Πάρε-Δώσε

Παρ’ ότι στην σύγχρονη εποχή, η ομοφυλοφιλία αποτάσσεται -υποκριτικά- από την χριστιανική Εκκλησία, ως κάτι ανόσιο και μιαρό, εν τούτοις δεν ήταν ανέκαθεν αυτή η στάση της…

Στο Βυζάντιο, η ιδιαιτερότητα αυτή, όχι μόνο ήταν ανεκτή, αλλά είχε ουσιαστικά και την εκκλησιαστική κάλυψη, καθώς η νόμιμη συμβίωση ή και γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων, δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο.

Καθώς, η ομοφυλοφιλία, δεν ήταν -ούτε και είναι- άγνωστο φαινόμενο στις τάξεις της Εκκλησίας (τουναντίον μάλιστα), για να δώσει μια νομιμοφάνεια στις σχέσεις αυτές, επινόησε την λεγόμενη «αδελφοποίηση» (ή «αδελφοποιία»). Με την ορολογία αυτή, νοείται η με θρησκευτική τελετή -δήθεν πνευματική- ένωση δύο ανδρών, για την οποία γράφτηκε και επίσημη ευχή «εις Αδελφοποιίαν πνευματικήν», που διαβαζόταν από τον ιερέα μπροστά από το Ευαγγέλιο. Η «Ακολουθία της Αδελφοποιίας» όμως, είναι ολόιδια με την Ακολουθία του –γνωστού ετερόφυλου- Γάμου (ζευγάρι εμπρός από τον ιερέα, Ευαγγέλιο, κεριά, κουμπάρος, συγγενείς κ.τ.λ.).

Στην πραγματικότητα δηλαδή, δεν πρόκειται για καμμία πνευματική ένωση, αλλά για κανονικό γάμο μεταξύ ανδρών και ευλογία από τον ιερέα της σαρκικής ομοφυλόφιλης ένωσης. Αυτό ομολογείται και από το ίδιο το «Πηδάλιον», στο οποίο αναφέρεται χαρακτηριστικά, ότι οι άνδρες κατά την αδελφοποιησία «υπανδρεύονται αναμεταξύ των». Το «Πηδάλιον» απαγορεύει τέτοιες τελετές χαρακτηρίζοντας τους νυμφίους ως «ψευδαδελφοποιητούς», που ικανοποιούν «τας ηδονάς και τα σαρκικά των θελήματα»: «Η δε λεγομένη αδελφοποιησία είναι εμποδισμένη από το λε’ κεφ. του ιγ΄ τίτλου του ε’ βιβλίου του νόμου (σελ. 217, της Γιουρ Γραικόρ.) τελείως να μην γίνεται, και αποβεβλημένη εστίν από την Εκκλησίαν του Χριστού… Όθεν η τοιαύτη αδελφοποιησία όχι μόνον δεν γίνεται, ή λογίζεται τελείως εμπόδιον εις το να υπανδρεύωνται αναμεταξύ των οι τοιούτοι ψευδαδελφοποιητοί, αλλ’ ουδέ όλως πρέπει να γίνεται. Απόβλητον γάρ εστι τούτο από την Εκκλησίαν του Χριστού, ως πολλών κακών και απωλείας πρόξενον ψυχικής εις τους περισσοτέρους, και ύλη δια να πληρόνουν τινες τας ηδονάς και τα σαρκικά των θελήματα, καθώς η δοκιμή μυρία έδειξε τα παραδείγματα κατά διαφόρους καιρούς και τόπους». («Πηδάλιο», «Περί συνοικεσίων», κεφάλαιο Ι’). …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ο Τζορτζ Κάρλιν (George Carlin, 1937-2008), ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς κωμικούς της λεγόμενης «όρθιας κωμωδίας» (stand up comedy). Μπροστά από το έντονα κριτικό του πνεύμα, παρέλασαν διάφοροι τομείς, όπως ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η ανθρώπινη συμπεριφορά και υποκρισία, η θρησκευτική πίστη, η πολιτική, τα ΜΜΕ κ.ά.

Οι δυσαρεστημένοι, από την κριτική του, προσπάθησαν να τον σπιλώσουν, διαδίδοντας αστικούς μύθους, με βάση διάφορα κείμενα που κυκλοφορούσαν στο Διαδίκτυο (με την γνωστή μέθοδο του αλυσιδωτού e-mail), και τα οποία αποδίδονταν στον ίδιο, όπου υποτίθεται τον παρουσίαζαν να είναι απέναντι από τις ίδιες του τις θέσεις, εκτός του ότι τον εμφάνιζαν ως ρατσιστή, μισογύνη, κ.ά.

Ο Κάρλιν, είχε απαντήσει στους επικριτές του (ιδίως στους χριστιανούς και στους συντηρητικούς πολιτικούς), οι οποίοι ενοχλούνταν από τον κυνισμό και την σάτιρά του, με ένα αιχμηρό σχόλιο: «Δεν είναι κωμικό το γεγονός ότι οι περισσότεροι απ’ όσους διαδηλώνουν υπέρ του “δικαιώματος στη ζωή” -δηλαδή εναντίον των αμβλώσεων– είναι συγχρόνως και φανατικοί υπέρμαχοι της θανατικής ποινής; Οι ίδιοι είναι που απαγορεύουν τα ψεύτικα όπλα για τα παιδάκια και επιτρέπουν τα αληθινά».

Ο Κάρλιν, πέραν της καυστικής κριτικής, που σαφώς κινούνταν πέρα από το «πολιτικά ορθό», χαρακτηρίστηκε από την αθυροστομία μου, η οποία συνόδευε τον σατιρικό του λόγο. Το 1972, είχε συλληφθεί (αλλά αθωώθηκε) για «διατάραξη ειρήνης», όταν σε παράστασή του, είχε ξεστομίσει τις «επτά λέξεις που ποτέ δεν μπορείς να πεις στην τηλεόραση»: Shit (σκατά), piss (κατουράω), fuck (γαμήσι), cunt (μουνί), cocksucker (πουτσογλύφτης), motherfucker (καριόλης), tits (βυζιά).

Δεν δίσταζε ωστόσο, να ασκεί κριτική, ακόμα και στο κοινό του, όταν το 2005, στο Λας Βέγκας, όπου έκανε παραστάσεις, είπε κατάμουτρα στους έκπληκτους ακροατές του: «Σκεφτείτε το πνευματικό επίπεδο των ατόμων που πάνε διακοπές στο Λας Βέγκας. Να ταξιδεύουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες μίλια, ουσιαστικά για να προσφέρουν οικειοθελώς τα λεφτά τους σ’ έναν χυδαίο και κερδοσκοπικό οργανισμό. Και ο λόγος που βρίσκομαι εδώ, είναι για να υποδεχθώ αυτό το γαμημένο είδος ανθρώπων με την νοητική καθυστέρηση». Το αποτέλεσμα, ήταν η άμεση απόλυση του Κάρλιν.

Στα ακόλουθα βίντεο, από το «λεπίδι» του Κάρλιν (ο οποίος μεγάλωσε ως καθολικός, έως ότου έφτασε στην «ηλικία της λογικής», όπως έλεγε), περνάει ο Θεός και η θρησκεία, αγγίζοντας και την ίδια του τη χώρα και τον «παράξενο πολιτισμό» της, στην οποία ουδέποτε χαρίστηκε …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Καθώς, ίσως, πολλοί να βρίσκονται σε κάποια σύγχυση, όταν με βάση αναφορές που γίνονται σε διάφορα χωρία της Αγίας Γραφής -βασικά, της Παλαιάς Διαθήκης- γίνεται λόγος για διάφορες μεταφράσεις αυτών των κειμένων, οι οποίες πολλές φορές δεν συμφωνούν μεταξύ τους, κρίνεται σκόπιμο να γίνουν, εν συντομία, μερικές διευκρινίσεις.

Πρώτα απ’ όλα, θα αναρωτηθεί κάποιος, γιατί υπάρχουν κείμενα, που αναλόγως την μετάφραση, μπορεί να αποδίδουν εντελώς διαφορετικό νόημα;

Η σύντομη απάντηση είναι, ότι από πίσω υπάρχει κίνητρο. Κι εξηγούμεθα…

Σήμερα υπάρχουν πάμπολλες μεταφράσεις της Παλαιάς Διαθήκης. Ωστόσο, οι βασικές, θα λέγαμε ότι είναι δύο: Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα (Ο’) και το Μασοριτικό Κείμενο.

Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα (που στην πραγματικότητα, όπως λέγεται, ήταν εβδομήντα δύο) προηγείται χρονολογικά του Μασοριτικού Κειμένου και γράφτηκε περίπου το 280 π.Χ. Το Μασοριτικό Κείμενο δημιουργήθηκε και ολοκληρώθηκε στο διάστημα από τον 6ο αιώνα μ.Χ. μέχρι τον 10ο αιώνα μ.Χ.

Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα, αποτελεί την πρώτη μετάφραση των «ιερών» εβραϊκών κειμένων σε άλλη γλώσσα και συγκεκριμένα στην ελληνική. Έγινε δε, με πρωτοβουλία του Έλληνα βασιλιά της Αιγύπτου, Πτολεμαίου Β’ του Φιλάδελφου, ο οποίος ήθελε να εμπλουτίσει την περίφημη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Την μετάφραση ανέλαβαν Εβραίοι ελληνόφωνοι λόγιοι της Αλεξάνδρειας, οι οποίοι, θα πρέπει να σημειωθεί ότι δεν ήταν ραβίνοι. Όπως λέγεται, ο Πτολεμαίος, θέλοντας να έχει μια όσο το δυνατόν ακριβή και πιστή μετάφραση των εβραϊκών κειμένων, τοποθέτησε και απομόνωσε τους μεταφραστές σε διαφορετικούς χώρους, έτσι ώστε να μην επικοινωνούν μεταξύ τους και επομένως να μην έχουν την δυνατότητα να συνεννοούνται ως προς την απόδοση και ερμηνεία των κειμένων. Για τους λόγους αυτούς, η Μετάφραση των Εβδομήκοντα, εκλαμβάνεται και ως η πιο αξιόλογη και πιο ακριβής, αν και κάποιοι όροι δεν θεωρείται ότι αποδόθηκαν στην ελληνική με σωστό τρόπο, όπως για παράδειγμα η λέξη «συναγωγή», που στα ελληνικά αποδόθηκε ως «εκκλησία» -που είναι διαφορετικά πράγματα.

Η μετάφραση αυτή όμως, έφερε τον τρόμο στο ιουδαϊκό ιερατείο, καθώς οι Εβδομήκοντα, όντας μη ραβίνοι, εξέθεταν στους «αλλόφυλους» και σε όλο τους το μεγαλείο, τις βλέψεις του «περιούσιου» λαού των Εβραίων, την αισχρότητα και την ανηθικότητα που διέπνεε αυτά τα «ιερά» εβραϊκά κείμενα. Η μέρα, μάλιστα, που η Μετάφραση των Εβδομήκοντα, έγινε προσβάσιμη και αναγνώσιμη στους μη Εβραίους, χαρακτηρίστηκε απ’ τους ραβίνους ως «αποφράδα». …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Αν ένας άντρας και μια γυναίκα πνίγονται σ’ ένα ποτάμι, πρώτα θα σώσουν τον άντρα, “ο οποίος είναι υποχρεωμένος να εκτελεί περισσότερες εντολές”, ενώ “η σοφία μιας γυναίκας βρίσκεται μόνο στη βελόνα”».

Κάθε αδαής γνωρίζει ότι «οι τρόποι της Τορά είναι τρόποι ευχαρίστησης», ότι «η τιμή της κόρης ενός βασιλιά είναι μέσα της» και ότι «η σωστή συμπεριφορά έρχεται πριν από την Τορά» αλλά αξίζει να μάθουμε περισσότερα. Αξίζει να μάθουμε ότι μια γυναίκα είναι ακατάλληλη για δικαστής και ακατάλληλη να καταθέσει. Είναι επίσης ακατάλληλη για οποιαδήποτε δημόσια θέση με εξουσία. «Θα διορίσεις έναν βασιλιά πάνω από εσένα» -έναν βασιλιά και όχι μια βασίλισσα.

Μια κόρη -διατάζουν οι σοφοί- δεν πρέπει να διδάσκεται την Τορά καθώς «το μυαλό της γυναίκας δεν είναι κατάλληλο να διδαχθεί τίποτ’ άλλο εκτός από ανοησίες». Οι γυναίκες είναι ελαφρόμυαλες κι έχουν λίγη γνώση. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Το ακόλουθο βίντεο, προέρχεται από μια ανοιχτή συζήτηση που έλαβε χώρα το 1997 στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, ο αρχαιολόγος Ευάγγελος Μπεξής και ο ομότιμος -από το 2007- καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός.

Ο Ε. Μπεξής, την ώρα που βρίσκεται στο βήμα, αναφέρεται στον φυλετισμό που διακρίνει την Αγία Γραφή και ειδικά την Παλαιά Διαθήκη (περιούσιος λαός κ.τ.λ.), ενώ κάνει και μια ιδιαίτερη αναφορά και στον μισελληνισμό που διαχέει αυτό το «ιερό» βιβλίο.

Σε κάποια στιγμή, ο Ε. Μπεξής προφέρει το γνωστό (δυστυχώς, όχι σε πολλούς) χωρίο από το βιβλίο του «προφήτη» Ζαχαρία:
«Θα καθαιρέσω την υπερηφάνεια των Φιλισταίων (=Κρήτες άποικοι). Και θα αφαιρέσω το αίμα τους από το στόμα τους, και τα βδελύγματά τους από μέσα από τα δόντια τους… Θα πατήσω σαν τόξο μου τον Ιούδα. Το τόξο θα το γεμίσω με τον Εφραΐμ, και θα ξεσηκώσω τους γιους σου, Σιών, εναντίον των γιων σου, Ελλάδα…» (Ζαχαρίας, 9: 6-7 & 13).

Απαραίτητη διευκρίνιση: Τα άνωθεν «φιλελληνικά» λόγια, εκστομίζονται από το στόμα του «καλού» Θεούλη.

Ας δούμε τώρα και την αντίδραση του παπα-Μεταλληνού (δεν φαίνεται στην εικόνα, αλλά ακούγεται η φωνή του όταν παρεμβαίνει) στο άκουσμα αυτού του χωρίου …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »