Περί προσφύγων, ακτημόνων, εκκλησιαστικής περιουσίας και απαλλοτριώσεων
06/02/2012 | 
Σχολιασμός
Σε προηγούμενο άρθρο, είχε αναλυθεί ένα κείμενο-απάτη (ή μάλλον ένα απόσπασμά του) που έχει ως πηγή την ΟΟΔΕ (αρχική πηγή το Αντίβαρο, με παραπομπές στην «Εστία» και την «Ελεύθερη Ώρα»), που αφορά την μισθοδοσία των ιερέων από το κράτος.
Σ’ αυτό εδώ το άρθρο, θα αναλύσουμε γενικότερα ένα μεγαλύτερο μέρος του άρθρου αυτού, που φέρει το όνομα «Η Εκκλησιαστική περιουσία και οι υποχρεώσεις του κράτους» και αναφέρεται στην «αρπαγή» της εκκλησιαστικής περιουσίας από το κράτος με σκοπό την διανομή σε πρόσφυγες και ακτήμονες.
Για να είμαι ειλικρινής, νιώθω την ανάγκη ν’ απολογηθώ, επειδή με αυτό το κείμενο που έχει αναπαραχθεί από πλήθος ιστοσελίδων, την είχα πατήσει κι εγώ, καθώς αφ’ ενός όταν είχα ασχοληθεί μ’ αυτό πριν μερικά χρόνια ήμουν σχετικά «απονήρευτος» (γι’ αυτό δείξτε μια κατανόηση, αν εντοπίσετε στα παλιότερα κείμενα τέτοια ατοπήματα) κι αφ’ ετέρου φαίνεται πειστικό, καθώς δίνει παραπομπές σε νόμους.
Αυτό όμως είναι το μεγάλο μας πρόβλημα… Επαναπαυόμαστε στα γραφόμενά τους και στην κρίση τους, χωρίς να μπαίνουμε στην διαδικασία να κάνουμε επαλήθευση. Επειδή λοιπόν, η ιστορία με την μισθοδοσία των παπάδων μού έβαλε ψύλλους στ’ αφτιά, είπα να το ψάξω κι αυτό λίγο παραπάνω, πηγαίνοντας στις παραπομπές που παραθέτουν.
Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να επισημάνουμε μια αντίφαση στα λεγόμενα της Εκκλησίας: Από τι μία επαίρεται πως χάρις στην εκκλησιαστική περιουσία και τις «δωρεές» της επιτέλεσε κοινωνικό και φιλανθρωπικό και εθνικό έργο κι απ’ την άλλη κλαίγεται πως το κράτος την έχει αφαιμάξει για τον ίδιο ακριβώς σκοπό.
Εξετάζοντας το κείμενο, θα διαπιστώσουμε ότι τίποτα απ’ τα δύο δεν ισχύει. Η Εκκλησία, ουδέποτε διέθεσε οικειοθελώς την περιουσία της στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου και στα πλαίσια του φιλανθρωπικού χαρακτήρα της που ευαγγελίζεται. Όποτε το έκανε, το έκανε επειδή υποχρεώθηκε από το κράτος και τις επιτακτικές ανάγκες των καιρών και όπως θα δούμε παρακάτω, πάντα αντί αποζημιώσεως. Έγινε απαλλοτρίωση και όχι δήμευση (όπως ίσως θα έπρεπε να έχει γίνει προ πολλού) κι αυτό έχει μεγάλη διαφορά. Και για να μην δημιουργούνται παρανοήσεις, παρατίθεται η νομική έννοια της απαλλοτρίωσης, έτσι όπως ορίζεται από το Σύνταγμα (Άρθρο 17: Προστασία της ιδιοκτησίας, απαλλοτρίωση):
Kανένας δεν στερείται την ιδιοκτησία του, παρά μόνο για δημόσια ωφέλεια που έχει αποδειχθεί με τον προσήκοντα τρόπο, όταν και όπως ο νόμος ορίζει, και πάντοτε αφού προηγηθεί πλήρης αποζημίωση, που να ανταποκρίνεται στην αξία την οποία είχε το απαλλοτριούμενο κατά το χρόνο της συζήτησης στο δικαστήριο για τον προσωρινό προσδιορισμό της αποζημίωσης… Η αποζημίωση, εφόσον συναινεί ο δικαιούχος, μπορεί να καταβάλλεται και σε είδος ιδίως με τη μορφή της παραχώρησης της κυριότητας άλλου ακινήτου ή της παραχώρησης δικαιωμάτων επί άλλου ακινήτου… Η αποζημίωση ορίζεται από τα αρμόδια δικαστήρια…
Ας δούμε όμως τι γράφει το επίμαχο κείμενο της ΟΟΔΕ (τα έγχρωμα και έντονα γράμματα, καθώς και τα ορθογραφικά λάθη, δικά της): …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Είναι αλήθεια, πως η Βίβλος βρίθει από συνεχείς απαιτήσεις-εντολές του Θεού από τα «δημιουργήματά» του. Συνήθως δε, συνοδεύονται κι από άφθονο αίμα. Βέβαια, όσο κι αν ξενίζουν κάποιον, έχουν μια, ας την πούμε, «λογική» αιτιολόγηση: Ο Θεός είναι ένα «ον» εγωιστικό, μοχθηρό και ζηλότυπο, οπότε μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο δεν φαντάζουν και τόσο εξωπραγματικές αυτές οι απαιτήσεις κι επιθυμίες.
«Ο Κύριος, είναι δίκαιος και αγαπάει τη δικαιοσύνη…».
Πολλές σκέψεις, κρίσεις, συμπεράσματα, σχόλια και ιστορικές αξιολογήσεις θα μπορούσαν να διατυπωθούν για το Απάνθισμα αυτό, όπου συγκεντρώνονται και παρατίθενται κατά λέξιν εκατοντάδες αποσπάσματα των επίσημων κειμένων της Εκκλησίας της Ελλάδος (Παλαιάς Διαθήκης, Ευαγγελίων, Πατέρων της Εκκλησίας, Λειτουργικών Βιβλίων, Οικουμενικών Συνόδων, Πατριαρχικών Εγκυκλίων κ.λπ. κ.λπ.) τα οποία σήμερα διαβάζονται και ψάλλονται σ’ όλες τις εκκλησίες και τα μοναστήρια της Ελλάδος. Από την απίστευτη αυτή πραγματικότητα, πιστή εικόνα της οποίας δίνουν τα αποσπάσματα αυτά, προκύπτουν άμεσα δύο φοβερά συμπεράσματα. 
