Η δημιουργία από τον Τίτο, στις 2 Αυγούστου 1944, της “Ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας Μακεδονίας” αποτελούσε, όπως από πολλές πηγές προκύπτει, ακόμη και γιουγκοσλαβικές, μέρος των μεγαλοκρατικών επιδιώξεων του γιουγκοσλάβου ηγέτη για την υλοποίηση του ονείρου του σχετικά με τη σύσταση, υπό την ηγεσία του φυσικά, της “Νοτιοσλαβικής Ομοσπονδίας”, στην οποία θα περιλαμβάνονταν εκτός της Γιουγκοσλαβίας η Βουλγαρία, η Ελλάδα και η Αλβανία.
Από την άλλη πάλι πλευρά αναθερμαινόταν, υπό τις ευλογίες του Στάλιν, το παλιό σχέδιο της Κομιντέρν για την ίδρυση της “Βαλκανικής Ομοσπονδίας”, σχέδιο που τόσο ακριβά το πλήρωσε το ΚΚΕ. Και εκείνη την εποχή, που εξυφαίνονταν όλα αυτά τα σχέδια, ο Τίτο ήταν το αγαπημένο παιδί του πανίσχυρου σοβιετικού ηγέτη και του ΚΚΣΕ. Το τηλεγράφημα του Τίτο προς τον Στάλιν, που βρέθηκε στα αρχεία του Κ.Κ. Βουλγαρίας, όπου ο πρώτος ρωτά “ποιο είναι σήμερα το στήριγμα της Σοβιετικής Ένωσης στην Ευρώπη” και δίνει μόνος του την απάντηση “η Γιουγκοσλαβία” τα λέει όλα. (1)
Ας δούμε όμως τα γεγονότα που προηγήθηκαν από την ίδρυση της “Λ. Δ. Μακεδονίας”.
Κυρίως λόγω της ανομοιογενούς σύνθεσης των πληθυσμών που κατοικούσαν στο έδαφος της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας, της ακαθόριστης εθνικότητάς τους (μουσουλμάνοι, Σέρβοι, Αλβανοί, Ρομ, Έλληνες, Βούλγαροι κτλ.) αλλά και της έντονης δραστηριότητας των φιλοβουλγαρικών στοιχείων ήταν εξαιρετικά ισχνή η δύναμη της περιφερειακής επιτροπής Σκοπίων του Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας.
Ο ίδιος ο Γιόσιπ Μπρος-Τίτο σε ένα γράμμα που στέλνει από το Παρίσι στον Γκιόργκι Δημητρόφ το 1938 τού αναφέρει ότι αντίθετα με ό,τι συνέβαινε στις άλλες οργανώσεις του Κ.Κ.Γ. στη γιουγκοσλαβική Μακεδονία οι τοπικές οργανώσεις είναι ασύνδετες μεταξύ τους, ενώ δεν υπάρχουν ούτε καν καθοδηγητικά στελέχη! … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Δεν αποδέχομαι την θέσιν του κατηγορουμένου και εν συνεπεία προς αυτό το οποίον έταξα εις τον εαυτόν μου, αφού εξετέθην από απεινή διωγμόν με βάσιν νομοθέτημα αναδρομικής ισχύος, δεν θα έπρεπε να απολογηθώ.
Επειδή όμως το αντικείμενον της παρούσης δίκης είναι η έρευνα των συνθηκών της απωλείας ζωής συνανθρώπων μας και του τραυματισμού συνανθρώπων μας, είμαι υποχρεωμένος σήμερα να αναφερθώ προς το δικαστήριόν σας, όχι επί τω σκοπώ να αποσείσω την αποδιδομένην κατηγορίαν, αλλά επί τω σκοπώ να θέσω εις την διάθεσίν σας ορισμένας σκέψεις μου οι οποίες ενδεχομένως θα σας βοηθήσουν εις το να αχθήτε εις δικαιωτέραν κατά την άποψίν μου κρίσιν.
Θα αρχίσω την αναφοράν μου αντικρύζοντας δεδομένα τινά εις το κυριαρχήσαν κατά τας ημέρας των γεγονότων σύνθημα: ψωμί, παιδεία, ελευθερία, και θα τελειώσω με την αναφορά επίσης εις ένα άλλο σύνθημα της συγκεντρώσεως, το οποίον έχει άμεσον σχέσιν με το άτομόν μου, δηλαδή, με το σύνθημα θάνατος εις τον Παπαδόπουλο.
Κύριοι Δικασταί μην ανησυχήσετε, δεν πρόκειται να θίξω ουδέναν, δεν πρόκειται να αναφερθώ ευθέως ως αντιμετωπίζων θέσεις μου ως πολιτικάς θέσεις ή άλλας πολιτικάς θέσεις, δεν πρόκειται πολύ περισσότερον να προσθέσω προβλήματα εις τα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι υπευθύνως διαχειριζόμενοι τας τύχας της χώρας μας σήμερον.
Επομένως βέβαιοι όντες, ότι δεν θα πράξω τούτο, σας καλώ να μην ανησυχήσετε εξʼ υπʼ αρχής.
Δεν ξέρω τι άλλο κακόν ή καλόν έπραξεν η Επανάστασις κατά την διαδρομήν της από την ζωήν της χώρας, είμαι υποχρεωμένος όμως σήμερον να αναφέρω ενώπιόν σας δείγματα τινά της προσπαθείας την οποίαν αναλάβομεν εν συνειδήσει ότι προσφέραμε κάποιας μορφής έργον εις τον τόπον … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Του Shlomo Sand (Ιστορικός, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, συγγραφέας του βιβλίου «Πώς εφευρέθηκε ο εβραϊκός λαός»).
Κάθε Ισραηλινός γνωρίζει, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η ύπαρξη του εβραϊκού λαού χρονολογείται από τη στιγμή που παρέλαβε την Τορά(1) στο όρος Σινά, καθώς και ότι είναι ο απευθείας και αποκλειστικός απόγονος του λαού αυτού.
Όλοι πιστεύουν ότι ο εν λόγω λαός, μετά την έξοδό του από την Αίγυπτο, εγκαταστάθηκε στη «Γη της Επαγγελίας», όπου οικοδόμησε το ένδοξο βασίλειο του Δαβίδ και του Σολομώντα, το οποίο εν συνεχεία χωρίστηκε στα βασίλεια του Ιούδα και του Ισραήλ. Επίσης, κανένας δεν αγνοεί το γεγονός ότι αυτός ο λαός γνώρισε δύο φορές την εξορία: αρχικά μετά την καταστροφή του πρώτου ναού, τον 6ο αιώνα π.Χ., και, αργότερα, μετά την καταστροφή του δεύτερου ναού, το έτος 70 μ.Χ.
Ακολούθησε μια περιπλάνηση που διήρκησε σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια: οι μετακινήσεις αυτές οδήγησαν τον εβραϊκό λαό στην Υεμένη, στο Μαρόκο, στην Ισπανία, στη Γερμανία, στην Πολωνία και στα πέρατα της Ρωσίας, αλλά, παρ’ όλα αυτά, κατόρθωνε πάντα να διατηρεί τους δεσμούς του αίματος ανάμεσα στις σκορπισμένες κοινότητές του.
Η δικαίωση του αγώνα
Στα τέλη του 19ου αιώνα, είχαν ωριμάσει πια οι συνθήκες για την επιστροφή στην αρχέγονη πατρίδα. Αν δεν υπήρχε η ναζιστική γενοκτονία, εκατομμύρια Εβραίοι θα είχαν επανεποικίσει ομαλά το «Ερέτς Ισραήλ» («τη γη του Ισραήλ»), αφού αυτό το όνειρο έτρεφαν επί είκοσι αιώνες όλες οι γενιές του λαού αυτού.
Παρθένα η Παλαιστίνη, περίμενε τον αυτόχθονα λαό της να την κάνει να ανθίσει ξανά. Γιατί σε αυτόν ανήκε και όχι σε εκείνη την αραβική μειονότητα που στερείται ιστορίας και βρέθηκε εκεί κατά τύχη. Ήταν δίκαιοι, επομένως, οι πόλεμοι που διεξήγαγε ο περιπλανώμενος λαός για να ξαναπάρει στην κατοχή του τη δική του γη, και εγκληματική η βίαιη αντίσταση του ντόπιου πληθυσμού.
Από πού προέρχεται αυτή η ερμηνεία της εβραϊκής ιστορίας; Είναι το έργο, από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και μετά, ταλαντούχων ανασκευαστών του παρελθόντος που η γόνιμη φαντασία τους, βασισμένη σε θραύσματα θρησκευτικής μνήμης, εβραϊκής και χριστιανικής, επινόησε μια ενιαία γενεαλογική αλυσίδα για τον εβραϊκό λαό. Γεγονός είναι ότι η πλούσια ιστοριογραφία του ιουδαϊσμού επιτρέπει πλήθος ιστορικών προσεγγίσεων.
Όμως, η πολεμική που ξέσπασε στους κόλπους του δεν αμφισβήτησε ποτέ τις οντολογικές αντιλήψεις που σφυρηλατήθηκαν στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα.
Όταν ήρθαν στο φως ντοκουμέντα που απειλούσαν να αντικρούσουν την ιδέα του γραμμικού παρελθόντος, δεν συνάντησαν καμία απήχηση. Η εθνική επιταγή, σαν στρείδι ερμητικά κλειστό, απέκλειε οποιαδήποτε αντίφαση ή απόκλιση από την κυρίαρχη ιδέα.
Οι ειδικές μονάδες παραγωγής γνώσης πάνω στο εβραϊκό παρελθόν -τα πανεπιστημιακά τμήματα που ήταν αποκλειστικά αφιερωμένα στην «ιστορία του εβραϊκού λαού»- συνεισέφεραν σημαντικά σε αυτή την παράδοξη ημιπληγία. Ακόμα και η καθαρά νομικού χαρακτήρα συζήτηση πάνω στο ερώτημα «ποιος είναι Εβραίος;» δεν απασχόλησε τους ιστορικούς: για αυτούς, Εβραίος θεωρείται κάθε απόγονος του συγκεκριμένου λαού που οδηγήθηκε στην εξορία πριν από δύο χιλιάδες χρόνια.
Οι «εγκεκριμένοι» ερευνητές του παρελθόντος δεν συμμετείχαν καν στην έριδα των «νέων ιστορικών» που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές της δημόσιας ιδεολογικής διαμάχης, που ο αριθμός τους ήταν ούτως ή άλλως περιορισμένος, προέρχονταν από άλλες επιστήμες ή από εξωπανεπιστημιακούς χώρους: κοινωνιολόγοι, ειδικοί στους ανατολικούς πολιτισμούς, γλωσσολόγοι, γεωγράφοι, πολιτικοί επιστήμονες και αρχαιολόγοι ήταν εκείνοι που διατύπωσαν νέες σκέψεις πάνω στο πολυσυζητημένο εβραϊκό και σιωνιστικό παρελθόν.
Στις τάξεις τους απαντούν επίσης πανεπιστημιακοί του εξωτερικού. Από τα «τμήματα εβραϊκής ιστορίας» αντίθετα, το μόνο που ακούστηκε ήταν δειλές και συντηρητικές αντιδράσεις, ενδεδυμένες με μια απολογητική ρητορική, στηριγμένη σε προκαταλήψεις.
Εν ολίγοις, η εθνική ιστορία έχει ωριμάσει ελάχιστα τα τελευταία 60 χρόνια και, κατά πάσα πιθανότητα, δεν θα εξελιχθεί στο άμεσο μέλλον. Ωστόσο, τα γεγονότα που έφεραν στο φως οι έρευνες θέτουν σε κάθε έντιμο ιστορικό, αναπάντεχα, εκ πρώτης όψεως, πλην όμως θεμελιώδη ερωτήματα … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Ανάμεσα στα σχόλια που αναρτήθηκαν στις συζητήσεις που γίνονται για την οικονομική κρίση στο θέμα «Μέτρα της Εθνικής μετά την κατακραυγή» εντοπίστηκε ένα με μερικές πολύ ενδιαφέρουσες παραμέτρους του πολέμου των τραπεζών. Είναι προφανές ότι το σχόλιο είναι υπέρ της Εθνικής. Παρόλα αυτά κρίνουμε σκόπιμο να το αναρτήσουμε και εδώ επειδή όσα λέει είναι άκρως ενδιαφέροντα και πρέπει να ακούγονται όλες οι απόψεις, ιδίως επειδή έχουμε επικρίνει τις πρακτικές της Εθνικής.
Η Εθνική δεν έχει κανένα λόγο να πάρει τα λεφτά του κράτους. Είναι μια από τις τρεις καλύτερες τράπεζες αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, μαζί με την ισπανική Santander και την Standard Chartered (βρετανικών συμφερόντων με έδρα το Ντουμπάι). Δεν το λέω εγώ, το λέει η γερμανική Dresdner Kleinwort, που έχει μάλιστα σύσταση strong buy για τη μετοχή της. Ο λόγος είναι απλός: Όταν ξέσπασε η κρίση, όλοι όσοι είχαν λεφτά στην Ελλάδα είπαν «πού θα τα πάμε για να είμαστε σίγουροι; στην Εθνική». Και τα πήγαν στην Εθνική. Μάζεψε όλο το χρήμα ο Αράπογλου και έμειναν οι άλλοι με τα δάνεια. Όχι ότι είχαν κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, απλώς το πρόβλημα των άλλων, ιδίως των ιδιωτικών τραπεζών, είναι ότι χρηματοδοτούν τα δάνειά τους όχι με «δικές τους» καταθέσεις, αλλά δανειζόμενες χρήμα από άλλες τράπεζες, από τη λεγόμενη «διατραπεζική αγορά». Η «διατραπεζική αγορά» έχει καταρρεύσει τώρα με την κρίση για τον απλούστατο λόγο ότι οι τράπεζες δεν εμπιστεύονται η μία την άλλη. Σου λέει, που ξέρω εγώ αν δεν είσαι εσύ η επόμενη πτώχευση; Γι’ αυτό έχουν πρόβλημα τώρα με τις χορηγήσεις δανείων οι περισσότερες τράπεζες – ιδίως Eurobank και Πειραιώς. Γατί δεν έχουν λεφτά για να δώσουν, αφού δεν έχουν αντίστοιχες καταθέσεις.
Έρχεται τώρα ο Αλογοσκούφης και λέει: Θα σας κάνω πακέτο στήριξης, για να βρείτε λεφτά για να δανείζετε. Θα σας δώσω λεφτά του κράτους. Όχι τζάμπα, θα μου πληρώνετε 10% το χρόνο προνομιούχο μέρισμα (στην ουσία τόκο) και όταν σταματήσετε να έχετε πρόβλημα θα μου δώσετε τα λεφτά πίσω (θα εξαγοραστούν οι προνομιούχες μετοχές από τις τράπεζες). Εντάξει λένε, να τα πάρω τα λεφτά, αλλά αν μπω εγώ και δεν μπει η Εθνική, τότε, έχω που έχω πρόβλημα που δεν έχω λεφτά τώρα, θα πουν όλοι “να, αυτός έχει πρόβλημα, πάμε σε αυτόν που δεν έχει”, θα μου σηκώσουν έτσι ό,τι καταθέσεις έχουν οι εναπομείναντες καταθέτες και θα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια για τον Αράπογλου και θα την κάτσω.
Καλά λέτε, τους λέει η κυβέρνηση, αντί να σας βοηθήσω, σας δημιουργώ πρόβλημα. Έτσι εφευρέθηκε η «συμφωνία κυρίων» ότι θα πάρουν όλοι για να μην σταμπαριστούν αυτοί που θα πάρουν. Στην αρχή ο Αράπογλου είχε πει εντάξει (προφορικά βέβαια, ε;). Μετά όμως υπήρξαν δύο εξελίξεις. Η μία ήταν ο Βγενόπουλος βγήκε και είπε «εγώ δεν τα χρειάζομαι τα λεφτά σας και δεν θα πάρω» σπάζοντας έτσι τη «συμφωνία κυρίων» – στην οποία βέβαια ποτέ δεν συμμετείχε, για να πούμε την όλη αλήθεια. Οπότε, αν έπαιρναν όλοι πλην Βγενόπουλου, θα έλεγαν όλοι «κοίτα, μόνο ο Βγενόπουλος δεν έχει πρόβλημα». Η δεύτερη εξέλιξη ήταν ότι, επειδή υπήρχαν αντιδράσεις του τύπου «η κυβέρνηση χαρίζει 28 δις στους τραπεζίτες», η κυβέρνηση αναγκάστηκε να κάνει πιο αυστηρούς τους όρους και να δώσει περισσότερες εξουσίες στο κράτος. Οπότε άρχισαν κι άλλοι να το σκέφτονται. Σου λέει, θα μου έρθει ο εκπρόσωπος του Δημοσίου στο Δ.Σ. να του δίνω λογαριασμό πότε πάω για κατούρημα, θα τα κρατάει άραγε για τον εαυτό του ή θα τα σφυρίζει στους ανταγωνιστές μου έναντι παχυλού τιμήματος (λαδώματος); Ή θα πρέπει να τον λαδώνω πρώτος εγώ για να τον κρατήσω δικό μου; Χαμός. Η Πειραιώς, αν και έχει πρόβλημα (λόγω ναυτιλιακών δανείων που είναι πολύ εκτεθειμένη και η ναυτιλία είναι προβληματική τώρα με την κρίση), πρώτη βγήκε και είπε «εγώ δεν θα πάρω». Ε, μετά, ο Αράπογλου, ήταν που ήταν ο μεγάλος κερδισμένος της κρίσης, σου λέει θα καθίσω τώρα εγώ να κάνω τον ήρωα για χάρη των άλλων, τη στιγμή που μπορώ να τους αγοράσω όλους αυτή τη στιγμή; Θα ενεργήσω εις βάρος των συμφερόντων της τράπεζας που μου ανέθεσαν; Δε σφάξανε. Και ήρθε κι αυτός και είπε «κι εγώ δεν θα πάρω». Αλλά ενώ τον Βγενόπουλο και τον Σάλλα δεν βγήκε να τους κατηγορήσει κανείς που «δεν θα πάρουν», τον Αράπογλου πέσαν να τον φάνε. Γιατί;
Μα γιατί αγαπητοί φίλοι, ο Αράπογλου είναι ο εχθρός τους αυτή τη στιγμή. Ακούσατε να λένε για χάρη ποιανού γίνεται όλο το πατιρντί, που λένε και στην ιδιαίτερη πατρίδα μου; Ακούσατε για μια φορά να λένε τα κανάλια τη λέξη «Eurobank»; Σαν καλά υποταγμένα ανθρωπάκια την πέφτουν όλοι στον Αράπογλου, που δεν μας κάθεται και κοιτάζει να κάνει τη δουλειά του, ενώ εμείς θέλουμε να καλύψουμε την που έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα και θα είναι ο πρώτος που θα σπεύσει να πάρει τα λεφτά του κράτους;
Τα 28 δις δόθηκαν πρωταρχικά για χάρη της Eurobank. Η «συμφωνία κυρίων» για να πάρουν όλες τις τράπεζες και να μην φανεί ποιος έχει πρόβλημα έγινε για χάρη της Eurobank. Τα κανάλια την πέφτουν τώρα στον Αράπογλου για χάρη της Eurobank. Που μάζεψε όλα τα στεγαστικά της Ελλάδας με άκρως επιθετικές πολιτικές, που κατήργησε πρώτη το οκτάωρο στον τραπεζικό τομέα, και τώρα δεν έχει λεφτά για να χρηματοδοτήσει τη συνέχιση της φρενήρους ανάπτυξής της.
Μετά από αυτά, πώς να μην κάνει λίγο λαϊκισμό και ο Αράπογλου με τα μέτρα υπέρ ασθενέστερων; Επικοινωνιακή πολιτική κάνει κι αυτός, αφού όλοι την κάνουν τουμπεκί για χάρη της Eurobank.
Αυτά από εμένα. Αν δεν πιστεύετε τον ανώνυμο, διασταυρώστε αυτά που σας γράφω από όποια πηγή θέλετε.
Εκπλαγήκανε με τις δηλώσεις στο Extra-3…
Δεν ήξεραν; Δεν τον είχαν ξανακούσει;
Στο συνέδριο δεν κατάλαβαν τι έλεγε; Δεν κατάλαβαν τι χειροκροτούσαν;
Ένας Έλληνας δεν βρέθηκε να τον ρωτήσει «ρε μάγκα σε ποιούς αναφέρεσαι ως «Μακεδόνες»;
Τότε γιατί δεν μίλησε κανείς;
Τώρα τι έγινε και λένε πως είναι απλά η γνώμη του και δεν έχει σχέση με το ΠΑΣΟΚ;
Και αν δεν έχει σχέση…τότε στο βίντεο από το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ σε ποιούς τα έλεγε;
Δείτε το βίντεο από το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ και θα καταλάβετε…
Και εδώ η ομιλία του…που δεν την άκουσαν τότε…δεν την κατάλαβαν…αλλά την χειροκρότησαν και τον ευχαρίστησαν που ήταν και σύντομος!!!
Φίλες και φίλοι σύνεδροι, ο μεγάλος και φιλόξενος χώρος αυτού του συνεδρίου χθες φιλοξένησε ένα στρογγυλό τραπέζι της κοινωνίας των πολιτικών. Της κοινωνίας των πολιτών ή αλλιώς των παραλειπόμενων Ελλήνων.
Συμπολίτες μας από διάφορες οργανώσεις εξέφρασαν τις ευαισθησίες και τις ανησυχίες τους.
Οι συμπολίτες μας ανάπηροι ανέφεραν, ότι θεωρούνται πολίτες με μειωμένη δικαιοπρακτική ικανότητα και με μειωμένη δυνατότητα πρόσβασης κοντά μας. Ήδη η πρόσβασή τους στο συνέδριό μας έγινε από την πίσω πόρτα.
Οι συμπολίτες μας που δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι ζήτησαν να κατανοήσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι που δεν είναι Χριστιανοί, που είναι από Δωδεκαθεϊστές έως Σαϊεντολόγοι ή βουδιστές ή άθεοι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Οι συμπολίτες μας Αρβανίτες και Βλάχοι ζήτησαν να προστατευτεί και να διδάσκεται η γλώσσα τους για να μην χαθεί μια πλούσια ελληνική κουλτούρα.
Οι συμπολίτες μας τσιγγάνοι ή ρομάν ζήτησαν να καταλάβουμε τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης και τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Οι συμπολίτες μας Εβραίοι ζήτησαν να καταλάβουμε τον υπαρκτό λαϊκό αντισημιτισμό που υπάρχει τα έντυπα και την τηλεόραση.
Οι συμπολίτες μας της μειονότητας που θεωρούν ότι είναι τουρκικής εθνότητας ζήτησαν να έχουν το δικαίωμα να ονομάζονται έτσι, το ίδιο και οι συμπολίτες μας Μακεδόνες.
Οι συμπολίτες μας ομοφυλόφιλοι, λεσβίες και τρανσέξουαλ ζήτησαν να αναγνωριστεί η συμβίωσή τους, ζήτησαν να υπάρχει σεξουαλική αγωγή.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί.
Όλοι εμείς είμαστε διαφορετικοί, οι παραλειπόμενοι Έλληνες είμαστε όλοι εμείς.
Σας ευχαριστώ.
Το όνειρο της κ. Μαργαρίτας Παπανδρέου –να δει τον υιό της…Πρωθυπουργό- και οι μηχανορραφίες της με τους, πέραν του Ατλαντικού, συμμάχους μας(;), έχουν την τελευταία τους ευκαιρία.
Το γνωρίζουν πολύ καλά όλοι οι «συναγελαζόμενοι» του πολιορκητικού κριού.
Αυτό τους οδηγεί σε λάθη, βιαστικές κινήσεις και ατυχείς επιλογές.
Μια από αυτές προσωποποιείται στον επίσημο σύμβουλο του κ. Γ. Παπανδρέου και ακτιβιστή φίλο του Γρηγόρη Βαλλιανάτο.
Ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο όχι μόνο για τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες του, αλλά και για τον ρόλο του μέσω διαφόρων ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις) που δρουν εντός και εκτός των συνόρων της χώρας μας.
Δεν θα σταθώ στις πρώτες ιδιαιτερότητες του αφού νομίζω ότι η ελληνική κοινωνία -και είναι προς τιμήν της- έχει ξεπεράσει αρκετά σύνδρομα του παρελθόντος, αλλά εξακολουθεί να ανθίσταται σθεναρά της …προοδευτικότητας τύπου Ολλανδίας, με κόμμα παιδεραστών, γάμους ομοφύλων και γυναίκες σε κόκκινες βιτρίνες.
Εκεί που θα σταθώ είναι στις άλλες….ιδιαιτερότητες του. Στην όψη της προσωπικότητας και της δράσης του στενού συνεργάτη και συμβούλου του κ. Γ.Παπανδρέου, που παραμένει άγνωστη στη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών επειδή -όπως κατήγγειλε ο ίδιος- τα…αφιλόξενα…ελληνικά κανάλια αρνούνται επί χρόνια να…την παρουσιάσουν.
Ας δούμε ποιος είναι αυτός ο κύριος Βαλλιανάτος, τον οποίο ο….«δυνάμει πρωθυπουργός» περιβάλλει με ακλόνητη, με την πάροδο των χρόνων, εκτίμηση, εμπιστοσύνη και φιλία, σε βαθμό που να εγείρεται το ερώτημα εάν επαληθεύονται οι φήμες (εντός του ΠαΣοΚ) ότι τον προορίζει για το υπουργείο Παιδείας … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
20/11/2008 | 
Σχολιασμός 
Η δημιουργία από τον Τίτο, στις 2 Αυγούστου 1944, της “Ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας Μακεδονίας” αποτελούσε, όπως από πολλές πηγές προκύπτει, ακόμη και γιουγκοσλαβικές, μέρος των μεγαλοκρατικών επιδιώξεων του γιουγκοσλάβου ηγέτη για την υλοποίηση του ονείρου του σχετικά με τη σύσταση, υπό την ηγεσία του φυσικά, της “Νοτιοσλαβικής Ομοσπονδίας”, στην οποία θα περιλαμβάνονταν εκτός της Γιουγκοσλαβίας η Βουλγαρία, η Ελλάδα και η Αλβανία.
Κύριε Πρόεδρε, Κύριοι Εφέται.
