Παρεξηγημένη πνευματικότητα
28/04/2012 | 
Σχολιασμός
Είμαι απολύτως σίγουρος ότι όλοι σας γνωρίζετε τι σημαίνει η λέξη «πνευματικότητα». Κατ’ ακρίβεια είμαι τόσο βέβαιος που απλά θα παραθέσω μια γενική ερμηνεία, έτσι για να σας φρεσκάρω την διαυγή υπόληψη των πολύτιμων αξιών σας. Πνευματικότητα. λοιπόν, είναι η απόλυτη ή άυλη πραγματικότητα, ένα εσωτερικό μονοπάτι, το οποίο επιτρέπει στο άτομο να ανακαλύψει την υπόσταση της ύπαρξής του, τις βαθύτερες αξίες και το νόημα για το οποίο ζει.
Ο πρώιμος άνθρωπος κατέβηκε από τα δέντρα πριν μερικά εκατομμύρια χρόνια. Με το που κατέβηκε προσπαθούσε πάντα να επιβιώσει μέσα από ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον που ήταν κάθε άλλο παρά φιλικό. Προικισμένος με τον ξεχωριστό διογκωμένο εμπρόσθιο λοβό, πάντοτε πείσμωνε να υπερτερήσει των υπολοίπων φτωχών χαρακτηριστικών του, όπως η άθλια όραση και η μηδενική όσφρηση σε σχέση με τα άλλα ζώα. Επενδύοντας λοιπόν στην εγκεφαλική του διάπλαση έσπαζε καρύδες, έκανε εργαλεία και όταν έβλεπε κάτι που δεν μπορούσε να το εξηγήσει ή ήταν πάνω από την κατανόησή του, απλά του έδινε την ερμηνεία «θεός» και στην ελεύθερη του ώρα συλλογιζόταν μέσα από βαθιά κατάνυξη για τα μυστήρια τα οποία σκέπαζαν την σκληρή του πραγματικότητα. Αυτός ήταν ο πρώτος πνευματικός άνθρωπος. Μεταγενέστερα, αυτοί που μπορούσαν να αρθρώσουν δυο λέξεις παραπάνω από τους άλλους, αποκόμισαν και κάποιο ανώτερο πνευματικό αξίωμα και μαζί με τον πολυτάλαντο κυνηγό/αρχηγό της παρέας δημιούργησαν την πρώτη κοινωνία. Όσο ο πνευματικός μιλούσε με λόγια του αέρα μέσα από την άγνοιά του, ο κυνηγός και οι άλλοι προσπαθούσαν να κάνουν εργαλεία όπως τόξα, τροχούς που βοηθούσαν στην κατανόηση του περιβάλλοντός τους, αλλά και στην επιβίωση. Λίγο πολύ, αυτό συμβαίνει και σήμερα.
Οι πνευματικοί υπάρχουν και ζούνε σαν βδέλλες σε ολόκληρο τον κόσμο. Πολλές φορές θα τους δείτε να λιάζονται πάνω σε μια πέτρα, άλλοτε να κρατούν βασιλικά σκήπτρα, αλλά γενικά ποτέ δεν είναι παραγωγικοί στο σύνολο, παρά μόνο για να χαϊδεύουν τα αδαή αφτιά των ανθρώπων και να τους προσφέρουν κάποια ικανοποίηση που δήθεν θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν την φύση τους. Η ειρωνεία είναι, ότι αυτά τα άτομα δεν είναι πνευματικοί αλλά χαραμοφάηδες τσαρλατάνοι που βαριούνται να κάνουν κάτι και κοροϊδεύουν τον κόσμο, με λόγια για δήθεν ύπαρξη ενός ανώτερου νοήματος, πνεύματος, σκοπού ή ότι άλλης βλακείας φανταστείτε. Αυτοί δεν προσφέρουν κάτι καλό στην κοινωνία. Αντιθέτως εισπράττουν δισεκατομμύρια σε λεφτά, έχουν πολιτική δύναμη και γεμίζουν τα αφτιά του κάθε ανθρώπου με κάθε λογής ψέμα. Φυσικά φροντίζουν τις υπηρεσίες τους να τις ανταμείβονται χωρίς να το παίρνετε είδηση. Ονομάζονται εκκλησίες, Βίβλοι, Βούδες, Κοράνια, οι μύθοι του Ηρακλή ή οι βίοι των αγίων. Το παζάρι είναι γεμάτο και φροντίζει αν δεν πάρετε από το ένα θα πάρετε από το άλλο. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Σε κάποια φάση ο πρωτόγονος άνθρωπος γνώρισε τον θάνατο. Σαν μηχανισμό άμυνας γέννησε την θρησκεία η οποία του πρόσφερε ένα ελκυστικό πακέτο προσφορών. Σαν κι αυτά που βλέπουμε στις διαφημίσεις τύπου «γίνε τώρα μέλος για να κερδίσεις το δώρο μας». Το δώρο στην προκειμένη περίπτωση είναι η αθανασία. Σκεφτείτε το μόνο. Γίνεται μια ανταλλαγή αναγκών όπως σε κάθε σχέση μάρκετινγκ μεταξύ εμάς και ανώτερων μεταφυσικών όντων. Τι σημαίνει όμως αθανασία; Αν το σκεφτείτε λιγάκι, δεν διαφέρει από μια εξιδανικευμένη κοινωνία στην οποία λειτουργούν όλα όσα στερούμαστε ή έχουμε σε ανεπάρκεια τώρα. Μια κατάσταση που διαφέρει εντελώς από την σημερινή. Με άλλα λόγια μια προέκταση του ψυχισμού μας και μια έκφραση της αφέλειας μας και της άρνησής μας να αποδεχτούμε το αναπόφευκτο. Το βασικό στήριγμα μιας θρησκείας είναι η επένδυση που κάνει στην ιδέα μιας ζωής μετά την ύλη. Χωρίς αυτή την γοητευτική υπόσχεση δεν μπορεί να λειτουργήσει πλέον. Χάνει την υπόστασή της.
Η Αθήνα του 1907
Κλαίμε από…συγκίνηση με τα όσα έγραψε ο Φαήλος Κρανιδιώτης στο 
