόν ή αυτήν τίνος ποιμνίου δεσπότης είναι, σου απαντά μετά χαράς την ονομασία, σου περιγράφει τον βαθμό υπακοής, το ποσοστό συμμετοχής και εν γένει το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι το ποίμνιο στην μαντροποίησή του και στο άρμεγμά του. Καθαρό μάλιστα παράδειγμα και υπόδειγμα ποιμνίου είναι το χριστεπώνυμο ορθόδοξο ποίμνιο. Εξ ίσου καθαρό υπόδειγμα ποιμενάρχη είναι το χριστόδουλο ιερατείο, το οποίο είναι ποιμενικό προς τα κάτω, προς το ποίμνιο που εξουσιάζει και, δουλικό προς τα άνω, γι’ αυτό και χριστόδουλο. Αυτή δε ακριβώς η θέση και αντίληψη, δηλαδή δουλικός προς τα άνω και δεσποτικός προς τα κάτω, διαπερνά ολόκληρο το χριστεπώνυμο ποίμνιο στην καθημερινή του ζωή, είτε στην οικογένεια, είτε στον δήμο, είτε στην κοινωνία. Γι’ αυτό, να φοβάσαι τον ποιμνιοποιημένο άνθρωπο, γιατί ως προϊστάμενος σου γίνεται δεσπότης τύραννος και ως υφιστάμενος σου γίνεται χαμερπής δούλος …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Αυτή η πολύ συνηθισμένη χριστιανική φράση αν και δεν υπάρχει αυτολεξεί στην Καινή Διαθήκη είναι βγαλμένη από τα τρία πρώτα συνοπτικά Ευαγγέλια. Συγκεκριμένα έχουμε:

Ματθαίος (16: 24): «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι».

Μάρκος (8: 34): «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι».

Λουκάς (9: 23): «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καθ’ ἡμέραν, καὶ ἀκολουθείτω μοι».

Συνοπτική απόδοση (μετάφραση Αποστολικής Διακονίας): «Εάν κανείς θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτόν του και ας σηκώσει τον σταυρόν του (κάθε μέρα) και ας με ακολουθήσει».

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης, καίτοι μέσα στην ομάδα των δώδεκα μαθητών και θεολόγος, άκρως περιέργως δεν αναφέρει τίποτα απ’ αυτές τις κατά μάλλον ή ήττον καθαρές θεολογίες του Ιησού, τις οποίες αυτοί οι στίχοι των τριών πρώτων ευαγγελιστών περιέχουν και πρέπει να τις άκουσε και αυτός αφού ο Ιησούς τις είπε στους μαθητές του. Εδώ τις έμαθε ο Λουκάς που δεν ήταν εκεί όταν ελέχθη αυτό το λογύδριο αλλά τις έγραψε, ο Ιωάννης όμως αν και ήταν εκεί παρών δεν τις ανέφερε! Περίεργο;

Οι ιεροκήρυκες και οι κάθε είδους προπαγανδιστές του Χριστιανισμού, όταν λένε το «όστις θέλει…» σταματάνε μέχρι εκεί ή μέχρι το «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν…». Μετά δίνουν την εξήγηση ότι ο Χριστός αναγνωρίζει στον καθένα το δημοκρατικό δικαίωμα της ελευθέρας εκλογής και τον αφήνει ελεύθερα να τον ακολουθήσει ή να μην τον ακολουθήσει. Ακόμα επεξηγούν ότι ο Χριστός δεν επιβάλλει σε κανέναν τι να κάνει αλλά τον αφήνει ελεύθερο να κάνει ό,τι επιθυμεί, ενώ ως Θεός που είναι, αν ήθελε, θα μπορούσε μέσα σε κλάσμα του δευτερόλεπτου να κάνει όλους τους ανθρώπους επί της γης οπαδούς του. Αυτοί λοιπόν, αποσιωπούν πλήρως τον υποθετικό λόγο που υπάρχει μέσα σε όλους αυτούς τους στίχους και μας παρουσιάζουν έναν Χριστό να μας λέει: «Θέλετε να έλθετε μαζί μου ελάτε. Αν πάλι δεν θέλετε μην έρχεστε. Κάνετε ότι θέλετε». Έτσι επιθυμούν να μας παρουσιάσουν τον Χριστιανισμό σαν μια απόλυτα δημοκρατική θρησκεία, η οποία σέβεται το δικαίωμα της ελευθέρας εκλογής χωρίς καμία βία και κανέναν καταναγκασμό …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Για να σκεπαστεί η ιστορική αλήθεια για τα πραγματικά γεγονότα που σχε­τί­ζονταν με την δράση του Ιησού οι κατά καιρούς παράγοντες της χρι­στι­ανικής Εκ­κλησίας εκτός από την καταστροφή αρχείων και το κάψιμο βιβλι­ο­θηκών που πε­ρι­εί­χαν αποκαλυπτικά στοιχεία, την τρομοκράτηση των αν­θρώπων που ήξεραν, καθώς και την λογοκρισία με προσθαφαιρέσεις στα αρχικά κείμενα των Eυαγγελίων, απα­γόρευαν ακόμη και το διάβασμα του πιο επίσημου βιβλίου της, δηλαδή της «θεόπνευ­στης» Βίβλου. Και όταν οι απαγορεύσεις έπαψαν να έχουν αποτελεσμα­τικότητα πέ­ρασαν στην απόκρυψη των αποκαλυπτικών στοιχείων μέσω των εγκεκριμένων από αυτήν «μετα­φράσεων» από διάφορους καλοθελητές μεταφραστές-παραφραστές. Για την ιστορία των απαγορεύσεων και των μεταφράσεων παρατίθεται παρακάτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο «ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ» του Ιωάννου Καραβιδόπουλου καθηγητή στην Θεολογική σχολή του ΑΠΘ καθώς και δείγματα μετάφρασης-παράφρασης τμημάτων της Καινής Διαθήκης των Ι. Κο­λιτσάρα και Π. Τρεμπέλα (μιλάμε για μεταφράσεις επισήμως αποδεκτές από την ελληνική Εκκλησία).

Τέτοιες μεταφράσεις-παραφράσεις όχι μόνο δεν αποδοκιμάζονται από «πιστούς», ιερωμένους και μη, που σε άλλες περιπτώσεις για άσχετα και ασήμαντα ζητήματα βγαίνουν στους δρόμους, αλλά τυχαίνουν και της ευλο­γί­ας τους, όπως μά­λιστα βεβαιώνεται σε όλες τις μεταφράσεις, για να «νομι­μο­ποιηθεί» κατά το σύν­ταγμα η κάθε μετάφραση αφού «Η εις άλλον γλωσσι­κόν τύπον απόδοσις τούτου άνευ της προηγουμένης εγκρίσεως της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος και εν Κωνσταντινουπόλει Με­γά­λης του Χριστού Εκκλησίας απα­γορεύεται απολύτως». Παλαιότερα μά­λι­στα το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως έλεγε, ότι το διά­βα­σμα από το αρ­χαί­ο κείμενο ακόμη και αν κάποιος δεν το καταλαβαίνει τον «αγι­άζει», ενώ είναι περιττό και ανώφελο το διάβασμα από μετάφραση σε κατα­νο­η­τή γλώσ­σα. Και για να παραμείνει στο σκοτάδι η ιστορική αλήθεια για τον Ιη­σού δεν δίστασαν να βγουν στους δρόμους προκαλώντας πολιτική ανατα­ρα­χή με ανα­τροπή κυβέρνησης, αλλά και αιματηρά επεισόδιά με δεκάδες νε­κρούς και τραυ­μα­τί­ες στις αρχές του 20ου αιώνα, στα «Ευαγγελικά», όταν επιχειρήθηκε από ημερήσια εφημερίδα η μετάφραση του αρχαίου κειμένου των Ευαγγελίων.

Για να φανταστεί κάποιος καλύτερα το μέγεθος του παραλογισμού ή της σκο­πιμότητας, ας αναλογιστεί το ενδεχόμενο, οι πανεπιστημιακοί δάσκα­λοι να αποφαι­νόταν, ότι η παρακολούθηση της αρχαίας τραγωδίας και κω­μωδίας των Αισχύλου, Σοφοκλή, Αριστοφάνη είναι απόλαυση ή ότι είναι δι­δακτική, αν το έργο παίζεται στην αρχαία γλώσσα, ενώ η παρακολούθηση είναι περιττή και ανώφελη αν γίνεται στην δημοτική γλώσσα, ή το ίδιο για Ιλι­άδα και Οδύσσεια, ή ότι το διάβασμα των βιβλίων για Μαθηματικά και Φυ­σική γραμμένων από επιστήμονες κύρους με Νόμ­πελ, αλλά σε κατανοητή γλώσσα είναι ανώφελο και είναι ωφέλιμο αν δια­βά­ζε­ται από κείμενο σε ξένη-δυσνόητη γλώσσα. Πως τα «θεόπνευστα» κείμενα πάσχουν από τέτοιες «αδυναμίες», μόνο θεολόγοι μπορούν να το αποδεχτούν!

Δυστυχώς κανείς από τον πολύ κόσμο, που πιστεύει, δεν διαβάζει τα Ευαγ­γέ­λια, είτε γιατί δεν μπορεί να τα καταλάβει, είτε γιατί τρέμει να υποθέ­σει οτιδήποτε άλλο εκτός αυτών που υποστηρίζει η Εκκλησία, αλλά έχει μόνο την Βίβλο σαν ιερό αντικείμενο, φυλαχτό. Μάλιστα ούτε οι ολοφάνερες αντι­φά­σεις της Βίβλου γίνονται αντιληπτές ακόμα αν και τα αντιφατικά σημεία δεν απέχουν παρά μόνο 3-4 σειρές στο ίδιο κείμενο…

Ακολουθεί ένα επεισόδιο που το αναφέρουν οι τρεις ευαγγελιστές, για υπο­σχέσεις υλικών παροχών του Ιησού στους μαθητές του, που δείχνει κι αυτό καθαρά την πραγματική πρόθεση του Ιησού τελείως διαφορετική από ότι θα πίστευαν οι χριστιανοί, τόσο που αν τους το πεις σου απαντάνε ότι: «Τέτοια πράγματα δεν γρά­φει η Καινή Διαθήκη, από το μυαλό σου τα κατέ­βασες!». Για τέτοιους λόγους τα «θεόπνευστα» κείμενα έχουν τόσες «τρύπες», ώστε να χρειάζονται μεγάλα μπαλώματα από μεταφραστές-παραφραστές, όταν πια δεν μπο­ρεί να επιβληθεί απαγόρευση του διαβάσματος της Καινής Διαθήκης.

Το τονισμένο κείμενο, αφορά τις μεταφραστικές παρεμβολές και παραχαράξεις. Η κατά λέξη μετάφραση ανήκει στον Οδυσσέα Επικουρίδη. Περισσότερες «θεόπνευστες» «μεταφράσεις», εδώ.