Πάρε-Δώσε

Επιστολή Αγιορείτου Γέροντος – Τι πληρώνουν οι Αγιορείται οι φιλοπάτριδες και φιλογενείς

 

Επειδή το πλείστον του Ελληνικού λαού, μηδέ των αξιοτίμων βουλευτών και υπουργών εξαιρουμένων, έχει άγνοια της φιλοπατρίας και φιλογενείας των Αγιορειτών, πρέπει να γνωρίζουν ότι οι Αγιορείται Πατέρες, ότε ετέθη υπό των μεγάλων Δυνάμεων το θέμα της εντάξεως του Αγίου Όρους μετά την απελευθέρωσιν από τον Τουρκικόν ζυγόν, το που θα ανήκη, σύσσωμοι υπέγραψαν την επιθυμίαν των και την θέλησίν των, να ενσωματωθή εις το τότε Ελληνικόν Βασίλειον, την στιγμήν που σκοτειναί δυνάμεις, παντοιοτρόπως ενεργούσαι ηγωνίζοντο υπέρ της διεθνοποιήσεώς του.

 

Δι’ όλον αυτόν τον αγώνα υπέρ της εντάξεως εις τον Ελλαδικόν κορμόν τί έπραξεν το τότε κράτος; Το ανεγνώρισεν; Τι έκαμεν τότε; Αυξήθηκεν με μιαν επιπλέον χερσόνησον που αποτελούσεν το μήλον της έριδος, φάρον φωτεινόν μουσείο ζων της πάλαι ποτέ Αγίας Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θησαυροφυλάκειον των οσίων και ιερών της πίστεως και της ρωμιοσύνης.

 

Μήπως τώρα αυτά ελησμονήθησαν; Μήπως έπρεπε αυτά να διδαχθούν; Μήπως αυτά έπρεπε να τα γνωρίζη ο λαός κάτι που ποτέ δεν έγινε; Φοβούμαι ότι με την υπάρχουσαν άγνοιαν βαδίζομεν προς εκεί. Ότε τότε δεν ηδυνήθησαν να το πραγματοποιήσουν τώρα προφασιζόμενοι προφάσεις εν αμαρτίαις και με εξιλαστήριον θύμα τον Καθηγούμενον Αρχιμανδρίτην Γέροντα Εφραίμ, και στηριζόμενοι εις αβασίμους και αστηρίκτους και αδίκους κατηγορίας προσπαθούν παντοιοτρόπως και ποικιλοτρόπως να γενή αυτό που τότε δεν εκατορθώθη. Μη γένοιτο.

 

Εις τα τραγικά, αναληθή και αδίκως διαδραματισθέντα, κατά του Αγιωνύμου Όρους, εν τω προσώπω του Βατοπαιδινού Καθηγουμένου Γέροντος Εφραίμ, όστις υπομένη πάσαν θλίψιν και στεναχώριαν δια την Βασιλείαν των Ουρανών, επίκαιρος είναι ο λόγος του Υμνογραφου κατά την Μεγάλην Πέμπτην. «Λαός μου τι εποίησα σοι και τι μοι ανταπέδωκας; Αντί του μάνα, χολήν, αντί του ύδατος, όξος, αντί του αγαπάν με, Κελλίω προσεδήσατε».

 

Ενθυμηθήτε και σεις προσφυγικό στοιχείο, πρόσφυγες της δευτέρας και τρίτης γενιάς της Βορείου Ελλαδος, ότι διαμένετε εις εκτάσεις γης που εδωρήθησαν υπό των Ιερών Μονών του Αγίου Όρους. Μάθετε ότι εδώθησαν εις τους προγόνους σας, εξ όλης της καρδιάς χωρίς δυσανασχέτησιν από τους Αγιορείτας, ΟΤΕ αυτοί ευρέθησαν εις την Ελλάδα «διωκόμενοι, υστερούμενοι, κακουχούμενοι».

 

Αναλογισθήτε, όσοι αξιοποιήσατε την δωρηθείσαν περιουσίαν, εις τους προγόνους σας, ότι σεις ευρέθητε εις την ευεργετικοτέραν θέσιν, εξ όλων των προσφύγων, γενόμενοι κάτοχοι, «φιλέτων», αποδειχθέντες καλοί διαχειρισταί και οικονόμοι των δωρηθέντων.

 

Τι θα είχατε εάν αυτά δεν εδίδοντο; Η φιλογένεια των Αγιορειτών δεν επέτρεπεν και άλλην ταλαιπωρίαν των προσφύγων Ρωμιών αδελφών των και, δια τούτο έπραξαν ως έπρεπεν. Γνωρίσατε δε ότι έναντι αυτών των χιλιάδων εκτάσεων το Άγιον Όρος έλαβεν ψιχία και όμως τα αξιοποίησεν. Δόξα τω Θεώ.

 

Έχοντες λοιπόν κατά νουν τα ανωτέρω μέγιστα ευεργετήματα, δηλαδή, την μετ επιμονής ζητηθείσαν ένταξιν του Αγιωνύμου Όρους εις την φιλτάτην ημών πατρίδα, αφ ενός και, αφ ετέρου, την προς τους δυστυχείς πρόσφυγας, του 1922-24 παραχώρησιν της Μοναστηριακής περιουσίας, παύσατε Έλληνες τον πόλεμον κατά του Αγίου Όρους και των αυτού και κατ’ επέκτασιν κατά της Εκκλησίας διότι ο φθόνος και η αχαριστία που βασιλεύουν εις την ταλαίπωρον χώραν μας και υποφέρει τα πάνδεινα τώρα και, τις οίδεν ακόμη, θα τιμωρηθούν ποικιλοτρόπως, διότι Δίκαιος Κύριος και, δικαιοσύνας ηγάπησεν, ευθύτητας οίδεν το πρόσωπον Αυτού. «Μη καταφέρεσθε κατα του Αγίου Όρους αλλά να είσθε υπερήφανοι που ευρίσκεται εις την Ελλάδα και αποτελεί φάρον και σχολείον δι όλους. Κλείσετε τα αυτιά σας και εις τους δημοσιογραφίσκους οι οποίοι, «ως κόρακες, κρα, ερεύγονται κατά τους αρχαίους, αλλ’ ακούσατε τους έγκριτους αυτών, οι οποίοι και γνώσται είναι των πραγμάτων και των θεμάτων και δίκαιοι εις τας κρίσεις των και αντικειμενικοί. Δεν πωλούν την ιδιότητά των εις τους τυχόντας έναντι μεγάλης προβολής των.

 

Κυβερνήται και κυβερνόμενοι, διαφυλάξατε το Άγιον Όρος ως κόρην οφθαλμού καθώς και αυτό διαφυλάξεν και διατηρήσεν επί αιώνας την εθνικοθρησκευτικήν μας κληρονομίαν και την παρέδωσαν όπως έπρεπεν μέχρις των ημερών μας. Μη γένητε συμμέτοχοι εις το έγκλημα της διώξεως και του διεθνισμού. Η ιστορία έχει γράψει πολλούς Εφιάλτας μη συγκαταριθμηθήτε και σεις με αυτούς. Το Άγιον Όρος ανήκη εις την Ελλάδα. Το Άγιον Όρος φυλλάτει την Ελλάδα.

 

Σπυρίδων Μοναχός Μικραγιαννανίτης

Καθώς είναι προφανές, ότι η επιστολή αυτή έχει ως κύριο σκοπό την στήριξη του «σεμνού» και «ταπεινού», «ακτήμονα» καλόγερου-επιχειρηματία Εφραίμ κι επειδή τα μπουρδολογήματα περί «φιλανθρώπου και οικτίρμονος» Εκκλησίας, σε σχέση με το προσφυγικό ζήτημα, έχουν απαντηθεί εδώ, θα εστιάσουμε στις δύο πρώτες παραγράφους, καθώς δημιουργούν εντυπώσεις, που σηκώνουν συζήτηση …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Για όσους δεν διακρίνουν τα μικρά γράμματα:

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ…
ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΕΩΣ…
ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΦΟ…
ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ…
ΘΑ ΔΙΚΑΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ…

Οι χριστιανοί ενέσκηψαν κάποτε στην Ελλάδα, στην πατρίδα του υψηλότερου πολιτισμού στον κόσμο τότε, ως μία πολύ καλά οργανωμένη κι αποφασισμένη μεταφυσική συμμορία, με ακαταμάχητο σύμβολο ένα βασανισμένο σεβάσμιο πτώμα πάνω στον μισητό ρωμαϊκό σταυρό. Η χρησιμοποίηση ενός βασανισμένου πτώματος ως μέσο πειθούς είναι μια υπόθεση επαίσχυντη σίγουρα, όμως εκείνοι ήταν αδίστακτοι και δεν ορρωδούσαν ποτέ, μπροστά σε τίποτα. Έκαναν το πτώμα αυτό όσο πιο σεβάσμιο μπορούσαν, διογκώνοντας την αδικία στο έπακρο. Προς αυτό το άδικα βασανισμένο σεβαστό σώμα κατάφεραν μ’ ευχέρεια να εμφυσήσουν βαθιά λύπη και συμπόνια από όλους. Σαν πολύ ταλαντούχοι επαίτες που γνωρίζουν πώς να εμπνεύσουν λύπη και συμπόνια από όλους με μύρια σαγηνευτικά κόλπα.

Πως λειτουργούν αυτοί οι άνθρωποι σε αυτές τις υποθέσεις μας τα αφηγείται πολύ αναλυτικά ο Ανδρέας Καρκαβίτσας στο μνημειώδες λογοτεχνικό έργο του «Ο ζητιάνος». Για τους χριστιανούς ήταν μια πανεύκολη υπόθεση, που μας τη διδάσκουν εξαντλητικά επί δύο χιλιάδες χρόνια καθημερινά. Στην ουσία τις χριστιανικές ψυχές ενώνει ισχυρά μια κοινή φυσική συμπόνια προς ένα άδικα βασανισμένο πάνσεπτο σώμα. Είναι ένα αληθινό και πανίσχυρο θυμικό φορτίο, ψεύτικα και πονηρά εμπνευσμένο με αλήθειες και εύστοχα ψέματα. Εκεί στηρίζονται ισχυρά και χτίζονται με ευκολία μετά όλα τα λόγια της χριστιανικής κατήχησης, που χαράζονται γερά μες στις αθώες ψυχές των ανθρώπων σε ένα πανίσχυρο κι αληθινό θυμικό φορτίο, εμπνευσμένο σε όλους και στον καθένα ξεχωριστά με μύρια έντεχνα λόγια. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ο Λιβάνιος ήταν ο πολυγραφότερος συγγραφέας της αρχαιότητας, ο «μεγαλύτερος ρήτορας και σοφιστής του αιώνα του», το «σταθερό πρότυπο ύφους για όλους τους μεταγενέστερους (βυζαντινούς) ρήτορες, δασκάλους και ανθρώπους των γραμμάτων», δάσκαλος ο ίδιος του Μεγάλου Βασιλείου, του Ιωάννου Χρυσοστόμου, αλλά και του Ιουλιανού. Το τεράστιο σε όγκο έργο του αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ιστορικές πηγές της ύστερης αρχαιότητας. Σε μια εποχή που η ανθρωπότητα διάβαινε το κατώφλι του Μεσαίωνα, ο Λιβάνιος υπερασπίστηκε τον ελληνικό πολιτισμό και, παραμένοντας πεισματικά εθνικός, επέλεξε την οδό της αντιπαράθεσης με τον μισαλλόδοξο σκοταδισμό των πιστών του χριστιανικού δόγματος. Στην Ελλάδα, το όνομα και το έργο του παραμένουν εδώ και αιώνες στην αφάνεια και η «επίσημη» φιλολογία τον αγνοεί σκανδαλωδώς…

Γεννημένος στην Αντιόχεια (το 314 μ.Χ.), εγκατέλειψε τη στοργική του μητέρα για να σπουδάσει στην Αθήνα. Του είχαν προσφέρει για σύζυγο μια πλούσια κληρονόμο αν δεχόταν να μείνει στη γενέτειρά του, όμως ο Λιβάνιος δήλωσε ότι θα αρνιόταν ακόμα και θεά να παντρευτεί, προκειμένου να αντικρύσει της Αθήνας «καπνό αναθρώσκοντα». Τα λόγια των δασκάλων του, δεν τα εκλάμβανε ως ιερούς χρησμούς αλλά ως αφετηρίες για τον ίδιο. Μέσα σ’ έναν λαβύρινθο σχολών και δασκάλων, στη μόρφωσή του συνέβαλε πάνω απ’ όλα ο ίδιος. Αφού δοκίμασε για ένα διάστημα την τύχη του ως δάσκαλος στην Κωνσταντινούπολη και στη Νικομήδεια, επέστρεψε στην Αντιόχεια (το 354) και ίδρυσε σχολή που επί σαράντα χρόνια είχε τους περισσότερους σπουδαστές και τη μεγαλύτερη φήμη σ’ ολόκληρη την αυτοκρατορία. Η φήμη του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε τραγουδούσαν τους λόγους του στους δρόμους. Μεταξύ των μαθητών του ήταν ο Αμμιανός Μαρκελίνος, ο Μέγας Βασίλειος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος…

Ο Ευνάπιος, σύγχρονος του Λιβάνιου, στους «Βίους φιλοσόφων και σοφιστών» γράφει:

Κυκλοφορούν πολλά βιβλία του Λιβάνιου κι όποιος έχει μυαλό και τα διαβάσει ολόκληρα, έχει να μάθει. Ο Λιβάνιος είχε και μεγάλη ικανότητα να εκφωνεί λόγους πάνω σε ζητήματα πολιτικά και εκτός από τις πολιτικές αγορεύσεις, με μεγάλη ευκολία και τόλμη συνέθετε και ομιλίες προς τέρψιν του κοινού των θεάτρων. Όταν οι κατοπινοί βασιλείς τού πρόσφεραν το υψηλότερο αξίωμα, καλώντας τον να δεχτεί τον τιμητικό τίτλο του έπαρχου της αυλής, δεν το αποδέχτηκε, λέγοντας ότι η ιδιότητα του σοφιστή είναι ανώτερη. Κι είναι πράγματι αξιέπαινο αυτό, δεδομένου ότι η μόνη δόξα που κυνηγούσε είναι εκείνη που κερδίζει κανείς χάρη στη μόρφωσή του και ότι κάθε άλλη δόξα τη θεωρούσε «δημώδη» και πρόστυχη.

 

Πέθανε κι αυτός σε βαθιά γεράματα, αφήνοντας σε όλους ένα αίσθημα θαυμασμού προς το πρόσωπο του. Ο γράφων δεν τον γνώρισε προσωπικά γιατί η τύχη, πότε με τον ένα τρόπο και πότε με τον άλλο, πάντοτε έβαζε εμπόδια.

Ο Λιβάνιος δεν ήταν ιστορικός, αλλά αυτό που σήμερα θα λέγαμε φιλόλογος. Δάσκαλος της ρητορικής και σοφιστής, αλλά όχι φιλόσοφος με την αρχαιοελληνική έννοια. Στα πλαίσια του επαγγέλματός του, έγραψε αμέτρητα ρητορικά γυμνάσματα (σώζονται 44), με θέματα εμπνευσμένα από την ιστορία, τη μυθολογία και τα ομηρικά έπη. Επίσης, στα πλαίσια των μαθημάτων του έγραφε πλήθος μικρά δοκίμια.

Οι μεγαλύτερες έγνοιες του Λιβάνιου ήταν η παράδοση κι η ελληνική παιδεία και γλώσσα. Υποτιμούσε επιδεικτικά οτιδήποτε το εξωελληνικό, είτε λατινικό ήταν αυτό είτε ιουδαϊκό-χριστιανικό, διατηρώντας μια βαθιά πίστη στις αξίες του ελληνικού πολιτισμού. Είναι χαρακτηριστικό το ότι δεν καταδέχτηκε να μάθει ή να χρησιμοποιήσει ούτε μια λατινική λέξη.

Γράφει ο Ευνάπιος: …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Ημίν μεν ου νόμος εστίν ανθρώπους θύειν αλλ’ ανόσιον».
Πλάτων («Μίνως», 315b)

Μία από τις γνωστές πρακτικές των χριστιανών απολογητών, όταν θέλουν να αναδείξουν το μεγαλείο και την ανωτερότητα του Χριστιανισμού έναντι των άλλων θρησκειών και γενικότερα πολιτισμών, είναι η σπίλωση του αρχαίου κόσμου και δη του ελληνικού, με κάθε τρόπο.

Ένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν στο πλαίσιο αυτό, είναι το ότι στην αρχαία πολυθεϊστική Ελλάδα (κι όχι μόνο σ’ αυτήν), τελούνταν ανθρωποθυσίες. Πράγματι, στην περίπτωση αυτή, υπάρχουν αναφορές που κάνουν λόγο για ανθρωποθυσίες, καθώς και κάποιες ενδείξεις. Όμως, οι μεν ενδείξεις δεν αποτελούν οπωσδήποτε και αποδείξεις, οι δε αναφορές διερευνώνται ως προς την αξιοπιστία τους. Σε κάθε περίπτωση δεν μιλάμε για ένα πανελλαδικό και συστηματικό φαινόμενο (ακολουθεί αναφορά στην συνέχεια του άρθρου), όπως θέλουν να το παρουσιάσουν οι Ιουδαιοχριστιανοί.

Όμως εδώ τίθεται ένα ερώτημα: Από που κι ως που ο Χριστιανισμός γίνεται τιμητής αυτών των τελετών, ακόμη κι αν τις δεχθούμε ως δεδομένες, όταν το αίμα στην Αγία Γραφή ρέει άφθονο; Κι όχι μόνο στην Αγία Γραφή, αλλά και στην πραγματική ιστορία του Χριστιανισμού. Στο σπίτι του κρεμασμένου μιλάνε για σκοινί; Άραγες, τα όποια θεωρούμενα εγκλήματα των άλλων, ελαφρύνουν τον Χριστιανισμό από το βαρύ φορτίο αίματος που κουβαλά στην διαχρονική εγκληματική ιστορία του και του προσφέρει άλλοθι;

Μήπως οι απολογητές παθαίνουν επιλεκτική αμνησία, ή δεν έχουν διαβάσει την Παλαιά Διαθήκη, όπου ο Θεός τους, προτρέπει ή αποδέχεται την ανθρωποθυσία; Ξεχάσανε τον Αβραάμ που ήταν έτοιμος να σφάξει σαν αρνί τον γιο του Ισαάκ, σύμφωνα με την θεϊκή βούληση;

Μήπως αγνοούν ή ξεχνάνε την ιστορία του Ιεφθάε και της κόρης του;

Για να τους την θυμίσουμε λοιπόν, μέσα απ’ τη «θεόπνευστη» Αγία Γραφή και τους «Κριτές» (11: 29-40), βάσει της μετάφρασης Βάμβα: …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »