Πάρε-Δώσε

Το όνομα τού Θεού, Εβραίων, χριστιανών και μουσουλμάνων, είναι ένα και το αυτό: Γιαχβέ (ελληνιστί: Ιεχωβάς). Ειδικώς όμως οι ορθόδοξοι Έλληνες Ιουδαιοχριστιανοί, έχουν πολύ σοβαρό πρόβλημα ως προς την αποδοχή του. Έτσι παρατηρείται π.χ. το τραγελαφικό φαινόμενο, να στιγματίζονται και να δαιμονοποιούνται οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά (κοινώς ιεχωβάδες), ως κάτι μιαρό και διαφορετικό από τούς υπόλοιπους χριστιανούς, ενώ στην πραγματικότητα δεν αποτελούν παρά ακόμα ένα δόγμα μέσα στα σπλάχνα τού εβραιογενούς Χριστιανισμού.

Οι ιεχωβάδες δεν πιστεύουν σε κάποιον διαφορετικό Θεό, από αυτόν τών απανταχού χριστιανών (επομένως και τών ορθόδοξων). Ως βάση τής θρησκείας τους, έχουν κι αυτοί την Αγία Γραφή. Απλά λένε τα πράγματα με το όνομά τους κι εν προκειμένω τού Θεού που πιστεύουν όλοι οι χριστιανοί. Από κει και πέρα, οι διαφωνίες που έχουν με τα υπόλοιπα χριστιανικά δόγματα είναι κυρίως θέμα ερμηνείας τών «ιερών» γραφών και τών πρακτικών που ακολουθούνται. Έτσι, π.χ. δεν αποδέχονται την Αγία Τριάδα και την ύπαρξη Κόλασης, απορρίπτουν τον νηπιοβαπτισμό, τον μοναχισμό, το προσκύνημα τών εικόνων, καθώς και την ανάμειξη τών χριστιανών σε πολιτικοστρατιωτικά ζητήματα (εξ ου και η άρνηση στράτευσης). Βεβαίως, όπως και για τούς υπόλοιπους χριστιανούς, έτσι και για τούς ιεχωβάδες ο Θεός τής Αγίας Γραφής, είναι ο «Θεός τής αγάπης» …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ο Θεός προειδοποιεί τον Αδάμ:
«Και ο Κύριος ο Θεός έδωσε προσταγή στον Αδάμ, λέγοντας: “Από κάθε δέντρο τού Παραδείσου θα τρως ελεύθερα, από το δέντρο τής γνώσης τού Καλού και του Κακού, όμως, δεν θα φας απ’ αυτό· επειδή, την ίδια ημέρα που θα φας απ’ αυτό, θα πεθάνεις οπωσδήποτε”» (Γένεσις, 2: 16-17).

Κι όμως… Ο Αδάμ έζησε μόνο…930 χρόνια:
«Και όλες οι ημέρες του Αδάμ, που έζησε, έγιναν 930 χρόνια· και πέθανε» (Γένεσις, 5: 5).

Για πάμε όμως και λίγο παρακάτω…

Ο Θεός υπόσχεται στον Αβραάμ:
«Εκείνη την ημέρα ο Κύριος έκανε διαθήκη στον Άβραμ, λέγοντας: “Στο σπέρμα σου έδωσα αυτή τη γη, από τον ποταμό τής Αιγύπτου μέχρι τον ποταμό τον μεγάλο, τον ποταμό Ευφράτη…”» (Γένεσις, 15: 18).

Ο Κύριος όμως, στην συνέχεια δεν αποδεικνύεται και τόσο…«μπεσαλής», καθώς αρχίζει και κάνει…«εκπτώσεις»:
«Θα δώσω σε σένα, και στο σπέρμα σου μετά από σένα, τη γη τής παροικίας σου, ολόκληρη τη γη Χαναάν, σε αιώνια κατάσχεση· και θα είμαι ο Θεός τους» (Γένεσις, 17: 8).

Αν ο ίδιος ο Θεός εμφανίζεται τόσο ανακόλουθος στα λόγια του, σε ποιον να δείξεις μετά εμπιστοσύνη;…

Παροιμιώδης έκφραση, η οποία έχει τις ρίζες τις στο Βυζάντιο και είναι συνυφασμένη με την βία, την ταλαιπωρία, την εξουθενωτική πίεση και τον εξαναγκασμό.

Η μετάβαση τών Ελλήνων (και γενικότερα τών αλλόθρησκων) στον Χριστιανισμό, είναι γνωστό ότι δεν έγινε και με τον πιο…ομαλό τρόπο. Οι Εβραιοχριστιανοί, οι οποίοι είχαν την κάλυψη και στήριξη της βυζαντινής αυτοκρατορικής εξουσίας, μετέρχονταν κάθε τρόπο και μέσο για να εξαφανίσουν την πατρογονική θρησκεία τών «ειδωλολατρών». Ο Ελληνισμός κυνηγήθηκε ανελέητα σε κάθε του πτυχή.

Άλλοτε με εκβιασμούς και αυστηρούς «φωτογραφικούς» νόμους που μπορούσαν επιφέρουν και την ποινή τού θανάτου κι άλλοτε με σκληρά βασανιστήρια, οι Έλληνες υποχρεώνονταν να ασπαστούν τον Χριστιανισμό και να εγκαταλείψουν κάθε τι που θύμιζε την πρώην θρησκεία τους. Χαρακτηριστικά αναφέρεται, πως το «διάβασμα» τής σπάλας τού αρνιού, το οποίο θεωρούνταν από τούς χριστιανούς πράξη ειδωλολατρική, μπορούσε να επιφέρει την δήμευση τής περιουσίας τού «ενόχου», καθώς και την θανατική του ποινή.

Πολλοί δεν άντεχαν αυτές τις συνθήκες πίεσης και τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονταν και αργά ή γρήγορα, αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν την θρησκευτική τους πίστη, ασπαζόμενοι ταυτόχρονα την θρησκεία τής «αγάπης»…

Ο μύθος
Σύμφωνα με τον εθνικό μύθο (που διδάσκεται και στα σχολεία), η κυρά Φροσύνη ήταν ερωμένη τού γιου τού Αλί πασά, Μουχτάρ. Επειδή όμως ο Αλί πασάς, επιθυμούσε την Φροσύνη για τον εαυτό του, έστειλε τον γιο του σε εκστρατεία κι εκμεταλλευόμενος την απουσία του, προσπάθησε να κάνει την Φροσύνη δικιά του. Αυτή αρνήθηκε, μένοντας πιστή στον Μουχτάρ, κάτι που εξόργισε τον Αλί πασά, ο οποίος διέταξε τον πνιγμό της, μαζί με άλλες δεκαεπτά γυναίκες, στην λίμνη τών Ιωαννίνων.

Η εντολή του εκτελέστηκε στις 11 Ιανουαρίου 1801 κι έκτοτε η Φροσύνη καθιερώθηκε στην λαϊκή συνείδηση σαν ηρωίδα που αντιστάθηκε στον τύραννο, ενώ από την Εκκλησία ανακηρύχτηκε σε «καλλιμάρτυς» (όπως και οι υπόλοιπες δεκαεπτά γυναίκες που έπνιξαν μαζί της).

Ο μύθος περί έρωτος τού Αλί πασά για την κυρά Φροσύνη, πήρε σάρκα και οστά και μέσα από την ποίηση τής εποχής, με κυριότερο το ποιητικό έργο τού Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, «Κυρά Φροσύνη». Στα ακόλουθα αποσπάσματα, τα λόγια υποτίθεται ότι είναι τού Αλί Πασά …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Mια από τις σπουδαιότερες γιορτές τού Χριστιανισμού είναι τα Θεοφάνεια. Όχι μόνον ιαματικές, αλλά και υπερφυσικές ιδιότητες αποδίδονται από τους χριστιανούς στα νερά, που αγιάζονται από κληρικούς κάθε χρόνο την ημέρα των Θεοφανείων. Το νερό που έχει αγιαστεί, πιστεύεται ότι δεν χαλάει σε αντίθεση με το κοινό -μη αγιασμένο- νερό.

Ας εξετάσουμε όμως, τι πραγματικά συμβαίνει κάνοντας κατ΄ αρχήν ορισμένες παρατηρήσεις:

– Στο αγιασμένο νερό αποδίδονται ιδιότητες «κολλητικές». Αν αδειάσουμε, δηλαδή, μια μικρή φιάλη αγιασμένου νερού σε μια μεγάλη δεξαμενή, τότε και τα νερά τής δεξαμενής αγιάζονται. Δεν αναφέρεται όμως, η ταχύτητα διάδοσης τού αγιάσματος, οπότε πρέπει μάλλον να θεωρήσουμε, ότι γίνεται σε χρόνο μηδέν. Όταν επομένως αγιάζεται κάποια ποσότητα νερού, ο αγιασμός μεταδίδεται αστραπιαία σε κάθε άλλη ποσότητα νερού, με την οποία έρχεται αυτή σ΄ επαφή.

– Κάθε χρόνο την ημέρα των Θεοφανείων αγιάζονται τα νερά δεξαμενών, λιμνών, ποταμών και θαλασσών. Όλα αυτά όμως επικοινωνούν και καταλήγουν στη θάλασσα και στα πελάγη κι αυτά με τη σειρά τους καταλήγουν στους ωκεανούς, οπότε αμέσως αγιάζονται όλες οι θάλασσες, τα πελάγη κι οι ωκεανοί τού πλανήτη. Θα αρκούσε ένας μόνον αγιασμός σε ένα ποτάμι, προκειμένου να παραχθεί το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »