Πάρε-Δώσε

Εισαγωγή
Το θέμα για το οποίο θα σας μιλήσω, είναι το «Γιατί δεν είμαι χριστιανός». Ίσως θα ήταν καλό, πρώτα απ’ όλα να προσπαθήσω να ξεκαθαρίσω τι εννοεί κανείς με τη λέξη «χριστιανός». Χρησιμοποιείται στις μέρες μας με ένα ευρύ νόημα από πολλούς ανθρώπους. Μερικοί άνθρωποι δεν εννοούν τίποτα περισσότερο με αυτή από ένα πρόσωπο που προσπαθεί να ζήσει μια καλή ζωή. Υπό αυτή την άποψη θα πρέπει να υπάρχουν χριστιανοί σε όλες τις σέκτες και τα δόγματα· όμως δεν πιστεύω ότι αυτό είναι το πραγματικό νόημα της λέξης, διότι θα προϋπέθετε όλους τους ανθρώπους που δεν είναι χριστιανοί -όλους τους βουδιστές, κομφουκιανούς, μωαμεθανούς κ.λπ.- να μη ζουν μια καλή ζωή.

Δεν εννοώ ως χριστιανό κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να ζήσει μια αξιοσέβαστη ζωή σύμφωνα με τα φώτα του. Νομίζω ότι πρέπει να έχεις μια ορισμένη ποσότητα καθορισμένης πίστεως πριν να έχεις το δικαίωμα να αποκαλείς τον εαυτό σου χριστιανό. Η λέξη δεν έχει ένα τόσο καθαρόαιμο νόημα όπως είχε τον καιρό του Αγίου Αυγουστίνου και του Αγίου Θωμά του Ακινάτη. Σε εκείνες τις μέρες, αν ένας άνθρωπος έλεγε πως ήταν χριστιανός, όλοι καταλάβαιναν τι εννοούσε. Αποδεχόσουν μια σειρά από δόγματα που ήταν διατυπωμένα με μεγάλη ακρίβεια, και κάθε μία συλλαβή αυτών των δογμάτων την πίστευες με όλη τη δύναμη των πεποιθήσεών σου.

Τί είναι ένας χριστιανός; …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Πρωταρχικός σκοπός της εργασίας αυτής είναι να δείξω τη λαϊκή προέλευση όλων των θρησκευτικών αντιλήψεων και παραστάσεων, μιας κι όλοι οι θεοί είναι αποκύημα της φαντασίας των ανθρώπων. Θέλησα ν’ αποδείξω συγκριτικά, ότι μέσα σε ταυτόσημες συνθήκες ζωής, εμφανίστηκαν στους διάφορους λαούς παρόμοιες θρησκευτικές αντιλήψεις, δοξασίες και λατρείες. ότι οι λαοί, όταν έρχονται σ’ επαφή, παίρνουν ο ένας απ’ τον άλλον τις θρησκευτικές δοξασίες και ότι, συχνά, κάθε νέα θρησκεία είναι σε μεγάλο βαθμό, μια παραλλαγή των θρησκειών που υπήρχαν ως τότε.

Έτσι, ο Χριστιανισμός υιοθέτησε, σε πολύ μεγάλο βαθμό, τις δοξασίες και τη λατρεία των λεγόμενων ειδωλολατρικών θρησκειών της Ανατολής. Και αν το ύφος αυτού του βιβλίου, που παρουσιάζει κάτω από το αληθινό τους φως ορισμένα πράγματα στα οποία εκατομμύρια άνθρωποι πίστεψαν με δέος και εξακολουθούν και σήμερα να πιστεύουν ακόμη, θα δυσαρεστήσει κάπως τους πιστούς, αυτοί πρέπει να σκεφτούν ότι εμείς δεν έχουμε, και ούτε μπορούμε να έχουμε, κανέναν σεβασμό απέναντι σε κείνο που, επί χιλιάδες χρόνια, χρησίμευσε στους εκμεταλλευτές σαν ένα μέσο εξαπάτησης των λαϊκών μαζών, παρεμπόδισης της ανάπτυξής τους και υποδούλωσης.

Τούτο το βιβλίο παρουσιάζει συνοπτικά μόνον τα πιο σημαντικά στοιχεία που σχετίζονται με την ιστορία των θρησκειών. Προσπαθεί να ξεσκεπάσει τον μυστικιστικό χαρακτήρα των θρησκευτικών λατρειών, ν’ αποκαλύψει τις ρίζες αυτών των λατρειών και να παρουσιάσει τη θρησκεία σ’ όλη της τη γύμνια (δηλαδή, ακριβώς όπως ήταν και είναι και χωρίς καμιά προκατάληψη).

Ένα βιβλίο, έστω και σύντομο, που να περιγράφει συγκριτικά τις λατρείες διαφόρων είναι τόσο περισσότερο αναγκαίο, όσο οι ρασοφόροι παπάδες κι εκείνοι με τον μανδύα των σοφών αρνιούνται στους απλούς θνητούς το δικαίωμα ακόμα και ν’ αναφέρονται στις διηγήσεις για τους θεούς και τις θεές. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ένα επιχείρημα των χριστιανών, όταν φτάνει η συζήτηση για την συμβολή τους στην καταστροφή του ελληνικού πολιτισμού, είναι ότι οι παπάδες, αν μη τι άλλο, διέσωσαν την ελληνική γλώσσα, κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας.

Διέσωσαν πράγματι οι χριστιανοί την ελληνική γλώσσα;

Όταν έχεις μια σκλάβα παλλακίδα, μπορεί να την καταπιέζεις με χίλιους τρόπους, αλλά ποτέ δεν της χαλάς το σώμα και το πρόσωπο. Έτσι και οι παπάδες διέσωσαν την ομορφιά της ελληνικής γλώσσας, για να επιδεικνύονται στα περίτεχνα θρησκευτικά τους άσματα. Το ίδιο έκαναν και με την αρχιτεκτονική, ώστε να μπορούν να στεγάσουν το μεγαλείο τους, χτίζοντας αναρίθμητους ναούς-παλάτια.

Για να θέσουμε όμως το ζήτημα στην πραγματική του διάσταση, πρέπει πρώτα να απαντήσουμε στις παρακάτω βασικές ερωτήσεις:
1) Από ποιον κίνδυνο ακριβώς την διέσωσαν;
2) Μπορεί να θεωρηθεί κάποιος διασώστης μιας γλώσσας, όταν είναι ο ίδιος που την ώθησε βίαια και βάρβαρα στον ακραίο αφανισμό;

Ποιος κατέστρεψε όλες της βιβλιοθήκες των Ελλήνων, αρχής γινομένης από τον απόστολο Παύλο που έκαψε τα βιβλία της Εφέσου (Πράξεις Αποστόλων 19: 19) λέγοντας πως ήταν βιβλία μαγείας;

Ποιοι ξεκίνησαν τους διωγμούς των κέντρων γλώσσας που ήταν οι βιβλιοθήκες;

Ποιοι κατέστρεψαν το μεγαλύτερο παγκοσμίως κέντρο επιστημών και γλωσσικού πλούτου στην Αλεξάνδρα, σκοτώνοντας και την βιβλιοθηκάριο Υπατία; …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Η ακόλουθη εκπομπή του BBC που θα παρακολουθήσετε, καταπιάνεται με τα σεξουαλικά σκάνδαλα που έχουν συμβεί κατά καιρούς στους κόλπους τής Καθολικής Εκκλησίας. Eιδικότερα δε, ασχολείται με τα συχνά φαινόμενα παιδεραστίας.

Το εξοργιστικό στην όλη υπόθεση είναι, ότι οι αρρωστημένες αυτές καταστάσεις λάβαιναν (και μάλλον εξακολουθούν) χώρα με την ανοχή και κάλυψη της Καθολικής Εκκλησίας. Ένας απ’ αυτούς που προσπάθησαν -και το κατάφεραν- για μεγάλο διάστημα να βάζουν τις βρομιές των ιερέων κάτω απ’ το χαλί, φιμώνοντας ταυτόχρονα τα θύματα των ανώμαλων ορέξεών των, ήταν και ο καρδινάλιος Γιόζεφ Ράντσινγκερ, δηλαδή ο μετέπειτα πάπας, που φέρει το όνομα Βενέδικτος ΙΣΤ’.

Η Καθολική Εκκλησία, αντί να καταγγέλλει αμέσως αυτές τις πράξεις στις αστυνομικές αρχές, αποβάλλοντας ταυτόχρονα από τις τάξεις της τους αισχρούς ιερείς, τους «τιμωρούσε» αλλάζοντάς τους ενορία κι αυτό μόνο στην περίπτωση που τέτοιες καταστάσεις ξέφευγαν από τα στεγανά τής συγκάλυψης. Τα δε θύματα υποχρεώνονταν να κλείνουν το στόμα τους, υπό τον φόβο τού αφορισμού που ήταν συνέπεια της παραβίασης του όρκου σιωπής με τον οποίον δεσμεύονταν από την Εκκλησία στα πλαίσια της…εξομολόγησης.

Στην εκπομπή μιλούν και μερικά από τα ίδια τα θύματα, που ως παιδιά βρέθηκαν έρμαιο των αρρωστημένων ορέξεων των «ανθρώπων τού Θεού» …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Η ταινία «Ο Θεός που δεν υπήρξε» (The God who wasn’t there), είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή (2005) τού -πρώην χριστιανού- Μπράιαν Φλέμινγκ (Brian Flemming).

Ασχολείται κατά βάση με την ιστορικότητα του Ιησού και το μυθολογικό πλέγμα που τον περιβάλλει.

Η ταινία αγγίζει κάποια κρίσιμα σημεία, όπως την λήθη και την ανυποληψία στην οποία είχε περιέλθει ο Ιησούς για κάποιες δεκαετίες μετά την υποτιθέμενη σταύρωση κι ανάστασή του· την άγνοια που είχαν οι ιδρυτές τού Χριστιανισμού για τον βίο και την πολιτεία τού «θεανθρώπου» Ιησού, η οποία μεταφέρθηκε ετεροχρονισμένα στα «ιερά» Ευαγγέλια και πάνω στην οποία οικοδομήθηκε ο όλος μύθος· την άγνοια των σύγχρονων χριστιανών για την προέλευση της θρησκείας τους και του τρόπου με τον οποίον επιβλήθηκε· τις ομοιότητες βασικών στοιχείων τής θρησκείας τού Χριστιανισμού με στοιχεία προηγούμενων θρησκειών· τον χριστιανικό Φονταμενταλισμό κ.ά.

Στην ταινία, μεταξύ άλλων, επικρίνεται η εμμονή των χριστιανών στην θυσία αίματος, η οποία απεικονίστηκε με θεαματικό τρόπο στην αποδοχή που είχε παγκοσμίως η αιματηρή ταινία τού Μελ Γκίμπσον «Τα πάθη τού Χριστού». Μάλιστα, αυτή η αναφορά στις υπερβολές και την αιματολαγνεία τού Γκίμπσον στην συγκεκριμένη ταινία του, είχε προκαλέσει την νομική δράση τού τελευταίου, εναντίον τού ντοκιμαντέρ αυτού …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »