Πάρε-Δώσε

Φίλτατοι Συνέλληνες,

Το θέμα που θα διαπραγματευτώ είναι καρπός μακροχρονίου έρευνας και μελέτης και, αισθάνομαι την ανάγκη να την κοινωνήσω μαζί σας. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος και ακριβολόγος, τα στοιχεία που θα παρουσιάσω έχουν ιστορικές βάσεις και αποδείξεις και δεν αποτελούν καρπόν αυθαιρεσίας, ούτε και εμπάθειας, αλλά είναι παρμένα από τα ίδια τα αντικρουόμενα και ασύγχρονα έργα των ίδιων των πρωταγωνιστών.

Ο κάθε σοβαρός ερευνητής οφείλει εάν σέβεται τον εαυτόν του, αλλά και το ακροατήριο του να φέρει καθαρούς λευκούς κρυστάλλινους και όχι παραμορφωτικούς φακούς, να εξιστορεί τα αληθή γεγονότα και τα συμπεράσματα να εξάγονται στο τέλος κατόπιν γονίμου διαλόγου. Προς άρσην κάθε παρανοήσεως και συμπληρώσεων, τονίζω κανείς δεν διδάσκει κανέναν, ο μόνος διδασκόμενος είναι πάντοτε ο εκάστοτε ομιλητής, διότι εντρυφεί και εμβαθύνει στο εξεταζόμενο θέμα αρκετό καιρό, εάν φυσικά σέβεται το ακροατήριό του και δεν ενεργεί σκόπιμα και κακόβουλα.

Το σημερινό μας θέμα είναι από τα πλέον δύσκολα, διότι είναι ταμπού και έχει εδραιωθεί επί 1900 και πλέον χρόνια, με μία παραπληροφόρηση και με έναν θρησκευτικό φανατισμό και μίσος που δύσκολα ανατρέπονται, αλλά θα πρέπει σαν τέκνα του ελληνικού φωτός να μην μας πτοεί τίποτα. Διότι Θείον, Φως και Αλήθεια είναι έννοιες συγκλίνουσες και ταυτόσημες, που μόνον με τον ελληνικό λόγο είναι δυνατόν να τις προσεγγίσουμε και να τις κατανοήσουμε εν μέρει και όχι με την άκρατο, άλογο και στείρα πίστη και την κατ’ αποκάλυψιν αλήθεια, που επινόησαν διάφοροι για τους δικούς τους σκοπούς ανά τους αιώνες, οδηγώντας έτσι την ανθρωπότητα σε ποταμούς αίματος, στον σκοταδισμό και στην σημερινή επάρατο νεοβάρβαρη παγκοσμιοποίηση.

Αλλά ας εισέλθουμε στο θέμα, διότι η κλεψύδρα είναι αμείλικτη, που δεν είναι άλλο από το ερώτημα των σκεπτομένων ανθρώπων για δύο χιλιετίες.: «Ποιός έκαψε την Ρώμη και γιατί παραποίησαν την ιστορική αλήθεια;» …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Η ταινία -ή καλύτερα, συρραφή συνεντεύξεων- «Religulous», στην οποία πρωταγωνιστεί ο Αμερικανός κωμικός Μπιλ Μάερ (Bill Maher), καταπιάνεται με την θρησκευτική παράνοια των τριών σημαντικότερων μονοθεϊστικών θρησκειών: Του Χριστιανισμού, του Ισλαμισμού και του Ιουδαϊσμού. Άλλωστε, η λέξη «Religulous» αποτελεί ένα λογοπαίγνιο των αγγλικών όρων «religion» (θρησκεία) και «ridiculous» (γελοίος-α-ο).

Ο Μάερ, ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο, παίρνει συνεντεύξεις από πιστούς και εκπροσώπους των προαναφερόμενων θρησκειών και των παρακλαδιών τους, επιχειρώντας να τους φέρει αντιμέτωπους με την άγνοιά τους, το παράλογον της πίστης τους, καθώς και με το γελοίον τού πράγματος που λέγεται «θρησκεία». Φυσικά, από αυτές τις συνεντεύξεις, δεν θα μπορούσε να λείπει, ένα από τα επίμαχα πρόσωπα του Χριστιανισμού: Ο…Ιησούς …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ο Θεός σιωπά. Η «σιωπή του Θεού» είναι το βασικό μοτίβο όλης της υπαρξιακής φιλοσοφίας –αλλά και θεολογίας– του περασμένου αιώνα. Ο Θεός σώπασε στο Άουσβιτς και στην Ρουάντα, στην Καμπότζη και την Σερμπρένιτσα. Άφησε να εκτυλιχτούν απύθμενες βαρβαρότητες, χωρίς ποτέ να μας δώσει ούτε «ένα σημείον».

Ο Θεός σωπαίνει όχι μόνο στις μεγάλες δημόσιες τραγωδίες αλλά και στις μικρές ιδιωτικές. Η μάνα που σπαράζει για τον χαμό του παιδιού της δεν παίρνει απάντηση.

Ο Θεός σωπαίνει –είτε λέγεται Θεός, είτε Αλλάχ, είτε Ιεχωβάς, είτε αποκαλείται με άλλο όνομα από τα πολλά που του δίνουν οι άνθρωποι. Βλέπει το κακό να συμβαίνει και όχι μόνο δεν το σταματάει (αυτός ο παντοδύναμος) αλλά ούτε καν αντιδρά είτε για να το δικαιολογήσει είτε για να εκφράζει την συμπαράστασή του.

Κι όμως στην χριστιανική θρησκεία τα κύρια επίθετα του Θεού είναι πανάγαθος, ελεήμων και φιλάνθρωπος και στην μουσουλμανική «Αλ Ραχμάν» (ο οικτίρμων) και Αλ Ραχίμ (ο συμπονετικός).

Αντίθετα με τον Θεό που σιωπά, οι προπαγανδιστές και απολογητές του υπήρξαν ανέκαθεν λαλίστατοι. Ιδρυτές θρησκειών, απόστολοι, προφήτες, ιερείς και αρχιερείς, μοναχοί και θεολόγοι, μας έχουν φιλοδωρήσει με χιλιάδες –ίσως και εκατομμύρια σελίδες κειμένων.

Κοινό στοιχείο όλων αυτών των λόγων είναι η προσπάθεια «να δικαιολογήσουν τους τρόπους του Θεού στους ανθρώπους» για να χρησιμοποιήσω τον περίφημο στίχο του Μίλτωνα: «to justify the ways of God to Men».

Ισχυρίζονται μερικοί ότι η τέχνη (και τεχνική) της προπαγάνδας, δημιουργήθηκε και άκμασε στον εικοστό αιώνα. Ξεχνώντας ότι η καταγωγή της λέξης είναι από τα εκκλησιαστικά λατινικά, και ότι επιτροπή «για την προπαγάνδα (διάδοση) της πίστης» (de propaganda fide) υπήρχε στην Καθολική Εκκλησία εδώ και πολλούς αιώνες. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Είναι γνωστό ότι η συντριπτική πλειοψηφία χριστιανών δεν έχουν διαβάσει τίποτα ή σχεδόν τίποτα από όσα γράφουν τα ιερά βιβλία τους. Μερικοί που έχουν διαβάσει ή ακούσει κάτι λίγα δεν έχουν κατορθώσει να καταλάβουν την ολική εικόνα ή και τίποτα. Είναι παπαγάλοι ολίγων και ειδικά επιλεγμένων μερών. Όσοι πάλι έχουν διαβάσει και καταλάβει τις ιερές εβραιογνωστικοχριστιανικές γραφές και συνεχίζουν να τις ασπάζονται προκαλούν την έντονη απορία αυτών που τις απορρίπτουν! Πώς είναι δυνατόν να διαβάζουν τέτοια πράγματα και μετά να τα δέχονται και να ισχυρίζονται ότι τα έδωσε ο θεός ο πάνσοφος, ο δίκαιος ο πανάγαθος, αντί να τα στείλουν στην έρημο και άβυσσο από την οποία προήλθαν. Αλλ’ εάν τις παραδέχονται και πιστεύουν ότι τις εντέλλεται ο θεός τους, τότε να είναι συνεπείς και να τις εφαρμόζουν στη ζωή τους για να απολαύουν την γλύκα.

Πολλοί άθρησκοι που αγωνίζονται εναντίον δεισιδαιμονιών και βλακειών γνωρίζουν καλλίτερα τα ιερά βιβλία των χριστιανών και άλλων θρησκειών από τους οπαδούς των. Γράφομε λοιπόν αυτό το αρθράκι για όσους είναι χριστιανοί και έχουν μεσάνυχτα από τις ιερές γραφές τους ή έχουν ακούσει σποραδικά, κομματιαστά, από ‘δω και από ‘κει ολίγα ειδικά επιλεγμένα τεμάχια. Τους συστήνομε λοιπόν να διαβάσουν αυτά εδώ και να τα εφαρμόσουν στη ζωή τους, εφ’ όσον ομολογούν ότι είναι πιστοί χριστιανοί και αυτά παραγγέλλει ο Ιησούς Χριστός Θεός. Αλλιώς πως θα τα αποκάνουν με την αιώνια κόλαση;

Πέραν της τεραστίας πληθώρας των γνωστών φυσικών και μεταφυσικών εκφοβι­σμών, απειλών, τιμωριών, υποσχέσεων, απολαβών, κλπ., εδώ παραθέτομε μερικούς συμπλη­ρωματι­κούς στίχους της Καινής Διαθήκης που μας δηλώνουν πως πρέπει δρα ο σωστός χρι­στιανός κατά την χριστιανική του ζωή και δράση. Δεν βάλαμε μέσα και την Παλαιά διά να μην μακρηγορήσομε και να μην αηδιάσομε με αυτή την κόπρον του Αυγείου. Μόνη της η Καινή αρκεί. Τους παραθέτομε ως έχουν και ‘σεις βρείτε την μετάφραση και την έννοιά τους είτε μόνοι σας είτε με την βοήθεια άλλων που κατέχουν το ζήτημα. Βλέπετε, δεν θέλομε να μας κατηγορήσουν ότι τους παραφρά­σαμε. Μερικούς στίχους που παραθέτομε μόνους, έχουν λεχθεί ως συμπεράσματα ορισμένων μερών του αρχικού κειμένου και ίσως χρειαστείτε να τους εξετά­σετε με τα σχετικά κείμενα του πρωτοτύπου. Όλοι οι στίχοι επ’ αυτού του θέμα­τος είναι πολύ περισσότε­ροι απ’ αυτούς εδώ, αλλά αυτοί που ανα­γράφομε αρκούν για να δειχθεί αυτό που εδώ ισχυριζόμαστε. Δηλαδή:

Βλέπομε ότι όσον αφορά την χριστιανική πίστη, δεν πρέπει να προβάλ­λεται: Ουδεμία αντίρρηση, ουδεμία ερώτηση, ουδέν επιχείρημα, ουδεμία σοφία, αλλά πρέπει να ισχύει η εκ προοιμίου ανεξέταστη αποδοχή της, ασυζητητί και πτωχία στο πνεύμα. Σε όλα τα πράγματα επικρατεί η τυφλή πίστη μόνο. Όχι γνώση, όχι ελεγξιμότητα. Ζήτω ο τυφλο­σουρτισμός!

Βλέπομε επίσης, πως πρέπει να εκτελούνται: Η απολογητική, ο επι­βε­βλη­μένος φανατικός ζηλωτικός ακτιβισμός, ο επιβεβλημένος προσηλυτισ­μός, τα μαρτύρια, η ιερά εξέταση, η γλωσσολαλιά (άκου ‘κεί, γλωσσολαλιά και ποιος ξέρει πόσες άλλες σαχλαμάρες!) και η επεξήγησή της, η προφητεία, η αποφυγή και αποστροφή αντιρρησιών, όσων έχουν απορίες, απί­στων, κλπ.

Εν κατακλείδι, βλέπομε την εκ προοιμίου επιβεβλημένη πλήρη υποταγή χωρίς αντίρρηση, συζήτηση ή απορία, δηλαδή την ασταμάτητη αποβλάκωση.

Έχομε και λέμε: …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Ἑκατὸν χιλιάδες, καὶ ἴσως περισσότεροι, μαυροφορεμένοι ζῶσιν ἀργοὶ καὶ τρέφονται ἀπὸ τοὺς ἵδρωτας τῶν ταλαιπώρων καὶ πτωχῶν Ἑλλήνων. Τόσαι ἑκατοντάδες μοναστήρια, ὁποὺ πανταχόθεν εὑρίσκονται, εἶναι τόσαι πληγαὶ εἰς τὴν πατρίδα, ἐπειδή, χωρὶς νὰ τὴν ὠφελήσουν εἰς τὸ παραμικρόν, τρώγοσι τοὺς καρπούς της καὶ φυλάττουσι τοὺς λύκους, διὰ νὰ ἁρπάζουν καὶ ξεσχίζουν τὰ ἀθῶα καὶ ἱλαρὰ πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ. Ἰδού, ὦ Ἕλληνες, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ σημερινὴ ἀθλία καὶ φοβερὰ κατάστασις τοῦ ἑλληνικοῦ ἱερατείου, καὶ ἡ πρώτη αἰτία ὁποὺ ἀργοπορεῖ τὴν ἐλευθέρωσιν τῆς Ἑλλάδος».
«Ελληνική Νομαρχία»

Με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, η οποία ήταν η χαριστική βολή των Οθωμανών στο ήδη αποδεκατισμένο και διαλυμένο βυζαντινό κράτος, η Εκκλησία ήταν ένας από τους μεγάλους κερδισμένους τής υπόθεσης αυτής. Ο ρόλος της στην κατάκτηση της Πόλης ήταν καθοριστικός κι αυτό το αναγνώρισε εμπράκτως ο Μωάμεθ ο Πορθητής, χρίζοντας πατριάρχη τον Γεννάδιο, ο οποίος μέχρι τότε φρόντιζε να καλλιεργεί την διχόνοια και κλίμα ηττοπάθειας στο βυζαντινό στρατόπεδο, λόγω της αντίθεσής του στην ένωση των Εκκλησιών (κάτι που θα σήμαινε απώλεια πολλών προνομίων που διατηρούσε μέχρι τότε η ορθόδοξη Εκκλησία). Είναι γνωστό άλλωστε το περίφημο «φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων, ή καλύπτραν λατινικήν» του Νοταρά. Γνωστά πράγματα, παρ’ όλο που η Εκκλησία προσπαθεί να καλύψει τις αμαρτίες της με το παραμυθάκι της Κερκόπορτας.

Η προνομιακή μεταχείριση των παπάδων, δεν αποτελούσε όμως μόνο απλά την αναγνώριση εκ μέρους των Τούρκων, των πολύτιμων υπηρεσιών των ρασοφόρων. Οι Οθωμανοί δεν ήταν ηλίθιοι, ούτε και άσχετοι με την διοίκηση. Αφ’ ενός δεν επιθυμούσαν τον καθολικό εξισλαμισμό των νέων υπηκόων, γιατί έτσι θα περιόριζαν τα εισοδήματα από την βαρύτατη φορολογία, την οποία επέβαλαν στους «άπιστους» κι αφ’ ετέρου ήθελαν μία κατά το δυνατόν ομαλή καθυποταγή τους. Αντιλαμβάνονταν, πως σε ένα ήδη θεοκρατικό καθεστώς, όπου ο σκοταδισμός και η τυφλή θρησκευτική πίστη βασίλευαν, το ιερατείο ήταν ένας πολύτιμος βραχίονας διοίκησης και επιβολής εξουσίας. Η πίστη, ήταν το όπλο στα χέρια του πατριαρχείου, με το οποίο μπορούσε να καθηλώσει υπό την σκέπη του ολόκληρο το ορθόδοξο ποίμνιο, ανεξαρτήτου εθνικότητας. Ο επίσκοπος Ευβοίας, Άνθιμος, σε επιστολή του, που είχε παραλήπτη τον βασιλιά Όθωνα, το 1835, ομολογεί σε μια κρίση ειλικρίνειας: «Οι σουλτάνοι εγνώρισαν από την πείραν ότι, διά να τυραννούν ευκόλως τον ελληνικόν λαόν, είχον ανάγκην από την συνδρομήν της θρησκείας του. Σέβας εις τους πατριάρχας μας, υπεράσπισιν εις την Εκκλησίας και προνόμια εις τους αρχιερείς της επρόσφερον αδιακόπως η τουρκική κυβέρνησις».

Η Εκκλησία λοιπόν, όχι μόνο δεν βγήκε χαμένη από αυτή την ιστορία, αλλά απεναντίας βγήκε και περισσότερο ενισχυμένη από πριν. Ο πατριάρχης, αποκτώντας τον τίτλο του πασά, στην τουρκική ιεραρχία και μάλιστα με τρεις ουρές αλόγου στην σημαία του, όχι μόνο κατόρθωσε να διατηρήσει τα κεκτημένα της Εκκλησίας, αλλά ορίστηκε από τον σουλτάνο, να είναι στην ουσία το εκτελεστικό του όργανο, με εξουσίες όχι μόνο πάνω στον ελληνικό χριστιανικό πληθυσμό, αλλά σχεδόν σε όλους τους χριστιανούς της οθωμανικής πλέον επικράτειας. Η ασυδοσία των ρασοφόρων, όχι μόνο δεν περιορίστηκε, αλλά αντιθέτως ενισχύθηκε υπό την κάλυψη της οθωμανικής εξουσίας.

Ο ραγιάς, πέρα από τον αβάσταχτο κεφαλικό φόρο, που έπρεπε να πληρώνει ετησίως στους Οθωμανούς, για να «έχει την άδειαν να φέρη επί εν έτος την κεφαλήν επί των ώμων του», είχε πλέον να αντιμετωπίσει, και τα -κατά την καθομιλουμένη- «γαμισιάδικα» του εκάστοτε πατριάρχη και των επισκόπων, οι οποίοι επιδίδονταν σε έναν απίστευτο πλειοδοτικό διαγωνισμό για την απόκτηση των ιερατικών θρόνων. Ο «ανώνυμος» της «Ελληνικής Νομαρχίας», μας περιγράφει τον τρόπο που χρίζονταν πατριάρχες και επίσκοποι και τι επίπτωση είχε αυτό στον υπόδουλο χριστιανικό πληθυσμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »