Στο βιβλίο των Μάνου Δανέζη και Στράτου Θεοδοσίου, «Στα χρόνια του Βυζαντίου» (εκδόσεις Δίαυλος, Αθήνα 2010), που κυκλοφόρησε πρόσφατα, πέρα από το θέμα που διαπραγματεύεται που είναι οι θετικές επιστήμες στο Βυζάντιο, προχωράει και σε συγκεκριμένες ιδεολογικές θέσεις και μία από τις οποίες θα αναλύσουμε στο παρόν είναι ότι το Βυζάντιο, κατά την γνώμη των συγγραφέων του, εξελληνίσθη.
Καθώς, πολλές είναι οι φωνές ενάντια στην ισλαμική μαντίλα (κάθε μορφής) -και δικαίως-, καλό θα ήταν να θυμίσουμε στους διάφορους χριστιανοταλιμπάν, που επικαλούνται την προσβλητική, για την γυναίκα, αυτή παράδοση (ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε την), για να τονίσουν την αντίθεση ανάμεσα στον σκοταδιστικό Ισλαμισμό και τον «φιλελεύθερο» Χριστιανισμό, πως η μαντίλα δεν είναι αποκλειστικό γνώρισμα των μουσουλμάνων γυναικών, αλλά και τών χριστιανών και δη τών Ελληνίδων.
Μήπως μπορεί να φανταστεί κάποιος, την γραφική -με την καλή έννοια- Ελληνίδα γιαγιά τής επαρχίας, χωρίς την μαντίλα της;
Μόνο κάποιος που δεν έχει βγει καθόλου από την Αθήνα, δεν θα έχει δει, ακόμη και σήμερα, αρκετές γυναίκες στα χωριά να φορούν μαντίλες (κι όχι μόνο στο χωράφι για να προστατευθούν από τον ήλιο). Προσωπικά, ακόμη θυμάμαι τις γυναίκες -και ιδίως τις γιαγιάδες- στο χωριό όπου μεγάλωσα, όχι μόνο να φορούν μαντίλα (αυστηρώς μαύρη αν ήταν χήρες), αλλά και να τις δένουν γύρω από το πρόσωπό τους, σχεδόν όπως και οι μουσουλμάνες, αφήνοντας ακάλυπτα μόνο τα μάτια, την μύτη. Και δεν μιλάμε για κάποιο μακρινό παρελθόν, αλλά για κάμποσα χρόνια πριν. Βεβαίως, στις μέρες μας, όλο και πιο λίγες γυναίκες βάζουν την μαντίλα στο κεφάλι τους κι αυτές συνήθως είναι οι γριές. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μέχρι τώρα, δεν υποχρέωναν τον εαυτό τους να φέρει αυτό το κάλυμμα, όχι τόσο για θρησκευτικούς λόγους, όσο για κοινωνικούς (προφανώς για λόγους σεμνότητας).
Δεν χρειάζεται όμως να έχει κάποιος πλούσια φαντασία, για να κατανοήσει πως και σ’ αυτήν την περίπτωση πρόκειται για ένα θρησκευτικό κατάλοιπο (δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε την θέση τού Χριστιανισμού για την γυναίκα και τις μισογυνικές απόψεις τών «πατέρων»).
Αλλά ας μην πάμε μακριά…
Θα μπορούσε κάποιος ευσεβής χριστιανός να μάς πει, σε τι διαφέρει -τουλάχιστον οπτικά- μια μουσουλμάνα με μαντίλα από μια καλόγρια;
«Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» – Ένας πανικόβλητος θεός, ή με το στανιό «σωτήρας»
Μετά το τέλος της τελετής του Μυστικού Δείπνου, ο Ιησούς δεν αναπαύεται για το υπόλοιπο της νύχτας, όπως θα ήταν φυσιολογικό, στο ανώγειο όπου δείπνησε, αλλά βγαίνει μαζί με τους μαθητές του, που μετά απ’ το δείπνο νυστάζουν αφόρητα και πηγαίνει στο προσυμφωνημένο σημείο της σύλληψής του, δηλαδή στο διπλανό αλσύλλιο ή «όρος» (λόφο) των ελαίων όπως θέλει ο Λουκάς (Οι υπόλοιποι ευαγγελιστές στέλνουν τον Ιησού στο χωριό Γεσθημανή).
Εκεί όμως, ενώ οι μαθητές του, μετά το πλούσιο γεύμα δεν μπορούν να ξαγρυπνήσουν μαζί του, ο Ιησούς βρίσκεται μόνος και αντιμέτωπος με τα περιορισμένα ψυχικά του αποθέματα! Αδημονεί κυριολεκτικά μέχρι θανάτου και η αφήγηση σημειώνει τον απίστευτο βαθμό της μικροψυχίας του: «Και ήρξατο εκθαμβείσθαι (να θολώνει, να συνταράσσεται) και να αδημονεί και λέγει εις αυτούς (τους μαθητές του) περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου…. Μονολογεί λέγοντας στους μισοκοιμισμένους πλέον μαθητές του κάτι που αφορά κυρίως τον ίδιο: «Το μεν πνεύμα πρόθυμον η δε σαρξ ασθενής… Και αφού απομακρύνθηκε λίγο, έπεσε με το πρόσωπο στη γη (εικόνα απαράδεκτη για «θεό», με το πρόσωπο κολλημένο στο έδαφος άρχισε να παρακαλάει προσευχόμενος) Πάτερ μου, ει δυνατόν εστίν παρελθέτω (ας απομακρυνθεί) απ’ εμού το ποτήριον τούτο» ( Ματθαίος 26: 39 και Μάρκος 14: 32-41). Ο Μάρκος γράφει: «Έπιπτε επί της γης και προσηύχετο… Και έλεγε: Αββά (Αββάς: ο γέρων ο πατήρ) ο πατήρ, πάντα δυνατά σοι, παρένεγκε (απομάκρυνε) το ποτήριον τούτο απ’ εμού» (Μάρκος 14: 36).
Απ’ την ίδια την διατύπωση καταλαβαίνουμε ότι ο «Χρισμένος» εννοούσε απολύτως όσα έλεγε! Και ο τελευταίος παρατηρητής θα καταλάβαινε ότι ο πρωταγωνιστής αυτής της υπόθεσης έχει πλέον πρόβλημα! Οι δύο ευαγγελιστές (Ματθαίος και Μάρκος) με σαφήνεια περιγράφουν, ότι αυτή η αντίδραση του Ιησού, δεν ήταν μια φευγαλέα στιγμή ανησυχίας ή ένα επιφανειακό αίτημα πανικού, αλλά μια παράκληση που επαναλήφθηκε επίμονα και συστηματικά τρεις φορές: «Πάλιν εκ δευτέρου προσευχήθη λέγων. Πάτερ μου εάν είναι δυνατόν, να παρέλθει τούτο το ποτήριον (δοκιμασία) απ’ εμού, χωρίς να πιω αυτό… και προσευχήθη και τρίτη φορά ειπών τον αυτόν λόγον (τρίτη δηλαδή φορά με την ίδια παράκληση)» (Ματθαίος 26: 44. και Μάρκος 14: 41).
Όταν ένα τέτοιο αίτημα απορριφθεί τρεις φορές, δεν έχει νόημα να ξαναδοκιμάσεις. Μάλιστα, φυσιολογικά, η πρώτη και μοναδική φορά, θα έπρεπε να ήταν υπεραρκετή, αν αυτός που απορρίπτει το αίτημά σου είναι πράγματι ο ίδιος Θεός. Με τις τρεις όμως επαναλαμβανόμενες φορές και τα προσκυνήματα έως εδάφους, καταλαβαίνουμε πως ο Χριστός, είναι κυριολεκτικά πανικόβλητος και δεν προσεύχεται στον Θεό, (δηλαδή στον εαυτό του) αλλά συνομιλεί με κάποιον ή κάποιους, ζητώντας φορτικά και επιμόνως να τροποποιηθεί το προκαθορισμένο δραματικό και επικίνδυνο τέλος της ιστορίας του.
Ο Ιωάννης (που υποτίθεται πως ήταν παρών) συμπληρώνει την εικόνα τού εντελώς πανικόβλητου Ιησού, βάζοντας όπως θα δείτε σε μια φαινομενικά ανεξήγητα αντεστραμμένη σειρά τις ψυχικές μεταπτώσεις του Ιησού: «Φανερώθηκε τότε σ’ αυτόν άγγελος Κυρίου ενισχύων αυτόν και (εδώ προσέξτε την αντιστροφή των εξελίξεων…μετά απ’ την «ενίσχυση» αυτή του αγγέλου, ο Ιησούς) γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσηύχετο. Εγένετο δε ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην» (Λουκάς 22: 43-44).
Παράξενο… Πραγματικά ανεξήγητο! Ο Ιησούς κατέρρευσε εντελώς μετά την «ενίσχυση» που δέχθηκε από τον «ουρανόσταλτο άγγελο»! Ποια εξήγηση χωράει άραγε σ’ αυτό;
Ένας καταϊδρωμένος γιος θεού, ακόμα και για τα αλληγορικά ακροβατικά της θεολογίας, είναι μια ανεξήγητη εικόνα πανικόβλητου σωτήρα! Μα επιτέλους, τι ακριβώς ζητούσε ο Ιησούς παρακαλώντας τρεις φορές να μην πιει εκείνο το ποτήρι, Μα φυσικά να μην σταυρωθεί! Κανένα άλλο «ποτήρι» δεν υπήρχε μπροστά του! Ένας θεός όμως, δεν μπορεί να έχει τέτοια συμπεριφορά ακραίας αγωνίας, μπροστά στην εκτέλεση του πανανθρώπινου σωτηριακού σκοπού του…
Περικοπές μισθών, οριζόντια, σε δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Περικοπές σε εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα, εκπτώσεις παντού, διότι «μαζί τα φάγαμε» αλλά δεν πληρώνουμε την κρίση μαζί, το συντριπτικό ποσοστό προς το παρόν χρεώνεται στους πλέον οικονομικά αδύνατους μισθοσυντήρητους, στους μικρο-μεσαίους και οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ.
Όλων των ΔΕΚΟ;
Χίλια συγνώμη, Όλες οι ΔΕΚΟ ο τρόπος του λέγειν, υπάρχει και η απείραχτη ΔΕΚΟ Εκκλησίας.
Δείτε την προθυμότατη Εκκλησία μέσω των επίσημων κωδικών. Κατεβάστε το pdf του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και…Θρησκευμάτων, 2010!
14/03/2011 | 
Σχολιασμός 
Στο βιβλίο των Μάνου Δανέζη και Στράτου Θεοδοσίου, «Στα χρόνια του Βυζαντίου» (εκδόσεις Δίαυλος, Αθήνα 2010), που κυκλοφόρησε πρόσφατα, πέρα από το θέμα που διαπραγματεύεται που είναι οι θετικές επιστήμες στο Βυζάντιο, προχωράει και σε συγκεκριμένες ιδεολογικές θέσεις και μία από τις οποίες θα αναλύσουμε στο παρόν είναι ότι το Βυζάντιο, κατά την γνώμη των συγγραφέων του, εξελληνίσθη.
Καθώς, πολλές είναι οι φωνές ενάντια στην ισλαμική μαντίλα (κάθε μορφής) -και δικαίως-, καλό θα ήταν να θυμίσουμε στους διάφορους χριστιανοταλιμπάν, που επικαλούνται την προσβλητική, για την γυναίκα, αυτή παράδοση (ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε την), για να τονίσουν την αντίθεση ανάμεσα στον σκοταδιστικό Ισλαμισμό και τον «φιλελεύθερο» Χριστιανισμό, πως η μαντίλα δεν είναι αποκλειστικό γνώρισμα των μουσουλμάνων γυναικών, αλλά και τών χριστιανών και δη τών Ελληνίδων.
«Παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» – Ένας πανικόβλητος θεός, ή με το στανιό «σωτήρας»
Περικοπές μισθών, οριζόντια, σε δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Περικοπές σε εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα, εκπτώσεις παντού, διότι «μαζί τα φάγαμε» αλλά δεν πληρώνουμε την κρίση μαζί, το συντριπτικό ποσοστό προς το παρόν χρεώνεται στους πλέον οικονομικά αδύνατους μισθοσυντήρητους, στους μικρο-μεσαίους και οι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ. 
