Πάρε-Δώσε

«Η Εκκλησία λέει πως η γη είναι επίπεδη, αλλά εγώ γνωρίζω πως είναι στρογγυλή, γιατί έχω δει τη σκιά στο φεγγάρι, και έχω περισσότερη εμπιστοσύνη σε μία σκιά παρά στην Εκκλησία».
Ρόμπερτ Ίνγκερζολ (Αμερικανός πολιτικός, 1833-1899)

Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι είναι αξίωμα, πως όταν ένα ψέμα* απογυμνώνεται, δύο βασικές επιλογές μένουν στον ψευδόμενο: Είτε να παραδεχθεί το ψέμα, είτε να συνεχίζει να το στηρίζει με ένα ακόμα ψέμα. Κι εδώ όμως υπάρχει το αξίωμα, πως τα ψέματα επί ψεμάτων κάποια στιγμή οδηγούν και σε ένα λογικό αδιέξοδο και ο ψευδόμενος αναγκάζεται εκ των πραγμάτων, προκειμένου ν’ απεγκλωβιστεί απ’ αυτό, να προχωρά σε ακροβατισμούς και κωλοτούμπες, που κάνουν το ψέμα του ακόμη πιο οφθαλμοφανές.
[* Στην θέση της λέξης «ψέμα», μπορείτε να βάλετε και την λέξη «σφάλμα»]

Είναι γεγονός, πως μέχρι και λίγους αιώνες πριν (ή αν θέλετε και μέχρι τις μέρες μας), η Εκκλησία (ορθόδοξη και καθολική), εκπροσωπούσε την απόλυτη αλήθεια. Εξέφραζε γνώμη επί παντός επιστητού, ακόμη και σε τομείς, με τους οποίους, όχι μόνο δεν είχε σχέση, αλλά απεναντίας κινήθηκε εναντίον, όπως π.χ. στην Επιστήμη. Η «αλήθεια» τής Εκκλησίας, ήταν η απόλυτη αλήθεια. Μερικές απ’ τις «αλήθειες» τής Εκκλησίας, είχαν και έχουν σχέση με τη γη και έχουν ως πηγή προέλευσης τις «ιερές» και «θεόπνευστες» γραφές, που συνέταξαν πριν 3-4 χιλιάδες χρόνια κάποιοι επιτήδειοι και απολίτιστοι γιδοβοσκοί της ερήμου. Μιλάμε φυσικά για την εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη, ή οποία μαζί με την Καινή Διαθήκη, που συνέταξαν αιώνες αργότερα κάποιοι «άγιοι» πλαστογράφοι κι εξίσου επιτήδειοι, αποτελούν σήμερα την λεγόμενη Αγία Γραφή. Η αμφισβήτηση αυτής της «αλήθειας», μέχρι και το πρόσφατο σχετικά παρελθόν, μπορούσε να σημάνει και το τέλος της ζωής τού αμφισβητία (ο οποίος εννοείται ότι θα κατέληγε στην Κόλαση).

Έτσι, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, η γη είναι επίπεδη και τετράγωνη, δεν κινείται και η ηλικία της είναι περίπου 7.500 έτη. Ας τα πάρουμε όμως ένα ένα …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Από κανένα σκιάχτρο δεν τρομάζεις,
γαληνός, αμετάνοιωτος τ’ αδειάζεις
το πικρό ποτήρι!
Μ’ εσένα ο Χριστός, ιερέ Καΐρη!

Η φυλακή σου γίνεται βωμός,
στεφάνι αχτιδωτό κι ο αφορεσμός,
αγνότερη μια πίστη σ΄ανυψώνει,
όπου ασκλάβωτη η σκέψη αποθεώνει.

Η μάνα σου στο φως και στη δροσιά,
—γεια σας, χρυσά κυκλαδικά νησιά!—,
γυρεύει τη σεμνή σου την εικόνα,
να βάλει του μετώπου της κορώνα.

Μα η Πολιτεία, μα να η μεγάλη μάνα,
που συχνότατα βρέχει ουράνιο μάννα,
στον τιποτένιο ή στον ληστή, κρατεί
την πόρτα της τιμής για σε κλειστή.

Εγώ, ποιητής κριτής –διπλός μου ο θρόνος–
πρώτος, μέσα σε αδιάφορους και μόνος,
στου λόγου τον ορείχαλκο χυμένο
για τους αιώνες τ΄ άγαλμά σου σταίνω!

Κωστής Παλαμάς

Ο Θεόφιλος Καΐρης γεννήθηκε στην Άνδρο στις 19 Οκτωβρίου 1784 και ήταν γιος του Νικόλαου Καΐρη και της Ασημίνας Καμπανάκη. Η οικογένεια του ήταν μία απ’ τις αρχαιότερες στο νησί. Το όνομα Θεόφιλος θα το λάβει αργότερα, ενώ το όνομα το όποιον του δόθηκε από τους γονείς του, ήταν Θωμάς. Ο Θωμάς είχε τρεις αδελφούς, τον Ευγένιο, τον Ιωάσαφ και τον Δημήτριο, καθώς και τρεις αδελφές, την Μαρία, την Λασκαρώ και την περίφημη Ευανθία, «την πρώτην σοφήν Ελληνίδα των νεωτέρων χρόνων», όπως την αποκάλεσαν, η οποία ήταν είκοσι έτη νεότερη απ’ αυτόν και την ανέθρεψε ο ίδιος.

Ο αδελφός του, ο Ευγένιος, πήγε στην Ευρώπη για σπουδές, έγινε αρχιμανδρίτης και πέρασε όλη τη ζωή του στην Τεργέστη, ως εφημέριος της εκεί ελληνικής παροικίας. Τον μοναχικό βίο ακολούθησε επίσης και ο Ιωάσαφ, ο οποίος συνόδευσε τον Θεόφιλο σε όλα τα ταξίδια και τις περιπέτειές του. Ο τρίτος αδελφός του, ο Δημήτριος, δεκαπέντε έτη νεότερός του, διακρίθηκε στο εμπόριο και κατόπιν θα δωρίσει σημαντικά ποσά για την ανέγερση του ορφανοτροφείου τού αδελφού του.

Από μικρή ηλικία ο Θεόφιλος έχει χαρακτήρα σοβαρό και μιλά σαν ενήλικος. Σε ηλικία επτά ετών σώζει ένα παιδί από πνιγμό με κίνδυνο της ζωής του. Αφού μάθει τα πρώτα γράμματα στην σχολή τού Κάτω Κάστρου της Άνδρου, από τον ιεροδιάκονο Ιάκωβο, μετά τον θάνατο του πατέρα του το 1794, μεταβαίνει στις Κυδωνίες (Αϊβαλί) της Μικράς Ασίας κατόπιν προσκλήσεως τού αδελφού τής μητέρας του, Σωφρονίου Καμπανάκη, ο οποίος ήταν εφημέριος στον ναό του Αγίου Γεωργίου Κυδωνιών. Στα 1802 ιδρύεται το «Ελληνομουσείον», η Ακαδημία των Κυδωνιών. Ο Καΐρης φοίτησε στην Ακαδημία και ταυτόχρονα εργαζόταν προσφέροντας βοηθητικές υπηρεσίες στο σπίτι του Χατζή Διαμαντή, γαμπρού του Γρηγορίου Σαράφη, καθηγητή της σχολής. Στην Ακαδημία διδάχθηκε Φιλολογία και Φιλοσοφία από τον Γρηγόριο Σαράφη και Μαθηματικά και Φυσικές επιστήμες από τον περίφημο διδάσκαλο της εποχής Βενιαμίν τον Λέσβιο. Από τις Κυδωνίες μεταβαίνει στην Πάτμο, ακολουθώντας τον Σαράφη, όπου συνεχίζει τις σπουδές του στην ακμάζουσα τότε «Πατμιάδα Σχολή», με καθηγητή τον Δανιήλ Κεραμέα. Δεν παραλείπει να μαθητεύσει και στην, επίσης σημαντική, «Σχολή» τής Χίου, όπου δίδασκαν ο Αθανάσιος Πάριος και ο Δωρόθεος Πρώιος.

Στην ηλικία των δεκαοκτώ ετών, ο Καΐρης γίνεται μοναχός, ενώ το 1801 χειροτονείται διάκονος και λαμβάνει το όνομα Θεόφιλος. Έρχεται πλέον η ώρα να μεταβεί στην Ευρώπη για την συνέχιση των σπουδών του, προκειμένου να γνωρίσει τις νέες επιστημονικές κατακτήσεις και τις νέες φιλοσοφικές ιδέες που κυκλοφορούν εκεί. Το 1803 με δαπάνες του θείου του και μερικών πλουσίων Κυδωνιατών έφυγε στην Ευρώπη. Αρχικά διέμεινε στην Ελβετία, όπου μελέτησε την οργάνωση των διδακτηρίων του μεγάλου παιδαγωγού Πεσταλότσι. Στην συνέχεια, από το 1803 έως το 1807 σπουδάζει στην Ιταλία, στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, Φιλοσοφία και Φυσικομαθηματικές Επιστήμες. Παρακολουθεί επίσης και μαθήματα Φυσιολογίας στην ιατρική σχολή τού Πανεπιστημίου με συμφοιτητή τον μετέπειτα πρωθυπουργό Ιωάννη Κωλέττη. Από την Ιταλία μεταβαίνει στο Παρίσι, όπου κυριαρχεί η πνευματική κίνηση, η οποία έχει προκύψει από την Γαλλική Επανάσταση. Εκεί ο Καΐρης αφοσιώνεται στην μάθηση διάφορων φιλοσοφικών μελετών. Εκεί γνωρίζει και τον Αδαμάντιο Κοραή με τον οποίον ανέπτυξε μία στενή σχέση γιου προς πατέρα. Ο Κοραής θα γράψει για τον Καΐρη: «Δύσκολον να εύρη τις εις άλλον τόσην ψυχής απλότητα με τόσον υπέρ τού κοινού καλού ζήλον ηνωμένην. Μ’ εζήτησε πολλάκις, ελθών επίτηδες, συμβουλάς περι των μέσων τού να επιταχύνη την εις τα καλά πρόοδον τού Έθνους…». …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Ιστορικώς ο Χριστιανισμός ήταν η μεγαλύτερη συμφορά που συνέβη μέχρις στιγμής στην ιστορία του ανθρώπου. Το χειρότερο κακό και η πιο φρικιαστική μάστιγα. Εκτός από ολίγες γνωστές ηθικές εντολές, τις οποίες επανέλαβε (για να είμαστε πιο ακριβείς, ΑΝΤΕΓΡΑΨΕ, δίχως να αναφέρει την πηγή) η θεολογία του είναι αντιφατική, ανόητη και λανθασμένη. Άκρως επικίνδυνη και καταστροφική τόσο για το άτομο ως μονάδα όσο και για την κοινωνία ως σύνολο! Ο Ιησούς Χριστός των Ευαγγελίων και του Παύλου αποδεικνύεται πλήρως δια των κριτηρίων της ιστορικής επιστήμης ότι είναι μια αλλοπρόσαλλη και αντιφατική μυθολογία!».
Ιωάννης Ν. Φ. Ρούσσος

Το «Άρθρα και μελέτες επί του χριστιανικού φαινομένου», είναι μια συλλογή άρθρων (ένα σημαντικό μέρος των οποίων έχει δημοσιευθεί κι εδώ, αλλά και σε άλλες ιστοσελίδες, καθώς και σε περιοδικά), που προέκυψε από μια μακροχρόνια και επίπονη μελέτη του καθηγητή Ιωάννη Ρούσσου. Ξεκινώντας την αναζήτηση και την έρευνα από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και συνεχίζοντας μέχρι και τις μέρες μας, προσπαθεί να αφυπνίσει το πνευματικά υποταγμένο θρησκευτικό ποίμνιο, καταδεικνύοντας τον παραλογισμό της τυφλής πίστης και τον σκοταδισμό που επιβλήθηκε διαχρονικά από τα διάφορα θρησκευτικά ιερατεία. Βασιζόμενος σε πάνω από 500 πηγές (στις οποίες συμπεριλαμβάνονται φυσικά και οι «ιερές» γραφές), με τρόπο μεθοδικό και επιστημονικό, υποδεικνύει τις «ιερές» ανοησίες, τεκμηριώνει τις αντιφάσεις και καταλογίζει τα ψεύδη που προκύπτουν από τις «θεόπνευστες» γραφές, απαντώντας έτσι και στα ψεύδη θεολόγων και χριστιανών απολογητών. Λαμβανομένου υπόψιν του γεγονότος, ότι οι μελέτες του κινούνται κυρίως στο φάσμα τής Αγίας Γραφής (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), το έργο του, αν και μικρότερο σε ποσότητα αλλά όχι και σε ποιότητα, μπορεί να θεωρηθεί αναλόγως αντάξιο της «Βίβλου» της αποδόμησης του Χριστιανισμού, του πολύτομου έργου «Η εγκληματική ιστορία του Χριστιανισμού», του Γερμανού ιστορικού και θεολόγου, Κάρλχαϊνζ Ντέσνερ. Εν ολίγοις, είναι ένα έργο που δεν πρέπει να λείπει από καμμία ηλεκτρονική βιβλιοθήκη, ειδικά όσων έχουν την δίψα της γνώσης.

Σύντομο βιογραφικό
Ο Ιωάννης Ν. Φ. Ρούσσος γεννήθηκε στο χωριό Κατάπολα της νήσου Αμοργού στις 5-11-1954. Έκτο παιδί εννεαμελούς απόρου οικογενείας. Στο δημοτικό σχολείο και το τότε εξατάξιο γυμνάσιο ήταν λίαν καλός έως άριστος μαθητής σε όλα τα μαθήματα, αλλά με ιδιαίτερη κλίση και αφοσίωση στα φυσικομαθηματικά. Τον Σεπτέμβριο του 1972 εισήχθη στην μαθηματική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών μεταξύ των πρώτων. Τον Σεπτέμβριο του 1977 άρχισε μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο της πολιτείας Minnesota των ΗΠΑ, λαβών πλήρη υποτροφία εξ’ αυτού του πανεπιστημίου. Από εκεί έλαβε Masters και διδακτορικό (PhD). Δίδαξε μαθηματικά ως βοηθός και λέκτορας στο πανεπιστήμιο της Minnesota και ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Νοτίου Alabama. Από το 1990 είναι καθηγητής των μαθηματικών στο πανεπιστήμιο Hamline της πολιτείας Minnesota. Ανάμεσα στα πολλά και διάφορα πέραν των μαθηματικών ενδιαφέροντά του ήταν πάντοτε η ιστορία και η θεολογία. Έτσι από το 1992 αποφάσισε να μελετήσει ενδελεχώς και επισταμένως την χριστιανική θεολογία και ιστορία για να δώσει απαντήσεις στις πάμπολλες απορίες επί του Χριστιανισμού, τις οποίες διατηρούσε παιδιόθεν, και να ελέγξει τις ανεπαρκείς και μη ικανοποιητικές απαντήσεις πολλών θεολόγων. Έτσι, αποφάσισε να αρθρογραφεί επί χριστιανικών ιστορικών και θεολογικών θεμάτων και ζητημάτων. Τα άρθρα του τα δημοσιεύει στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα για να αφυπνίσει το χριστιανικό ποίμνιο κατά δύναμη. Δίπλα στο βαπτιστικό εβραιο-χριστιανικό όνομα Ιωάννης, παραθέτει το ελληνικό όνομα Νεοκλής Φιλάδελφος για να υπενθυμίζει σε όλους το φρικτό ιστορικό γεγονός ότι ο Χριστιανισμός κατέστρεψε τον Ελληνισμό, παρά τα φούμαρα της χριστιανικής προπαγάνδας, και ακόμα ότι η Νέα Ελλάς χρειάζεται «Νέο Κλέος», «Φιλία» και «Αδελφότητα»…

Αφιέρωση του συγγραφέα: «Σε όλους τους ανθρώπους τού πλανήτη, τους έχοντες θάρρος, προθυμία και δύναμη διά έρευνα με κρίση και λογική και με σκοπό την καλυτέρευση της ζωής και την ανώτερη ανάπτυξη του πνεύματος και του πολιτισμού επί της γης» …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Με αφορμή το περιστατικό που συνέβη κατά την ορκωμοσία του δημοτικού συμβουλίου της Γορτυνίας στην Δημητσάνα (19/12/2010) και κατά το οποίο ο ο μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως, Ιερεμίας, επιτέθηκε λεκτικά σε δημοτικό σύμβουλο, ο οποίος επισήμανε πως οι νόμοι του κράτους δεν προβλέπουν την παρουσία ιερέων κατά την τελετή ορκωμοσίας, ο μητροπολίτης Πατρών, Χρυσόστομος, ανάρτησε ένα άρθρο στην επίσημη ιστοσελίδα της μητρόπολης, με τίτλο «Καυτές επικαιρότητες».

Ο κύριος λόγος που μπαίνω στην διαδικασία να σχολιάσω τα γραφόμενα του ρασοφόρου, είναι μία λέξη (την οποία τονίζω μέσα στο κείμενο) η οποία έκανε τα μηνίγγια μου να πονέσουν απ’ την αγανάκτηση και το θράσος αυτού του επαγγελματία ψυχοσώστη και κατά συνθήκην εθνικόφρονα. Αναφέρει λοιπόν, μεταξύ άλλων φαιδρών, ο μητροπολίτης: …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Θέλω να αναφερθώ σε δύο κατηγορίες συμπολιτών μας οι οποίες, παρόλο που αυτοπροσδιορίζονται εντελώς διαφορετικά, τελικά καταλήγουν στην ίδια αντιμετώπιση απέναντι στην θρησκεία και τη σχέση της με την κοινωνία.

Οι πρώτοι είναι αυτοί που αποκαλώ εγώ “Χριστιανοί της παράδοσης”. Είναι άνθρωποι που –όπως οι περισσότεροι σ’ αυτή τη χώρα– ανατράφηκαν ως ΧΟ (Χριστιανοί Ορθόδοξοι), αλλά όχι ιδιαίτερα φανατικά, και εξακολουθούν να πιστεύουν γιατί έτσι μεγάλωσαν. Θεωρούν τους εαυτούς τους χριστιανούς αλλά χωρίς να έχουν ασχοληθεί ιδιαίτερα με τις διδαχές της συγκεκριμένης θρησκείας. Έχουν διαμορφώσει δηλαδή μια προσωπική ιδέα για τη θρησκεία και για το τι σημαίνει να είσαι ΧΟ, βασισμένη όχι στην Αγία Γραφή –την οποία δεν έχουν διαβάσει καν– αλλά αφενός στις παραδόσεις που έχουν μάθει να ακολουθούν και αφετέρου στο πνεύμα της εποχής. Έτσι θα δούμε τους συγκεκριμένους ανθρώπους να δέχονται κάποια κομμάτια του ΧΟ δόγματος “επειδή έτσι μάθαμε” και να απορρίπτουν άλλα “επειδή είναι αναχρονιστικά”.

Ας δούμε και μερικά παραδείγματα, που νομίζω ότι είναι αντιπροσωπευτικά για την πλειονότητα των “χριστιανών της παράδοσης”. Θεωρούν απαράδεκτο το να μην παντρευτεί κάποιος με θρησκευτικό γάμο ή να μην βαφτίσει το παιδί του αλλά παράλληλα θεωρούν τις προγαμιαίες σχέσεις κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Νηστεύουν την Μεγάλη Εβδομάδα αλλά ούτε λόγος για αυστηρή νηστεία την Σαρακοστή ή κάθε Τετάρτη–Παρασκευή. Πηγαίνουν στην εκκλησία το Πάσχα, αλλά για 10 λεπτά, μην κρυώσει και η μαγειρίτσα. Σταυροκοπιούνται περνώντας έξω από εκκλησίες, αλλά κατεβάζουν χριστοπαναγίες όταν τσατίζονται. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος και μπορώ να συνεχίσω για ώρες, αλλά νομίζω ότι καταλάβατε τι θέλω να πω …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »