Πάρε-Δώσε

H θρησκευτική ηθική
“Θρησκευτική ηθική” στην παρούσα συζήτηση σημαίνει οποιονδήποτε κώδικα αξιών ο οποίος ανάγεται στις υποτιθέμενες εντολές κάποιου υπερφυσικού όντος. Aυτή η άποψη για την ηθική παρουσιάζεται καθαρά στη Bίβλο (π.χ. Δέκα Eντολές) και γενικά χαρακτηρίζει κάθε θρησκεία εξ αποκαλύψεως.

H θρησκευτική ηθική κατά βάση υπερασπίζεται μια οικουμενική ηθική τάξη που έχει καθιερωθεί από τον θεό και υφίσταται ανεξάρτητα από τον άνθρωπο. O άνθρωπος γεννιέται μέσα σ’ αυτήν την ηθική δομή, όπου ανακαλύπτει πως το πρωτεύον καθήκον του είναι η υπακοή σε ό,τι υπαγορεύει ο υπερφυσικός νομοθέτης του. H ηθική, σύμφωνα με την άποψη αυτή, υπηρετεί τους σκοπούς του θεού, όχι του ανθρώπου, και ο άνθρωπος οφείλει να υποτάσσεται στον ηθικό κώδικα. H βασικότερη αρετή είναι η υπακοή και το βασικότερο παράπτωμα η ανυπακοή.

Tο προφανέστερο χαρακτηριστικό της θρησκευτικής ηθικής είναι η αυταρχική της φύση. Aπό τη στιγμή που το “καλό” ή το “ηθικό” ορίζονται με αναφορά στο θείο θέλημα, πρόκειται για μια θεωρία θεμελιωμένη σε εξουσιαστική σχέση. Kαι όπου έχουμε εξουσία, έχουμε κυρώσεις -και όπου έχουμε κυρώσεις έχουμε ηθικούς κανόνες. Oι κανόνες, όπως θα δούμε, είναι βασικής σημασίας για τη μεταηθική της θρησκευτικής ηθικής. Oι κανόνες είναι για τη θρησκευτική ηθική ότι τα πρότυπα για την ορθολογική ηθική. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

(Ι) Ας υποθέσομε ότι το μεσημέρι μιας συγκεκριμένης μέρας κάποιος ρωτάει: Μπορεί ο Θεός αυτή τη στιγμή να γνωρίζει τι θα συμβεί αύριο;

Αφού είναι παντοδύναμος, μπορεί, αλλά πιθανόν να μην επιλέγει να το κάνει. Αλλά επειδή είναι παντογνώστης τότε γνωρίζει τα πάντα που θα συμβούν αύριο όπως και οποιονδήποτε άλλο καιρό. (Εάν δεν μπορεί να γνωρίζει, τότε δεν είναι παντοδύναμος και εάν δεν γνωρίζει τα πάντα που έχουν συμβεί ή θα συμβούν, τότε δεν είναι παντογνώστης, αντίθετο προς την υπόθεση μας!).

(ΙΙ) Αργότερα την ίδια μέρα στις 6 το απόγευμα κάποιος ρωτάει: Μπορεί ο Θεός να αλλάξει ή να εμποδίσει να γίνει κάτι που, όπως καλά γνώριζε και ακριβώς πως το μεσημέρι, πρόκειται να συμβεί αύριο;

Εάν η απάντηση είναι όχι, τότε δεν είναι παντοδύναμος.
Εάν η απάντηση είναι ναι, τότε ως παντογνώστης γνωρίζει κατά τον χρόνο τις ερωτήσεως (6μμ) τις αλλαγές που θα έκανε, κ.λπ. Αλλά το μεσημέρι δεν τις ήξερε διότι τότε γνώριζε τα πάντα κατά τον ακριβή τρόπο που επρόκειτο να συμβούν προτού αλλάξει οτιδήποτε. Επομένως σε τέτοια περίπτωση δεν είναι παντογνώστης.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η υπόθεση, «Ο Θεός είναι παντοδύναμος και παντογνώστης», οδηγεί σε αντίφαση!

Πορίσματα:
(α) Εάν προσεύχεσαι στον Θεό για να κάνει κάτι που το έχει ήδη αποφασίσει ή το γνωρίζει τότε η προσευχή σου είναι παραπανίσια. Μπορείς κάλλιστα να την παραλείψεις.
(β) Εάν προσεύχεσαι στον Θεό για να αλλάξει κάτι που ήδη έχει αποφασίσει ή γνωρίζει, τότε η προσευχή σου δεν θα κάνει τίποτα, διότι αλλιώς θα δημιουργήσει αντίφαση στην παντογνωσία και στη θέλησή του.
(γ) (α) + (β) συνεπάγονται ότι καλόν είναι να μην προσεύχεσαι γιατί αλλιώς χάνεις τον πολύτιμο καιρό σου.
(δ) Το να αλλάζει ο Θεός την σκέψη του ή θέλησή του προξενεί αντιφάσεις στην παντοδυναμία του ή στην παντογνωσία του. Εάν δεν μπορεί να αλλάξει την βούλησή του τότε δεν είναι παντοδύναμος και εάν μπορεί τότε δεν είναι παντογνώστης.

Ιωάννης Νεοκλής Φιλάδελφος Μ. Ρούσσος

Η θερμοκρασία της «Βασιλείας των Ουρανών» (Παράδεισος) μπορεί να υπολογι­στεί με αρκετή ακρίβεια.

Βασιζόμαστε στην αυθεντία του «θεοφωτίστου» Ησαΐα (30:26): «και έσται το φως της σελήνης ως το φως του ηλίου και το φως του ηλίου έσται επτα­πλάσιον εν τη ημέρα, όταν ιάσηται Κύριος το σύντριμμα του λαού αυτού, και την οδύνην της πληγής σου ιάσεται». …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Οι σκηνές -απείρου κάλλους- που βλέπετε, προέρχονται από την μητρόπολη του Βόλου κι έλαβαν χώρα στις 16 Ιανουαρίου 2011.

Ο μητροπολίτης Δημητριάδος, Ιγνάτιος Γεωργακόπουλος (γνωστός κι από την τηλεοπτική εκπομπή τής κρατικής τηλεόρασης, «Αρχονταρίκι»), είχε την ατυχή -όπως αποδείχθηκε- έμπνευση, να αναγνώσει προς το χριστεπώνυμο πλήρωμα, που με «κατάνυξη» παρακολουθούσε έως τότε τον εσπερινό που γινόταν προς τιμήν του αγίου Αντωνίου, κείμενο της Αγίας Γραφής στην δημοτική γλώσσα, δηλαδή στην καθομιλουμένη. Φυσικά, ο Ιγνάτιος, σαν έξυπνος άνθρωπος που είναι, δεν θα έκανε ποτέ το λάθος να εκφωνήσει στην νεοελληνική γλώσσα κάποιο βρομερό απόσπασμα της «θεόπνευστης» Αγίας Γραφής.

Και κάπου εδώ αρχίζουν τα «ωραία»: Οι «πιστοί» αρχίζουν να διαμαρτύρονται προς τον Ιγνάτιο, απαιτώντας να αναγνώσει το κείμενο στα αρχαία ελληνικά! Όχι φυσικά γιατί τα «καταλαβαίνουν» καλύτερα, αλλά γιατί απλά πιστεύουν ότι αυτό είναι το «σωστό» κι «έτσι λέει η Ιερά Σύνοδος» (Όπα; Πολύ ενημερωμένο το ποίμνιο…). Χώρια που μάλλον οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- αδαείς και θρησκόληπτοι Ιουδαιοχριστιανοί «πιστοί», θεωρούν ότι το αρχαίο -κι ακατανόητο σ’ αυτούς- κείμενο διαχέεται από περισσότερη «αγιότητα» (αν και αγνοούν ότι η «μετάφραση των Εβδομήκοντα», έγινε σε άθλια αρχαία ελληνικά [όπως και θα αγνοούν μάλλον και τους ίδιους τους «Εβδομήκοντα»]).

Βέβαια, αυτήν την πίστη περί «χυδαιότητας» της νεοελληνικής γλώσσας, όταν αυτή «τολμά» να αγγίζει -και να απογυμνώνει από την ακατανοησία- τα «ιερά» βοθρολύματα της Αγίας Γραφής, την έχει καθιερώσει η Εκκλησία και μάλιστα με την κάλυψη της ελληνικής πολιτείας, με αφορμή τα αιματηρά «Ευαγγελικά» τού 1901.

Πάντως, η στήριξη στον «γενναίο» μητροπολίτη είναι δεδομένη. Κι αφού είναι τόσο «ανοιχτόμυαλος» και «νεωτεριστής», ίσως να μην έχει κάποιο πρόβλημα, να αναγνώσει την επόμενη φορά προς το σεληνιασμένο ποίμνιο και κάποιο κείμενο από την «Κυριακή της Ορθοδοξίας», ή τα κατορθώματα του «ηθικού» Λωτ. Ένα τέτοιο εγχείρημα, είναι πιθανόν ότι θα έχει τεράστια αξία για την επιστήμη τής Ψυχολογίας…

ΜΙΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΠΑΡΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΑΙ ΠΟΛΥΠΟΙΚΙΛΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Όπως είναι γνωστό η Εκκλησία και οι άνθρωποί της (απολογητές και θεολόγοι), στην προσπάθειά τους να τονίσουν με κάθε τρόπο το «μεγαλείο» τού Χριστιανισμού και την «υπεροχή» του έναντι του Ελληνισμού, επί του οποίου επιβλήθηκε διά πυρός και σιδήρου, δεν διστάζουν να κατασυκοφαντήσουν, να υποτιμήσουν, ακόμη και να υβρίσουν οτιδήποτε θυμίζει την λάμψη του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Ένα πρόχειρο παράδειγμα από τα πολυάριθμα που υπάρχουν απανταχού στον Εβραιογνωστικοχριστιανισμό, αποτελεί η Κυριακή της Ορθοδοξίας κατά την οποίαν οι κατάρες της Εκκλησίας κατά των Ελλήνων και του ελληνικού πνεύματος δίνουν και παίρνουν. Εναντίον ενός πολιτισμού δηλαδή, με παγκόσμια ακτινοβολία και χάρις στον οποίον είμαστε γνωστοί σήμερα ανά τον κόσμο και νιώθουμε κατά τι υπερήφανοι. Δεν σταματάνε όμως μέχρι τον αρχαίο Ελληνισμό αλλά καταφαλκιδεύουν και τον σημερινό Ελληνισμό που χαροπαλεύει.

Στην προσπάθειά τους αυτή, οι Ιουδαιογνωστικοχριστιανοί απολογητές, δεν φείδονται ουτιδανών τακτικών και πρακτικών και ελλείψεως ηθικής. Όταν πλέον δεν έχουν επιχείρημα και δεν μπορούν να αντιτάξουν κάτι, όσο αβάσιμο, ψευδές ή παράλογο και αν είναι, τότε η συνηθισμένη τακτική τους είναι το να προσπαθούν να «σπιλώσουν» τον φορέα του αντιλόγου, ως «παγανιστή» ή «άθεο», κλπ., λες και αυτό είναι κάτι το επιλήψιμο, ή εν πάση περιπτώσει κάτι χειρότερο της δικής τους αντιφατικότητας και δεισιδαιμονίας του Χριστιανισμού. Η ειρωνεία της υποθέσεως βέβαια, είναι ότι μέμφονται ως «ειδωλολάτρες» όσους αντιτίθενται στον Χριστιανισμό, ενώ οι ίδιοι έχουν αναγάγει τον φετιχισμό, τον φόβο, την εικονολατρεία, την πτωματολατρεία, κ. ά., σε ύψιστα καθήκοντα ή και αρχές του Ιουδαιογνωστικοχριστιανισμού.

Ο Παναγιώτης Μαρίνης, ιατρός και πρόεδρος της «Εταιρείας Αρχαιοφίλων» με την συνεργασία των μελών τής Εταιρείας αυτής, στο κείμενο που ακολουθεί δίδει μια συναπτή απάντηση επί της ύλης που ανωνύμως έχουν διασπείρει εδώ και ‘κει οι χριστιανοί απολογητές υπό μορφή ερωτήσεων, θέσεων ή κατηγοριών. Εντός του κειμένου αναγράφει αυτολεξεί πολλά από τα ερωτήματα και τις κατηγορίες των προς τα οποία απαντά ευθέως, τα δε υπόλοιπα έπονται ευκόλως από τα συμφραζόμενα και τις αναπτύξεις των θεμάτων που παρέχει …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »