Πάρε-Δώσε

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Πριν από καιρό άκουγα στον σταθμό της Εκκλησίας έναν θεολόγο, που συνηθίζει να περιέρχεται την Εσπερία και να διαλέγεται με τους εκεί χριστιανούς, ότι σε μια συζήτηση με προτεστάντες θεολόγους, διαπίστωσε τον τρόμο τους για την εξέλιξη της Βιολογίας και τους είπε αφοπλιστικά ότι “εμείς” οι ορθόδοξοι δεν έχουμε κανένα απολύτως πρόβλημα με την Βιολογία. Μου ήρθε στο μυαλό η μεγάλη άγνοια που έχουμε στην χώρα αυτή (που γέννησε την επιστημονική θεώρηση) για θέματα Επιστήμης, αλλά και την έπαρση των θεολόγων ότι η Θεολογία τους δεν έχει καμία απολύτως σχέση και δεν επηρεάζεται από την Επιστήμη (ούτε καν την Φιλοσοφία), αφού έχει ένα δικό της τομέα τελείως ανεξάρτητο.

Μετά από την ανάλυση στην “Εξαήμερο” του “Μέγα” Βασιλείου και την άσχετη σχέση της χριστιανικής κοσμολογίας με την επιστήμη και την βιολογία, θα δούμε αυτό το θέμα, της ορθόδοξης θεολογίας και της σύγχρονης Λογικής κυρίως, αλλά και της Επιστήμης μέσα από ένα βιβλίο που έγραψε ένας πρώην μηχανικός, που αποφάσισε να γίνει θεολόγος και κληρικός, που μόνος του και συνειδητά μετά από είκοσι χρόνια αποχώρησε από την Εκκλησία, γιατί διαπίστωσε ότι αυτές οι θέσεις της Εκκλησίας και των θεολόγων δεν οδηγούν πουθενά. Ο θεολόγος είναι ο Αρσένιος Μέσκος και το βιβλίο του το “Σοκ και Δέος” με υπότιτλο “ο Θεός στην μετά Χριστόν εποχή”, από τις εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2009. Στις παρενθέσεις αναφέρονται οι αντίστοιχες σελίδες της συγκεκριμένης έκδοσης. Η μελέτη του Μέσκου αυτή, είναι καθαρά θεολογική και δεν ασχολείται ιδιαίτερα με την ιστορικότητα ή αντιφατικότητα των ιερών κειμένων, έχει δε ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί γνωρίζει τα πράγματα της Εκκλησίας από μέσα και άριστα …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Στην ιστοσελίδα της ΟΟΔΕ («Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας»), βρήκαμε ένα άρθρο που μας εξέπληξε ευχάριστα με τον αναπάντεχο τίτλο: «Ήταν ο κατακλυσμός παγκόσμιος;».

Εν συντομία παρουσιάζουμε τις βασικές αναθεωρητικές του σκέψεις περί βιβλικού κατακλυσμού:

Μια ευρέως διαδεδομένη άποψη μεταξύ ανθρώπων διαφόρων θρησκειών, είναι ότι ο Κατακλυσμός του Νώε ήταν παγκόσμιος, και ότι τότε πνίγηκε το σύνολο της ανθρωπότητας εκτός από την οικογένεια του Νώε. Στη συνέχεια θα δείξουμε, ότι όχι μόνο σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, αλλά και σύμφωνα με φιλολογικά και θεολογικά στοιχεία της Αγίας Γραφής, ο Κατακλυσμός ήταν μια τοπική καταστροφή, που περιορίστηκε στη Μεσοποταμία.

 

Αίτια της παρανόησης
Σε παλαιότερους καιρούς που δεν ήταν γνωστές οι σημερινές ανακαλύψεις, η Γένεση αποτελούσε για τους αναγνώστες της μια εξήγηση για το πώς έγινε η δημιουργία, και πώς διεσπάρησαν τα έθνη στη γη. Η άγνοια για τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα, σε συνδυασμό με κάποιες απόλυτες εκφράσεις τής Αγίας Γραφής οφειλόμενες σε Εβραϊσμό, (σε τρόπο έκφρασης των Εβραίων, καθώς η Γένεση γράφτηκε από Εβραίο), οδήγησε σε κάποιες παρανοήσεις για το πραγματικό νόημα των καταγραφών της.

 

Το ύψος του Κατακλυσμού
Η ίδια η Αγία Γραφή, λέει ότι “Δεκαπέντε πήχας υπεράνω υψώθησαν τα ύδατα, και εσκεπάσθησαν τα όρη”. Γένεσις 7.20. Το ύψος τού Κατακλυσμού ήταν 15 πήχες, (8-9 μέτρα) ένα ύψος που δεν επαρκεί να καλύψει όλο τον πλανήτη. Όσο για τα “όρη τα υψηλά”, για τα οποία μιλάει η Αγία Γραφή, είναι οι λόφοι της Μεσοποταμίας. Ας μη ξεχνάμε (π,χ) το “όρος τών Ελαιών”, που δεν είναι καθόλου όρος με τη σημερινή έννοια, αλλά λόφος.

 

Προσέξτε! Δεν λέει: 15 πήχες υπεράνω εσκεπάσθηκαν τα όρη. Λέει: «Δεκαπέντε πήχας υπεράνω υψώθησαν τα ύδατα, και εσκεπάσθησαν τα όρη». Δηλαδή, το ότι σκεπάσθηκαν τα όρη, ήταν το αποτέλεσμα του ότι το νερό υψώθηκε 15 πήχες (για όσους καταλαβαίνουν τι διαβάζουν).

 

Αυτό δείχνει ότι το ύψος του κατακλυσμού αρκούσε μόνο για να σκεπάσει τους λόφους της Μεσοποταμίας, ως τα όρη Αραρτού στα βόρεια της Μεσοποταμίας, όπου κάθησε η κιβωτός. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να εννοεί κάτι άλλο, γιατί εφ’ όσον τα πραγματικά όρη έχουν διαφορές εκατοντάδων μέτρων υψόμετρο, ποιο όρος θα χρησιμοποιούσε ο αφηγητής ως σημείο αναφοράς; Τι είναι 9 μέτρα συγκριτικά με τις διαφορές εκατοντάδων μέτρων των ορέων; Απλά θα έπρεπε να αναφέρει ότι σκεπάσθηκαν, χωρίς να πει πόσο. Η Αγία Γραφή όμως είναι συνεπέστατη σε σχέση με τα (χαμηλότατα) όρη της Μεσοποταμίας, τα οποία είχε ο Νώε στο οπτικό του πεδίο.

 

Εις το σημείο δε αυτό οφείλουμε να μνημονεύσουμε το περισπούδαστο και μοναδικό 9τομο έργο του αειμνήστου αρχιμανδρίτου π. Ιωήλ Γιαννακοπούλου: «Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους Ο’», έκδ. «Λυδία», Θεσ/νίκη 1986, ο οποίος εις τον 1ο τόμο, Παραρτήματα Προβλημάτων, Πρόβλημα 14ο, σελ. 433–442 αναλύει λεπτομερώς το θέμα του Κατακλυσμού αποδεικνύοντας με πλήθος επιχειρημάτων την περιορισμένη του έκταση!

 

Απόσπασμα από το σχολιολόγιο τού παπά Ιωήλ Γιαννακόπουλου (1901-1966):

Ο μερικός ούτος Κατακλυσμός φαίνεται, ότι αντίκειται εις την παράδοσιν της εκκλησίας, ήτις είναι ομόφωνος, παραδεχομένη γενικόν Κατακλυσμόν. Είναι όμως γνωστόν, ότι οι Πατέρες και θεολόγοι της Εκκλησίας έζησαν εις εποχήν, καθ’ ην δεν υπήρχον τόσαι γεωγραφικαί και επιστημονικαί γνώσεις, όσαι υπάρχουν σήμερον. Συνεπώς ήτο επόμενον αι περιορισμέναι εκείναι γνώσεις των να επιδράσουν εις την τοιαύτην ερμηνείαν του αγιογραφικού Κατακλυσμού ως επέδρασαν και επί της πεποιθήσεώς των περί της κινήσεως του ηλίου πέριξ της γης και ουχί της γης πέριξ του ηλίου. Η ερμηνεία όμως εκείνη των Πατέρων ως μη αναφερομένη εις δογματικά ή ηθικά ζητήματα, ουδόλως θίγει την αξιοπιστίαν της Παραδόσεως και επ’ ουδενί λόγω δεσμεύει ημάς να έχωμεν διάφορον γνώμην. Επομένως δεν είναι ορθόν να προσκολληθώμεν εις θεωρίαν αντικειμένην εις την επιστήμην και μη ευνοουμένην και υπό της Αγίας Γραφής ρητώς.

Βρε καλώς τους κι ας άργησαν! Μπορεί να σας πήρε δυο χιλιετίες, αλλά επιτέλους φαίνεται πως προσπαθείτε να βάλετε λίγο νερό στο κρασί σας! Μα σας τα έλεγε ο Κέλσος από το 170 μ.Χ. ότι «…μιλούν (οι Εβραίοι) για κάποιον κατακλυσμό και μιαν ασυνήθιστη κιβωτό που περιείχε τα πάντα, και για ένα περιστέρι και μια κουρούνα που ήταν οι αγγελιοφόροι -άτεχνες και αβασάνιστες παραχαράξεις του μύθου του Δευκαλίωνα- κι αυτό, είμαι βέβαιος, δεν περίμεναν πως θα έβγαινε κάποτε στο φως, παρά συνέχιζαν να σκαρώνουν άτεχνους μύθους, κατάλληλους μόνο για νήπια…». …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Στο πρώτο βιβλίο τής «θεόπνευστης» Βίβλου, την Γένεση, πληροφορούμαστε πως οι «πρωτόπλαστοι» Αδάμ και Εύα, μετά την έξωσή τους από τον Παράδεισο, τεκνοποίησαν κι έφεραν στον κόσμο δύο παιδιά: Τον Κάιν και τον Άβελ. Πληροφορούμαστε επίσης, πως ο πρωτότοκος Κάιν, γίνεται γεωργός κι ο Άβελ βοσκός προβάτων (Γένεση, 4: 1-2).

Ως ευσεβείς και υπάκουοι προς τον «Ύψιστο» προσφέρουν ως θυσία προς αυτόν, ότι διαθέτει ο καθένας: Ο Κάιν τούς καρπούς τής γης κι ο Άβελ τα πρωτότοκα τών προβάτων του (Γένεση, 4: 3-4). Για κάποιον ανεξήγητο όμως λόγο, ο Θεός δείχνει μια προτίμηση στις θυσίες τού Άβελ, ενώ δυσαρεστείται τα μάλα με τις θυσίες τού Κάιν, ωσάν οι καρποί τής γης, να μην είναι δικά του δημιουργήματα (Γένεση, 4: 4-5).

Η καθ’ όλα ανθρώπινη αυτή προτίμηση τού Θεού προς το «κρεατάκι» τού Άβελ με την ταυτόχρονη απαξίωση των ταπεινών «ζαρζαβατικών» που προσέφερε ο Κάιν, οδηγεί τον τελευταίο, παρακινούμενο από ζήλεια(;) στον φόνο τού αδελφού του (Γένεση, 4: 8). Είναι ο πρώτος φόνος (και δη αδελφοκτονία) που καταγράφεται στην Βίβλο, προάγγελος αυτών που ακολουθήσουν και θα μπορούσαν δικαίως να τής αποδώσουν τα «εύσημα» για το πιο αιμοσταγές βιβλίο που γράφτηκε ποτέ.

Σύντομα ο «Κύριος» οσμίζεται την απουσία τού Άβελ και με απόλυτα φυσικό τρόπο, ρωτά τον Κάιν: «Ποῦ ἔστιν Ἄβελ ὁ ἀδελφός σου;» (Γένεση, 4: 9). Μήπως μπορείτε να διακρίνετε εδώ την «ασήμαντη» λεπτομέρεια; Ο «παντογνώστης» Θεός που «τα πάντα ορά», αγνοεί που βρίσκεται ένα εκ των δημιουργημάτων του και ρωτά για να μάθει. Θα μπορούσε βέβαια, να υποστηρίξει κάποιος, πως φυσικά και γνώριζε ο Θεός τι απέγινε ο Άβελ (όπως προκύπτει κι από το «Τί έκανες; Το αίμα τού αδελφού σου, βοά σε μένα από τη γη» [Γένεση, 4: 10], όταν ο Κάιν προσποιήθηκε άγνοια) και πως απλά ήθελε να «δοκιμάσει» τον Κάιν για να διαπιστώσει αν θα τού έλεγε την αλήθεια. Και πάλι όμως ερχόμαστε σε σύγκρουση με μια προφανή αντίφαση: Αφού είναι «παντογνώστης», δεν θα γνώριζε εκ των προτέρων την απάντηση τού Κάιν; Ως προς τί λοιπόν όλο αυτό το θέατρο; …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ο Σαούλ και το «πονηρό πνεύμα»
Βρισκόμαστε στην εποχή του βασιλιά Σαούλ και του προφήτη Σαμουήλ. Η περίοδος των «Κριτών», με τους περιστασιακούς υπερασπιστές του έθνους ήταν πια στο τέλος της. Ο δήθεν θεόσταλτος αυτός θεοκρατικός θεσμός, απεδείχθη ανεπαρκής για τις καθημερινές αμυντικές και πολεμικές ανάγκες του έθνους. Αν και οι Κριτές είχαν κερδίσει αρκετές μάχες ανάμεσα στα έθνη της Χαναάν, συχνά με όπλα μαζικής εξόντωσης (υδατομαγγανείες), στην πορεία έγινε φανερή η έλλειψη μιας διαρκούς οργανωτικής εξουσίας, κατά τα πρότυπα των γύρω εθνών, που θα μπορούσε να συντηρεί μια οργανωμένη ετοιμοπόλεμη αντίσταση κατά των οργανωμένων στρατιωτικά αντιπάλων.

Ο Σαούλ, υπήρξε ο πρώτος βασιλεύς, του έως τότε απολύτως θεοκρατικά διοικούμενου έθνους των Εβραίων. Επελέχθη μεταξύ των ανδρών του Ισραήλ, γιατί ήταν ψηλός και ρωμαλέος για να οργανώσει το έθνος στρατιωτικά και να αναλάβει με ισχυρές εξουσίες την διοίκησή του.

Το εβραϊκό ιερατείο, με καθυστέρηση αιώνων, φαίνεται πως τελικά κατάλαβε την αξία ενός συγκεντρωτικού εκτελεστικού της θέλησης του μηχανισμού. Έτσι ο Σαούλ, εχρίσθη από τον προφήτη Σαμουήλ, πρώτος βασιλιάς των Εβραίων, αλλά μόνο για να είναι ο μάχιμος βραχίονας της κρυφής ιερατικής τους εξουσίας. Όφειλε λοιπόν να υπακούει τυφλά στις εντολές των ιερέων.

Ο Σαούλ όμως, δεν απεδείχθη καλό θεοκρατικό υποχείριο. Αγνοούσε πολλά για τον τρόπο που ο θεός Σαβαώθ κέρδιζε τις μάχες, και πολλές απ’ τις λεπτομέρειες της κρυφής «θεϊκής» (ιερατικής) δύναμης, του ήταν ακατανόητες. Συχνά ανέπτυσσε πρωτοβουλίες, που μπορεί να ταίριαζαν σ’ έναν πραγματικό βασιλιά, αλλά όχι και στα σχέδια των σκοτεινών ιερατικών δυνάμεων που τον έχρισαν και τον ήθελαν απόλυτο υποχείριό τους. Έτσι, η καθαίρεση και η απομάκρυνσή του από το βασιλικό αξίωμα, ήταν θέμα χρόνου!

Αφορμή της καθαίρεσής του, υπήρξε μια εξαιρετικά σκληρή εντολή, που απαιτούσε: «Εξολόθρευσε κάθε τι απ’ τους Αμαληκίτες, μη λυπηθείς, αλλά εξόντωσε άνδρες, γυναίκες και παιδιά, από νήπια έως και θηλάζοντα, βόδια, πρόβατα, καμήλες και όνους». (Α΄Βασιλειών 15: 3). …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »