Όπως και σε άλλα θέματα πολλοί Έλληνες αντιμετωπίζουν τη σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά που μας άφησαν οι προπάτορες με συμπλεγματικό τρόπο. Μια μερίδα από μας πιστεύει πώς έξω από τον πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων, τίποτε άλλο σημαντικό δεν έγινε, δεν ειπώθηκε και δεν δημιουργήθηκε στον κόσμο. Οι άλλοι πολιτισμοί των άλλων λαών είναι υποδεέστεροι και όλα, τα πάντα ξεκινούν από την αρχαία Ελλάδα. Αυτή η λατρεία προς τον πολιτισμό των αρχαίων μας προγόνων οδηγεί πολλούς από μας στην αρχαιοπληξία που είναι μια νοσηρή αγάπη για το παρελθόν μας και τροχοπέδη για το μέλλον μας. Οι αρχαιόπληκτοι συνέλληνες κατά κανόνα δεν έχουν βαθιά παιδεία, οι περισσότεροι γνωρίζουν χονδροειδώς την ιστορία μας και την αρχαία ελληνική γραμματεία, με αποτέλεσμα να γίνονται γραφικοί συχνά με τις δηλώσεις τους. Μοιάζουν κάπως με τους απλοϊκούς θρησκευόμενους που είναι μεν φανατικοί πιστοί, αλλά δεν έχουν ποτέ μελετήσει τα ευαγγέλια.
Από την άλλη πλευρά υπάρχει μια άλλη μερίδα συνελλήνων, μικρότερη αυτή, οι οποίοι αδιαφορούν τελείως για το ιστορικό μας παρελθόν και αδιαφορούν με άποψη. Πιστεύουν ότι η γλώσσα που μιλάμε δεν είναι η συνέχεια της αρχαίας ελληνικής αλλά μια άλλη γλώσσα –πώς το εννοούν, δεν το καταλαβαίνω– υποβαθμίζουν την προσφορά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στον παγκόσμιο πολιτισμό και δεν βρίσκουν το λόγο να τον διδασκόμαστε στο σχολείο. Φυσικά και αυτοί έχουν κατά κανόνα άγνοια αυτού του πολιτισμού και, θα πρόσθετα, έχουν και κάποια ιδιορρυθμία χαρακτήρος, εφόσον αντιμετωπίζουν το πολύ σημαντικό ιστορικό παρελθόν μας με περιφρόνηση.
Η απέχθεια του Έλληνα πολίτη για τους πολιτικούς αυξάνεται τελευταία κατακόρυφα, καθώς η κρίση που μας μαστίζει οξύνεται. Η αιτία της απέχθειας επικυρώνεται καθημερινά από λόγια και έργα πολιτικών, που δείχνουν ότι οι άνθρωποι αυτοί όχι απλώς δεν συμβάλλουν στη λύση των προβλημάτων μας, αλλά φέρονται σαν να μην έχει καταλάβει καν ότι υπάρχουν. Οι νοήμονες πολίτες απορούν: Είναι δυνατόν να μη συνειδητοποιούν οι πολιτικοί το τι συμβαίνει; Δεν βλέπουν τον γκρεμό που οδηγούμαστε; Υστερούν μήπως βιολογικά· είναι διανοητικά καθυστερημένοι; Ή μήπως βλέπουν, αλλά εθελοτυφλούν;
Βέβαια, η περιγραφή των χαρακτηριστικών του είδους «σύγχρονος Έλληνας πολιτικός» δεν εμπνέει αισιοδοξία. Είναι άνθρωπος μέσης (και κάτω) νοημοσύνης, αλλά κουτοπόνηρος, αμβλυμένης ηθικής αντίληψης, ημιμαθής (όταν δεν είναι εντελώς αμαθής), πολιτιστικά και πολιτισμικά υπανάπτυκτος. Αν έχει πτυχίο πανεπιστημίου, μάλλον το πήρε χαριστικά, ως στέλεχος φοιτητικής νεολαίας, ενώ αν δηλώνει κάποιο επάγγελμα, είτε δεν το άσκησε ποτέ, είτε -αν το άσκησε, λιγουλάκι- κινήθηκε στον πάτο του. (Αν, για παράδειγμα, δηλώνει οδοντίατρος, δεν θα του εμπιστευόμασταν σε καμία περίπτωση τα δόντια μας). Τι τον οδήγησε λοιπόν στο αξίωμά του; Μήπως του χάρισε η Φύση αρχηγικό τάλαντο, πρωτογενή ηγετική ιδιοφυΐα; Μπα, ούτε αυτό. Είναι κοινός τόπος ότι οι περισσότεροι πολιτικοί θα τα θαλάσσωναν στο τιμόνι και μιας μικρής ιδιωτικής επιχείρησης, κι αν κάποιοι θεωρούνται «επιτυχημένοι» επί κεφαλής υπουργείων, αυτό οφείλεται μόνο στην ιδιότυπη πολιτική παραλλαγή του νόμου της άνωσης, που θέλει τα ελαφρότερα στοιχεία στην επιφάνεια, προτιμώντας τους φελλούς από τον χρυσό.
Είναι λοιπόν απορίας άξιον…
Με τέτοια χάλια, πώς έχουν οι άνθρωποι αυτοί τη διαχείριση των κοινών μας; Δεν είναι παράλογο; Τρελό; … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Πελατειακό κράτος. Μια φράση που ακούγεται ως κάτι το καταραμένο, εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια. Μια πραγματικότητα που όλοι την λοιδορούν και την καταριούνται ως την αιτία των δεινών της πατρίδας. Αρχές της δεκαετίας του ’90, θυμάμαι έναν βουλευτή που την προηγούμενη δεκαετία είχε διορίσει στο δημόσιο όλους τους συγχωριανούς του, και εμένα προσωπικά μου υποσχέθηκε ότι θα κατασκευάσει μια γέφυρα σε έναν άσχετο με μένα δρόμο, που απλώς τύχαινε να περνώ συχνά. Θυμάμαι λοιπόν αυτόν να καταφέρεται κατά των πελατειακών σχέσεων και να αρνείται (στα λόγια) νέους διορισμούς. Νεότερος και αφελέστερος, θυμάμαι ότι τότε σκέφτηκα: Αφού και αυτός κατάλαβε το λάθος, έχουμε ελπίδα, μπορεί τα πράγματα να αλλάξουν σε αυτόν τον τόπο και να γίνουν αξιοκρατικά.
Είκοσι χρόνια μετά, και πάλι οι πολιτικοί μας υπόσχονται ότι θα περιορίσουν το πελατειακό κράτος και θα φέρουν την διαφάνεια και την αξιοκρατία. Ή ορθότερα όλα αυτά τα χρόνια, όλοι οι πολιτικοί υπόσχονται ότι θα καταργήσουν το πελατειακό κράτος. Και τώρα ακούω υπουργό να βγαίνει στην τηλεόραση και να υπόσχεται εκ νέου την αξιοκρατία και την ίδια στιγμή πληροφορούμαι ότι αλλάζει την σειρά των κρίσεων στο υπουργείο του προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο οικογενειακά ευνοούμενος τρίτου θεσμικού παράγοντα.
Έχω μια ξεκάθαρη άποψη που ναι μεν δεν είναι πρωτότυπη, αλλά έχω την αίσθηση ότι συνήθως την ξεχνούμε. Όταν συμβαίνει κάτι για πολύ καιρό και εκτεταμένα, υπάρχουν βαθύτεροι λόγοι. Λόγοι όχι τεχνικής φύσης αλλά θα έλεγα ανθρωπολογικής. Οι άνθρωποι που δημιουργούν, ανέχονται και συντηρούν επί μακρόν μια κατάσταση μοιράζονται κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, είναι ιδιαίτερου τύπου άνθρωποι. Και βέβαια, είναι πλέον γνωστό ότι αν μιλούμε για κοινωνικές συμπεριφορές, δεν έχει νόημα να αναζητούμε βιολογικά χαρακτηριστικά αλλά πολιτιστικά χαρακτηριστικά.
Για το πελατειακό κράτος στην Ελλάδα συνήθως ενοχοποιούνται οι πολιτικοί. Αυτονόητα έχουν ευθύνη. Έχουν όμως την κύρια ευθύνη; Είναι ένα ερώτημα που ελάχιστοι έχουν διάθεση να συζητήσουν ειλικρινά. Παρατηρώ ότι η άποψη ότι οι πολιτικοί έχουν την κύρια ευθύνη για το πελατειακό κράτος στην Ελλάδα έρχεται σε κάθετη σύγκρουση με μια άλλη ευρέως διαδεδομένη άποψη, ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε πολιτικούς που να εμπνέουν, που να πηγαίνουν μπροστά από την κοινωνία, ότι οι πολιτικοί μας καθορίζουν τις πολιτικές με μοναδικό γνώμονα τις δημοσκοπήσεις. Αυτήν την δεύτερη άποψη είναι πολύ δύσκολο να την αντικρούσει κάποιος. Αν οι πολιτικοί έπονται της κοινωνίας, τότε και για τις πελατειακές σχέσεις την κύρια ευθύνη την φέρει η κοινωνία η οποία δεν έχει διάθεση να τις απαρνηθεί, δεν έχει διάθεση να αλλάξει στάση και συμπεριφορά για τον λόγο αυτό τις αποδίδει σε αυτούς που στην πραγματικότητα υλοποιούν τις επιθυμίες της, του πολιτικούς. … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Το άρθρο 30 παράγραφος 1 του ισχύοντος Συντάγματος ορίζει ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ο ρυθμιστής του πολιτεύματος της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Για να είναι όμως ρυθμιστής, αυτό κατ’ αρχήν προϋποθέτει ότι ο Πρόεδρος έχει όντως τις νομικές δυνατότητες και τις εξουσίες εκείνες που απαιτούνται για να μπορεί να επιτελέσει αυτόν τον ρόλο. Έπειτα ρυθμιστής σημαίνει ότι μπορεί να είναι η εξισορροπιστική εκείνη βαλβίδα ασφαλείας του πολιτεύματος που…παρέχει λύσεις ισορροπίας στο πολιτικό σύστημα, με γνώμονα πάντα τη λαϊκή κυριαρχία, όταν εκδηλώνονται ενέργειες που είναι αντίθετες με το λαϊκό αίσθημα.
Για σκεφτείτε όμως: Έχει άραγε σήμερα τέτοιες αρμοδιότητες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας;
Το πιο πάνω άρθρο του Συντάγματος επαναλαμβάνει το ίδιο ακριβώς άρθρο που ίσχυε και στο Σύνταγμα του 1975, πριν το αναθεωρήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου, με μια όμως σημαντική διαφορά. Το Σύνταγμα του 1975 έδινε σημαντικές αρμοδιότητες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, οι οποίες δικαιολογούσαν το ρόλο του ρυθμιστή. Μεταξύ αυτών των αρμοδιοτήτων ήταν οι εξής: … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Ο κ. Θεόδωρος Οικονόμου – Καμαρινός είναι ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στην Κορυτσά. Πριν από μερικές μέρες μιλώντας εκεί σε εκδήλωση για τα εικοσάχρονα της «Ομόνοιας» είπε μεταξύ άλλων ότι: «Στην Κορυτσά υπάρχουν Έλληνες και πρέπει να απολαμβάνουν μειονοτικών δικαιωμάτων, όπως όλοι οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου και της υπόλοιπης Αλβανίας». Τους κάλεσε δε να δηλώσουν την ελληνική τους καταγωγή στην επικείμενη απογραφή πληθυσμού. Έκανε και την απλή και επιστημονικά ορθή διαπίστωση ότι οι Βλάχοι, που υπάρχουν αρκετοί και στην Αλβανία, έχουν ελληνική συνείδηση.
Ο κ. Γενικός Πρόξενος εκτελώντας ευόρκως τα καθήκοντα του, είπε τα αυτονόητα. Δεν κάλεσε την 8η Μεραρχία να εξορμήσει από το Στρατόπεδο «Κατσιμήτρου» στα Γιάννενα και να καταλάβει την Βόρειο Ήπειρο. Δεν αμφισβήτησε τα σύνορα. Δεν έβρισε κανέναν. Είπε απλώς και μετ’ επιτάσεως αυτά που πρέπει να θέτει η ελληνική κυβέρνηση και η ελληνική διπλωματία.
Ξεσηκώθηκαν τα ΜΜΕ των Αλβανών κατσαπλιάδων σωβινιστών και του επιτέθηκαν. Ο Γ.Γ. του αλβανικού ΥΠΕΞ κάλεσε τον Έλληνα πρέσβη στα Τίρανα και διαμαρτυρήθηκε, ζητώντας εξηγήσεις κ.λπ. Ο πρέσβης τί νομίζετε ότι έκανε; Του είπε να πάει για φρέσκα; Του είπε ότι αυτά που είπε ο πρόξενος είναι η απλή αλήθεια, στην Κορυτσά υπάρχουν Έλληνες, εξ αυτών οι πλείστοι Βλάχοι και η Αλβανία οφείλει να επιτρέψει στους Έλληνες αυτούς να δηλώσουν ελεύθεροι την εθνική τους καταγωγή στην απογραφή κι ότι η Ελλάδα θα επιτηρήσει άγρυπνα την διασφάλιση της διαδικασίας, ζητώντας και διεθνείς παρατηρητές; Του είπε ότι η ελληνική εθνική μειονότητα είναι γέφυρα φιλίας των λαών μας, η Ελλάδα την προστατεύει και συμφέρει και την Αλβανία, που ζει από την Ελλάδα να την προστατεύει; Λοιπόν αδέρφια, ο εξοχότατος κ. Πρέσβης είπε ότι αυτά που είπε ο κ. Καμαρινός είναι προσωπικές του απόψεις!
Στην συνέχεια, την παρελθούσα Δευτέρα, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες μας, ο κ. Καμαρινός ανεκλήθη στην Αθήνα και Χάρης Δημητρίου τις τον επιτίμησε για τον «υπερεθνικισμό» του και του ανακοίνωσε ότι ανεκλήθη από την θέση του, ότι είναι σε διάθεση του Υπουργού και μελετώνται και περαιτέρω πειθαρχικά μέτρα. Υποθέτω βεβαίως ότι ο κ. Δημητρίου επικεφαλής, διευθυντής ή κάτι τέτοιο της αρμοδίας βαλκανικής διευθύνσεως «κουκιά τρώει, κουκιά μαρτυράει», δεν κάνει ότι του καπνίσει. Έτσι του είπαν οι από πάνω, έτσι είπε. Εν πάση δε περιπτώσει το μαγαζί έχει πολιτικό προϊστάμενο τον πολύ κ. Δρούτσα, ο οποίος και φέρει ακέραια την πολιτική ευθύνη για ότι κακό ή καλό λαμβάνει χώρα στους από κάτω ορόφους ή τι λένε οι πρέσβεις του, όταν μιλάνε με Γ.Γ. ξένων ΥΠΕΞ. Κάτι ξέρει κι ο Γ.Γ. του ελληνικού ΥΠΕΞ, Ζέππος το όνομα του, αν δεν απατώμαι. … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
06/04/2011 | 
Σχολιασμός 
Όπως και σε άλλα θέματα πολλοί Έλληνες αντιμετωπίζουν τη σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά που μας άφησαν οι προπάτορες με συμπλεγματικό τρόπο. Μια μερίδα από μας πιστεύει πώς έξω από τον πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων, τίποτε άλλο σημαντικό δεν έγινε, δεν ειπώθηκε και δεν δημιουργήθηκε στον κόσμο. Οι άλλοι πολιτισμοί των άλλων λαών είναι υποδεέστεροι και όλα, τα πάντα ξεκινούν από την αρχαία Ελλάδα. Αυτή η λατρεία προς τον πολιτισμό των αρχαίων μας προγόνων οδηγεί πολλούς από μας στην αρχαιοπληξία που είναι μια νοσηρή αγάπη για το παρελθόν μας και τροχοπέδη για το μέλλον μας. Οι αρχαιόπληκτοι συνέλληνες κατά κανόνα δεν έχουν βαθιά παιδεία, οι περισσότεροι γνωρίζουν χονδροειδώς την ιστορία μας και την αρχαία ελληνική γραμματεία, με αποτέλεσμα να γίνονται γραφικοί συχνά με τις δηλώσεις τους. Μοιάζουν κάπως με τους απλοϊκούς θρησκευόμενους που είναι μεν φανατικοί πιστοί, αλλά δεν έχουν ποτέ μελετήσει τα ευαγγέλια.
Η απέχθεια του Έλληνα πολίτη για τους πολιτικούς αυξάνεται τελευταία κατακόρυφα, καθώς η κρίση που μας μαστίζει οξύνεται. Η αιτία της απέχθειας επικυρώνεται καθημερινά από λόγια και έργα πολιτικών, που δείχνουν ότι οι άνθρωποι αυτοί όχι απλώς δεν συμβάλλουν στη λύση των προβλημάτων μας, αλλά φέρονται σαν να μην έχει καταλάβει καν ότι υπάρχουν. Οι νοήμονες πολίτες απορούν: Είναι δυνατόν να μη συνειδητοποιούν οι πολιτικοί το τι συμβαίνει; Δεν βλέπουν τον γκρεμό που οδηγούμαστε; Υστερούν μήπως βιολογικά· είναι διανοητικά καθυστερημένοι; Ή μήπως βλέπουν, αλλά εθελοτυφλούν;
Πελατειακό κράτος. Μια φράση που ακούγεται ως κάτι το καταραμένο, εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια. Μια πραγματικότητα που όλοι την λοιδορούν και την καταριούνται ως την αιτία των δεινών της πατρίδας. Αρχές της δεκαετίας του ’90, θυμάμαι έναν βουλευτή που την προηγούμενη δεκαετία είχε διορίσει στο δημόσιο όλους τους συγχωριανούς του, και εμένα προσωπικά μου υποσχέθηκε ότι θα κατασκευάσει μια γέφυρα σε έναν άσχετο με μένα δρόμο, που απλώς τύχαινε να περνώ συχνά. Θυμάμαι λοιπόν αυτόν να καταφέρεται κατά των πελατειακών σχέσεων και να αρνείται (στα λόγια) νέους διορισμούς. Νεότερος και αφελέστερος, θυμάμαι ότι τότε σκέφτηκα: Αφού και αυτός κατάλαβε το λάθος, έχουμε ελπίδα, μπορεί τα πράγματα να αλλάξουν σε αυτόν τον τόπο και να γίνουν αξιοκρατικά.
Το άρθρο 30 παράγραφος 1 του ισχύοντος Συντάγματος ορίζει ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ο ρυθμιστής του πολιτεύματος της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Για να είναι όμως ρυθμιστής, αυτό κατ’ αρχήν προϋποθέτει ότι ο Πρόεδρος έχει όντως τις νομικές δυνατότητες και τις εξουσίες εκείνες που απαιτούνται για να μπορεί να επιτελέσει αυτόν τον ρόλο. Έπειτα ρυθμιστής σημαίνει ότι μπορεί να είναι η εξισορροπιστική εκείνη βαλβίδα ασφαλείας του πολιτεύματος που…παρέχει λύσεις ισορροπίας στο πολιτικό σύστημα, με γνώμονα πάντα τη λαϊκή κυριαρχία, όταν εκδηλώνονται ενέργειες που είναι αντίθετες με το λαϊκό αίσθημα.
Ο κ. Θεόδωρος Οικονόμου – Καμαρινός είναι ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στην Κορυτσά. Πριν από μερικές μέρες μιλώντας εκεί σε εκδήλωση για τα εικοσάχρονα της «Ομόνοιας» είπε μεταξύ άλλων ότι: «Στην Κορυτσά υπάρχουν Έλληνες και πρέπει να απολαμβάνουν μειονοτικών δικαιωμάτων, όπως όλοι οι Έλληνες της 
