Πάρε-Δώσε

Από τις 14 επιστολές που αποδίδονται στον Παύλο, οι ειδικοί ερευνητές θεωρούν γνήσιες μόνο τις 7. Συγκεκριμένα, η «Προς Ρωμαίους», η «Προς Κορινθίους Α΄» και «Β΄», η «Προς Γαλάτας», η «Προς Φιλιππησίους», η «Προς Θεσσαλονικείς Α΄», και η «Προς Φιλήμονα», είναι εκείνες που θεωρούνται γνήσιες. Οι υπόλοιπες είναι ψευδεπίγραφες και πλαστές. Η χρήση του ονόματος του Παύλου από τους άγνωστους συντάκτες των επιστολών αυτών, δείχνει το κύρος του Παύλου μεταξύ των πρωτοχριστιανικών κοινοτήτων. Έτσι λοιπόν, 7 από τα 27 βιβλία που απαρτίζουν το σύνολο των βιβλίων της Καινής Διαθήκης, ανήκουν στον Παύλο. Είναι ο πρώτος χριστιανός εκκλησιαστικός συγγραφέας του οποίου διασώζονται γραπτά. Γράφει μεταξύ των ετών 49-60 κ. ε, και πολύ νωρίτερα από την συγγραφή των τεσσάρων «κανονικών» ευαγγελίων. Ο ρόλος του υπήρξε καταλυτικός ως προς την διάδοση της πρωτοχριστιανικής πίστης τόσο στους Ιουδαίους της διασποράς όσο και στους εθνικούς. Για αυτόν τον λόγο, κρίνεται απαραίτητο να παρουσιαστεί το προφίλ του Παύλου από κριτική σκοπιά, που θα βασιστεί στα ίδια του τα γραπτά και στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων».

Οι αντιφάσεις στην ομολογία της «μεταστροφής» του Παύλου
Η «μεταστροφή» του Παύλου στην οδό προς την Δαμασκό, όπου είχε πάει να συλλάβει όσους και όσες είχαν ασπαστεί το χριστιανικό κήρυγμα, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα άλλοθι προκειμένου να γίνει η αρχή της διεκδίκησης της «θείας» αυθεντίας. Η ιστορία του Παύλου ξεκινάει ουσιαστικά από το 9ο κεφάλαιο των «Πράξεων», όπου αναφέρεται η μεταστροφή του. Σύμφωνα με την περιγραφή στο βιβλίο των «Πράξεων», άστραψε ένα πολύ δυνατό φως από τον ουρανό, και άκουσε την φωνή του Ιησού. Την ίδια φωνή, άκουσαν και όσοι τον ακολουθούσαν…

«οἱ δὲ ἄνδρες οἱ συνοδεύοντες αὐτῷ εἱστήκεισαν ἐννεοί, ἀκούοντες μὲν τῆς φωνῆς μηδένα δὲ θεωροῦντες» (κεφ. 9:7).

Όταν αργότερα θα κάνει την ομολογία του μπροστά σε σύμμεικτο ακροατήριο που αποτελείτο από Ιουδαίους και ιουδαΐζοντας χριστιανούς, θα πει ότι οι παρευρισκόμενοι δεν άκουσαν την φωνή…

«οἱ δὲ σὺν ἐμοὶ ὄντες τὸ μὲν φῶς ἐθεάσαντο καὶ ἔμφοβοι ἐγένοντο• τὴν δὲ φωνὴν οὐκ ἤκουσαν τοῦ λαλοῦντός μοι» (κεφ. 22:9).

Μερικοί ισχυρίζονται ότι η φράση «την φωνήν ουκ ήκουσαν», εννοεί όχι ότι δεν άκουσαν κυριολεκτικά την φωνή, αλλά ότι δεν κατάλαβαν τι λέει. Αυτός ο ανόητος ισχυρισμός καταπίπτει από τον ίδιο τον Παύλο, ο οποίος ομολογώντας στον βασιλιά Αγρίππα, αναφέρει ότι η φωνή του Κυρίου που του μίλησε, μίλησε στην εβραϊκή διάλεκτο…

«πάντων δέ καταπεσόντων ἡμῶν εἰς τὴν γῆν ἤκουσα φωνὴν λαλοῦσαν πρός με καὶ λέγουσαν τῇ Ἑβραΐδι διαλέκτῳ Σαοὺλ Σαούλ τί με διώκεις» (κεφ. 26:14). Συνεπώς, μίλησε στην ίδια τους την γλώσσα.

Όμως, οι διαφορές στην «ομολογία» δεν σταματούν εδώ …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Στο παρόν άρθρο, θα δούμε διάφορα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται συχνά από απολογητές. Το ότι διαλύουν την πλάνη των άθεων όπως λένε και φυσικά αναφέρουν διάφορες σχετικές περιπτώσεις ή θεωρίες για να τα χρησιμοποιήσουν ως επιχειρήματα.

Τί είναι ο άθεος όπως το εννοούν;
Όπως έχω ήδη αναφέρει, ο όρος αθεΐα για τους αρνητές όλων των θρησκειών είναι αδόκιμος, γιατί η κάθε θρησκεία Εκκλησία κ.λπ. τον χρησιμοποιεί διαφορετικά, αλλά ακόμα χειρότερα δεν είναι σαφώς προσδιορισμένη η έννοια του θεού, αφού ανά πίστη, κουλτούρα, θρησκεία κ.λπ. είναι διαφορετική, και σε αυτήν αποδίδονται και άλλες ιδιότητες η θρυλούμενες ιστορικές δράσεις. Άρα άσχετα από την ορολογία των χριστιανών, θα θεωρήσω αυτόν τον όρο σε όσο με αφορά, ως δηλωτικό του σκεπτικιστή, που θέλει να έχει ο ίδιος και οι γύρω του πνευματική ελευθερία και να σκέπτεται χωρίς καταναγκασμούς ή προκαταλήψεις και φυσικά δεν πείθεται από ιδεοληψίες περί φανταστικών οντοτήτων, ούτε υιοθετεί καταστάσεις από την στιγμή που δεν υπάρχουν καθολικές αποδείξεις, αλλά είναι προϊόντα των ιδεοληψιών αυτών.

Βέβαια, όπως θα διαπιστωθεί, οι απολογητές σε αυτόν τον όρο προσθέτουν ότι θέλουν και ότι τους βολεύει, φτιάχνοντας ένα αρκετά μεγάλο τσουβάλι που χωράει πολλά. Το ίδιο συμβαίνει και στα ΜΜΕ ή στην κοινωνία συχνά, ακριβώς λόγω της ανυπαρξίας ορισμού και του επηρεασμού της Εκκλησίας, ως άθεος μπορεί να ονομαστεί ο οποιοσδήποτε είναι αδιάφορος ή δεν είναι ή φαίνεται καλός χριστιανός ή έκανε κάτι που δεν τους είναι αρεστό.

Φυσικά, δεν τους ενοχλούν οι αδιάφοροι. Αδιάφοροι πάντα υπήρχαν, απλά παλαιότερα δεν φαινόταν γιατί υποκρίνονταν, τους απασχολούν όμως αυτοί που ωριμάσαν πνευματικά και απέρριψαν συνειδητά τους αστήρικτους ισχυρισμούς της θρησκείας στην οποία μεγάλωσαν και μέσα στην οποία θεωρήθηκαν ποίμνιο χωρίς να ερωτηθούν. Είναι αυτοί που μέσα από την γνώση της ιστορίας ή της επιστήμης ή ακόμα και την θεολογική και φιλοσοφική μελέτη, κατάλαβαν ότι πίσω από την θρησκεία, υπάρχει μόνο ιδεοληψία και μια επιπλέον μεγάλη εξουσία για να ελέγχει τους ανθρώπους. Τους ενοχλούν γιατί αυτοί είναι που έχουν την γνώση να καταρρίψουν τις ιδεοληψίες τους και να συμπαρασύρουν και άλλους, να οδηγήσουν όλο και περισσότερους να σκέπτονται λογικά.

Φυσικά, υπάρχουν και οι ιδεοληπτικοί ακραίων σοσιαλιστικών θεωριών, που είναι στην ουσία ανταγωνιστές για το ποίμνιο, αλλά οι σχέσεις τους με τους θρήσκους κυμαίνονται από την αγάπη στο μίσος. Ο όρος άθεος για αυτούς δεν έχει σχέση με εμάς τους σκεπτικιστές, όπως θα δείτε και πάρα κάτω …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Εδώ, θα δούμε ένα ενδιαφέρον θέμα που ακούγεται όλο και περισσότερο τελευταία από τους απολογητές: “Τα γεγονότα διαψεύδουν όποιον νομίζει ότι υπάρχει οτιδήποτε αποδεδειγμένο”.

Θα το βρείτε για παράδειγμα εδώ: Ή πως με ψευτοφιλοσοφικά επιχειρήματα καταργούμε την Επιστήμη. Η συγκεκριμένη δημοσίευση έχει ενδιαφέρον, γιατί από την μια θέλει να φέρει αποδείξεις εκ της εμπειρίας των χριστιανών για την ύπαρξη του θεού τους και από την άλλη να μας πει ότι όταν τους ζητάμε αποδείξεις, αυτοί μπορούν να ισχυριστούν ότι τελικά δεν είναι τίποτα αποδεδειγμένο.

Ας δούμε τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν…

Τα επιχειρήματα των απολογητών για την ύπαρξη του Θεού είναι:
1. Έχουμε εκατομμύρια αυτόπτες μάρτυρες της παρουσίας Του σε όλη την ανθρώπινη ιστορία.
2. Πού τις είδαν ταυτόχρονα περισσότεροι από έναν ανθρώπους;
3. Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας, είναι γεμάτη με προφητείες για τον Ιησού Χριστό, και με πλήθος προφητείες που εκπληρώθηκαν με θαυμαστή ακρίβεια σε αυτόν.

Για όσους έχουν λίγη εμπειρία με το θέμα και τα τρία επιχειρήματα είναι αστεία, όσο και αν για αυτούς να φαντάζουν σοβαρά.

Για τα δύο πρώτα, οφείλουμε να θυμίσουμε στους απολογητές, ότι από την ανθρωπότητα πέρασαν και υπάρχουν ακόμα χιλιάδες θρησκείες και όλες οι θρησκείες είχαν και έχουν προσωπικά βιώματα με τον ή τους θεούς τους. Η αρχαία ελληνική γραμματεία είναι γεμάτη από δαύτα. Τα ίδια τα Ασκληπιεία στηριζόντουσαν στα όνειρα ή σε εμπειρίες που είχαν οι ασθενείς με τους θεούς -ειδικά τον Ασκληπιό- και έδιναν με βάση αυτά θεραπείες. Για το θέμα αυτό υπάρχει και η δημοσίευση Θρησκεία ή βίωμα; που δείχνει πως με την σημερινή γνώση δικαιολογούνται τα βιώματα, πως παράγονται στο εργαστήριο και φυσικά πως εξαρτώνται από το παρελθόν του κάθε ατόμου και από το περιβάλλον του …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Στο πρώτο μέρος, είχαμε αναφερθεί εκτεταμένα στο χάσμα μεταξύ Ελληνισμού και Χριστιανισμού και είχαμε δείξει ότι αυτό οφείλεται στην ουσία των δύο αυτών μεγεθών που δεν έχουν κανένα κοινό σημείο αναφοράς. Αυτό το είχαμε στηρίξει κυρίως σε πρωτογενείς πηγές και δευτερευόντως σε θέσεις επιφανών ορθοδόξων. Ακόμα, είχαμε δει τι θεωρείται σοφία «αληθινή» και τι «ψεύτικη» μέσα από τα κείμενα των αγνώστων συντακτών και διασκευαστών των βιβλίων της Βίβλου, προκειμένου να κατανοήσουμε την κατοπινή πατερική σκέψη, την ποτισμένη στα «θεία» αυτά διδάγματα, με σκοπό να αντιληφθούμε σαφέστερα τι εννοούν οι θεωρητικοί του Χριστιανισμού όταν αναφέρονται στην «φιλοσοφία». Σε αυτό το δεύτερο μέρος, θα ολοκληρώσουμε την μικρή μελέτη μας, αναφερόμενοι στην νοθεία της ελληνικής σκέψης που επιχειρήθηκε κατά την εκχριστιανισμένη ρωμαϊκή περίοδο της ιστορίας.

1. Η νοθεία της ελληνικής σκέψης από τον Χριστιανισμό – Όταν η φιλοσοφία έγινε θεραπαινίδα της φιλοσοφίας, επί Βυζαντίου
Η εκλεκτική θέση ορισμένων από τους πρώτους απολογητές του Χριστιανισμού, όπως δείξαμε στο προηγούμενο μέρος, που ήταν αντίθετη με την καταδικαστική θέση του Παύλου ως προς την φιλοσοφία, έδωσε το έναυσμα στους μεταγενέστερους εκκλησιαστικούς να νοθεύσουν επισήμως την έννοια της «φιλοσοφίας», κάνοντας λόγο για «κατά Χριστόν φιλοσοφία», «ημετέρα φιλοσοφία» διακρινόμενη σαφώς από την «θύραθεν». Τέτοιες διακρίσεις θα είναι πια πολύ συχνές στην χριστιανική γραμματεία. Η φιλοσοφία πια κατευθύνεται στα «θεία», με αφετηρία την Βίβλο.

Ο «άγιος» Διάδοχος Φωτικής, φτάνει στο σημείο να γράψει στα «Κεφάλαια Γνωστικά», ότι «Δεν υπάρχει τίποτε πτωχότερο από μια διάνοια που φιλοσοφεί τα θεία εκτός Θεού» (Άπαντα, Φ. ΕΠΕ 9, σελ. 119, εκδόσεις Γρηγόριος Παλαμάς). Όπως είχε πει και ο Ευσέβιος Καισαρείας στην «Ευαγγελική προπαρασκευή», «ο Χριστιανισμός, ούτε Ελληνισμός ων ούτε Ιουδαϊσμός, αλλά τις καινή και αληθής θεοσοφία» (1,5,12).

Φιλοσοφία θεωρείται πλέον η ίδια η θεολογία, και μάλιστα η χριστιανική. Ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο δεν μπορούμε να ισχυριστούμε τα περί συνθέσεως, είναι ότι ο Χριστιανισμός πήρε στοιχεία κυρίως από τον Αριστοτελισμό και τον Πλατωνισμό. Όμως, η ελληνική φιλοσοφία δεν αποτελείται μόνο από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Υπάρχει πλήθος ρευμάτων και σχολών, όπως ο Επικουρισμός, οι σοφιστές, οι Ίωνες φυσικοί φιλόσοφοι, οι ατομικοί κ.ά.

Αυτές οι ενέργειες έχουν ως αποτέλεσμα την δημιουργία του νόθου. Αυτό το νόθο, αποκαλείται από τους εκκλησιαστικούς «νέα φιλοσοφία»(!) …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

1. Εισαγωγή
Είναι γεγονός ότι η χριστιανική θεολογία διαμόρφωσε τα δόγματά της διαπράττοντας λογοκλοπή όρων και ιδεών από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία. Πολλοί αρέσκονται να μιλούν για «δάνεια» αντί «λογοκλοπής». Φρονώ ότι ο πρώτος όρος είναι αδόκιμος και διαστρέφει την ιστορική αλήθεια. Όποιος δανείζεται, επιστρέφει το «δάνειο». Οι εκκλησιαστικοί όμως συγγραφείς όχι μόνο δεν έπραξαν τούτο, αλλά επιπλέον δυσφήμησαν με τον χειρότερο τρόπο το ελληνικό πνεύμα, αποδίδοντας τα ελληνικά επιτεύγματα στους Εβραίους και στους χριστιανούς. Οι αποδείξεις θα παρουσιαστούν παρακάτω από πρωτογενείς πηγές. Βέβαια, οι σημερινοί θεολόγοι, σε εποχή που τα πράγματα έχουν πλέον ξεκαθαριστεί, παραδέχονται το σφάλμα των πατέρων.

Οι φιλοσοφικοί όροι λοιπόν, σε αρκετά σημεία πήραν διαφορετικό νόημα στην θεολογία. Ο Χριστιανισμός, έχοντας ιδιοποιηθεί τα ιουδαϊκά θρησκευτικά κείμενα, νομοτελειακά ασπάζεται εβραϊκές ιδέες, τις οποίες παρουσιάζει μεταπλασμένες και παραμορφωμένες. Αυτό συμβαίνει κυρίως κατά τα πρώτα χρόνια, όπως αντανακλάται στα βιβλία της Καινής Διαθήκης (ή επί το ορθότερο «Κενής»), αλλά και στα συγγράμματα των «αποστολικών πατέρων». Αργότερα, όταν πια άρχισε προοδευτικά και με την αυτοκρατορική στήριξη να γίνεται εξουσία, περίοδος που συμπίπτει (όχι τυχαία) με την περίοδο της αποκρυστάλλωσης των χριστιανικών δογμάτων και της καταδίκης των ετεροφρονούντων, από τον 4ο αιώνα και εφεξής, χρειάστηκε να παρουσιάσει προς τα έξω την χριστιανική πίστη με «φιλοσοφικό» τω τρόπω. Αυτό που κατάφερε, ήταν να παρουσιάσει μία θεολογική καρικατούρα και σίγουρα μία νόθα «φιλοσοφία», που καμία σχέση δεν έχει με την πολυποίκιλη Ελληνική σοφία.

Ως εκ τούτου, δεν είναι ορθό να γίνεται λόγος περί «ελληνοχριστιανικού» πολιτισμού και «ελληνοχριστιανικών» συνθέσεων, ούτε βεβαίως να παρουσιάζονται χριστιανοί εκκλησιαστικοί συγγραφείς ως «προστάτες της ελληνικής παιδείας και των γραμμάτων», όπως ο Ιωάννης ο λεγόμενος «Χρυσόστομος», ο Βασίλειος ο επονομαζόμενος «Μέγας», και ο Γρηγόριος ο «Θεολόγος».

Το άρθρο θα χωριστεί σε δύο μέρη, εξαιτίας της μεγάλης έκτασής του. Στο πρώτο, θα παρουσιαστούν με όσο το δυνατόν τεκμηριωμένο λόγο, α) οι λόγοι που είναι αδύνατη η σύζευξη Ελληνισμού-Χριστιανισμού, β) τί είναι η φιλοσοφία και τί είναι ο Χριστιανισμός, γ) η μεταξύ τους διαφορά, δ) η διαφορετική σημασία των όρων «δόγμα» και «αίρεση» στην φιλοσοφία και στον Χριστιανισμό, ε) οι απόψεις των άγνωστων συγγραφέων της Βίβλου για την αληθινή και την ψευδή σοφία, στ) η θέση των πρώτων απολογητών του Χριστιανισμού και οι δόλιες παρερμηνείες τους.

Στο δεύτερο μέρος, θα παρουσιαστούν, α) η νοθεία της ελληνικής σκέψης που συντελέστηκε κατά τους επόμενους αιώνες όταν η φιλοσοφία έγινε θεραπαινίδα της θεολογίας, και β) η περιφρονητική στάση των εκκλησιαστικών «πατέρων» έναντι της φιλοσοφίας.

Σκοπός του άρθρου είναι να απαντήσει πρώτα σε όλους εκείνους που θεωρούν ότι ο Χριστιανισμός είναι η συνέχεια της ελληνικής σκέψεως και δεύτερον, να δείξει το πόσο πολύ καταπολεμήθηκε ο Ελληνισμός από τους χριστιανούς εκκλησιαστικούς συγγραφείς, δείχνοντάς το μέσα από τα ίδια τους τα κείμενα …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »