Είναι γνωστό ότι πολλοί νεοαπολογητές χρησιμοποιούν όλο και πιο συχνά πλέον, τα κείμενα των αιρετικών -για αυτούς- καθολικών ή προτεσταντών, αφού προφανώς το μυαλό εκείνων είναι πιο ανεπτυγμένο από των ορθοδόξων, για να μας φέρουν “ενδιαφέρουσες” θεωρίες, που θα αποδείξουν τον…θρίαμβο της Ορθοδοξίας.
Μια τέτοια περίπτωση είναι η «Εισαγωγή στην Ψυχολογία του Αθεϊσμού» του “ψυχολόγου” Paul C. Vitz. Μεταφρασμένη από την ΟΟΔΕ εδώ.
Όταν το πρωτοδιάβασα γέλασα. Η λογική και τα επιχειρήματα του είναι λαϊκίστικης ψυχολογίας επιπέδου μεσημεριανάδικου. Μετά διαπίστωσα μεγάλο αριθμό σελίδων που τον αναφέρουν και προφανώς θεωρούν τις απόψεις του επιστημονικές και σπουδαίες.
Βέβαια στο θέμα της ψυχολογίας έχουμε τον τελευταίο καιρό γίνει μάρτυρες πολλών παπάδων ή θεολόγων που είναι και “ψυχολόγοι” και προσπαθούν να χρησιμοποιούν ότι τους συμφέρει από τα πορίσματα της ψυχολογικής έρευνας για να πείσουν τους πιστούς τους ότι όλα είναι καλά στην δοξασία τους. Με μια φωτεινή μοναδική εξαίρεση, οι περισσότεροι χρησιμοποιούν την ψυχολογία, μόνο στα σημεία εκείνα που θα ωφελήσουν την θρησκεία τους.
Ας δούμε λοιπόν κάποια από αυτά που λέει ως επιχειρήματα πως τα χρησιμοποιεί και τι θέλει να βγάλει … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Όπως και στην Αγία Γραφή, έτσι και στο «ιερό» βιβλίο των μουσουλμάνων, το Κοράνι, η μισαλλοδοξία είναι διάχυτη και εμφανέστατη. Η ισλαμική εκδοχή του ιουδαιοχριστιανικού θεού Γιαχβέ, ο Αλλάχ, προτρέπει μέσω του «αληθινού» προφήτη» του, Μωάμεθ, σε πόλεμο εναντίων των αλλόπιστων, ενώ το έλεος υπάρχει μόνο γι’ αυτούς που θα μετανοήσουν -κι αυτό υπό προϋποθέσεις.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι μουσουλμάνοι καλούνται να αποφεύγουν τις φιλικές σχέσεις με τους «άπιστους», ενώ ειδική θέση στο «ιερό» αυτό βιβλίο κατέχουν οι Εβραίοι και οι χριστιανοί -δηλαδή οι πιστοί των δύο άλλων βιβλικών θρησκειών- στους οποίους ο μεταλλαγμένος Γιαχβέ υπόσχεται μια δυσάρεστη διαμονή στην Κόλαση.
Μέσα στο Κοράνι οι προτροπές μίσους και βίας -ή στην καλύτερη περίπτωση, διατήρηση αποστάσεων ασφαλείας- προς τους μη-μουσουλμάνους επαναλαμβάνονται μονότονα, σχεδόν σε κάθε «σούρα».
«Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου…». Ιησούς Χριστός (Κατά Ματθαίον, 12: 30)
Μέσα σ’ αυτή την φράση, που αποδίδεται από τα ψευδεπίγραφα Ευαγγέλια στον ιστορικά ανύπαρκτο Ιησού, αποτυπώνεται ίσως το γενικό κλίμα της μισαλλοδοξίας που διέπει την Αγία Γραφή. Μια δυσανεξία, απέχθεια και αποστροφή, που δεν περιορίζεται απλά στην στενή έννοια του όρου «μισαλλοδοξία», αλλά επεκτείνεται γενικότερα στην διαφορετικότητα -είτε θρησκευτική, κοινωνική, φυλετική, πολιτισμική, ερωτική κ.ά.- και καλλιεργεί έτσι ένα διαχρονικό «ιερό» μίσος και φθόνο, που ενίοτε συνοδεύονται κι από άφθονο αίμα.
Αν και ο Ιουδαϊσμός, δεν μπορούμε να πούμε ότι επαίρεται και τόσο φανατικά ότι αποτελεί «θρησκεία της αγάπης», ωστόσο ο Χριστιανισμός (που έχει σαν βάση κι αυτός, την εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη) αυτό ακριβώς κάνει εδώ κι αιώνες αυτοδιαφημιζόμενος.
Βεβαίως, ο αναγνώστης διαβάζοντας ένα μικρό δείγμα από την πληθώρα σχετικών χωρίων που υπάρχουν στην «θεόπνευστη» Αγία Γραφή, πιθανότατα να πειστεί, όσο κακόπιστος κι αν είναι, για το πόση «αγάπη» αποπνέει αυτό το «ιερό» βιβλίο … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Αντί πρόλογου
Όταν μεγαλώναμε, ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που μάθαμε ήταν ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι, αμέσως μόλις γνώρισαν τον Χριστιανισμό, τον θεώρησαν ως την υπέρτατη αλήθεια, παράτησαν αμέσως την πλάνη της “ειδωλολατρίας” που τους κατείχε και έγιναν έκτοτε πιστοί χριστιανοί. Η πραγματική αλήθεια είναι ότι ο Χριστιανισμός επιβλήθηκε με διάφορα μέσα και συχνά με την βία και οι πρόγονοί μας που ήταν ούτως ή άλλως υποδουλωμένοι εθνικά στους Ρωμαίους δεν είχαν άλλη επιλογή μέσα στο καθεστώς που επικρατούσε, παρά να υποδουλωθούν και θρησκευτικά, άλλοι από ανάγκη και άλλοι για διάφορους λόγους, στον Χριστιανισμό, δεν υπήρχε δηλαδή ελεύθερη επιλογή, και αυτό θα φανεί εύκολα παρακάτω.
Μια χαρακτηριστική επίσης αντεπίθεση των απολογητών σαν απάντηση στην κριτική που γίνεται για την Εκκλησία και την Ορθοδοξία, είναι ότι «ποτέ η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν κυνήγησε την επιστήμη, ή φίμωνε τις διαφορετικές γνώμες». Ο καθείς ήταν και είναι ελεύθερος να πιστεύει ότι θέλει. Αυτά ισχυρίζονται τα έκαναν μόνο οι αιρετικοί καθολικοί με την Ιερά Εξέταση, που δεν ξέρουν την “Αλήθεια”, που σημαίνει ότι αυτή η κριτική δεν τους αφορά. Αντίθετα ισχυρίζονται «η Ορθοδοξία που είναι η θρησκεία της “Αγάπης”, συμβαδίζει με την επιστήμη ή τουλάχιστον δεν επηρεάζεται». Μάλιστα διατείνονται ότι τα “ελάχιστα” παραδείγματα όπως λένε (που και για αυτά βρίσκουν χίλιες δυο δυσκολίες για να τα θεωρήσουν αυθεντικά), όπου έγιναν βανδαλισμοί, πιέσεις, δολοφονίες, έγιναν από κάποιους ελάχιστους φανατικούς ή από το βυζαντινό κράτος, το οποίο όποτε υπάρχει πρόβλημα, διαχωρίζεται αυτόματα από τον Χριστιανισμό!
Η αλήθεια είναι ότι συνήθως διαβάζουμε αποσπασματικά για ένα συμβάν ή μια περίοδο και βλέποντας μεμονωμένες δράσεις τις δικαιολογούμε εύκολα, λόγω εποχής, λόγω πολλών που έβλεπαν ακραία και στραβά τα πράγματα αλλά τελικά ήταν λίγοι κλπ. Αν δούμε όμως όλα αυτά τα γεγονότα στην σειρά, βλέπουμε συγκεκριμένες ακραίες πράξεις και συγκεκριμένη ιδεολογία που ποτέ δεν αλλάζει αλλά γεννά συνέχεια ακρότητες.
Από την άλλη, η καλή μας γνώση για την πασίγνωστη δράση της Ιεράς Εξέτασης συνήθως μας καλύπτει, γιατί γνωρίζουμε ότι το δόγμα και η ιδεολογία των δύο εκκλησιών παρά τα όσα λένε, είναι ουσιαστικά το ίδιο. Εν τω μεταξύ, δεν υπάρχει γνώση της δράσης των επιστημόνων στην Ανατολή και του κλίματος που αντιμετώπισαν, λόγω του ότι ήταν λίγοι (μέσα σε ένα τεράστιο χρονικό διάστημα) και η δράση τους άγνωστη, αφού η Εκκλησία άμεσα ή έμμεσα πάντως καθοριστικά, έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση και την πληροφόρησή μας. Το θέμα των αιρέσεων συνήθως καλύπτεται θεολογικά και όχι ιστορικά. Ξέρουμε τι μας λένε τώρα ότι πίστευαν οι τάδε ή οι δείνα αιρετικοί, αλλά δεν μαθαίνουμε ποτέ την ιστορία τους και την κατάληξή τους.
Θα διερευνήσουμε λοιπόν ιστορικά αυτό ακριβώς το θέμα. «Ορθοδοξία και ή άλλη άποψη», με έμφαση στην Φιλοσοφία, στην Θεολογία και στην Επιστήμη και φυσικά θα δούμε και τον τρόπο δράσης της Εκκλησίας και των εκπροσώπων της στην πολιτική ζωή σαν αποτέλεσμα της ιδεολογίας της. Θα χρησιμοποιηθούν μερικές άμεσες πηγές, κυρίως όμως έμμεσες όπως την «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της Εκδοτικής Αθηνών, συλλογικό έργο που έχει πάρει βραβείο από την Ακαδημία και το έργο «Στα χρόνια του Βυζαντίου» των Δανέζη-Θεοδοσίου, με προλογικό σημείωμα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. (Το συγκεκριμένο βιβλίο έχει και κάποιες ιδεολογικές τοποθετήσεις των συγγραφέων του σχετικά με την “ελληνικότητα” του Βυζαντίου και την “δημοκρατικότητα” τού Ιησού που έχουν ήδη απαντηθεί εκτενώς: https://www.pare-dose.net/?p=4156 και https://www.pare-dose.net/?p=4143).
Το έργο αυτό δεν είναι τόσο εργασία ή μελέτη, όσο κυρίως συλλογή πληροφοριών, στοιχείων και βιβλιογραφίας για περαιτέρω χρήση και γνώση. Η εδώ συλλογή περιλαμβάνει τα πεπραγμένα μέχρι το 1453. Για την συνέχεια επιφυλάσσομαι στο μέλλον. Στο τέλος της ανατριχιαστικής αυτής παρουσίασης που προσομοιάζει με ταινία του Tarantino, υπάρχει η θεολογική τεκμηρίωση. … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Ένας εξαιρετικός μονόλογος του χρήστη του YouTube «philhellenes», όπου την θέση του Θεού παίρνει ένας…στοργικός ψυχοπαθής και την θέση των ανθρώπων τα…μυρμήγκια…
30/08/2012 | 
Σχολιασμός 
Είναι γνωστό ότι πολλοί νεοαπολογητές χρησιμοποιούν όλο και πιο συχνά πλέον, τα κείμενα των αιρετικών -για αυτούς- καθολικών ή προτεσταντών, αφού προφανώς το μυαλό εκείνων είναι πιο ανεπτυγμένο από των ορθοδόξων, για να μας φέρουν “ενδιαφέρουσες” θεωρίες, που θα αποδείξουν τον…θρίαμβο της Ορθοδοξίας.
Όπως και στην 
Αντί πρόλογου
