Πάρε-Δώσε

Τυχαίο, τύχη, σύμπτωση, θαύμα. Τί ακριβώς εννοούμε με τη λέξη «θαύματα»; Η θέση μου είναι ότι τα γεγονότα, που συνήθως αποκαλούμε θαύματα, δεν είναι υπερφυσικά, αλλά εμπίπτουν σε ένα φάσμα περισσότερο ή λιγότερο απίθανων φυσικών γεγονότων. Ένα θαύμα, με άλλα λόγια, αν συμβεί, είναι απλώς ένα γεγονός που οφείλεται σε καταπληκτική εύνοια της τύχης. Δεν ισχύει η διάκριση: Φυσικά γεγονότα εναντίον θαυμάτων.

Υπάρχουν μερικά γεγονότα που είναι πολύ απίθανα ακόμη και να τα σκεφτόμαστε, αλλά αυτό δεν το γνωρίζουμε προτού κάνουμε τον σχετικό υπολογισμό. Και για να υπολογίσουμε, πρέπει να ξέρουμε πόσος χρόνος υπάρχει διαθέσιμος ή, γενικότερα, πόσες διαθέσιμες ευκαιρίες υπάρχουν για να συμβεί το γεγονός. Αν έχουμε στη διάθεσή μας άπειρο χρόνο ή άπειρες ευκαιρίες, τα πάντα είναι δυνατά. Οι μεγάλοι αριθμοί που συναντούμε στην Αστρονομία και τα μεγάλα χρονικά διαστήματα που χαρακτηρίζουν τη Γεωλογία, συνδυάζονται για να ανατρέψουν άρδην τις καθημερινές μας εκτιμήσεις για το τι μπορούμε να περιμένουμε ως φυσικό και τι πρέπει να χαρακτηριστεί θαύμα.

[…] Μπορούμε να δεχτούμε μια ορισμένη ποσότητα τύχης στις εξηγήσεις μας, αρκεί η ποσότητα αυτή να μη γίνεται υπερβολική. Το ερώτημα είναι, πόση; Η τεράστια ένταση του γεωλογικού χρόνου μάς δίνει το δικαίωμα να δεχτούμε περισσότερες απίθανες συμπτώσεις απ’ όσες θα επέτρεπε ένα δικαστήριο, αλλά ακόμη κι έτσι υπάρχουν κάποια όρια. Η συσσωρευτική επιλογή είναι το κλειδί για όλες τις σύγχρονες εξηγήσεις μας σχετικά με την προέλευση της ζωής. Αυτή συνδυάζει μια σειρά από τυχαία -σε αποδεκτά πλαίσια- γεγονότα (τυχαίες μεταλλάξεις), σε μια μη τυχαία ακολουθία, έτσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να δίνει την ψευδαίσθηση ότι είναι εξαιρετικά απίθανο, τόσο απίθανο, ώστε να μην μπορεί να έχει προκύψει ως προϊόν της τύχης και μόνο, ακόμη και αν δεχτούμε ένα χρονικό διάστημα εκατομμύρια φορές μεγαλύτερο από τη μέχρι τώρα ηλικία του σύμπαντος. Η συσσωρευτική επιλογή είναι το κλειδί, αλλά κάτι πρέπει να τη θέσει σε κίνηση, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την ανάγκη να δεχτούμε ένα τυχαίο γεγονός ενός βήματος στην αρχή της ίδιας της συσσωρευτικής επιλογής. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Σε κάποια φάση ο πρωτόγονος άνθρωπος γνώρισε τον θάνατο. Σαν μηχανισμό άμυνας γέννησε την θρησκεία η οποία του πρόσφερε ένα ελκυστικό πακέτο προσφορών. Σαν κι αυτά που βλέπουμε στις διαφημίσεις τύπου «γίνε τώρα μέλος για να κερδίσεις το δώρο μας». Το δώρο στην προκειμένη περίπτωση είναι η αθανασία. Σκεφτείτε το μόνο. Γίνεται μια ανταλλαγή αναγκών όπως σε κάθε σχέση μάρκετινγκ μεταξύ εμάς και ανώτερων μεταφυσικών όντων. Τι σημαίνει όμως αθανασία; Αν το σκεφτείτε λιγάκι, δεν διαφέρει από μια εξιδανικευμένη κοινωνία στην οποία λειτουργούν όλα όσα στερούμαστε ή έχουμε σε ανεπάρκεια τώρα. Μια κατάσταση που διαφέρει εντελώς από την σημερινή. Με άλλα λόγια μια προέκταση του ψυχισμού μας και μια έκφραση της αφέλειας μας και της άρνησής μας να αποδεχτούμε το αναπόφευκτο. Το βασικό στήριγμα μιας θρησκείας είναι η επένδυση που κάνει στην ιδέα μιας ζωής μετά την ύλη. Χωρίς αυτή την γοητευτική υπόσχεση δεν μπορεί να λειτουργήσει πλέον. Χάνει την υπόστασή της.

Η θρησκεία στηρίζεται καθαρά στην τυφλή πίστη. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος κάνει υποθέσεις συνεχώς με βάση ανεπαρκή στοιχεία. Είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Οι πρόγονοί μας έπρεπε να στηριχτούν κάποτε σε αυτό. Την πίστη …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ημερομηνίες αναστάσεως του έθνους και δημιουργίας κράτους
Υπάρχουν πολλές ημερομηνίες που οι Έλληνες γιορτάζουν, αλλά η 3η Φεβρουάριου δεν είναι μια από αυτές. Η πραγματικότητα είναι πως, εκτός ίσως των ιστορικών και ακαδημαϊκών κύκλων, ελάχιστοι γνωρίζουν την σημασία της 3ης Φεβρουαρίου 1830 (22 Ιανουαρίου με το παλαιό ημερολόγιο). Είναι η ημέρα της αναγνώρισης της Ελλάδος ως ανεξάρτητου κυρίαρχου κράτους. Είναι η πραγματική ημέρα γέννησης του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε, πως είναι και η πρώτη φορά που αναγνωρίζεται αυτό που ονομάζουμε «Ελλάδα» ως κράτος. Ούτε στην κλασική Ελλάδα ούτε και στην μετέπειτα βυζαντινή περίοδο δεν υπήρξε ελληνικό κράτος, επικράτεια ή άλλη μορφής οντότητα. Αντί κράτους έχουμε τις σχετικά αφηρημένες έννοιες του έθνους, πόλης-κράτους, του ρωμαίικου, του Ελληνισμού της χριστιανικής θρησκείας, της ελληνικής γλώσσας ως διακριτικά χαρακτηριστικά. Τι θα έπρεπε λοιπόν να γιορτάζουμε; Ποιά ημερομηνία θα έπρεπε να αναφέρεται στα σχολικά βιβλία και ποιά είναι η επίσημη γιορτή του ελληνικού κράτους, η 3η Φεβρουαρίου ή η 25η Μαρτίου;

Κράτος ή έθνος;
Όμως στην σύγχρονη Ελλάδα γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου (ασχέτως ημερολογίου παλαιού ή νέου) ως εθνική επέτειο, έστω και αν η Επανάσταση δεν άρχισε τότε. Έπρεπε πάση θυσία να πλάσουμε έναν μύθο που να περιέχει την Εκκλησία και να δίνει ένα υπερφυσικό νόημα στην Επανάσταση. Ας μην ξεχνάμε πως η Ορθόδοξη Εκκλησία έπαιξε έναν αμφιλεγόμενο ρόλο στα γεγονότα που οδήγησαν στην πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (Φλωρεντία 1439) και ήταν ο μοναδικός θεσμός που επιβίωσε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η ανεξαρτησία δεν είναι απλώς το ζητούμενο των επαναστατημένων Ελλήνων, αλλά η θέληση του ελληνικού Θεού και το πεπρωμένο της φυλής. Το γεγονός ότι δεν γιορτάζεται η ημέρα δημιουργίας του ιστορικά πρώτου ελληνικού κράτους, αλλά η ημέρα της Παναγίας ως αναγέννηση του έθνους, έχει την δική του σημασία. Είναι ενδεικτική της επικράτησης της κυρίαρχης Εκκλησίας πάνω στα ξενικά ιδεώδη τις Επανάστασης. Το νέο κράτος δεν μπορεί να είναι πάνω από το χριστιανικό έθνος. Η έννοια του ελληνοχριστιανικού έθνους είναι υπέρτατη και δεν συμβιβάζεται με την έννοια του κυρίαρχου κράτους. Το αφηρημένο έθνος, ο Ελληνισμός, ήταν πάντα κυρίαρχο και ερχόταν συχνά σε αντιπαράθεση με το κράτος. Ένας προσεκτικός ακροατής μπορεί να σημειώσει πόσες αναφορές γίνονται από πολιτικούς στο έθνος και στον Ελληνισμό και πόσες στο κράτος. Το κράτος ηττάται κατά κράτος από το ελληνοχριστιανικό έθνος. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Καθώς η ανηθικότητα είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Βίβλου, το στοιχείο αυτό δεν θα μπορούσε ν’ απουσιάζει κι απ’ το στενότερο πλαίσιο της οικογένειας.

Παρ’ ότι οι χριστιανοί, θέλουν να πιστεύουν ότι οι «ιερές» γραφές τους, εκπέμπουν πάμπολλα ηθικοπλαστικά μηνύματα, εν τούτοις μια απλή ανάγνωση της Αγίας Γραφής, καταρρίπτει πάραυτα τον ισχυρισμό αυτό. Κι αυτό είναι το θέμα: Οι χριστιανοί, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν έχουν διαβάσει ποτέ στη ζωή τους, ούτε μια αράδα από το «ιερό» βιβλίο της θρησκείας τους. Απλώς καταπίνουν αμάσητο, ό,τι τους ταΐζουν, αυτοί που υποτίθεται ότι το έχουν διαβάσει.

Σήμερα, π.χ. η πολυγαμία, θεωρείται ασύμβατη με τον Χριστιανισμό· στη Βίβλο όμως, είναι κάτι το απόλυτα φυσιολογικό. Η γυναίκα, στην Αγία Γραφή, δεν αποτελεί τίποτε άλλο από ένα όργανο αναπαραγωγής και αντικείμενο πορνικών απολαύσεων. Ο μισογυνισμός, δεν είναι απλά εμφανής, αλλά εξόφθαλμος. Η αιμομιξία, έχει κι αυτή, την δική ξεχωριστή θέση στο «ιερό» αυτό βιβλίο. Η αξία της οικογένειας, εκμηδενίζεται εμπρός στην αξία της τυφλής πίστεως. Ο γάμος απαξιώνεται ευθέως. Και θα πρέπει ν’ αναρωτηθεί κάποιος, τι δουλειά έχουν η δολοπλοκία και το μίσος, μέσα σ’ ένα βιβλίο που υποτίθεται ότι εκπέμπει μηνύματα «αγάπης».

Ακολουθούν μερικά ενδεικτικά παραδείγματα οικογενειακών αξιών, αλλά και γενικότερα ανθρώπινων σχέσεων, έτσι όπως αυτές παρουσιάζονται στην Αγία Γραφή, ενώ για οικονομία χώρου και αποφυγή επαναλήψεων, εξαιρείται το συντριπτικό ποσοστό των περιπτώσεων, όπου ο «πανάγαθος» και «δίκαιος» Θεός, εκτονώνει την οργή του πάνω σε γυναικόπαιδα, δείχνοντας έτσι με πόση «στοργή» περιβάλλει την οικογένεια …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Σε κάποιο γυμνάσιο της επαρχίας, παρουσιάστηκε ένας «πειραγμένος» καθηγητής. Ποια ήταν η λόξα του; Ο περίεργος αυτός εκπαιδευτικός, κάθε τρεις και τριάντα, κουβαλούσε κεράσματα στο σχολείο του. Πότε για τα γενέθλια του Θαλή, πότε για την επέτειο της μάχης στις Θερμοπύλες, άλλοτε για το μνημόσυνο του Ανδρούτσου, και κοντολογίς για κάθε Έλληνα που θυσιάστηκε ή δόξασε την Ελλάδα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Οι συνάδελφοί του, έπαιρναν κανονικά το κερασματάκι τους κάθε φορά, ανάμεσα στα πειράγματα και τον συγκρατημένο χλευασμό τους, προς τις ακατανόητες γι’ αυτούς χειρονομίες του αλλόκοτου συναδέλφου τους. Κάποιος, ευγενικότερος φαίνεται από τους υπόλοιπους, είπε με καλλιτεχνική, νομίζοντας, ειρωνεία ότι είχε δει στη ζωή του και χειρότερα πράγματα.

Όταν οι συνάδελφοι του ιδιόρρυθμου αυτού καθηγητή είχαν την ονομαστική τους εορτή και φέρνανε κεράσματα, αυτός αρνούνταν να κεραστεί, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των υπολοίπων. Είχε μάλιστα, σε κάθε περίπτωση, εξηγήσεις γι’ αυτή του την συμπεριφορά. Όταν, παραδείγματος χάριν, γιόρταζε κάποιος Κωνσταντίνος, απολογούνταν ότι δεν ήταν δυνατόν γι’ αυτόν να γιορτάζει κάποιον στυγερό δολοφόνο, ο οποίος είχε σφάξει το μισό του σόι. Όταν γιόρταζε πάλι η αγία Βαρβάρα, έλεγε ότι δεν ήταν δυνατόν να γιορτάζει μια Κατίνα της γειτονιάς.

Ήτανε ο άνθρωπος διαβασμένος και γνώριζε τον βίο και την πολιτεία του κάθε άπλυτου και βρομιάρη άγιου ή αγίας, με τους οποίους οι Ιουδαίοι πατέρες της Εκκλησίας φόρτωσαν το χριστιανικό εορτολόγιο, για να εξευτελίσουν, στον αιώνα τον άπαντα το, υπόδουλο τότε, γένος των Ελλήνων …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »