Αν κάνετε την πρώτη ερώτηση σε ανθρώπους της Εκκλησίας, πιθανόν να λάβετε αρκετές και διαφορετικές απαντήσεις. Καμμία όμως που να είναι πειστική και να δικαιολογεί αυτόν τον παραλογισμό. Άλλοι θα μιλήσουν για εγκράτεια στην πολυτέλεια και άλλοι για την ξηροφαγία που επιβάλλει η νηστεία (μια από τις διάφορες μορφές της). Άλλοι είτε θα δηλώσουν άγνοια, είτε θα προσπαθήσουν να «αυτοσχεδιάσουν».
Θα ήταν χρήσιμο όμως εδώ να γνωρίζουμε ποιοι ήταν αυτοί που διαβάθμισαν τις τροφές κι επέβαλλαν τις νηστείες. Δεν ήταν άλλοι από τους «άγιους πατέρες» της Εκκλησίας, οι οποίοι στις διάφορες οικουμενικές συνόδους, έπαιρναν τόσο «σημαντικές» αποφάσεις, που επιδρούσαν άμεσα στο στομάχι των αμόρφωτων πιστών, αλλά ταυτόχρονα λειτουργούσαν κι εις ώφελος της Εκκλησίας. Έτσι, για παράδειγμα, διαβάζουμε στον 69ο Αποστολικό Κανόνα της Εκκλησίας: … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Ο μοναστηρισμός είναι μασονισμός. Ο καλόγηρος είναι μασόνος.
Μέσα στον περίβολο του μοναστηρίου του, περιβάλλεται και τούτος τη μασονική καλογηροσύνη του, και γίνεται μέλος ένορκον της μοναστηριακής εταιρείας.
Ενδύεται καθώς ενδύνονται οι συνεταίροι του· θρέφεται καθώς θρέφοντ’ εκείνοι· διάγει καθώς διάγουν και πιστεύει όσα και όπως τα πιστεύουν και οι λοιποί συγκαλόγηροί του. Όροι όλοι τούτοι, χωρίς τους οποίους δεν ήθελ’ είναι δεκτός εις τη μοναστηριακή λέσχη.
Ως μασονία, ο μοναστηρισμός έχει και τούτος το μυστικό του. Το μυστικό τού καλογήρου είναι να εξασφαλίση δια βίου τη συντήρησή του, να ζήση εν σχετική ανέσει την όλην ζωήν του και, αν τα χαρτιά λένε αλήθεια, να αξιωθή έπειτα και τόν ουράνιον παράδεισον.
Είναι αληθινόν ότι η ζωή στα μοναστήρια μας είναι βρομοζωή, ζωή χτυνώδης και αποτρόπαιη· αλλά και ο καλόγηρός μας είναι σχεδόν πάντοτε κι εκείνος της ύστερης κοινωνικής τάξεως. Ώστε, διά όση βρόμα και φτωχοφαγία μπορή να είναι στο μοναστήρι, ο νεοσύλλεκτος ευρίσκει εκεί μέσα ανάλογον χορτασμόν, και ευλογημένην ξεγνοιασιά και αφροντισία.
Ευχαριστείται ο καλόγηρός μας εις τη ζωοτροφία του επειδή, ως ο ίδιος ομολογεί, έχει πάντοτε ποικιλίαν φαγητών. Ποτέ δύο μέρες αράδα τα ίδια πράμματα. Αν εψές έφαε σκόρδο, σήμερα τρώει κρεμμύδι, αύριο πράσα, την άλλη αλιάδα, και την Κυριακή όσπριο … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Μετάφραση άρθρου του ClarenceDarrow[1], του έτους 1929.
Τελευταία έχω διερωτηθεί αρκετά γύρω από μια θεολογική ερώτηση που ίσως είναι δυνατόν κάποιος αναγνώστης να απαντήσει. Ίσως κάποιος άλλος να έχει βρει το μπελά του μ’ αυτήν πρωτύτερα, αλλά εγώ δεν έχω δει αυτό το θέμα ποτέ γραμμένο και είναι δυνατό να είναι καθαρά δική μου ανακάλυψη. Είναι φυσικό ότι, ενδιαφέρομαι πάρα πολύ για τη θρησκεία και έχω μελετήσει καλά την Γένεσιν, όπως κάθε ένας οφείλει να το κάνει. Το πώς προήλθε το ανθρώπινο γένος, για να μη μιλήσομε για τη Γη, καθίσταται πολύ απλό ερώτημα στο θεόπνευστο βιβλίο.
Όταν ο Θεός εποίησε τον Αδάμ κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο που μπορούσε, μετά ανακάλυψε ότι ο Αδάμ ήταν μόνος, και γι’ αυτό έφτιαξε την Εύα για να του κάνει συντροφιά. Μετά πλέον δεν ήταν ποτέ ξανά μοναχός του. Ο Θεός επίσης εδημιούργησε όλα τα είδη των φυτών και των ζώων, και ανάμεσα σ’ όλα τα ζώα έφτιαξε «τον όφιν» (το φίδι), και είτε ο Θεός είτε ο γραμματέας του είτε κάποιος άλλος, είπε ότι το φίδι ήταν το «ευφυέστερον» από όλα τα ζώα του αγρού. Εννοείται πως αν εξαιρέσομε αυτή την ιστοριούλα, με μεγάλη δυσκολία θα πίστευα ότι το φίδι ήταν το πιο έξυπνο από τα ζώα. Τουλάχιστον δεν έχει το μυαλό που πολλά άλλα ζώα διαθέτουν. Παρ’ όλα ταύτα, αυτό δεν είναι το σημείο που με απασχολεί. Ο Θεός έβαλε τον Αδάμ και την Εύα στον κήπο και τους έδωσε δικαίωμα να τρώνε τα πάντα εκτός από τον καρπό του Δένδρου της Γνώσεως. Αυτό μου φαίνεται αρκετά εύλογο, αφού οι εκλεγμένοι πράκτορες του Θεού εδώ στη Γη είναι πάντοτε απασχολημένοι με το να εμποδίζουν τον κόσμο από το να φάγει αυτό τον καρπό. Σ’ αυτή την προσπάθεια έχουν καταπληκτική επιτυχία. Αλλά αυτό όπως και πριν δεν είναι το κύριο σημείο. Μια μέρα το φίδι ήλθε στην Εύα και της είπε κάτι για να φάει αυτό τον απαγορευμένο καρπό. Εκεί λοιπόν η Εύα είπε στο φίδι —η γλώσσα στην οποία συνομίλησαν δεν έχει καταγραφεί— ότι ο Θεός τής είχε πει, ή τουλάχιστον τον είχε ακούσει αφού απ’ αυτόν προήλθε: «Εσείς δεν θα φάτε απ’ αυτόν ούτε θα τον αγγίξετε για να μην αποθάνετε». Και τότε λοιπόν το φίδι λέγει ότι ακόμα και αν έτρωγε δεν θα απέθνησκε. Ούτε αυτό με ενδιαφέρει. Ποιος έχει δίκιο θα το αφήσω μεταξύ του Θεού και του φιδιού. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Αδάμ και η Εύα άκουσαν τη φωνή του Θεού που περιπατούσε μέσα στον κήπο κατά το δειλινό εκείνης της ημέρας και κρύφτηκαν ανάμεσα στα δένδρα. Και ο Θεός μιλώντας στον Αδάμ και τους ρώτησε γιατί έσπευσαν να κρυφτούν, και ο Αδάμ απάντησε επειδή ήταν γυμνοί. Σ’ αυτό το σημείο ο Θεός είχε ένα προαίσθημα ότι δεν θα είχαν ανακαλύψει πως ήταν γυμνοί εάν δεν είχαν φάγει τον απαγορευμένο καρπό. Ο Θεός ρώτησε τον Αδάμ γιατί τον έφαγε. Και ο Αδάμ έριξε όλο το βάρος στην Εύα που τον δελέασε. Και όταν ο Θεός μίλησε στην Εύα γι’ αυτό το ζήτημα, εκείνη έριξε όλες τις ευθύνες στο φίδι. Έτσι δεν έμεινε τίποτα για τον Θεό παρά να αναγγείλει καταδίκη, και αρχίζοντας από το φίδι του λέγει: «Είσαι καταραμένο πάνω από όλα τα ζώα και πάνω από κάθε θηρίο του αγρού. Πάνω στην κοιλιά σου θα προχωράς και χώμα θα τρως όλες τις μέρες της ζωής σου. Και θα βάλλω εχθρότητα ανάμεσα σε σένα και την γυναίκα, και ανάμεσα στο σπέρμα σου και το δικό της σπέρμα [2]. Αυτό θα σου συντρίβει την κεφαλή και συ θα του δαγκώνεις [3] τη φτέρνα». Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μάθομε πως το φίδι προχωρούσε πριν από αυτή την κατάρα, αλλά δεν υπάρχει τίποτα γι’ αυτό μέσα στη Γένεσιν ή κανένα άλλο μέρος του αγίου βιβλίου. Θα ήταν επίσης πολύ ενδιαφέρον να μάθομε πως το φίδι μετά απ’ αυτή τη στιγμή τα κατάφερε να ζει τρώγοντας χώμα, αλλά ούτε κι’ αυτό έχει ποτέ εξηγηθεί, μέχρις ότου οι φυσιοδίφες ανακάλυψαν ότι έτρωγε άλλες τροφές … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Ο Παύλος βασισμένος σε ό,τι κυκλοφορεί μέχρι την εποχή του γύρω από τις μεσσιανικές και εσχατολογικές κινήσεις και ομάδες περί του Μεσσίαχ (Χριστού) των Εβραίων, εγκαινιάζει μία νέα μεσσιανική και εσχατολογική αίρεση τoυ Ioυδαϊσμoύ, τoν Παυλικό Χριστιανισμό. Έχομε ήδη αναπτύξει διάφορα δόγματα και θέσεις της θεολογίας αυτής της αιρέσεως. Εδώ θα αναπτύξομε άλλα τα περισσότερα των οποίων αφορούν τον Χριστό.
Όπως έχομε προείπει, ο Παύλος για να δώσει νέα ώθηση, νέα ζωή και να γλιτώσει τον Χριστιανισμό από την εξαφάνιση που τον περίμενε στην στατική του μορφή εντός της Ιουδαίας κατά τον 1ον αιώνα Κ. Ε., αλλά πιθανότατα και για δικούς τους προσωπικούς λόγους, για πρώτη φορά συλλαμβάνει την ιδέα να μετατρέψει τον Ιησού Χριστό, από τον προσδοκώμενο απόγονο του Δαυίδ και άνθρωπο άξιον του Εβραίου Θεού Γιαχβέχ που θα εχρίετο Μεσσίαχ βασιλεύς των Εβραίων και θα αναδημιουργούσε το χαμένο κράτος του μυθικού βασιλιά Δαυίδ (Πρός Ρωμαίους α΄: 3, Β΄Πρός Τιμόθεον β΄: 8, κλπ.), στον μυθικό και θεωρητικό Ιησού Χριστό Σωτήρα, Υιόν του Εβραίου Θεού Πατρός Γιαχβέχ (Πρός Ρωμαίους α΄: 4, κλπ.), που θα έσωζε, όπως υποθέτει, όλους τους ανθρώπους (Πρός Ρωμαίους γ΄: 29-30, ι΄: 12-13, Πρός Γαλάτας γ΄: 28, ΠρόςΚολασσαείς γ΄: 11, κλπ.) από την κατάρα και την οργή του Γιαχβέχ. Έτσι εγκαινίασε μια νέα θρησκεία εξέλιξη της προηγουμένης καταδικασμένης χριστιανικής αντιλήψεως κατά την οποίαν η σωτηρία ήταν μόνο για τους Εβραίους αλλ’ αυτοί την αρνήθηκαν συντριπτικά, όπως βλέπομε τον Ιησού Χριστό να λέγει πριν τον Παύλο, στα υστερόχρονα Ευαγγέλια: Ματθαίος ι΄: 5-6, ιε΄: 24, κη΄: 17, Μάρκος ζ΄: 27 αλλά βάζει νερό στο κρασί του ως προς τους εθνικούς στον επόμενο στίχο, ιβ΄: 28-30.
Ας μην ξεχνάμε ότι στις Πράξεις θ΄: 2, ιθ΄: 9, 23, κδ΄: 5, 14, 22, κστ΄: 5, κλπ., οι ομοεθνείς τού Παύλου αποκαλούν την νέα θρησκεία του με την λέξη «αίρεσιν» ή «οδόν» για την οποία στον στίχο κη΄: 22 λέγουν: «αξιούμεν δε παρά σου ακούσαι ά φρονείς·περί μεν γαρ της αιρέσεως ταύτης γνωστόν εστιν ημίν ότι πανταχού αντιλέγεται.»!
Σε σχέση με τον κατοπινό Χριστιανισμό των Ευαγγελίων, εισαγωγικώς και επιγραμματικώς αναφέρομε ότι: Ο Παύλος δεν γνωρίζει τίποτα από τα υποτιθέμενα «γεγονότα» των τεσσάρων κανονικών Ευαγγελίων και ο Χριστός του δεν είναι ο γιος του τέκτονος (μαραγκού ή χτίστη) Ιωσήφ ή του Αγίου Πνεύματος και της Μαριάμ, με αδελφούς και αδελφές (Ματθαίος ιβ΄: 47, ιγ΄: 55-56, Μάρκος γ΄: 31-35, στ΄: 3, κ. α.), ο θαυματοποιός Ιησούς, αλλά, όπως έχομε ήδη μερικώς αναπτύξει και θα αναπτύξομε περισσότερο στο παρόν μέρος και ακολούθως, μέσα στις Επιστολές και την θεολογία του παρουσιάζει έναν ουράνιο, απεσταλμένο, αιθέριο, γνωστικιστικό Χριστό. Δεν μας παραδίδει καμία διδασκαλία του Ιησού Χριστού αλλά ερμηνεύει το πλανώμενο εσχατολογικό κήρυγμα περί σταυρωθέντος, αναστάντος και πάλιν ερχομένου Χριστού εντός των πλαισίων της δικής του θεολογίας. (Π. χ. βλέπε: Α΄ Πρός τιμόθεον α΄: 11, στ΄: 16,κλπ.).
Ο Παύλος είναι χρονολογικώς ο πρώτος συγγραφέας εντός του κανόνος της Καινής Διαθήκης. Όμως δεν μας παρέχει καμιά βιογραφική περιγραφή έστω και περιληπτική για τη ζωή και τη δράση τoυ Ιησού Χριστoύ. Δεν αναφέρει ούτε ένα από τα θαύματά τoυ. Ακόμα δεν μας μεταφέρει καμία θεολογία ή διδαχή του Ιησού Χριστού. Όσον δε αφορά το βάπτισμα και την θεία ευχαριστία, πουαναφέραμε σε προηγούμενα μέρη και θα αναφερθούμε και στο παρόν, είχε διαφορετική αντίληψη από αυτήν των κανονικών Ευαγγελίων. … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Οι έννοιες «Εβραίος», «Ισραηλίτης» και «Ιουδαίος» ταυτίζονται απόλυτα σήμερα. Δηλαδή είναι διαφορετικές λέξεις που εκφράζουν τον ίδιο άνθρωπο, αν και η ιστορική προέλευση της κάθε λέξης είναι διαφορετική.
Εβραίος: Προέρχεται από την εβραϊκή ρίζα «ivri/hever» που σημαίνει «περνάω πέρα» και αναφέρεται στο πέρασμα του Ιορδάνη ποταμού από τους Εβραίους κατά την «Έξοδο» από την Αίγυπτο προς στην Γη της Χαναάν (άλλοι ισχυρίζονται ότι αφορά το πέρασμα από τον Ευφράτη όταν ο Αβραάμ μετανάστευσε από την Μεσοποταμία). Αναφέρεται στο οποιοδήποτε άτομο που πιστεύει στην εβραϊκή θρησκεία ή αναγνωρίζει τον εαυτό του στο σύνολο των θρησκευτικών και πολιτισμικών παραδόσεων του εβραϊκού πολιτισμού. Π.χ.: «Είμαι ελληνικής καταγωγής, Έλληνας υπήκοος, εβραϊκού θρησκεύματος».… Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
23/11/2010 | 
Σχολιασμός 
Αν κάνετε την πρώτη ερώτηση σε ανθρώπους της Εκκλησίας, πιθανόν να λάβετε αρκετές και διαφορετικές απαντήσεις. Καμμία όμως που να είναι πειστική και να δικαιολογεί αυτόν τον παραλογισμό. Άλλοι θα μιλήσουν για εγκράτεια στην πολυτέλεια και άλλοι για την ξηροφαγία που επιβάλλει η νηστεία (μια από τις διάφορες μορφές της). Άλλοι είτε θα δηλώσουν άγνοια, είτε θα προσπαθήσουν να «αυτοσχεδιάσουν».
Ο μοναστηρισμός είναι μασονισμός. Ο καλόγηρος είναι μασόνος.
Ο Παύλος βασισμένος σε ό,τι κυκλοφορεί μέχρι την εποχή του γύρω από τις μεσσιανικές και εσχατολογικές κινήσεις και ομάδες περί του Μεσσίαχ (Χριστού) των Εβραίων, εγκαινιάζει μία νέα μεσσιανική και εσχατολογική αίρεση τoυ Ioυδαϊσμoύ, τoν Παυλικό Χριστιανισμό. Έχομε ήδη αναπτύξει διάφορα δόγματα και θέσεις της θεολογίας αυτής της αιρέσεως. Εδώ θα αναπτύξομε άλλα τα περισσότερα των οποίων αφορούν τον Χριστό. 
Οι έννοιες «Εβραίος», «Ισραηλίτης» και «Ιουδαίος» ταυτίζονται απόλυτα σήμερα. Δηλαδή είναι διαφορετικές λέξεις που εκφράζουν τον ίδιο άνθρωπο, αν και η ιστορική προέλευση της κάθε λέξης είναι διαφορετική.
