Πάρε-Δώσε

Πριν πολλά χρόνια στα χωράφια της επαρχίας δούλευαν πολλοί Πακιστανοί, τους οποίους δεν ενοχλούσε κανείς. Μάλλον τότε οι Έλληνες δεν ήταν ρατσιστές.
Μετά ήρθαν οι Φιλιππινέζες για να νταντεύουν τα παιδιά των καλών οικογενειών χωρίς να τις ενοχλήσει ποτέ κανείς. Μάλλον ούτε τότε οι Έλληνες ήταν ρατσιστές.
Ακολούθησαν Πολωνοί, Ρώσοι, Αλβανοί, Ρουμάνοι, Σέρβοι, τους περισσότερους από όλους αυτούς δεν τους ενόχλησε ποτέ κανείς.
Ήρθαν και χιλιάδες Αφρικανών που πουλούσαν πειρατικά DVD και CD χωρίς και πάλι να μας πουν ρατσιστές.

Ξέρετε πότε ξεκίνησε η πιπίλα του ρατσισμού στην Ελλάδα;
Όταν ξαφνικά πριν λίγα χρόνια άρχισαν να ξεπηδάνε σαν τα μανιτάρια διάφορες ΜΚΟ και οργανώσεις που χρηματοδοτούνταν αδρά τόσο από το ελληνικό κράτος όσο και από την Ε.Ε. για την δράση τους. Προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα ποσά που εισέπρατταν κατάφεραν και εφηύραν το θέμα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, τα οποία φυσικά θα αντιμετώπιζαν με την κατάλληλη αμοιβή.

Αν ρίξετε μια ματιά στην ιστοσελίδα http://www.anthropos.gr/search.asp?Mode=advanced&Categ=4 θα μετρήσετε 64 τέτοιες ΜΚΟ που αμφιβάλλω αν είναι και όλες όσες υπάρχουν στην Ελλάδα. Ο κάθε επιτήδειος έχει φτιάξει μια τέτοια οργάνωση, έβαλε στο Δ.Σ. και όλο του το σόι να φαίνονται ότι έχουν μπούγιο και άρχισε την αφαίμαξη. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν βγάλαν την ετυμηγορία ότι οι Έλληνες είναι ρατσιστές και μάλιστα από τους χειρότερους του κόσμου.

Στην Ρωσία ο Πούτιν όταν κατάλαβε τον ρόλο κάτι τέτοιων οργανώσεων που ο μόνος τους ρόλος ήταν η αποσταθεροποίηση της χώρας, τις έκλεισε κακήν κακώς μην υπολογίζοντας τις αντιδράσεις των δήθεν αγανακτισμένων δυτικών που ωρύονταν για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και μάλλον έχει δικαιωθεί από το αποτέλεσμα αφού πλέον η Ρωσία είναι αναμφισβήτητα μια από τις ανερχόμενες υπερδυνάμεις.

Εμείς εδώ ως…δυτικοί (τρομάρα μας), επιτρέπουμε στους Δημητράδες και τους Βαλλιανάτους, όχι μόνο να μας βρίζουν από το πρωί ως το βράδυ, αλλά και να διασύρουν την χώρα στο εξωτερικό ασκώντας ανθελληνική προπαγάνδα.

Θέλω να ελπίζω ότι κάποια στιγμή οι κυβερνώντες θα ξυπνήσουν και θα αντιμετωπίσουν με τον δέοντα τρόπο αυτήν την ιδιότυπη πέμπτη φάλαγγα που δρα στο εσωτερικό της χώρας.

Εν κατακλείδι πρέπει να πούμε ότι υπάρχει και ένα ποσοστό συμπολιτών μας, αρκετά μικρό βέβαια σε σχέση με άλλους λαούς, που είναι πράγματι ρατσιστές. Αυτοί οι ελάχιστοι πρέπει να απομονωθούν και να περιθωριοποιηθούν από το σύνολο του ελληνικού λαού. Αλλά πιστέψτε με, δεν χρειαζόμαστε τις καθοδηγούμενες ΜΚΟ για να το πετύχουμε.

Πηγή: karsilamas.blogspot.com

Το Βυζάντιο, που δεν ήταν παρά η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, καθιέρωσε με ωμή βία τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας. Ο χριστιανικός κόσμος ποτέ δε θέλησε να παραδεχτεί το βίαιον της υπόθεσης, παρ’ όλο που ατέλειωτες ιστορικές μαρτυρίες, γραπτές και αρχαιολογικές, βοούν προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχουν όμως κι έντιμοι χριστιανοί οι οποίοι το αναγνωρίζουν. Θα αναφέρουμε μια τέτοια περίπτωση:

Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, Πρύτανις στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, βιβλίο «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ», έκδοση «Ψυχογιός» σελ. 17:
«Πράγματι κατά τη βασιλεία του Θεοδοσίου ο χριστιανισμός γίνεται η θρησκεία του κράτους. Εναντίων των ειδωλολατρών (διάβαζε Ελλήνων) εφαρμόσθηκαν μέτρα, που πήραν συχνά το χαρακτήρα πραγματικών διώξεων. Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύτηκαν, τα ιερά λεηλατήθηκαν από τους χριστιανούς, οι ιερείς, όπως γράφει ο Λιβάνιος υποχρεώθηκαν «να σιγήσουν ή να πεθάνουν».

Ωστόσο είναι άξια απορίας τα φρικτά βασανιστήρια κι οι απάνθρωπες ποινές που εφαρμόστηκαν, καθ’ όλη τη διάρκεια της αυτοκρατορίας αυτής, παρ’ όλα τα «αγαπάτε τους εχθρούς υμών» και τα «καλώς ποιείται τοις μισούσιν υμάς». Όπως και να το κάνουμε, θρησκεία της αγάπης λέγεται. Κι όμως. Οι φρικαλεότητες εκτινάχθηκαν σε απίστευτα ύψη. Η απανθρωπιά των Βυζαντινών μας προκαλεί τεράστιες δέος και τρομερή κατάπληξη για το απίστευτο μέγεθος της διαστροφής, στην οποία μπορεί να περιέλθουν ανθρώπινα όντα.

Όλα τα στοιχεία που θα παραθέσουμε είναι από το ανεκτίμητο βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου «ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ». Ότι θα ακολουθήσει εδώ τυγχάνει προϊόν αντιγραφής από το προαναφερθέν βιβλίο. Θέτουμε υπ’ όψιν των αναγνωστών ότι τίποτε απολύτως δεν αναφέρει ο εν λόγω συγγραφέας χωρίς να το τεκμηριώσει και μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις με αρκετά και ικανά ιστορικά ντοκουμέντα, τα οποία παραθέτει στις πάμπολλες υποσημειώσεις. Πρόκειται για ένα άκρως επιστημονικό έργο. Επίσης πρέπει να αναφέρουμε ότι το βιβλίο είναι ογκωδέστατο, ότι καλύπτει όλες τις ιστορικές περιόδους και πολιτισμούς και ότι όσα θα αποσπάσουμε εδώ τυγχάνουν ψήγματα του όλου έργου.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:
Στο Βυζάντιο άναψαν οι πρώτες πυρές για την θανάτωση αιρετικών και μάγων. Στο Βυζάντιο η πρώτη Ιερά Εξέταση. Καινούργιες μέθοδοι βασανισμού και εκτελέσεων εφαρμόζονται για κατάδικους και εχθρούς της εξουσίας. Όλα αυτά μαζί με τη διαφθορά του συστήματος, συνθέτουν μια τοιχογραφία φρίκης και τρόμου. Η κατάκτηση και η διατήρηση της αυτοκρατορικής ηγεμονίας, γράφει ο Μιχαήλ Ψελλός, γινόταν «φόνοις και αίμασιν» …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ο Σωκράτης, κατά γενική ομολογία, θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης δυτικής σκέψης. Η δίκη και καταδίκη του σε θάνατο, από πολλούς ερμηνεύεται ως αποτυχία του δημοκρατικού πολιτεύματος, το οποίο τελικά πνίγει όσες φωνές είναι διαφορετικές. Ορισμένες νέες ακαδημαϊκές απόψεις, πάντως, προτάσσουν ότι η δίκη του Σωκράτη ήταν απολύτως νόμιμη αλλά και ότι ο ίδιος ο Σωκράτης ήταν αυτός που προκάλεσε το θάνατό του.

Ένα άρθρο της βρετανικής εφημερίδας Independent για τις συνθήκες θανάτου του Σωκράτη, με αφορμή την έκδοση ενός νέου βιβλίου για την πολιτική σκέψη και πρακτική στην αρχαία Αθήνα:

Η διαβόητη δίκη του Σωκράτη έχει ερμηνευθεί από πολλούς σαν μία από τις πρώτες και πιο δραματικές περιπτώσεις αποτυχίας της δικαιοσύνης, που κατέληξε στη θανατική καταδίκη του «πατέρα της δυτικής σκέψης». Ο Σωκράτης κατηγορήθηκε για «ασέβεια» και «διαφθορά των νέων», το 399 π.Χ., παρόλο που πολλοί ιστορικοί θεωρούν ότι οι κατηγορίες αυτές «εφευρέθηκαν» από τους προκατειλημμένους συμπολίτες του.

Πρόσφατα, ο Paul Cartledge, καθηγητής του Παν/μίου του Cambridge, εμφανίστηκε λέγοντας ότι η δίκη ήταν νομικώς ορθή και ότι ο Σωκράτης ήταν ένοχος, όπως τον κατηγορούσαν. Μάλιστα, ο καθηγητής πιστεύει ότι ο Σωκράτης προκάλεσε το θάνατό του.

Στο νέο του βιβλίο, ‘‘Ancient Greek Political Thought In Practice’’, ο Cartledge αναφέρει ότι πολλοί πολιτικοί και ιστορικοί χρησιμοποιούν το παράδειγμα του Σωκράτη όταν θέλουν να αναδείξουν το πώς η δημοκρατία μπορεί να μετατραπεί σε οχλοκρατία. Εντούτοις, η περίπτωση του Σωκράτη δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. «Όλοι ξέρουν ότι η δημοκρατία δημιουργήθηκε από τους Έλληνες, όμως δεν ήταν η δημοκρατία όπως την ξέρουμε σήμερα και τελικά έχουμε καταλήξει να παραφράζουμε την ιστορία». «Οι κατηγορίες που βάρυναν τον Σωκράτη σε μας φαίνονται γελοίες, όμως στην αρχαία Αθήνα θεωρούνταν ότι υπηρετούσαν το κοινό καλό».

Στο βιβλίο του, ο Cartledge αμφισβητεί τα παραδοσιακά επιχειρήματα ότι ο Σωκράτης ήταν αμιγώς θύμα του πολιτικού συστήματος: Ιστορικοί επηρεασμένοι από αρχαίους συγγραφείς, συμπεριλαμβανομένου του Πλάτωνα, υποστηρίζουν ότι η ανοιχτή κριτική του Σωκράτη απέναντι στην αθηναϊκή πολιτική ελίτ, δημιούργησε πολλούς εχθρούς, οι οποίοι κατασκεύασαν τις κατηγορίες της «ασέβειας και διαφθοράς» για να τον κάνουν να σιωπήσει. Μία άλλη τάση, θεωρεί ότι τα μαθήματα του Σωκράτη δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις εξέγερσης κι έτσι η καταδίκη του λειτούργησε σαν «παράδειγμα» για τους επίδοξους στασιαστές.

Ο Cartledge, πάλι, θεωρεί ότι η περίπτωση του Σωκράτη σχετίζεται με το ότι αμφισβητούσε την εξουσία πολλών από τους θεούς της εποχής του και υποστήριζε ότι τον οδηγούσε ο εσωτερικός του «δαίμονας», ένας όρος που, κατά τον Cartledge, μπορεί να ερμηνευθεί ως «ενόραση» αλλά και ως μία «σκοτεινή, υπερφυσική δύναμη», κάτι που δηλαδή εξαγρίωνε τους πιστούς.

Ο καθηγητής θεωρεί, επίσης, ότι ο ίδιος ο φιλόσοφος προκάλεσε το θάνατό του.

Σύμφωνα με τους αθηναϊκούς νόμους, μία τέτοια δίκη επέτρεπε στον κατηγορούμενο να επιλέξει την ποινή του. Ο Σωκράτης, αντί να λάβει σοβαρά αυτή την ευκαιρία που είχε, αρχικά αστειεύτηκε με την κατάσταση και μετά πρότεινε μία πάρα πολύ μικρή χρηματική ποινή. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι δικαστές τού επέβαλλαν τη θανατική ποινή. Ο ίδιος, αντί να τραπεί σε φυγή, δέχτηκε την ποινή, υποστηρίζοντας ότι «το χρωστούσε στην πόλη που τον μεγάλωσε και ο ίδιος έπρεπε να σεβαστεί τους νόμους της στο ακέραιο».

Ο Cartledge θεωρεί ότι ο φιλόσοφος «αναμφισβήτητα ήταν γενναίος, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ένας ‘‘διανοούμενος-ήρωας’’. Όμως η ιδέα ότι ο Σωκράτης ήταν αθώος και καταδικάστηκε σε θάνατο λόγω της «οχλοκρατίας» είναι λανθασμένη. Στα μάτια των Αθηναίων, ο αφανισμός του ισοδυναμούσε με κάθαρση».

Η καθηγήτρια Angie Hobbs, φιλόσοφος στο Warwick University, αναφέρει ότι, μέχρι πρόσφατα, οι κατηγορίες εναντίον του ερμηνεύονταν ως μία εκδίκηση των δημοκρατικών, εξαιτίας της σχέσης του με το ολιγαρχικό κόμμα. Η Hobbs αναφέρει ότι «ο Σωκράτης ενοχλούσε τους ανθρώπους με επιρροή. Ήταν αγενής και απότομος. Εκείνη την εποχή, οι φιλόσοφοι θεωρούνταν επικίνδυνοι και δεν ήταν ο μόνος που είχε προβλήματα. Οι Αθηναίοι είχαν μάλλον δίκιο που ενοχλούνταν ελαφρώς από όλα αυτά που έκανε, που έβαζε δηλαδή τους νέους να αναπτύσσουν κριτική σκέψη».

Η Hobbs συμφωνεί ότι ο Σωκράτης «δεν έπρεπε να πεθάνει» αλλά και ότι «το έκανε πολύ δύσκολο για τους δικαστές του να μην του επιβάλλουν τη θανατική καταδίκη. Όταν οι φρουροί του ανακοίνωσαν ότι μπορεί να δραπετεύσει, αρνήθηκε».

«Ο Σωκράτης ήθελε να γίνει ένα είδος ‘‘μάρτυρας της φιλοσοφίας’’. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η απολογία του στο δικαστήριο ήταν απίστευτα αλαζονική, καθώς έλεγε ότι «οι δικαστές μου πρέπει να μου είναι ευγνώμονες: τους βοήθησα να καθαρίσουν την ψυχή τους και πρέπει να μου χορηγούν δωρεάν γεύματα για όλη την υπόλοιπη ζωή μου».

Η ειδικευμένη στην κλασική περίοδο, καθηγήτρια Mary Beard, του Cambridge, συμπληρώνει: «Επενδύσαμε σε αυτόν. Τον αναγάγαμε σε φάρο της ελεύθερης σκέψης, επειδή ήταν πιστός σε αυτά που πίστευε (και στο δικαίωμά του να τα πιστεύει) μέχρι το θάνατο. Αλλά για τα μέτρα της αρχαίας Αθήνας, η τιμωρία του ήταν δίκαιη».

Ο Σωκράτης θεωρείται μία από τις ηγετικές φυσιογνωμίες της δυτικής σκέψης, αλλά οι ιδέες του έχουν διατηρηθεί μόνο μέσα από την καταγραφή των μαθητών του, κυρίως από τον Πλάτωνα, κάτι που για την ακαδημαϊκή κοινότητα θεωρείται προβληματικό.

Πηγή: tvxs.gr (από Independent)

O Γάλλος φιλόλογος και ιστορικός Κ. Φωριέλ, στο βιβλίο του «τα δημοτικά τραγούδια της νεωτέρας Ελλάδος», διασώζει κάτι το εξαιρετικό, που αξίζει να διαβαστεί (από το περιοδικό «Γνώσεις», εκδ. 1953).

«Το 1817 ένας φίλος μου ταξίδευε στη Μακεδονία με την συνοδεία ενός καλόγερου. Όταν έφτασαν σ’ ένα χωριό, του οποίου το όνομα δεν συγκράτησε, σταμάτησαν για ανάπαυση σ’ ένα αρτοπωλείο, το οποίο ήταν συγχρόνως και το πανδοχείο της περιοχής. Ένα νέο παιδί, ένας Ηπειρώτης, τράβηξε την προσοχή τους. Το παράστημά του ήταν περήφανο, με όψη αγέρωχης ομορφιάς, του οποίου τα μπράτσα, οι γυμνές κνήμες, το στήθος, έδιναν τον τύπο της κομψότητας και του σφρίγους. Παρατήρησε με προσοχή τους δύο ταξιδιώτες και στρεφόμενος στον λαϊκό, τον ρώτησε: Ξέρεις να διαβάζεις;
Εκείνος συγκατάνευσε και ο νεαρός Ηπειρώτης τον παρακάλεσε να τον ακολουθήσει σε γειτονικό αγρό. Κάθισαν σ’ έναν σωρό από πέτρες. Το παιδί τότε έβαλε το χέρι του στον κόρφο του και έβγαλε κάτι, που ήταν δεμένο μ’ έναν σπάγκο. Ήταν ένα μικρό βιβλίο, ο Θούριος του Ρήγα. Το δίνει στον ξένο και τον παρακαλεί να του το διαβάσει.
Ο ταξιδιώτης το πήρε και άρχισε να το απαγγέλει με στόμφο. Ύστερα από λίγα λεπτά σήκωσε τα μάτια του και έμεινε έκπληκτος. “Ο ακροατής του δεν ήτο πλέον ο ίδιος άνθρωπος. Το πρόσωπόν του εφαίνετο φλογισμένον και όλα τα χαρακτηριστικά του απέδιδον έξαρσιν. Τα μισοανοικτά του χείλη εδονούντο. Χείμαρρος δακρύων έπιπτεν από τα μάτια του, ενώ το σκιώδες στήθος του εταράσσετο και συνεσπάτο”.
– Για πρώτη φορά ακούς να σου διαβάζουν το βιβλιαράκι αυτό; ρωτά ο ταξιδιώτης.
– Όχι, του απαντά σκουπίζοντας τα μάτια του με την ανάστροφη της παλάμης του. Το έχω ακούσει πολλές φορές. Παρακαλώ τους διαβάτες και μου το διαβάζουν συχνά…
– Και πάντοτε κλαις;
– Ναι, πάντοτε…»

Πηγή: egersis.blogspot.com (από infognomonpolitics.blogspot.com)

Στη Βίβλο ο αετός εκφράζει τη θεϊκή δύναμη, την εξουσία και την προστασία, που παρέχει ο Θεός στον αγαπημένο του εβραϊκό λαό: «Διεμέριζεν ο Ύψιστος έθνη, ως διέσπειρεν υιούς Αδάμ, έστησεν όρια εθνών κατά αριθμόν αγγέλων Θεού, και εγεννήθη μερίς Κυρίου, λαός αυτού Ιακώβ, σχοίνισμα κληρονομίας αυτού Ισραήλ. Αυτάρκησεν αυτόν εν γη ερήμω, εν δίψει καύματος, εν γη ανύδρω· εκύκλωσεν αυτόν και επαίδευσεν αυτόν και διεφύλαξεν αυτόν ως κόρην οφθαλμού, ως αετός σκεπάσαι νοσσιάν αυτού και επί τοις νεοσσοίς αυτού επεπόθησε, διείς τας πτέρυγας αυτού εδέξατο αυτούς και ανέλαβεν αυτούς επί των μεταφρένων αυτού». («Δευτερονόμιον», λβ΄ 8-11.)

Ο αετός παρουσιάζει κοινά στοιχεία με το λιοντάρι· όπως το λιοντάρι θεωρείται ο βασιλιάς των ζώων, έτσι και ο αετός στην παραδοσιακή εβραϊκή τέχνη παρουσιάζεται ως ο βασιλιάς των πουλιών. Μυστικιστικά σύμβολα ζωικών αναπαραστάσεων, κυρίως του αετού, υπάρχουν σε ιερά εβραϊκά σκεύη, σε καλύμματα βιβλίων της Τορά, σε επτάφωτες κι εννεάφωτες λυχνίες (μενορά και χανουκιγιά) και σε διακοσμήσεις συναγωγών (στην πινακίδα που εμφανίζεται στην εικόνα, αναγράφεται στα εβραϊκά η λέξη «Γιαχβέ»). Εκτός όμως από τον απλό αετό, σε παλαιές ανά τον κόσμο εβραϊκές συναγωγές και εβραϊκά μουσεία έχουν βρεθεί και δικέφαλοι αετοί, όπως ο εικονιζόμενος από τη συναγωγή του Χόντοροβ, που ανακαινίστηκε πρόσφατα με την αρωγή του Εβραϊκού Μουσείου Διασποράς του Τελ Αβίβ.

Στη Βίβλο ο αετός εκφράζει τη θεϊκή δύναμη, την εξουσία και την προστασία, που παρέχει ο Θεός στον αγαπημένο του εβραϊκό λαό: «Διεμέριζεν ο Ύψιστος έθνη, ως διέσπειρεν υιούς Αδάμ, έστησεν όρια εθνών κατά αριθμόν αγγέλων Θεού, και εγεννήθη μερίς Κυρίου, λαός αυτού Ιακώβ, σχοίνισμα κληρονομίας αυτού Ισραήλ. Αυτάρκησεν αυτόν εν γη ερήμω, εν δίψει καύματος, εν γη ανύδρω· εκύκλωσεν αυτόν και επαίδευσεν αυτόν και διεφύλαξεν αυτόν ως κόρην οφθαλμού, ως αετός σκεπάσαι νοσσιάν αυτού και επί τοις νεοσσοίς αυτού επεπόθησε, διείς τας πτέρυγας αυτού εδέξατο αυτούς και ανέλαβεν αυτούς επί των μεταφρένων αυτού». («Δευτερονόμιον», λβ΄ 8-11.)

Δικέφαλος αετός: καμμία σχέση με την ελληνική παράδοση
Ελληνορθόδοξοι απολογητές, στην προσπάθειά τους να «αποδείξουν» την δήθεν συνέχεια κι ομαλή μετάβασή μας στο Χριστιανισμό, υποστηρίζουν, ότι ο δικέφαλος αετός αποτελεί αρχαίο ελληνικό σύμβολο κι απεικονίζει τους δύο αετούς του Διός, οι οποίοι σύμφωνα με τη μυθολογία πέταξαν ο ένας προς Ανατολάς κι ο άλλος προς Δυσμάς και συναντήθηκαν επάνω από τους Δελφούς. Σε αυτή την περίπτωση όμως έχουμε δύο αετούς κι όχι έναν δικέφαλο· εξ άλλου ουδεμία αρχαία ελληνική παράσταση έχει ανευρεθεί, που να απεικονίζει δικέφαλο αετό. Ο δικέφαλος αετός αποτελεί ένα καθαρά ανατολικό σύμβολο, το οποίο υιοθετήθηκε από τους Εβραίους κι αποτέλεσε σημαντικό κομμάτι της παράδοσής τους.

Η υιοθέτηση του δικεφάλου αετού στο Βυζάντιο
Ο δικέφαλος αετός σε κίτρινο «φόντο» καθιερώθηκε στην βυζαντινή σημαία από τον –μη Έλληνα– αυτοκράτορα Ισαάκ Κομνηνό (1.057-1.059), ο οποίος ήθελε να κυβερνήσει «υπό την ηθική του προστασία». Το ίδιο ακριβώς έμβλημα χρησιμοποίησε και το Πατριαρχείο (προσθέτοντάς του μία ποιμαντορική ράβδο στο αριστερό πόδι κι ένα αυτοκρατορικό σκήπτρο στο δεξί) κι ο –επίσης μη Έλλην– Θεόδωρος Α΄ Λάσκαρις (1.204-1.222) στο Δεσποτάτο της Νικαίας. Αργότερα προστέθηκε μία ρομφαία στο δεξί πόδι και μία υδρόγειος με σταυρό στο αριστερό, ενώ παράλληλα μεγάλωσαν οι πτέρυγες, άνοιξαν τα ράμφη, με τη γλώσσα να κρέμεται, σημάδι απειλητικότητας. Η σημαία αυτή διατηρήθηκε μέχρι το 1261, οπότε προστέθηκε και μία κορώνα επάνω από τα δύο κεφάλια.

Οι Εβραίοι συνεχίζουν να χρησιμοποιούν το δικέφαλο αετό ως συνέχεια της παράδοσής τους (ο οποίος ως σύμβολο προϋπήρχε και μάλλον τον παρέλαβαν απ’ τους Χετταίους), αλλά και προκειμένου να δείξουν τη στενή σχέση των δύο θρησκειών, Ιουδαϊσμού και Χριστιανισμού. Το σχετικά πρόσφατα ιδρυθέν Εβραϊκό Μουσείο της Ελλάδος στην Αθήνα έχει ως έμβλημα το δικέφαλο αετό. Η Εκκλησία, πιστή επίσης στην Εβραϊκή της παράδοση, χρησιμοποιεί το ίδιο έμβλημα κι έχει γεμίσει τους χριστιανικούς ναούς κι όλα τα ναΐδρια της Ελλάδας με κίτρινες σημαίες με δικέφαλους αετούς. Η Αθωνική Πολιτεία χρησιμοποιεί επίσης το δικέφαλο αετό ως έμβλημα αλλά και διάφοροι φορείς του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους, όπως το Γενικό Επιτελείο Στρατού, σωματεία, ενώσεις, αθλητικοί σύλλογοι (Α.Ε.Κ. = Αθλητική Ένωση Κωνσταντινούπολης, Π.Α.Ο.Κ. = Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών κ.ά.) κ.λπ., οι οποίοι θεωρούν, ότι ο δικέφαλος αετός αποτελεί κομμάτι της Ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς.

Οι βυζαντινιστές συνεχίζουν τις προσπάθειές τους για τον περαιτέρω αποπροσανατολισμό των Ελλήνων κι έτσι δεν δίστασαν να τοποθετήσουν το αλλότριο αυτό σύμβολο ακόμη κι επάνω από τον Παρθενώνα στο εξώφυλλο του περιοδικού «Ορθόδοξα Αστυνομικά Μηνύματα», το οποίο επισήμως διανέμεται σε όλους τους αστυνομικούς.

Πηγή: freeinquiry.gr