Πάρε-Δώσε

«Βλέπουμε καὶ ζοῦμε τὴν ἀγαπημένη μας Πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα, νὰ ἔχῃ καταντήσει ὁ φτωχὸς συγγενὴς τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία, “χωρὶς περίσκεψη, χωρὶς αἰδῶ”, ταπεινώνει συνεχῶς τὸν Ἑλληνικὸ Λαό, τὸν ὁποῖο ἕνα μέρος τοῦ πολιτικοῦ κόσμου ὡδήγησε στὰ ὅρια τῆς φτώχειας καὶ τῆς κοινωνικῆς συμφορᾶς. Ἀλλὰ ἐνῷ ὁ Λαός μας ζῇ αὐτὲς τὶς τραγικὲς καταστάσεις, ποὺ μέχρις ἑνὸς σημείου θυμίζουν τὴν φοβερὴ γερμανικὴ κατοχή (1941-1944), κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες τοῦ Τόπου (Βουλευτές, Ὑπουργοὶ καὶ ἄλλοι παρατρεχάμενοι) ἀπολαμβάνουν μισθοὺς ἡγεμονικοὺς “εὐφραινόμενοι καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς”, κατὰ τὴν εὐαγγελικὴ ἔκφραση, καὶ δείχνουν νὰ μὴ τοὺς πολυνοιάζει τὸ γεγονὸς ὅτι ὅπου ἐμφανίζονται γίνονται ἀντικείμενα τῆς ἔντονης λαϊκῆς ἀποδοκιμασίας. Πάντως, πιστεύουμε ὅτι θὰ ἦταν καλὸ καὶ ὠφέλιμο νὰ σκύψουν στὶς σελίδες τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως καὶ νὰ μιμηθοῦν τοὺς σεμνοὺς ἐκείνους ἥρωες, ποὺ τὰ ἔδωσαν ὅλα γιὰ τὴν Πατρίδα καὶ πολλοί – ὅπως εἴπαμε – πέθαναν στὴν “ψάθα”. Νὰ μιμηθοῦν, πρὸ παντός, τὸν γενναῖο καὶ σεμνὸ Κυβερνήτη Ἰωάννη Καποδίστρια. Καὶ νὰ ἀναλογισθοῦν τὴν εὐθύνη τους γιὰ τὸ σημερινὸ κατάντημα τῆς Χώρας, ὥστε νὰ σέβωνται τὸν μόχθο καὶ τὸν ἱδρῶτα τοῦ Λαοῦ μας. Γιατὶ δὲν μπορεῖ ἕνας Βουλευτής, γιὰ παράδειγμα, νὰ παίρνῃ μηνιαῖο μισθὸ 6.000 ΕΥΡΩ, μὲ πλῆθος “ἀβάντες”, κι’ ἕνας μεροκαματιάρης, ἕνας πολύτεκνος, ἕνας συνταξιοῦχος νὰ ὑποχρεώνεται νὰ ζῇ μὲ “ψίχουλα” καὶ νὰ εἶναι τὸ εὔκολο θῦμα στὴν φορομπηχτικὴ μανία τῆς Πολιτείας».
(Ολόκληρη η παπαρολογία, εδώ)

Σχόλια: …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Οι ηθοποιοί της αρετής και της αμαρτίας
Ανάμεσα στους άντρες της αρχαιότητας που έγιναν ονομαστοί για την αρετή τους, υπήρχε, φαίνεται, ένας μεγάλος αριθμός που θεωρούνταν ότι έπαιζαν θέατρο μπροστά στους ίδιους τους εαυτούς τους: Είναι κυρίως οι Έλληνες που, καθώς ήταν ηθοποιοί από τη φύση τους, κατόρθωναν να προσποιούνται τελείως ασυναίσθητα και να το θεωρούν καλό να προσποιούνται. Επιπλέον, ο καθένας με τη δική του αρετή βρισκόταν σε αγώνα με την αρετή τού άλλου ή όλων των άλλων: Πώς θα μπορούσαν να μην συγκεντρώνουν όλα τα τεχνάσματα για να παρουσιάζουν τις αρετές τους, πρώτα στους εαυτούς τους, έστω και από συνήθεια! Σε τι θα χρησίμευε μια αρετή αν δεν μπορούσαν να τη δείξουν ή που δεν ήθελαν να τη δείξουν; Ο Χριστιανισμός έθεσε ένα τέλος σ’ αυτούς τους θεατρίνους της αρετής: Επινόησε τη συνήθεια να προβάλλονται οι αμαρτίες με τρόπο αποκρουστικό, να επιδεικνύονται, έφερε στον κόσμο την κατάσταση της ψεύτικης αμαρτίας (μέχρι τις μέρες μας αυτή θεωρείται ως η «καλή στάση» στους καλούς χριστιανούς).

Άλλο φόβος, άλλη βεβαιότητα
Ο Χριστιανισμός είχε κάνει να πλανιέται στη ζωή μια απεριόριστη και τελείως καινούρια απειλή κι έτσι δημιούργησε νέες ασφάλειες, χαρές, ψυχαγωγίες και νέες αξιολογήσεις των πραγμάτων. Ο αιώνας μας αρνείται την ύπαρξη αυτής της απειλής, και μάλιστα με καλή συνείδηση. Ωστόσο, φέρνει ακόμη μαζί του τις παλιές συνήθειες της χριστιανικής ασφάλειας, της χριστιανικής απόλαυσης και αναψυχής και αξιολόγησης! Κι αυτό μέχρι τις ευγενέστερες τέχνες και φιλοσοφίες του! Πόσο αδύναμα και φθαρμένα, πόσο χολά και λειψά φαίνονται όλα αυτά… Πόσο αβέβαια, τώρα που χάθηκε η τρομερή αντίθεση: Ο πάντα παρών φόβος του χριστιανού για την αιώνια σωτηρία του! …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Όπως ήταν φυσικό, ο θρήσκος, νέος υπουργός Παιδείας και…Θρησκευμάτων (βεβαίως βεβαίως), έδωσε τα…«διαπιστευτήριά του» στον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ο οποίος -όπως ήταν επίσης φυσικό- χαρακτήρισε «επάξια την επιλογή του κ. Μπαμπινιώτη για το υπουργείο» και ότι «η Εκκλησία θα σταθεί δίπλα του, καθώς, ειδικά αυτή την περίοδο, θέλει να κάνει πολλά και επιζητεί τη συνεργασία του».

Ο Μπαμπινιώτης, με τη σειρά του εκδήλωσε «τη βαθιά του πίστη, αλλά και την προσήλωσή του στην Ορθοδοξία και την παράδοσή της», τονίζοντας ότι «η Παιδεία δεν μπορεί να αφίσταται από την Ορθοδοξία», ενώ δεν παρέλειψε να εκφράσει «τον σεβασμό και την ευγνωμοσύνη του για όσα προσφέρει η Ορθοδοξία και η Εκκλησία στον λαό».
(in.gr)

Μια ιδέα, για το τι περιμένει την κατακαημένη την Παιδεία, μπορούμε να πάρουμε από συνέντευξη του Μπαμπινιώτη, όπου κάνει λόγο για την συμβολή στην ελληνική Παιδεία των…Τριών Ιεραρχών(!) …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Όταν ήμουν παιδί προσευχόμουν κάθε βράδυ για ένα καινούργιο ποδήλατο. Μετά κατάλαβα πως ο Κύριος δεν δουλεύει έτσι, οπότε έκλεψα ένα και του ζήτησα να με συγχωρέσει».
Ίμο Φίλιπς (Αμερικανός κωμικός)

Τα τρωκτικά του Δημοσίου, ξαναχτύπησαν για μία ακόμη φορά…

Σπείρα υπαλλήλων του ΙΚΑ, με την μέθοδο των «φτιαχτών» βεβαιώσεων και αποδείξεων, επί χρόνια καταχρώνταν δημόσιο χρήμα, με τρόπο απροκάλυπτο και χωρίς να κρατούνται ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα: Επίδομα πολύτεκνου σε…άγαμο, επίδομα τοκετού σε…άνδρα και διάφορα άλλα τέτοια «ωραία». Έτσι, για να καταλαβαίνουμε και πως «λειτουργεί» το κράτος και οι υποτιθέμενοι «ελεγκτικοί» μηχανισμοί του.

Τα κέρδη βέβαια, ήταν και ανάλογα του θράσους: Τουλάχιστον 6 εκατομμύρια ευρώ, με τις εκτιμήσεις όμως να κάνουν λόγο στην πραγματικότητα για 20 εκατομμύρια και βάλε. Δηλαδή, σε απλές δραχμούλες, μόνο 7…δις και κάτι «ψιλά». Μεροδούλι, μεροφάι που λέμε…

Μπορεί όμως το κράτος να είναι τυφλό κι αράθυμο, ο…Θεός όμως βλέπει. Κι επειδή ο Θεός είναι «καλός» με τους «μετανοούντες» (έτσι λένε οι «ποιμένες» στο «ποίμνιο»), η ακολουθία στις ακόλουθες φωτογραφίες από την «παράγκα» της επικεφαλούς της σπείρας, είναι, θα λέγαμε, απολύτως…λογική …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

«Ο σταυρός, μου έδωσε στίγμα, όρισε την ταυτότητά μου. Ο σύνδεσμός μου με τον Ιησού, ο σταυρός ως σημείο ελέους. Έβλεπα παντού σταυρούς όταν ήμουν μικρός… Ο σταυρός ήταν κεντρικός για την κοσμοθεώρησή μου. Ήταν σαν ένα στόχαστρο, μέσα από το οποίο έβλεπα τον κόσμο. Ύστερα, αυτό άλλαξε. Άρχισα να βλέπω ότι αυτός ο σταυρός ρίχνει σκιά… Έχω γράψει πολλές ιστορίες, αλλά μία με στοιχειώνει… Πρόκειται για τα όσα έχουν κάνει οι άνθρωποι στο όνομα του Θεού…».
Τζέιμς Κάρολ

Ο Τζέιμς Κάρολ, πρώην καθολικός ιερέας, εξηγεί πως αποφάσισε να εγκαταλείψει του ιερατικό σχήμα, όταν άρχισε ν’ ανακαλύπτει το πραγματικό παρελθόν του Χριστιανισμού.

Με έκπληξη και τρόμο, διαπίστωσε, ότι η ιστορία του είναι γραμμένη με διώξεις, εγκλήματα και αίμα, με κομβικό σημείο την εποχή του «Μεγάλου» Κωνσταντίνου, όπου το σύμβολο του σταυρού μετετράπη σε ξίφος. Οι Εβραίοι, υπήρξαν από τους πρώτους και βασικούς στόχους αυτού το ξίφους, καθώς σύμφωνα με την χριστιανική θεώρηση, αποτελούν τους αιώνιους φονιάδες του «σωτήρα» Ιησού. Οι ναζιστικές διατάξεις εναντίον τους, στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν, δεν διαφέρουν σε τίποτε από αυτές που εξέδιδε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία κατά το προηγούμενο ιστορικό παρελθόν. Η έρευνα του Κάρολ μάλιστα, ρίχνει και λίγο περισσότερο φως, σε μια σκοτεινή περίοδο, που αφορά την σχέση Βατικανού και ναζιστικής Γερμανίας.

Ο Τζέιμς Κάρολ, δεν παραλείπει να θίξει και το θέμα του χριστιανικού προσηλυτισμού, ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη και σήμερα, εξακολουθεί να γίνεται απροκάλυπτα και μάλιστα με την κάλυψη ή την ανοχή των κρατικών αρχών, καταπατώντας κάθε έννοια ανεξιθρησκείας και ελεύθερης θρησκευτικής βούλησης. Στο δε παρελθόν, αυτός ο προσηλυτισμός, σε πολλές περιπτώσεις ήταν ουσιαστικά αναγκαστικός, καθώς οι προσήλυτοι έπρεπε να επιλέξουν ανάμεσα στην «θρησκεία της αγάπης» -τον Χριστιανισμό- και τη ζωή τους …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »