Πάρε-Δώσε

Όταν πια έχει χαθεί το μέτρο, ο έλεγχος και όλα μας φαίνονται φυσιολογικά. Η εθνική ομάδα beach handball αγωνίστηκε με την αντίστοιχη των Σκοπίων. Μόνο που στις φανέλες τους έγραφαν Μακεδονία!

Αντί να σηκωθούν και να φύγουν, αγωνίστηκαν και έκαναν το εξής απίστευτο. Έβαλαν τις φωτογραφίες στο facebook, μην τις χάσουν. Να τις μοιράσουν δηλαδή σε φίλους. Να δούνε τα καμάρια μας και τις προσπάθειες τους.

Υπάρχει ομοσπονδία να τους μαζέψει;
Υπάρχει αθλητική ηγεσία να μαζέψει την ομοσπονδία;

Πηγή: troktiko.blogspot.com

Στις απαρχές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ένα γερμανο-σοβιετικό σύμφωνο, το Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, επισφράγισε μια σύντομη στρατηγική σύμπνοια μεταξύ αριστεράς και άκρας δεξιάς. Σήμερα ένα άλλο –άτυπο, αλλά εξίσου πραγματικό– πολεμικό σύμφωνο, εκείνο μεταξύ ΗΠΑ και Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, φαίνεται ν’ αναζωογονεί την άβολη αυτή σχέση σε ιδεολογικό επίπεδο.

Στον ελληνικό χώρο συγκεκριμένα, η πρόσφατη εγκληματική επίθεση των Ισραηλινών στο Λίβανο και στη Λωρίδα της Γάζας έδωσε αφορμή για μια εντυπωσιακή σύγκλιση απόψεων που εμφανίστηκαν στον ακροδεξιό και στον αριστερό τύπο ταυτόχρονα, και που βασίστηκαν πάνω στην ανάδειξη του λεγόμενου «εβραϊκού λόμπι» στις ΗΠΑ ως κύριου υπεύθυνου για τη στρατηγική των Αμερικανών στην περιοχή. Η ανιστόρητη αυτή άποψη πασχίζει να εξηγήσει τη στενή συνεργασία μεταξύ Ισραηλινών και Αμερικανών ως απόρροια ενός μυθικού –πλην απροσδιόριστου– κύκλου εβραίων «Ρασπούτιν», οι οποίοι υποτίθεται πως κινούνται αθόρυβα σε όλες τις βαθμίδες της αμερικανικής πολιτικής ζωής καταφέρνοντας έτσι να ευθυγραμμίσουν πλήρως την εξωτερική πολιτική της υπερδύναμης με τους στρατηγικούς στόχους του «παγκόσμιου σιωνισμού».

ΑΛΛΟ ΕΒΡΑΙΟΣ ΚΙ ΑΛΛΟ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ
Όμως η πραγματικότητα είναι, όπως πάντοτε, πολυσύνθετη και περίπλοκη, κι έχει ελάχιστα να κάνει με τη μυθολογία περί «εβραϊκού λόμπι». Είναι καταρχάς καίριο να ξεκαθαριστεί πως δεν υπάρχει «εβραϊκό λόμπι» στις ΗΠΑ. Αντιθέτως, το κατεξοχήν δραστήριο λόμπι είναι το ισραηλινό και το φιλο-ισραηλινό. Κι αυτό διότι άλλο Ισραηλινός κι άλλο εβραίος. Ο ταυτισμός του εβραϊσμού με το Ισραήλ είναι τόσο ανιστόρητος όσο και ο ταυτισμός της ορθοδοξίας με τη Ρωσία, ή του καθολικισμού με την Ιταλία. Σε αντίθεση με την Ελλάδα, το ίδιο το Ισραήλ δεν έχει ούτε επίσημη θρησκεία, ούτε επίσημη κρατική θρησκευτική προτίμηση. Σήμερα δε, πάνω από το 20 τοις εκατό του πληθυσμού της χώρας είναι πιστοί μη-εβραϊκών δογμάτων (μουσουλμάνοι, χριστιανοί ορθόδοξοι, καθολικοί, μαρωνίτες, κόπτες, δρούζοι, κλπ). Στις μέρες μας υπάρχουν Ισραηλινοί διπλωμάτες που είναι άραβες στην καταγωγή και συχνά μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, όπως επίσης και στρατιωτικοί, ανώτατοι δικαστές και βουλευτές. Ταυτόχρονα, ενώ το 65 τοις εκατό των Ισραηλινών αυτοχαρακτηρίζονται εβραίοι στο θρήσκευμα, το ποσοστό αυτό περιλαμβάνει και ένα σημαντικό αριθμό –ίσως και πάνω από το μισό– κοσμικών εβραίων, δηλαδή Ισραηλινών που είναι εβραίοι στην καταγωγή αλλά που έχουν αποστασιοποιηθεί από την οργανωμένη εβραϊκή θρησκεία και ταυτίζονται με το Ισραήλ εθνικά, όχι θρησκευτικά.

Από την άλλη πλευρά οι περισσότεροι εβραίοι στην καταγωγή δεν είναι Ισραηλινοί, καθώς ζουν εκτός των συνόρων του Ισραήλ, και στη συντριπτική τους πλειοψηφία ούτε έχουν, ούτε ενδιαφέρονται ν’ αποκτήσουν, ισραηλινή υπηκοότητα. Ταυτόχρονα υπάρχουν εκατομμύρια εβραίοι, εντός κι εκτός των συνόρων του Ισραήλ, που αντιτάσσονται όχι μόνο στο σιωνισμό (δηλαδή στον κατεξοχήν μη-θρησκευτικό εβραϊκό εθνικισμό), αλλά και στην ύπαρξη του Ισραήλ ως αυτόνομου έθνους. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Στις 14 Αυγούστου 2004, στις 9 μ.μ., το τηλεοπτικό Κανάλι 10 του Ισραήλ έδειξε ένα ντοκυμαντέρ που αποκαλύπτει το πιο άσχημο μυστικό των ιδρυτών του Ισραηλινού Εργατικού κόμματος: την εσκεμμένη μαζική δηλητηρίαση με ακτινοβολία όλων σχεδόν των νεαρών Σεφαρδιτών Εβραίων μιας ολόκληρης γενιάς.

Το ντοκυμαντέρ «Τα Παιδιά με την Τριχοφυτία» (= δερματική ασθένεια*) – μεταφρασμένο στα Εβραϊκά ως «100.000 Ακτίνες» – με σκηνοθέτες τους David Belhassen και Asher Hemias, κέρδισε το βραβείο για το «καλύτερο ντοκυμαντέρ» στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών της Χάιφα, και πριν είχε κάνει το γύρο του κόσμου συμμετέχοντας σε Εβραϊκά και Ισραηλινά Φεστιβάλ Ταινιών. Αλλά δεν είχε ακόμη εμφανιστεί στις Ισραηλινές τηλεοπτικές οθόνες. Το θέμα του είναι η μαζική ακτινοβόληση εκατοντάδων χιλιάδων νεαρών Ισραηλινών μεταναστών από τις χώρες της Μέσης Ανατολής – των Σεφαρδιτών, όπως ονομάζονται σήμερα. Η ιστορία έχει ως εξής:

Το 1951, ο γενικός διευθυντής του Ισραηλινού Υπουργείου Υγείας, ο Δρ Chaim Sheba, πέταξε στην Αμερική και επέστρεψε με εφτά μηχανήματα ακτίνων-Χ, που του τα προμήθευσε ο Αμερικανικός στρατός.

Επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν σε ένα μαζικό πείραμα με μια ολόκληρη γενιά νεαρών Σεφαρδιτών Εβραίων οι οποίοι θα χρησίμευαν ως πειραματόζωα. Σε κάθε παιδί-Σεφαρδίτη θα χορηγούνταν στο κεφάλι του ακτινοβολία κατά 35.000 φορές μεγαλύτερη από την μέγιστη επιτρεπόμενη δόση για τις ακτίνες-Χ. Για να το πετύχει αυτό, η Αμερικανική κυβέρνηση πλήρωνε την Ισραηλινή κυβέρνηση 300 εκατομμύρια Ισραηλινές λίρες το χρόνο. Ολόκληρος ο προϋπολογισμός για την Υγεία στο Ισραήλ ήταν 60 εκατομμύρια λίρες. Τα χρήματα που πλήρωναν οι Αμερικάνοι ισοδυναμούν με δισεκατομμύρια δολλάρια σήμερα.

Για να εξαπατηθούν οι γονείς των θυμάτων, τα παιδιά τα έπαιρναν σε …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Πρωτοσέλιδη είχε γίνει η είδηση ότι δεν υπάρχει ξεκάθαρη, επιστημονική βάση για την προτροπή ότι το μέσο υγιές άτομο πρέπει να πίνει ημερησίως πολύ νερό, αντιθέτως μάλιστα, ίσως αυτή η συνήθεια να είναι και βλαβερή. Αυτό ανακοίνωσαν δύο ειδικοί νεφρολόγοι προκαλώντας πολλά ερωτήματα. Πολλοί ισχυρίζονται ότι το να πίνουμε πολύ νερό βοηθάει σε όλα, από την απομάκρυνση των τοξινών και τη διατήρηση των ζωτικών οργάνων μας σε πολύ καλή κατάσταση μέχρι στο να διατηρούμε χαμηλό το βάρος μας και να βελτιώνουμε τον κατάσταση του δέρματός μας. Ωστόσο, τα αποδεικτικά στοιχεία για την υποστήριξη αυτών των ισχυρισμών είναι ανεπαρκή, σύμφωνα με νέα επιστημονική ανασκόπηση που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Journal of the American Society of Nephrology.

«Υπάρχει αυτό που ονομάζω αστικό μύθο, ότι δηλαδή το να πίνουμε πολύ νερό είναι υγιής συνήθεια. Ετσι, παρατηρούμε γύρω μας άτομα να κυκλοφορούν ολημερίς με πλαστικά μπουκάλια πίνοντας συνέχεια νερό», είπε στο Reuters Health ο δρ Stanley Goldfarb, του Πανεπιστημίου της Πενσυλβανίας στη Φιλαδέλφεια.

Σαν ειδικός νεφρολόγος, ο Goldfarb ενδιαφέρεται για το πώς τα νεφρά «διαχειρίζονται» τα υγρά, και αυτό παρακίνησε τον ίδιο και τον συνεργάτη του δρα Dan Negoianu να ανασκοπήσουν την επιστημονική βιβλιογραφία σχετικά με τα οφέλη της κατανάλωσης νερού. Οι ερευνητές ισχυρίζονται ότι απομυθοποίησαν τέσσερις επικρατούσες απόψεις, και ειδικότερα:

Η κατανάλωση μεγάλης ποσότητας νερού ελαττώνει την όρεξη
«Πολλά άτομα πίνουν νερό πριν και κατά τη διάρκεια του φαγητού για να προσπαθήσουν να περιορίσουν την όρεξή τους» εξήγησε ο Goldfarb, ωστόσο δεν υπάρχουν «επαρκή αποδεικτικά στοιχεία» για κάτι τέτοιο. Επειδή το νερό απορροφάται γρήγορα και κινείται μέσω του γαστρεντερικού συστήματος επίσης γρήγορα, δεν δημιουργεί αίσθημα πληρότητας ούτε οδηγεί στην έκκριση ορμονών που αμβλύνουν το αίσθημα της πείνας, σύμφωνα με όσα ξέρουμε» είπε ο ερευνητής. …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Με αφορμή του Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, γίναμε μάρτυρες μιας ευρύτατης διεθνούς κινητοποίησης υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Θιβετιανών, που καταπατούνται ανηλεώς από το αυταρχικό καθεστώς της Κίνας, η οποία υποτίθεται ότι κατέχει μια χώρα (το Θιβέτ) που δεν της ανήκει. Μάλιστα, πολλοί φτάνουν να υποστηρίζουν ότι στο Θιβέτ η Κίνα προβαίνει σε πραγματική γενοκτονία.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Επειδή τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει λίγο δύσπιστοι όταν ακούμε για «ανθρώπινα δικαιώματα», στο όνομα των οποίων έχει καταστρατηγηθεί με τον πιο άτσαλο τρόπο κάθε έννοια διεθνούς νομιμότητας και έχει επιβληθεί ο νόμος της ζούγκλας, με εκατόμβες θυμάτων, θα προσπαθήσουμε να δούμε τι συμβαίνει πραγματικά στο Θιβέτ, πέρα από μυθοποιήσεις.

Σκοπός μας δεν είναι να απολογηθούμε για το κινέζικο καθεστώς, ούτε έχουμε αυταπάτες ότι η Κίνα είναι κάποιο ειδυλλιακά δημοκρατικό κράτος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε με κάποιον σκεπτικισμό, τουλάχιστον, την προπαγάνδα των Αμερικανών, που, με πρόσχημα τα «ανθρώπινα δικαιώματα», εκμεταλλεύονται την υπόθεση του Θιβέτ για να διεισδύσουν ακόμα περισσότερο στην περιοχή, να ολοκληρώσουν την περικύκλωση της Κίνας και όλων των χωρών που ανήκουν στον «άξονα του Κακού» (Ιράν, Ρωσία κ.λπ.) και να εδραιώσουν τη μονοκρατορία τους.

Για να μπορέσουμε όμως να ξεδιαλύνουμε αυτό το κουβάρι οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων, θα πρέπει να ερευνούμε τα ζητήματα όσο γίνεται πιο αντικειμενικά και τεκμηριωμένα, και να μην πέφτουμε θύματα μανιχαϊστικών αντιλήψεων. Το «ιππικό» δεν είναι πάντα τόσο αγνών προθέσεων, όσο μας έχουν συνηθίσει τα γουέστερν.

Τα γεγονότα του Μαρτίου
Ας ξεκινήσουμε όμως από τα γεγονότα του Μαρτίου. Στις 10 Μαρτίου 2008, επέτειο της αποτυχημένης εξέγερσης του 1959, Θιβετιανοί που ζουν εξόριστοι στην Ινδία ξεκίνησαν μια πορεία προς το Θιβέτ, με σκοπό να φτάσουν στην Κίνα τις ημέρες των Ολυμπιακών Αγώνων και να διαμαρτυρηθούν για την καταπιεστική πολιτική της κινεζικής κυβέρνησης απέναντι στο Θιβέτ.

Παράλληλα, στις 14 του μήνα, ξεκίνησαν και διαδηλώσεις στη Λάσα, πρωτεύουσα του Θιβέτ, οι οποίες, όπως όλοι μάθαμε (από τα λεγόμενα των εξόριστων Θιβετιανών και των δυτικών ΜΜΕ), κατεστάλησαν αγρίως από τις κινεζικές Αρχές, με εκατοντάδες νεκρούς. Ψάχνοντας λίγο πιο προσεκτικά, όμως, ανακαλύψαμε ότι πολλοί αυτόπτες μάρτυρες, όπως τουρίστες, αλλά και δημοσιογράφοι από τη Δύση, που δεν μπορούν να κατηγορηθούν για ιδιαίτερη συμπάθεια προς το κινεζικό καθεστώς, περιέγραφαν τα γεγονότα εντελώς διαφορετικά.

Δημοσιογράφος του Economist (Τζέιμς Μάιλς), που ήταν παρών σε όλα τα γεγονότα, αναφέρει ότι …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »