Πάρε-Δώσε

Θα ήθελα να αναπτύξω εδώ ένα φαινομενικά παράξενο σχόλιο για την εμμονή ορισμένων να ονομάζουν Ρωμιοσύνη τον Ελληνισμό.

Ευκαιρία γι’ αυτό μου το σχόλιο είναι η εμμονή του πατέρα Μεταλλινού να χρησιμοποιεί σε μια διάλεξή του στην Έδεσσα αυτές τις μέρες, ειδικά αυτόν τον όρο, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι εδώ είναι Ελλάδα και όλοι νιώθουμε Έλληνες και καθόλου Ρωμιοί ή Ρωμαίοι, όπως θέλησαν κάποτε να μας μετονομάσουν οι κατακτητές και τα εκκλησιαστικά μίσθαρνα τσανάκια τους.

Ας μου επιτραπεί να σχολιάσω και το γεγονός ότι ο π. Μεταλλινός είναι εκκλησιαστικός, ένας χώρος που είχε αναπτύξει ιδιαίτερα ευνοϊκές σχέσεις με τους Ρωμαίους κοσμοκράτορες, ιδιαίτερα μετά την εποχή του μεγάλου Κωνσταντίνου, σε βάρος ειδικά των υπόδουλων τότε Ελλήνων, σχέση που είναι ισχυρή ακόμη και σήμερα, αν κρίνουμε από την εμμονή της Εκκλησίας να υψώνει τιμητικά κάποια ρωμαϊκά λάβαρα, που αναρριπίζουν σήμερα αναπεπταμένα όπως και παλιά πίσω από τις σκυφτές πλάτες των υπόδουλων τότε Ελλήνων …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Πιστεύεις πως η Βίβλος είναι ο λόγος του Θεού, πως ο Ιησούς είναι υιός του Θεού και πως μόνο όσοι πιστεύουν σ’ αυτόν θα βρουν τη σωτηρία μετά θάνατον.

Ως χριστιανός, δέχεσαι τα παραπάνω ανεπιφύλακτα όχι επειδή σε κάνουν να νιώθεις καλά, αλλά επειδή νομίζεις ότι είναι αλήθεια. Προτού εντοπίσω μερικά από τα προβληματικά σημεία αυτών των πεποιθήσεων, οφείλω να ομολογήσω πως υπάρχουν αρκετά σημεία πάνω στα οποία εσύ κι εγώ συμφωνούμε. Για παράδειγμα, συμφωνούμε πως αν ο ένας από εμάς έχει δίκιο τότε ο άλλος κάνει λάθος. Η Βίβλος είτε είναι ο λόγος του Θεού, είτε δεν είναι. Είτε ο Ιησούς είναι η μοναδική αληθινή οδός για τη σωτηρία (Κατά Ιωάννην, 14: 6), είτε δεν είναι. Συμφωνούμε και οι δύο πως, προκειμένου να θεωρείται κανείς πραγματικός χριστιανός, οφείλει να απορρίπτει όλες τις άλλες θρησκείες ως λανθασμένες. Αν ο Χριστιανισμός τα λέει σωστά, γεγονός για το οποίο εξακολουθώ να έχω αμφιβολίες, πρέπει να αναμένω ότι θα υποστώ, αργά ή γρήγορα, τα μαρτύρια της Κόλασης. Το χειρότερο είναι πως έχω πείσει κι άλλους, πολλοί από τους οποίους είναι συγγενείς και φίλοι μου, να απορρίψουν την ιδέα ύπαρξης του Θεού. Οπότε και αυτοί θα καταδικαστούν εξαιτίας μου στο «πυρ το αιώνιον» (Κατά Ματθαίον, 25: 41). Σε περίπτωση που το βασικό δόγμα του Χριστιανισμού είναι σωστό, τότε έχω αναλώσει τη ζωή μου με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Το παραδέχομαι χωρίς καμία επιφύλαξη. Το γεγονός ότι απορρίπτω τον Χριστιανισμό διαρκώς και δημοσίως, δεν με ενοχλεί στο ελάχιστο, πράγμα που δείχνει πόσο ανεπαρκείς πιστεύω πως είναι οι λόγοι για τους οποίους πρέπει να είναι κανείς χριστιανός.

Φυσικά, υπάρχουν χριστιανοί οι οποίοι δε συμφωνούν με κανέναν από τους δυο μας. Υπάρχουν χριστιανοί οι οποίοι πιστεύουν ότι και άλλα δόγματα οδηγούν εξίσου αποτελεσματικά στη σωτηρία. Υπάρχουν χριστιανοί που δεν ζουν με το φόβο της Κόλασης, ούτε δέχονται ότι ο Ιησούς θα εμφανιστεί κάποτε μπροστά μας με σάρκα και οστά. Αυτοί οι χριστιανοί συχνά αυτοχαρακτηρίζονται ως «ελευθεριάζοντες» ή «μετριοπαθείς πιστοί». Κατά την άποψή τους, εσύ κι εγώ έχουμε προφανώς παρανοήσει τι ακριβώς σημαίνει να είναι κανείς άνθρωπος της πίστης. Υπάρχει, μας διαβεβαιώνουν, ένας τεράστιος και θαυμαστός χώρος μεταξύ Αθεϊσμού και θρησκευτικού φονταμενταλισμού, τον οποίο έχουν εξερευνήσει ταπεινά πολλές γενιές στοχαστικών χριστιανών. Σύμφωνα με τους ελευθεριάζοντες και τους μετριοπαθείς, η πραγματική πίστη έχει σχέση με το μυστήριο, με το αληθινό νόημα, με την ψυχική επικοινωνία και την αγάπη. Οι άνθρωποι δομούν τις θρησκείες με βάση τα υλικά από τα οποία είναι φτιαγμένη η ζωή τους και όχι με αόριστες αντιλήψεις …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ο γεννημένος στη Θεσσαλονίκη, ποιμενάρχης της Γάζας, Πορφύριος (347–420), ζούσε για μια δεκαετία μια ζωή γεμάτη στερήσεις, πρώτα στη σκητική έρημο της Αιγύπτου, ύστερα στην Παλαιστίνη, έως ότου οι χριστιανοί της Γάζας παρακάλεσαν να τους δοθεί ένας ποιμένας «που να είναι ικανός να αντιμετωπίσει τους υπηρέτες των ειδώλων με έργα και με λόγια», όπως γράφει ο Μάρκος ο Διάκονος, ο βιογράφος του Πορφύριου. Έτσι, το 395 ο Πορφύριος έγινε επίσκοπος της Γάζας.

Η πόλη εξακολουθούσε να είναι εκείνη την εποχή -με την ανοχή του καθολικού αυτοκράτορα- ένα οχυρό της ειδωλολατρίας, διότι οι ειδωλολάτρες πολίτες της πλούσιας Γάζας πλήρωναν υψηλούς φόρους. Έτσι, ο Πορφύριος, αναλαμβάνοντας καθήκοντα, βρήκε εκεί οχτώ ναούς, ανάμεσά τους και το περίφημο Μαρνείο (ναός του Κρηταγενούς Διός), τον οποίο είχε ίσως ανεγείρει ο Αδριανός, με ένα πολυσύχναστο μαντείο.

Υπήρχαν συχνά συμπλοκές ανάμεσα σε ειδωλολάτρες και οπαδούς του επισκόπου -παρ’ ότι όλοι κι όλοι οι χριστιανοί ήταν 80. Αλλά το έτος 395, ο ιεράρχης πρόλαβε ακριβώς προτού βρέξει, να παρακαλέσει τον Θεό για βροχή, και 78 άντρες, 35 γυναίκες, 9 αγοράκια και 5 κοριτσάκια προσηλυτίστηκαν. Αλλά, παρ’ ότι στη διάρκεια του έτους προστέθηκαν και 35 αργοπορημένοι, η Γάζα δεν είχε και τώρα περισσότερους από πεντακόσιους χριστιανούς και έως το 398, καθώς φαίνεται, ούτε άλλον προσηλυτισμό, ούτε θαυματουργική βροχή ή κάτι παρόμοιο. Αλλά, εκείνη τη χρονιά ο Άγιος Πορφύριος κατάφερε μέσω του αυτοκράτορα Αρκάδιου να διατάξει κάποιον Ιλάριο, έναν υποβοηθό του μαγίστρου των οφικίων, να κλείσει επτά από τους οχτώ ειδωλολατρικούς ναούς, και πέρα από αυτό να σώσει μια διάσημη κυρία στο κρεβάτι της λεχώνας -η μητέρα μαζί με το βρέφος και άλλες 64 ψυχές προσηλυτίστηκαν στη μοναδική ψυχοσωτήρια θρησκεία. Αλλά κι αυτό δεν ήταν αρκετό, παρ’ όλον τον κόπο. Και το κλείσιμο του Μαρνείου, του κύριου ιερού του Μάρνα («του Κυρίου μας»), το εμπόδισε ο χρηματισμός του Ιλάριου. Ακόμη κι όταν ο άγιος έκανε ενέργειες στην αυτοκρατορική αυλή υπέρ της βασιλείας του Θεού στη Γάζα, ακόμη κι όταν κατά την επιστροφή του έπεσε και διαλύθηκε ένα άγαλμα της Αφροδίτης και δέχτηκαν την ορθή πίστη άλλοι 32 άντρες και 7 γυναίκες (ωστόσο και οι πλούσιοι ειδωλολάτρες, προαισθανόμενοι κακά, άρχισαν να εγκαταλείπουν τη Γάζα), οι δείκτες προσηλυτισμού ήταν θλιβεροί …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

[Υπόμνημα: Το κίτρινο φόντο αναφέρει πραγματικές ή πιθανές ιστορικές πληροφορίες ή στοιχεία που θα μπορούσαν ίσως να επαληθευθούν.]

Η συγκεκριμένη θρησκεία, όπως και η μαμά της ο Εβραϊσμός, είναι θρησκείες που αναφέρουν σωρεία θαυμάτων. Θα έλεγε κανείς ότι άνευ θαύματος και προφητείας δεν θα υπήρχαν. Βέβαια αυτά γινόντουσαν κάποτε και τώρα δείχνουν να έχουν σταματήσει, αν και αυτό δεν είναι αλήθεια. Πάντα οι φαντασιόπληκτοι θα βλέπουν θαύματα, και αν δεν τα βλέπουν θα τα δημιουργούν με την αστείρευτη φαντασία τους.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον, είναι ότι ενώ οι ίδιοι συχνά διατείνονται ότι δεν χρειάζονται θαύματα για να πιστέψουν, μέσα στην διγλωσσία που τους χαρακτηρίζει κάνουν για τα θαύματα σαν τρελοί.

Τι είναι θαύμα
Θαύμα είναι το θαυμαστό συμβάν που γίνεται σε αντίθεση με τους νόμους της φύσεως. Οι χριστιανοί και γενικά οι θεϊστές, πιστεύουν ότι είναι συνήθως αποτέλεσμα προσευχών και παρακλήσεων και φυσικά “αποδεικνύουν” την θαυματουργή δράση του θεού τους που επεμβαίνει που και που, αγνοώντας προφανώς την περίφημη “ελεύθερη βούληση”.

Το πως με τις προσευχές ευαισθητοποιείται ο νους προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, έχει αναλυθεί στο άρθρο “Θρησκεία ή βίωμα;”. Εκεί έχει αναλυθεί επίσης το πως η μονομέρεια του νου ή η συνεχής προσήλωση σε κάτι, οδηγεί την αντίληψη στην μονομερή κατανόηση συμβόλων και συμβάντων ή και μη συμβάντων, δηλαδή της ξεκάθαρης δημιουργίας “φαντασμάτων”. Υπάρχουν όμως και τα θαύματα που φέρεται να έκανε ο Ιησούς, ο ιδρυτής του Χριστιανισμού και οι Απόστολοι, δηλαδή οι μαθητές του και είναι καταγεγραμμένα στα ιερά βιβλία τους και θα τα αναλύσουμε παρακάτω …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »