«Για να διαβάσουμε τη Βίβλο χωρίς φρίκη, πρέπει να απομακρύνουμε κάθε τι τρυφερό, συμπαθές και καλό από την ανθρώπινη καρδιά».
Συχνά λέγεται, πως οτιδήποτε μπορεί να αποδειχθεί με βάση τη Βίβλο*. Αλλά πριν παραδεχτούμε πως οτιδήποτε μπορεί να αποδειχθεί με βάση τη Βίβλο, πρέπει να αποδείξουμε ότι η ίδια η Βίβλος είναι αληθινή, γιατί αν η Βίβλος δεν είναι αληθινή ή αμφιβόλου καταγωγής τότε δεν έχει αξία και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη του οτιδήποτε. [*Διευκρίνιση: Ο Πέιν, όταν αναφέρεται στη Βίβλο, εννοεί κατά κανόνα την Παλαιά Διαθήκη.]
Αποτελεί πρακτική των χριστιανών σχολιαστών της Βίβλου και όλων των χριστιανών ιερέων και ιεροκηρύκων, να επιβάλλουν τη Βίβλο στον κόσμο σαν ένα σύνολο αλήθειας και σαν το λόγο του Θεού. Έχουν αντιδικήσει, λογομαχήσει και αφορίσει ο ένας τον άλλο για τα υποτιθέμενα νοήματα συγκεκριμένων τμημάτων και χωρίων· ο ένας λέει και επιμένει ότι χωρίο σημαίνει “άλφα”, ένας άλλος ότι σημαίνει το αντίθετο, ένας τρίτος ότι δεν σημαίνει τίποτα από τα δύο, αλλά κάτι τελείως διαφορετικό και αυτό αυτοί το ονομάζουν “κατανόηση της Βίβλου”.
Τώρα, αντί να ξοδέψω τον χρόνο τους και να τους εμπλέξω σε ένθερμες και δύστροπες συζητήσεις σχετικά με δογματικά σημεία που αντλούνται από τη Βίβλο, αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να ξέρουν, και αν δεν το ξέρουν θα ήταν αγενές εκ μέρους μου να μην τους ενημερώσω, αν η Βίβλος είναι αρκετά αξιόπιστη ως λόγος του Θεού ή όχι.
Υπάρχουν κάποια πράγματα στο βιβλίο αυτό, που λέγεται ότι έγιναν με ρητές εντολές του Θεού, που είναι τόσο σοκαριστικά για την ανθρωπότητα και για την ίδια την ιδέα της ηθικής δικαιοσύνης, όπως οι πράξεις του Ροβεσπιέρου στη Γαλλία, όπως οι πράξεις της αγγλικής κυβέρνησης στις Ανατολικές Ινδίες ή όπως οι πράξεις οποιουδήποτε σύγχρονου δολοφόνου … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Σήμερα θα διαλογιστούμε πάνω σε αυτή την έρμη λέξη, που αν και στολίστηκε τόσο όμορφα από τον Απόστολο Παύλο, δείχνει το μέγεθος της υποκρισίας του Χριστιανισμού και της Εκκλησίας. Δείχνει ότι τα λόγια μπορούν να είναι όμορφα αλλά οι πράξεις δύσκολες.
Υπάρχουν πάρα πολλοί, είναι αλήθεια, χριστιανοί ιερείς και θεολόγοι που μιλάνε με παρρησία και μελιστάλακτο ύφος για την αγάπη γενικά, για την αγάπη του Θεού και πόσο σημαντική είναι στον Χριστιανισμό, και για την αγάπη που “πρέπει” να δίνουμε στους ανθρώπους, από την οποία οι ίδιοι “δείχνουν” να είναι “πλημμυρισμένοι”. Είναι όμως έτσι;
Αρχικά, θα πάρουμε την έννοια της “αγάπης” σε όλους και σε όλα, όπως θέλουν να μας την πλασάρουν σαν αυτοσκοπό του ανθρώπου. Πόσο πραγματικά ένας εχέφρων και νηφάλιος άνθρωπος μπορεί και οφείλει να αγαπά τους πάντες και τα πάντα, έτσι όπως θέλουν να μας πουν;
Η αγάπη προέρχεται από το αίσθημα αλληλεγγύης που είναι κοινό στα περισσότερα θηλαστικά και έχει διάφορες εκφράσεις στον άνθρωπο, τόσο νοητικές όσο και συναισθηματικές· είναι αποτέλεσμα κοινών καταβολών και κοινών προβλημάτων και κινδύνων. Το συναίσθημα δουλεύει περισσότερο σε σχέση με την εγγύτητα ή την συνάφεια του αντικειμένου με το υποκείμενο. Δηλαδή, η μητρική αγάπη θεωρείται η πλέον έντονη συναισθηματικά, αφού το παιδί είναι άμεσο δημιούργημα της ίδιας της μητέρας, ακολουθούν οι φίλοι και συγγενείς. Η νοητική αγάπη είναι η κατανόηση του συμφέροντος της αγέλης και είναι εξελικτικό αποτέλεσμα. Στον βαθμό που ο άνθρωπος κατανοεί ότι η ζωή και η ευημερία του επηρεάζεται από τους φίλους, γείτονες, συνανθρώπους και την κοινωνία του, θέλει το καλύτερο γι’ αυτούς, το ίδιο για την Γη και την φύση που τον θρέφει … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Η διαμάχη μεταξύ επιστήμης και θρησκείας, που άρχισε να οξύνεται τον δέκατο έκτο αιώνα, έχει συνεχιστεί, με διάφορες μορφές, μέχρι τις μέρες μας. Συγκρινόμενη με άλλους πολέμους, έχει ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Σε κάθε μάχη ανεξαιρέτως νίκησε η επιστήμη· αλλά όταν, κατά συνέπεια, η θρησκεία εκκένωσε περιοχές που μέχρι τότε διεκδικούσε, οι μαχητές της εξήγησαν με αβρότητα ότι η διεκδίκηση δεν είχε έρεισμα και ότι η πραγματική επικράτεια της θρησκείας παρέμενε αλώβητη. Αποτέλεσμα ήταν μια βαθύτατη αλλαγή στον χαρακτήρα της θρησκείας, η οποία έγινε βαθμηδόν πνευματικότερη, ηθικότερη, και λιγότερο δογματική. Όσον αφορά την επιστήμη, κάθε νέος κλάδος επαγωγικής γνώσης ήταν αναγκασμένος να αγωνιστεί σκληρά για την ύπαρξή του· ωστόσο, όταν κατέκτησε την ελευθερία του συχνά συμμάχησε με τη θρησκεία για να επιτεθεί εναντίον νέων επιστημών που δεν είχαν ακόμη το κύρος του νικητή. Η διαδικασία αυτή, στη θρησκεία και στην επιστήμη, συνεχίζεται ακόμη σήμερα.
Η επίθεση της επιστήμης εναντίον των δογμάτων, που ήσαν καθολικώς αποδεκτά στον χριστιανικό κόσμο στις αρχές του δέκατου έκτου αιώνα, έχει προχωρήσει, σε γενικές γραμμές, από τα έξω προς τα μέσα, αρχίζοντας με τα ουράνια, στη συνέχεια με τη γεωλογική ιστορία της γης, ύστερα με την προέλευση των μορφών της ζωής, ακολούθως με το ανθρώπινο σώμα, και τέλος με τον ανθρώπινο νου. Θα ξεκινήσω με μια σύντομη επισκόπηση αυτής της ιστορίας και ύστερα θα προσπαθήσω να ξεδιαλύνω τα ουσιώδη της διαμάχης καθώς αυτή εξελίσσεται σήμερα.
Ένας νέος άνδρας μπαίνει στο λεωφορείο, την ώρα που ξεκινά από το τέρμα. Φορά ένα αδιάβροχο. Μέσα από το αδιάβροχο, είναι ζωσμένος με μία βόμβα. Οι τσέπες του είναι γεμάτες με καρφιά, με ρουλεμάν και με ποντικοφάρμακο.
Το λεωφορείο είναι γεμάτο κόσμο και πηγαίνει για το κέντρο της πόλης. Ο νεαρός κάθεται δίπλα σε ένα ζευγάρι μέσης ηλικίας. Θα περιμένει ως τη στιγμή που το λεωφορείο θα φτάσει στην επόμενη στάση. Το ζευγάρι που κάθεται δίπλα του φαίνεται ότι έχει βγει για να αγοράσει ένα καινούργιο ψυγείο. Η γυναίκα έχει αποφασίσει ποιο μοντέλο θέλει, αλλά ο άνδρας της φοβάται ότι θα είναι μάλλον υπερβολικά ακριβό. Της δείχνει ένα άλλο μοντέλο, στο φυλλάδιο που κοιτάνε οι δυο τους. Κοντεύουν να φθάσουν στην επόμενη στάση. Οι πόρτες του λεωφορείου ανοίγουν. Η γυναίκα παρατηρεί ότι το μοντέλο που προτείνει ο άνδρας της δεν θα χωράει στον κενό χώρο που υπάρχει κάτω από τα ντουλάπια της κουζίνας. Και άλλοι επιβάτες μπαίνουν και πιάνουν όλα τα ελεύθερα καθίσματα, ενώ άλλοι στέκονται όρθιοι στον διάδρομο.
Το λεωφορείο τώρα έχει γεμίσει. Ο νέος χαμογελά. Πατώντας ένα κουμπί εξοντώνει τον εαυτό του, το ζευγάρι που κάθεται δίπλα του, και άλλους είκοσι επιβάτες του λεωφορείου. Τα καρφιά, τα ρουλεμάν και το ποντικοφάρμακο προκαλούν κι άλλες απώλειες ανάμεσα στους περαστικούς και μέσα στα διπλανά αυτοκίνητα. Όλα πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ο Μωυσής όταν ήταν μωρό, η μάνα του τον έβαλε σε ένα καλάθι από καλαμιές, και τον απέθεσε στον ποταμό Νείλο. Λίγο πιο κάτω τον περισυνέλεξαν οι κόρες ου Φαραώ, που έκαναν μπάνιο. Άρα ο Μωυσής μεγάλωσε σαν πριγκιπόπουλο, μέσα στο βασιλικό παλάτι.
Κατά μία εκδοχή του Ραβινικού Ιουδαϊσμού, πιθανολογείται ότι γεννήθηκε το 1393 π.Χ. και πέθανε το 1273 π.χ. σε ηλικία 120 ετών. Η Αίγυπτος τότε ήταν μια μεγάλη χώρα, και περιλάμβανε όλη την ΒΑ Αφρική, όπου κατοικούσαν πλήθος ετεροκλήτων λαών, και επόμενο ήταν να δημιουργούν προβλήματα στους Φαραώ. Ο Φαραώ Αμενχοτέπ, (που σημαίνει ο Άμμων είναι ευχαριστημένος), προσπαθώντας να λύσει το πρόβλημα αυτό, αποφάσισε να δώσει σε όλους αυτούς τους λαούς κάτι κοινό, ώστε να δέσει ως ενιαίο κράτος. Αυτό θα ήταν ένας θεός, και να καταργήσει τους 700 και πλέον θεούς που λατρεύονταν στην τότε επικράτεια της Αιγύπτου. Σαν έξυπνος βασιλιάς, που ήταν, δεν τους έδωσε τον Άμμωνα, τον Όσιρη, ή την Ίσιδα, που ήταν οι μεγάλοι θεοί της μητροπολιτικής Αιγύπτου, αλλά τον Ζωοδότη Ήλιο, τον θεό που λατρεύονταν ήδη από όλους τους λαούς της χώρας του. Στα Αιγυπτιακά, ο ήλιος λεγόταν «Ατών» και ο Φαραώ διαμόρφωσε το όνομά του από «Αμενχοτέπ», σε «Ακενατόν», που σημαίνει, «αυτός που εκπροσωπεί τον Ήλιο». Στον Μωυσή, που είχε πλέον ανδρωθεί, του ανέθεσε τα καθήκοντα του Αρχιερέα της νέας θρησκείας. Ο Ακενατόν, με την ενέργειά του αυτή ήταν ο πρώτος ηγέτης παγκοσμίως που συνέλαβε την ιδέα, και την εφάρμοσε για 17 χρόνια που βασίλευσε (1379-1362 π.Χ.) του μονοθεϊστικού συστήματος. Η πράξη του αυτή όμως προκάλεσε την δυσφορία και την οργή του πολυθεϊστικού ιερατείου. Μετά τον θάνατο του Ακενατόν οι επόμενοι βραχύβιοι Φαραώ, Σμενκάρε και Τουταγχαμόν, για να έχουν καλές σχέσεις με το ιερατείο, επανέφεραν το παλιό πολυθεϊστικό σύστημα … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
06/03/2014 | 
Σχολιασμός 
«Για να διαβάσουμε τη Βίβλο χωρίς φρίκη, πρέπει να απομακρύνουμε κάθε τι τρυφερό, συμπαθές και καλό από την ανθρώπινη καρδιά».
Σήμερα θα διαλογιστούμε πάνω σε αυτή την έρμη λέξη, που αν και στολίστηκε τόσο όμορφα από τον Απόστολο Παύλο, δείχνει το μέγεθος της υποκρισίας του Χριστιανισμού και της Εκκλησίας. Δείχνει ότι τα λόγια μπορούν να είναι όμορφα αλλά οι πράξεις δύσκολες.
Η διαμάχη μεταξύ επιστήμης και θρησκείας, που άρχισε να οξύνεται τον δέκατο έκτο αιώνα, έχει συνεχιστεί, με διάφορες μορφές, μέχρι τις μέρες μας. Συγκρινόμενη με άλλους πολέμους, έχει ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Σε κάθε μάχη ανεξαιρέτως νίκησε η επιστήμη· αλλά όταν, κατά συνέπεια, η θρησκεία εκκένωσε περιοχές που μέχρι τότε διεκδικούσε, οι μαχητές της εξήγησαν με αβρότητα ότι η διεκδίκηση δεν είχε έρεισμα και ότι η πραγματική επικράτεια της θρησκείας παρέμενε αλώβητη. Αποτέλεσμα ήταν μια βαθύτατη αλλαγή στον χαρακτήρα της θρησκείας, η οποία έγινε βαθμηδόν πνευματικότερη, ηθικότερη, και λιγότερο δογματική. Όσον αφορά την επιστήμη, κάθε νέος κλάδος επαγωγικής γνώσης ήταν αναγκασμένος να αγωνιστεί σκληρά για την ύπαρξή του· ωστόσο, όταν κατέκτησε την ελευθερία του συχνά συμμάχησε με τη θρησκεία για να επιτεθεί εναντίον νέων επιστημών που δεν είχαν ακόμη το κύρος του νικητή. Η διαδικασία αυτή, στη θρησκεία και στην επιστήμη, συνεχίζεται ακόμη σήμερα.
Ένας νέος άνδρας μπαίνει στο λεωφορείο, την ώρα που ξεκινά από το τέρμα. Φορά ένα αδιάβροχο. Μέσα από το αδιάβροχο, είναι ζωσμένος με μία βόμβα. Οι τσέπες του είναι γεμάτες με καρφιά, με ρουλεμάν και με ποντικοφάρμακο.
Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ο Μωυσής όταν ήταν μωρό, η μάνα του τον έβαλε σε ένα καλάθι από καλαμιές, και τον απέθεσε στον ποταμό Νείλο. Λίγο πιο κάτω τον περισυνέλεξαν οι κόρες ου Φαραώ, που έκαναν μπάνιο. Άρα ο Μωυσής μεγάλωσε σαν πριγκιπόπουλο, μέσα στο βασιλικό παλάτι.
