Πάρε-Δώσε

Ο όρος αυτός (Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός) δεν σημαίνει τίποτε, και δεν υπάρχει στα λεξικά. Και δεν σημαίνει τίποτα, γιατί Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός δεν υπήρξε ποτέ. Στα 1.000 και περισσότερα χρόνια του βυζαντινορθοδόξου κράτους ο Ελληνισμός εξωβελίσθη, εχλευάσθη και κατεστράφη με λύσσα από τον ορθόδοξο κλήρο και τις κρατικές αρχές του Βυζαντίου.

Ο όρος είναι μάλλον χαλκευμένο σύνθημα ορισμένων ορθοδόξων κύκλων και ρητόρων και εμφανίζεται μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος*, άρχισε δε τελευταίως να καταχωρείται δειλά μεν άλλα επίμονα και στα σχολικά βιβλία. Σε όλη την διάρκεια της βυζαντινής εποχής, αλλά και της τουρκοκρατίας, δηλαδή επί 1500 περίπου χρόνια, δεν ανεφέρθη ποτέ τέτοια λέξη. Χρησιμοποιείται όμως τώρα τελευταία και με την επανάληψη αρχίζει σιγά-σιγά να πιάνει. Μαζί μ’ αυτόν ακούγονται δειλά -δειλά και άλλοι οροί όπως Έλληνας ορθόδοξος, Ελληνισμός και Ορθοδοξία, κ.λπ. πού και αυτοί, για τους ιδίους λόγους, είναι κενοί περιεχομένου.

Σκοπός της δημιουργίας και διαδόσεως τέτοιων όρων-συνθημάτων είναι να πεισθούν απλοί πολίτες ότι σωστός Έλλην είναι μόνο ο ορθόδοξος χριστιανός! Αν λ.χ. κάποιος Έλληνας πολίτης θελήσει να πιστεύει ας πούμε στους Ολύμπιους θεούς των αρχαίων Ελλήνων, ή σε οποιαδήποτε αίρεση και θρησκεία, ή αν θελήσει να μην εμπλέκει το θρησκευτικό του συναίσθημα με την Εκκλησία και τον κλήρο, ή να πιστεύει στο δικό του θεό, ή ακόμη να είναι άθεος κ.λπ. αυτός δεν είναι σωστός Έλληνας! Έχουν επιτύχει δηλαδή να οικοδομηθεί μέσα μας η εντύπωση ότι, αν δεν είναι κανείς χριστιανός ορθόδοξος, δεν είναι σωστός Έλληνας!

Είναι όμως γνωστό ότι σωστός Έλληνας είναι ο πολίτης εκείνος πού μετέχει της Ελληνικής παιδείας, αρχαίας και νέας, και ας πιστεύει σε οποιαδήποτε θρησκεία αυτός επιθυμεί. Τα κατεστραμμένα δε από τους ορθοδόξους χριστιανούς του Βυζαντίου αρχαία ελληνικά καλλιτεχνήματα και μνημεία μαρτυρούν ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν μετείχαν της ελληνικής παιδείας. Και πράγματι ουσιαστικώς δεν μετείχαν. Γνωρίζουμε ότι ο πολιτισμός είναι δημιούργημα αιώνων ενός λαού η λαών πού έζησε σε έναν ορισμένο χώρο. Ο πολιτισμός αυτός λαμβάνει το όνομα του αρχηγού η το όνομα του λαού η λαών η ακόμη και το όνομα της περιοχής πού έζησαν η ζουν αυτοί οι λαοί. Λέμε λ.χ. Μινωικός Πολιτισμός, Κυκλαδικός Πολιτισμός, Ελληνικός Πολιτισμός, Γαλλικός, Ινδικός, Κινεζικός, Αραβικός Πολιτισμός. Επίσης λέμε Ελληνορωμαϊκός, Ευρωπαϊκός, Δυτικός Πολιτισμός. Ποτέ δεν ακούσθηκαν οι όροι Ισπανοχριστιανικός Πολιτισμός, Ιταλοχριστιανικός Πολιτισμός, Ρωμαιοχριστιανικός Πολιτισμός, Περσικομωαμεθανικός Πολιτισμός, Αραβομωαμεθανικός Πολιτισμός, Ταϋλανδοβουδιστικός Πολιτισμός, Κινεζικοκομφουκικός Πολιτισμός, Χριστιανοευρωπαϊκός Πολιτισμός. Παρ’ όλα αυτά μερικοί επιμένουν να μιλούν για Ελληνοχριστιανικό Πολιτισμό.

Ο Χριστιανισμός, όπως ο Βουδισμός, ο Μωαμεθανισμός κ.λπ. είναι θρησκείες και αποτελούν στοιχεία του πολιτισμού των λαών πού τις πρεσβεύουν, όπως είναι σήμερα οι Λαοί της Ελλάδος, Ευρώπης, Ινδίας, Τουρκίας, Αραβίας. Ο όρος «Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός» επομένως είναι εφεύρημα της νέας εποχής και αποσκοπεί στο να σύνδεση το Χριστιανισμό με τον Ελληνισμό, πού όμως είναι δύο μεγέθη τελείως διαφορετικά και αντίθετα …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Ελεύθερη βούληση
Εγείρονται πολλές φορές ερωτήσεις από άθρησκους και άθεους ανθρώπους αλλά και από θρήσκους γιατί ο Θεός (στη μονοθεϊστική εκδοχή της θρησκείας που έτσι και αλλιώς κυριαρχεί αριθμητικά σήμερα) δεν κάνει ένα μικρό μαγικό και να εξαφανίσει μια και καλή το κακό από τον κόσμο. Πόλεμους, ασθένειες, πείνα, δυστυχία κ.λπ. Ή γιατί δεν εμφανίζεται μια και καλή σε όλους με όλη τη μεγαλοπρέπειά του και να αποδείξει την παρουσία του; Η τυπική απάντηση είναι ότι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο την ελεύθερη βούληση και όλο αυτό το κακό είναι ακριβώς αποτέλεσμα των επιλογών των ίδιων των ανθρώπων. Και ότι φυσικά δεν θέλει να εξαναγκάσει τον άνθρωπο να πιστέψει σε αυτόν αλλά αυτός να το επιλέξει από μόνος του.

Αν όμως ισχύει το επιχείρημα της ελεύθερης βούλησης τότε αυτή έρχεται σε σύγκρουση με την παντογνωσία του Θεού (χριστιανικού ή μουσουλμανικού), δηλαδή την δυνατότητα του να γνωρίζει τα πάντα. Η επίκληση της ελεύθερης βούλησης όμως θα είχε λογική εάν ο φορέας της, δηλαδή ο άνθρωπος μπορούσε να αποφασίσει με τρόπο που ο Θεός δε θα μπορούσε να γνωρίζει εκ των προτέρων. Αν μπορούσε δηλαδή ένας άνθρωπος να αιφνιδιάσει τον Θεό με τις αποφάσεις του. Αν ο Θεός όμως γνωρίζει (ως παντογνώστης) εξ αρχής π.χ τις αποφάσεις του η ελεύθερη βούληση δεν υφίσταται επειδή μπροστά σε ένα δίλημμα η απόφασή του είναι ήδη γνωστή για τον Θεό πριν καν παρθεί από αυτόν.

Πρακτικά δηλαδή αν πάρουμε ως δεδομένη την ύπαρξη του παντογνώστη Θεού η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου δεν υφίσταται καθώς θα συγκρούονταν με τη γνώση του Θεού. Εκτός και αν αποφασίσουμε ότι ο Θεός δε γνωρίζει τις αποφάσεις μας άρα και τα μελλούμενα οπότε σε αυτή την περίπτωση παρουσιάζεται ως ένας Θεός με αδυναμίες, ο οποίος δρα και αυτός μέσα σε ορισμένα όρια.

Αλλά υπάρχει και το εξίσου μεγάλο θέμα με την ελεύθερη βούληση του ίδιου Θεού και τη σχέση του Θεού όχι με τον κόσμο και τον άνθρωπο αλλά με τον εαυτό του. Θα πρέπει να πάρουμε ως δεδομένο ότι υπήρχε μια χρονική στιγμή στην οποία ο Θεός θα πρέπει να ήταν μόνος του. Την χρονική περίοδο δηλαδή όπου δεν είχε δημιουργήσει τίποτα και άρα ενώ το καλό υπήρξε (προσωποποιημένο από τον ίδιο) το κακό δεν υπήρξε. Ήξερε λοιπόν ο Θεός όταν έφτιαχνε τον κόσμο εκ των προτέρων την πορεία του; Ήξερε πριν ακόμη κάνει το οτιδήποτε ότι από τα δημιουργήματά του θα αποκτούσε τον μεγάλο του αντίπαλο, τον διάβολο ο οποίος είναι λέει εκπεσών άγγελος; Γνώριζε εκ των προτέρων ότι αργότερα ένα άλλο δημιούργημά του, ο άνθρωπος θα αποφάσιζε στην Εδέμ να φάει τον καρπό από το δέντρο της γνώσης; Αφού ο Θεός είναι παντογνώστης φυσικά και ήξερε. Και τα δύο γεγονότα. Παρόλα αυτά αποφάσισε να δημιουργήσει τον κόσμο όπως ακριβώς τον δημιούργησε. Δεν μπορούσε λοιπόν ή δεν ήθελε να φτιάξει έναν κόσμο τέλειο εξασφαλίζοντας από την αρχή την απουσία του κακού;

Αν ήθελε;
Ήθελε αλλά δε μπορούσε μήπως στο επίπεδο της πράξης; Κάτι τέτοιο είναι …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Η μονοκαλλιέργεια είναι κατάρα για έναν τόπο. Γεννάει τέρατα. Ότι είδους κι αν είναι αυτή. Πόσο μάλλον όταν είναι τουριστική. Καταστρέφει ολοσχερώς τις κοινωνίες και διαφθείρει με ταχύτητα τους πολίτες της. Κάτι σαν το χρηματιστήριο και τον τζόγο, μακριά από την προσπάθεια και τον ανθρώπινο μόχθο. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορούμε να μιλάμε καν για ελπίδα ή κοινωνικό δίκαιο, ούτε φυσικά για υγιή κοινωνία. Εδώ παραιτείται κανείς από κάθε προσπάθεια εκ των πραγμάτων και την δυσωδία τους.

Από μόνος του ο τουρισμός σε μια χώρα είναι συμφορά. Παντελής καταστροφή της υποδομής και των αξιών της. Της ίδιας της ιστορίας της.

Ο τουρισμός είναι θετικός και ευεργετικός για τους κατοίκους, την χώρα και τους ίδιους τους τουρίστες, μόνο όταν συνεισφέρει. Μόνο όταν συμπληρώνει το εισόδημα, που δεν εξαρτάται αποκλειστικά από αυτόν.

Τα Μάλια και η Χερσόνησος είναι ισότιμη συμφορά με τις φωτιές του Αυγούστου του 2009, που κάψαν την Αττική. Όπως και κάποια άλλα μέρη στην χώρα, ανάλογου φυράματος και παιδείας. Χωριά ολόκληρα καθ΄ όλα αδίστακτα για το άνομο και υπερβολικό κέρδος. Κάποιοι δε πιο μελετημένοι από εμένα ντόπιοι, μιλάν για χειρότερη κατάσταση και από πυρκαγιά γελώντας με τους συμπατριώτες τους που τους ξέρουν καλά όταν δεν αγριεύουν στο άκουσμά τους, λέγοντας σε μας του κατηχητικού, πως δεν έχουμε δει τίποτα στην τηλεόραση. Για πιο ζοφερή πραγματικότητα που δεν σταματάει ποτέ, αφού διαρκεί όλο πια τον χρόνο, με αμείωτη βαρβαρότητα στις μεταξύ τους ανταγωνιστικότατες, εχθρικές και πολεμικές σχέσεις τον χειμώνα. Εκεί κάτω οι άνθρωποι έχουν κάψει το μέλλον τους. Αυτοί εκεί οι συμπατριώτες μας, είναι κανονικοί εμπρηστές. Αλλά είναι μεγάλης, απέραντης εμβέλειας. Καίνε τις συνειδήσεις των παιδιών τους πριν από όλα, μαθαίνοντάς τα πως βγαίνει το βρώμικο ψωμί. Καίνε το μέλλον όλων μας και όχι μόνο το δικό τους.

Εκεί δεν υπάρχουν ούτε αριστεροί ούτε δεξιοί, ούτε άλλες ενδιάμεσες ή ακραίες κοινωνικές και πολιτικές αποχρώσεις. Δεν αντιδράει ποτέ κανείς. Γιατί ο γηγενής υπόκοσμος παραμονεύει να τον χαντακώσει. Κοινωνίες σιωπηλού τρόμου. Δεν παίρνει κανείς είδηση. Κοινωνίες αγγελικής εικόνας. Μόνο η νύχτα ξερνάει τα μυστικά και τα τέρατα του τουριστικού παραδείσου. Εκεί υπάρχουν μόνο αδίστακτοι κονοματζήδες, που θέλουν να δουλέψουν 3-4 μήνες και να βγάλουν έσοδα ενός χρόνου. Είναι όλοι συνεργάτες, διαπλεκόμενοι, συνένοχοι, καλοί γνώστες κάθε παρανομίας, την οποία διαχειρίζονται και υπερασπίζονται με τα δόντια. Τα επιχειρήματα και οι τεκμηριώσεις πάνε κι έρχονται. Αλληλοεξαγοράζουν μεταξύ τους την σιωπή. Αστυνομία, κράτος, αγορανομία, δήμαρχοι, εφημερίδες, παράγοντες, δεν μιλάει κανείς. Συμμετέχει δε όλη η οικογένεια μέχρι ετοιμόρροποι παππούδες και γιαγιάδες που βλέπουν ακούνε και ξέρουν τα πάντα, και που χαίρονται για την πρόοδο των παιδιών τους και των εγγονιών τους, γιατί αυτή είναι η πρόοδος για την οποία μας μιλούν για πάνω από 100 χρόνια και καμία άλλη, έτοιμοι όλοι να υπερασπιστούν κάθε λαμογιά των δικών τους.
Τα Μάλια, η Χερσόνησος, ο Λαγανάς το καλοκαίρι, είναι η πραγματική Ελλάδα.

Εκεί το κράτος, που έτσι κι αλλιώς είναι διαλυμένο πλήρως, είναι ανίσχυρο μπροστά στην εγκληματική αλληλεγγύη των κατοίκων. Εκεί δεν υπάρχει λαός ή πολίτες και τέτοιες λέξεις και εκφράσεις, εκεί υπάρχει μια μόνο συντεχνία αδίκου, αρπαγής, αποκλεισμού κάθε διαφωνίας Εκεί οι κάτοικοι έχουν υποκοσμική λογική μέσα από μια μακρά πορεία 30 χρόνων που εκπαιδεύτηκαν σε αυτήν. Ρωτήστε τους Κρητικούς τα ξέρουν καλλίτερα. Εκεί καίει ο ένας το μαγαζί του άλλου από τον ξέχειλο ανταγωνισμό και τον πακτωλό που εισρέει από τα τουριστικά απόβλητα του αγγλικού καπιταλισμού που εξάγονται στα μέρη εκείνα της Ελλάδας που οι κάτοικοι δεν έχουν πλέον ίχνος αντίστασης, τσίπας ή απομεινάρια όποιας μορφής αξιοπρέπειας. Εκεί έχουν ανταλλαχθεί όλα από την απληστία του κέρδους.

Η τουριστική μονοκαλλιέργεια, απέκοψε με θεαματικά ποσοστά μείωσης τους ανθρώπους από την γη τους, την παράδοσή τους, τις καλλιέργειες τους, την ανεξαρτησία τους και την ελευθερία τους, και κυρίως την πίστη τους και την αγάπη τους σε αυτό που έκαναν, νιώθοντας ότι είναι κάτι πολύ σπουδαίο αυτό που προσφέρουν όπως πράγματι είναι. Ήταν η αρχή ενός θλιβερού τέλους για την επαρχία και όλο τον τόπο που βρεχόταν από θάλασσα.

Τουριστική ανάπτυξη που ακούτε δεν υπάρχει. Αυτό που αληθώς υπάρχει είναι μια υπανάπτυξη του ανθρώπου εξ αιτίας του τουρισμού και μια υποβάθμιση της ζωής και του περιβάλλοντος. Αυτό που ζούμε τα καλοκαίρια είναι μια αποκρουστική ανάπτυξη της ακρίβειας, του πλιάτσικου στα ήδη ισχνά πορτοφόλια των εργαζομένων, της δήθεν γνησιότητας του χωριού και του νησιού, και όλα αυτά που συναντάμε στις διακοπές και μας εξοργίζουν.

Δεν είναι εδώ θέμα επιδερμικής ηθικής αλλά ενός συλλογικού στοιχήματος με τον εαυτό μας αν θα επιτρέψουμε ή όχι εμείς οι υπόλοιποι μια επέκταση αυτής της εξαχρείωσης και στα υπόλοιπα νησιά μας.

Τα χορτάρια ξαναφυτρώνουν έστω αργά κάποτε, σε 100 χρόνια. Οι συνειδήσεις όμως δεν ζούνε τόσο πολύ. Η χαμένη αξιοπρέπεια δεν ξαναγυρίζει ποτέ.

Πηγή: nefestoras1.blogspot.com

Ένα πολύ ωραίο κείμενο (για την ακρίβεια, ένα ακόμα) από τον Simple Man, με αντικείμενο την ορκωμοσία της εκάστοτε κυβέρνησης.
Θεατές στο ίδιο έργο… Πικρές αλήθειες, σχεδόν αναλλοίωτες στον χρόνο, και με τους πολιτικούς -όπως εύστοχα επισημαίνεται σε σχόλιο αναγνώστη- να ορκίζονται σε λάθος Θεό κι όχι στον πραγματικό και δικό τους, που είναι το Χρήμα…

«Σε μένα να ορκιστείς. Σε μένα τον Απλό που κάθομαι στην ουρά του συσσιτίου της ζωής περιμένοντας δεκαετίες με την καραβάνα μου να στάξεις δύο σταγόνες περισσότερες ελπίδας. Στα κόκαλα αυτών που σιώπησαν να ορκιστείς, για να έχεις το δικαίωμα της «δημοκρατίας» σου και να φοράς το κασμίρ κοστουμάκι σου. Έτσι όπως στοιχίζεστε όλοι από τα κομμωτήρια και από τους ραφτάδες, να είμαι μπροστά σας, εγώ ο Απλός, να ορκιστείτε όλοι σας στα γόνατα ότι αν ένας από εσάς τολμήσει ξανά να πληγώσει την αξιοπρέπεια μου να βρει την επόμενη στιγμή σχοινί να κρεμαστεί.
Σε μένα να ορκιστείς, εσύ με το περιποιημένο νύχι και το χρυσό κουμπί στο μανίκι σου, ότι το γράσο από τα νύχια μου που δεν βγαίνει όσο και αν τα πλένω μετά την δουλειά δεν θα γίνει γράσο για την μηχανή του μασήματος σου. Ότι τα γόνατά μου που έχουν φθαρεί μαζί με το 5ετίας παντελόνι μου δεν θα γίνουν, για σένα αυτή τη φορά, σκαλωσιές προσωπικής αναρρίχησης.
Στα άσπρα μαλλιά μου να ορκιστείς που δεν τα φύσηξε κανένας αέρας αλλαγής όταν ήταν ακόμη καστανά. Που είναι τόσο άσπρα πια που με κάνουν αόρατο όταν στήνομαι στο ΙΚΑ για μια εξέταση ούρων. Αόρατο, όταν παίρνω το χαρτάκι της αναμονής για έξι μήνες και μου μένουν μόνο δύο ζωής. Σε αυτούς τους δυο μου μήνες να ορκιστείς, εσύ ο Αθάνατος.
Σε μένα να ορκιστείς που όταν έρχεται εκείνη η παγωνιά δεν βγαίνω να δω τα χωράφια μου απλά περιμένω την αυγή να δω τι έχει αφήσει. Ανοίγω την πόρτα σιγά-σιγά εκείνα τα πρωινά, γιατί στο λέω, η παγωνιά έρχεται κάθε χρόνο, χρόνια τώρα. Στο βιός μου να ορκιστείς, όταν ο μεσάζοντας έρχεται να κάνει παζάρια με τον ιδρώτα μου και με το γάλα του παιδιού μου.
Στην αγωνία μου να ορκιστείς που στα δεκαεπτά μου αρχίζω να μετρώ τα καρφιά που θα βάλω στην εργασιακή μου κάσα, σ’ αυτή που θα με χώσουν μόλις τελειώσω το σχολειό γιατί τα όνειρα, μου είπαν οι παλιοί, είναι γι’ αυτούς που στο τέλος νικιούνται.
Σε μένα να ορκιστείς που μου βγάλαν τα σωθικά μου αφού τα χημικά από την βιομηχανία τα είχαν λιώσει. Αναπηρική σύνταξη στα 42. Στα μωρά μου να ορκιστείς που το μέλλον τους έγινε «φακελάκια» στο ΕΣΥ.
Σε μένα να ορκιστείς που όταν εσύ θα παίρνεις τον πρωινό σου καφέ εγώ θα έχω γυρίσει στο σπίτι με μισή φραντζόλα ψωμί και ένα πάκο απλήρωτος λογαριασμούς. Με ταμείο ανεργίας θα πορευτώ από τα 50 μου μέχρι το τέλος. Έκανα και κάτι εξτραδάκια μοιράζοντας τα ψηφοδέλτιά σου αυτές τις ημέρες. Στο ξημέρωμά μου να ορκιστείς που δε με θέλει ούτε η ζωή, ούτε ο θάνατος.
Στον δικό μου Θεό να ορκιστείς, γιατί ο δικός σου, κοντά δύο αιώνες τώρα, έχει γίνει ο κατήγορός μου, ο τιμωρός μου, ο εχθρός μου».

Υπεύθυνοι για αυτήν την άθλια ονοματοδοσία είναι ο προοδευτισμός μας, η υπαρκτή αριστερά και ο σύγχρονος «επιδοτούμενος» συνδικαλισμός. Μια κατ’ ουσία προσβλητική ονομασία για τους νέους ανθρώπους η οποία αποκαλύπτει τα νέα ήθη των νονών της. Είσαι δηλαδή ότι ορίζει η τσέπη σου. Είσαι ότι μπορείς να αγοράσεις. Που βρίσκεται μέσα σ’ αυτόν τον τίτλο ο έρωτας και η έλλειψή του; Που βρίσκονται οι φίλοι και οι προσμονή τους; Που βρίσκεται το όνειρο και η αναζήτησή του; Που είναι οι «υπόγειες στοές» και οι ελπιδοφόρες συναντήσεις;

Ο τίτλος είναι απόλυτα σύμφωνος με την ιδεολογική και ηθική κατηφόρα της σύγχρονης «προοδευτικής-αριστερής» σκέψης. Έτσι μετριούνται αυτοί που σας δώρισαν αυτήν τη ρετσινιά. Άλλωστε και στο στενά οικονομικό πεδίο αυτοί κυρίως εργάστηκαν γι’ αυτόν σας τον τίτλο.

Τι προοπτική μπορεί να ορίσει αυτός ο μίζερος υπολογισμός; Ας πούμε αύριο ότι «αναβαθμίζεστε» σε γενιά των 900€ ή γιατί όχι των 1100€. Τι θα απαντηθεί από τα βαθύτερα ζητήματα που σας απασχολούν; Μήπως οι κοινωνικές σχέσεις, οι ερωτικές και οι φιλικές σας συνευρέσεις, μήπως η χαμένη στην λογιστική αμνησία επικοινωνία; Πως θα αντισταθούμε χωρίς εσάς στον νευρωτικό καταναλωτισμό;

Αν αφεθείτε στον στείρο ρεαλισμό θα χαθείτε, πριν βρεθείτε, με το όμορφό και το δίκιο που φέρνετε.
Οι γενιές υπάρχουν πάντα σαν κύματα καλυτέρευσης της ανθρώπινης ζωής. Αυτό που μας σκοτώνει είναι η έλλειψη νοήματος και όχι χρήματος. Εσείς το έχετε, έστω θολό και τραυματισμένο από τον ανούσιο προοδευτισμό μας και το αφυδατωμένο του πρόσωπο.

Δεν είναι βέβαια παρήγορο το γεγονός ότι οι νέοι δεν έχουν αντιδράσει σ’ αυτήν την υποτιμητική παρασημοφόρηση. Οι bloggers έχουν ελαφρά την καρδία ανεχθεί ή και υιοθετήσει αυτήν την προσβολή. Πρέπει να απαντήσουν και να τακτοποιήσουν μέσα τους το βάρος της οικονομικής τους δυσκολίας στο επίπεδο που του αξίζει. Δεν υποτιμά κανένας την οικονομική διεκδίκηση αλλά δεν ορίζεται ως άνθρωπος απ’ αυτήν.

Εσείς που βρίσκεστε στις σκοτεινές πλευρές της πόλης και στις ερημωμένες, από τους κυριλέδες, πλατείες, εσείς που ανυψώνετε την επικοινωνία μαζί με την μοναξιά της στον ουρανό, πρέπει να απαντήσετε. Είσαστε/είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από την αγοραστική σας/μας δύναμη και τη θέση σας/μας στην παραγωγή.

Δώστε τουλάχιστον, για πρώτη δόση, ένα τίτλο στους τιτλούχους. Ας πούμε, επί παραδείγματι, οι ηγεσίες των 700 πορδών.

Πηγή: filomantis.gr (Αλέκος Βαρβέρης)