Πάρε-Δώσε

Το οικονομικό παρόν μας, πυρήνας της κοινωνικής οργής, είναι αποτέλεσμα της καταστροφικής πολιτικής και ανευθυνότητας κυρίως ενός ανθρώπου, ενός μεγάλου λαοπλάνου, δημαγωγού, που το αεροπλάνο έφερε στην Ελλάδα, ως κάποιον από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους διεθνώς: Του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ένας χαρισματικός άνθρωπος ο οποίος ευτέλισε λυπηρά, στον μέγιστο βαθμό την έννοια πολιτική, αξιοκρατία, αξιοπιστία, ανέδειξε την διαφθορά και την διγλωσσία και αδιαφόρησε εν τοις πράγμασιν για τους θεσμούς, πλασάροντας τον εαυτό του ως τον μέγιστο αναμορφωτή. Και άλλα πολλά. Λατρεύτηκε όμως γιατί χάιδεψε μαεστρικά τα αυτιά, τις τσέπες και τα πάθη μας. Και η ιστορία τα φέρνει, η πολιτική του η οποία τάχα θα έφερνε την αλλαγή και την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των κοινωνικά αδυνάτων, “ο λαός στην εξουσία”, να προκαλεί τώρα την μεγαλύτερη κοινωνική αναταραχή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας εις βάρος αυτών που δήθεν προστάτευσε.

Θα μπορούσε ο Ανδρέας Παπανδρέου να “αγνοεί” τις συνέπειες της καταστροφικής πολιτικής του στην οικονομία; Τις ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ και ΕΘΝΙΚΕΣ συνέπειες, εννοώ.

Έχοντας λάβει διπλώματα από το Πανεπιστήμιο Αθηνών (Νομική Σχολή) το 1940, από το Χάρβαρντ (Μ.Α. Μάστερ Οικονομικών) το 1942 και Ph.D. Οικονομικών το 1943, ειδίκευση στην Οικονομική Θεωρία και Μέθοδο, στη Βιομηχανική Οργάνωση, στη Θεωρία και Μέθοδο της Οικονομικής Πολιτικής και Προγραμματισμού, στα Συγκριτικά Οικονομικά Συστήματα, στην Οικονομική Ανάπτυξη και επίσης Honoris Causa, διπλώματα από το Πανεπιστήμιο Γιορκ(Καναδάς), το φημισμένο Πανεπιστήμιο Χούμπολντ του Βερολίνου, το Πανεπιστήμιο της Κρακοβίας (Πολωνία), το Πανεπιστήμιο της Μόσχας, το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια (Ιταλία)… Έχοντας υπάρξει μέλος της Αμερικανικής και Αγγλικής Εταιρείας Οικονομικών Επιστημών, μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Οικονομικών Επιστημών και μέλος της Οικονομετρικής Εταιρείας… Έχοντας υπηρετήσει ως ακαδημαϊκός στις εξής θέσεις κατά χρονική σειρά:

Υφηγητής, Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ,
Τεχνικός Σύμβουλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στο Bretton Woods όπου ιδρύθηκε η Διεθνής Τράπεζα (World Bank) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (IMF),
Τεχνικός Σύμβουλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην ίδρυση των Ηνωμένων Εθνών,
Ομότιμος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα,
Ομότιμος Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Νορθγουέστερν,
Τακτικός Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα,
Faculty Research Fellow Αμερικανικού Συμβουλίου Κοινωνικών Ερευνών,
Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια,
Κοσμήτορας της Οικονομικής Σχολής του Berkeley California,
Σύμβουλος στο Αμερικανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης, Δ/νση Antitrust (Department of Justice, Antitrust Division),
Guggenheim και Fulbright Fellow,
Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης,
Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Γιορκ του Καναδά,
και εν τέλει (1970-71) Καθηγητής στο Πανεπιστήμιου του Michigan, Ann Arbor (Visiting Professor).

Η θέση της Ελλάδα τότε, άμα τη αναλήψει από τον οραματιστή και οικονομολόγο ήταν η μέρα με τη νύχτα (που μας παρέδωσε). Ήταν δε άκρως ανταγωνιστική και το μόνο που έλειπε από την οικονομία τότε ήταν οι λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Ο τεράστιος, παράλογος και αχρείαστος δανεισμός είναι ως φαινόμενο τόσο ύποπτος και τόσο κραυγαλέα αντεθνικός και δυσώδης που καμία δικαιολογία δεν μπορεί να τον δικαιώσει.

Δεν χρειάζεται ούτε γνώσεις οικονομικές να έχεις, ούτε βαθυστόχαστος οραματιστής να είσαι, για να δεις με κοινό νου, το έγκλημα και την πραγματικότητα. Διότι, 30 χρόνια τώρα, ο Ανδρέας Παπανδρέου προστατεύθηκε και εξυμνήθηκε διότι “έφερε το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα και τεράστιες θεσμικές αλλαγές, ενώ βοήθησε τον απλό άνθρωπο”. Τα σφάλματα του “ξεχάστηκαν” ακόμη και από τους ίδιους του τους αντιπάλους. Και κάποια στιγμή, οι “ελπίδες του έθνους” αλληλοκοιτάζονται με δέος…

Με την ψυχραιμία των δεκαετιών που παρήλθαν, ας δούμε τι ακόμα συνέβη. Αντλώ τα στοιχεία από το βιβλίο του Νικ. Καραβίτη “Δημόσιο Χρέος και Έλλειμμα”. Ο Καραβίτης είναι ακαδημαϊκός, καθηγητής της Παντείου και το βιβλίο του κυκλοφόρησε το 2008.

Κοιτάμε αρχικά την ιστορία των Δημόσιων Δαπανών στην Ελλάδα. Με ψυχρά στοιχεία και νούμερα, μακριά από μικροπολιτικές και άλλες σκοπιμότητες. Το 1960 η Ελλάδα έδιδε μηδέν (0) σε τόκους, ως ποσοστό των δαπανών της. Το ποσοστό των δαπανών που αποδίδαμε σε τόκους ανήλθε σε 2,6% κατά την πτώση της Χούντας. Και σε 5,7% άμα τη αναλήψει της εξουσίας από τον “Ανδρέα” …
Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »

Applause, κυρία μου!
Παλιά λάτρευα το Αλ Τσαντίρι, τώρα πια όμως ο Λαζόπουλος θυμίζει πολιτικό σχολιαστή/πολιτευτή με πιο έξυπνα λογοπαίγνια. Μιλά κυρίως για τους αδύναμους (κι ας δήλωσε ο Ψινάκης ότι ποτέ δεν τον άκουσε να μιλά γι’ αυτούς στα γιοτ των πλουσίων). Οι πιο προβλέψιμες στιγμές της ρουτίνας του είναι όταν τον πιάνει η απελπισία την οποία πετυχημένα μεταδίδει και σε μας: «Κυρία μου, το ξέρω, σε χτυπάνε από παντού, είσαι σ’ ένα τούνελ, όπου και να πας τοίχος, έτσι όπως μας έχουν κάνει δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε, ζητάμε λίγο αέρα, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΟΥΜΕ!». (Αν αυτά δεν προκαλούν κρίση στους καταθλιπτικούς, πίεση στους υπερτασικούς και πόνους στους καρδιακούς, τότε δεν ξέρω τι μπορεί να τα προκαλέσει!).

Όταν η γκρίνια τελειώνει, μπαίνουν κλιπάκια ενός τηλεοπτικού γιατρού που λέει σόκιν χαζομάρες (με την ελπίδα να τον παίξει ο Λαζόπουλος) ή της Μπεζαντάκου που πέφτει από άλογα (με την ελπίδα να την παίξει ο Λαζόπουλος). «Δες, κυρία μου, δες με τι ασχολούνται», λέει κάθε τόσο απελπισμένος, «εδώ ο κόσμος καίγεται και δες με τι ασχολούνται». Εννοείται ότι αυτή είναι μονάχα η εισαγωγή, που στην πραγματικότητα υπονοεί: «Τώρα θα ασχοληθώ κι εγώ μ’ αυτά». Και ασχολείται. Σχεδόν όσο μια κουτσομπολίστικη εκπομπή και απ’ αυτή την άποψη θυμίζει λίγο σεμνότυφο θείο που ξεφυλλίζει με λαχτάρα το «Playboy», κάνοντας ταυτόχρονα «τσκ τσκ» για τα αίσχη που βλέπει.

Το παίζει λοιπόν έκπληκτος και σοκαρισμένος (όπως θέλει να αισθανθούμε κι εμείς). Μετά γελάει όταν πρέπει να γελάσουμε, συγκινείται όταν πρέπει να συγκινηθούμε, εξοργίζεται όταν πρέπει να εξοργιστούμε: το πρόσωπό του είναι μια κινούμενη ταμπέλα «applause», σαν αυτές που ανάβουν στο στούντιο και λένε στο κοινό (που νιώθει πώς ζει ιστορικές στιγμές) πώς ακριβώς πρέπει να αντιδράσει.

Το δίκιο είναι εύκολο – Έντερα, σεξ, γέλιο και κλάμα
Στο δεξί μέρος της οθόνης, κλιπάκια με απελπισμένες γιαγιάδες που ουρλιάζουν στις λαϊκές αγορές ή με παππούδες που σχολιάζουν την κρίση με αστείες θυμοσοφίες. Στο αριστερό μέρος της οθόνης ο Λάκης κουνάει το κεφάλι του θλιμμένος (αν οι γιαγιάδες είναι απελπισμένες) ή ξεκαρδίζεται (αν οι παππούδες λένε κάποιο σόκιν οικονομικό υπονοούμενο). Καλά τα λένε όλοι, δεν αντιλέγω, αυτή η μανιέρα όμως… Έπειτα πάμε στους απεργούς, στους οποιουσδήποτε απεργούς που έχουν μεγάλο δίκιο -άλλωστε, σύμφωνα με τον Λαζόπουλο, δεν υπάρχει απεργός, ή νέος άνθρωπος, που να μην έχει δίκιο.

Ανέκδοτα με σεξ και πεθερές μπλέκονται με δραματικούς μονολόγους για τις φοβερές ευθύνες του Γιώργου Παπανδρέου (που έφταιγε από πάντα, ακόμα κι όταν κυβερνούσε ο Καραμανλής!). Υπάρχουν και εύστοχοι σχολιασμοί και εξαιρετικά, λεπτά, αστεία. Όμως, αλήθεια, δεν καταλαβαίνω το κόλλημα με το χιούμορ τουαλέτας (και κρεβατοκάμαρας). Οι πορδές, το έντερο, οι ήχοι, το σεξ, τα παιδιάστικα υπονοούμενα! Μήπως στην αγωνία του να βρει τον μέσο τηλεθεατή και να μιλήσει στην καρδιά του βρήκε απλώς τον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή και βολεύτηκε εκεί, στα εύκολα μπράβο και στο εύκολο γέλιο;

Γνήσιο, λεβέντικο ελληνικό δράμα
Προς το τέλος, αρχίζει η δραματική ρουτίνα: θλιμμένη μουσική, δυσάρεστες ειδήσεις, συγκινητικά γεγονότα, κάποια τραγική μπαλάντα. Και κατόπιν ο ηθοποιός ερμηνεύει (και ζωντανεύει τα λόγια από) κάποιο γράμμα φυλακισμένου, κάποιο email νέου ανθρώπου που δεν αντέχει άλλο τη σήψη γύρω του και, αν είμαστε πολύ άτυχοι, κάποια επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη για τους εθνομηδενιστές που θέλουν να μας καταστρέψουν.

Η τόση πολλή συγκίνηση δεν μπορεί παρά να εκτονωθεί με γνήσιο, λεβέντικο ελληνικό τρόπο, δηλαδή με old school γλεντζέδικα τραγούδια τραγουδισμένα απ’ τον Λάκη. Αυτή η κάθαρση-λύτρωση είναι γνωστή και ως «τελείωσε ο Λαζόπουλος», κι ας μένουν κι άλλα πέντε τραγούδια. Με το που λέει «Εγώ θα τραγουδάω κι εσείς θα επαναλαμβάνετε» φαντάζομαι εκατοντάδες χιλιάδες τηλεθεατών να αρπάζουν το τηλεκοντρόλ και να αλλάζουν κανάλι.

Το ζάπινγκ μου αποδίδει. Ο Λαζόπουλος είναι και στην ΕΤ1, καλεσμένος στη θεατρική εκπομπή του Γεωργουσόπουλου. Εκεί βλέπω έναν άλλο Λάκη – ίσως τον αληθινό: έναν πανέξυπνο άνθρωπο με συστολή, με μέτρο, με λεπτό χιούμορ. Ούτε λαϊκισμός, ούτε αλαζονεία, ούτε γελοίες προσπάθειες να μοιάσει στο μέσο Έλληνα. Παρακολουθώ ολόκληρη την εκπομπή με απόλαυση. Να ένας πραγματικός καλλιτέχνης, σκέφτομαι.

Πηγή: lifo.gr (Άρης Δημοκίδης)

Σας κάνει εντύπωση ο τίτλος; Προφανώς. Σας φαίνεται περισσότερο ή λιγότερο δόκιμος όρος «Ελληνοϊσλαμισμός», από τον όρο «Ελληνοχριστιανισμός» που με περισσή φροντίδα «πλασάρεται» στη χώρα μας;

Κατά τον τελευταίο, ο Χριστιανισμός δεν είναι παρά η διάσωση και προέκταση των ελληνικών παραδόσεων μέσω του Χριστιανισμού. Και τα επιχειρήματα όσων τον υποστηρίζουν είναι, πάνω κάτω, αυτά:

• Οι χριστιανοί μοναχοί διέσωσαν τα ελληνικά βιβλία.
• Οι πατέρες του Χριστιανισμού μελέτησαν την ελληνική Φιλοσοφία την οποία απήλλαξαν από την «ειδωλολατρική πλάνη».
• Οι βυζαντινοί λόγιοι διέδωσαν την Ελληνική Σκέψη.
• Οι βυζαντινές τέχνες δανείστηκαν από τις ελληνικές.
• Επίσημη γλώσσα του βυζαντινού κράτους ήταν η ελληνική.
• Η νέα θρησκεία σεβάστηκε τους Ιερούς Τόπους μετατρέποντάς τους σε εκκλησίες.
• Η διοίκηση του βυζαντινού κράτους στελεχωνόταν από Έλληνες.

Είναι ολοφάνερο πως εδώ έχουμε τεράστιο έλλειμμα τόσο λογικής (ταύτιση Χριστιανισμού και Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κατά πώς βολεύει) όσο και ιστορικής ακρίβειας (τα περισσότερα είναι ψέμματα). Ας τους κάνουμε όμως τη χάρη και ας πούμε πως είναι αληθινά. Είναι αρκετά για να θεμελιώσουν την «ελληνικότητα» ενός πολιτισμού; Αν είναι έτσι, τότε όσοι πολιτισμοί κάνανε τα ίδια θα πρέπει να είναι κι αυτοί ελληνικοί. Σωστά; Υπάρχει λοιπόν άλλος τέτοιος πολιτισμός;

Ε, λοιπόν υπάρχει, και είναι το Ισλάμ! Το οποίο Ισλάμ μπορούμε να το ταυτίσουμε με μεγαλύτερη ασφάλεια με το χαλιφάτο της Βαγδάτης αφού ιδρύθηκε από τον Μωάμεθ τον ίδιο και ο ηγέτης του ήταν ταυτόχρονα κι ο «ηγέτης των πιστών» (όπως ξέρει οποιοσδήποτε έχει διαβάσει έστω Ιζνογκούντ). Μπορούμε επίσης να το ταυτίσουμε ασφαλέστατα και με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αφού ο σουλτάνος Σελίμ ο Α’ θα πάρει τον ίδιο τίτλο από τον τελευταίο χαλίφη της δυναστείας των Abbas και οι ιεροί τόποι του Ισλάμ θα τον αναγνωρίσουν ως προστάτη του.

Ιδού λοιπόν τα έργα κι οι ημέρες μιας άγνωστης «ελληνικής» αυτοκρατορίας:

• Οι ισλαμιστές ηγέτες διέσωσαν τα ελληνικά βιβλία: Σωστό. Την εποχή της μεγάλης ακμής του Ισλάμ, Άραβες σοφοί έρχονται στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία για να αγοράσουν αρχαία χειρόγραφα τα οποία μελετούν, αντιγράφουν και μεταφράζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα έργα του μαθηματικού Διοφάντου τα οποία χρωστάμε στις αντιγραφές από τους Άραβες.
• Οι ισλαμιστές λόγιοι μελέτησαν την ελληνική Φιλοσοφία: Σωστό. Οι Άραβες λάτρεψαν τον Αριστοτέλη κι έχουμε σειρά από άραβες φιλοσόφους: Αλ Κιντί, Ζαχίζ, Αλ Φαραμπί, Ιμπν Κοτέιμπα, Ιμπν Ντορέιντ, Ιμπν Σινά, Αβερρόης. (Αντίστοιχα, πόσους βυζαντινούς φιλοσόφους -όχι θεολόγους!- ξέρετε;)
• Οι ισλαμιστές λόγιοι διέδωσαν την Ελληνική Σκέψη: Σωστό. Οι Άραβες αναδεικνύουν πλήθος σπουδαίων επιστημόνων (γιατροί, μαθηματικοί, αστρονόμοι, χημικοί) που διαδίδουν και εξελίσσουν τις επιστήμες που διδάχτηκαν από τους Έλληνες από τη Μέση Ανατολή ως την αραβοκρατούμενη Ισπανία (αντίστοιχα, το Βυζάντιο πότε προχώρησε τις επιστήμες των Ελλήνων;).
• Οι ισλαμικές τέχνες δανείστηκαν από τις ελληνικές: Σωστό. Τουλάχιστον κοιτώντας μια εγκυκλοπαίδεια στο λήμμα «Σινάν» μαθαίνουμε πως ο εν λόγω ήταν ο κορυφαίος εκπρόσωπος της ελληνοϊσλαμικής (!) αρχιτεκτονικής. Και ήταν και Έλληνας! Όσο για την αραβική μουσική, τα «μακάμια» των αράβων στηρίζονται στις θεωρίες του Πυθαγόρα. (αντίθετα, ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός την ζοφερή εποχή της εικονομαχίας με την «Οκτώηχο» «απαλλάσσει» τη βυζαντινή μουσική από του «ειδωλολατρικούς τρόπους»).
• Επίσημη γλώσσα του χαλιφάτου ήταν η ελληνική: Σωστό. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία λίγα χρόνια μετά την άλωση της Νέας Ρώμης, είχε κάνει επίσημη γλώσσα της τα ελληνικά για ένα σεβαστό χρονικό διάστημα.
• Η νέα θρησκεία σεβάστηκε τους Ιερούς Τόπους: Εδώ έχουμε ένα μεθοδολογικό πρόβλημα διότι κατά τους χριστιανούς η κατάληψη ενός ιερού τόπου από τη νέα θρησκεία κι ο εκδιωγμός από εκεί της παλαιάς θεωρείται σεβασμός. Αν αυτό λοιπόν είναι σεβασμός, τότε οι ισλαμιστές υπήρξαν ευσεβέστατοι. Είτε μιλάμε για χριστιανικούς ναούς, είτε για ελληνικούς ναούς (οι οποίοι είχαν ήδη μετατραπεί σε εκκλησίες), οι ισλαμιστές τους σεβάστηκαν. Σαν να λέμε, σεβάστηκαν τον Παρθενώνα, γι’ αυτό τον έκαναν τζαμί. Ή, καλύτερα, σεβάστηκαν την «Αγιά Σοφιά», γι’ αυτό την έκαναν τζαμί (το τελευταίο πονάει, ε;). Άρα, με τα χριστιανικά μέτρα, σωστό κι αυτό.
• Η διοίκηση του κράτους στελεχωνόταν από Έλληνες: Σωστό για την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Πολλοί σουλτάνοι είχαν Ελληνίδα μητέρα, ενώ η Υψηλή Πύλη στελεχώνεται από «Έλληνες», τους γνωστούς μας Φαναριώτες!

Θα μπορούσα να παραθέσω κι άλλα στοιχεία που να δείχνουν την «ελληνικότητα» του Ισλάμ. Ωστόσο δεν χρειάζεται. Ξέρουμε όλοι πως το Ισλάμ δεν ήταν ελληνικό. Αν όμως κάποιοι επιμένουν πως για τους ίδιους λόγους το Βυζάντιο ήταν ελληνικό, τί να πω γι’ αυτούς πέρα απ’ ότι χαρίζουν τον τίτλο της ελληνικότητας σε τιμή ευκαιρίας.

Λυκόφρων

Καημένε πιτσιρικά.

Έφυγες τζάμπα. Άδικα.

Μόνο που κανένας δεν θα σε κλάψει ολοφυρώμενος, εκτός από τη μάνα σου.

Δεν θα γίνουν “αυθόρμητες” εκδηλώσεις για σένα.

Δεν θα γίνουν οργανωθούν διαμαρτυρίες με SMS.

Δεν θα γίνουν πορείες για σένα.

Δεν θα κλάψουν κοριτσάκια των ΒΠ την ώρα που θα σε θάβουν.

Δεν θα αναρτηθούν πανό με τεράστια “ΓΙΑΤΙ”.

Η κηδεία σου δεν θα γίνει τηλεοπτικό σόου. Δεν τους κάνεις. Είσαι λίγο προϊόν.

Τι κι αν ήσουν 15 ετών και εσύ. Βλέπεις μάγκα, στάθηκες άτυχος. Πολύ άτυχος.

Δεν σε λέγανε “Αλέξη” αλλά “Αμιντούλα”. Ούτε έμενες στο Ψυχικό, το προπύργιο της σύγχρονης ελληνικής επανάστασης.

Εσένα δεν σε έφαγε “κακός μπάτσος” αλλά “καλοί τρομοκράτες”.

Δεν ξέρω αν το γνωρίζατε εκεί στο Αφγανιστάν, αλλά στην Ελλάδα θάνατος από θάνατο έχει διαφορά: Άλλο προοδευτική δολοφονία και άλλο συντηρητική δολοφονία.

Εσένα μικρέ σε φάγανε προοδευτικά. Καταδικάστηκες αιώνια στη λήθη.

Θα στο εξηγήσει ο Θάνος Αξαρλιάν και η Βιργινία Κωνσταντίνου που θα συναντήσεις εκεί που θα πας.

Και αυτοί είχαν τον ίδιο άτυχο θάνατο με σένα. Προοδευτικό. Επαναστατικό.

Ατυχία.

Άσε που οι οι δολοφόνοι σου θα παραμείνουν άγνωστοι. Βλέπεις, όχι μόνο ο θάνατος αλλά και οι “επαναστάτες” στην Ελλάδα είναι διαφορετικοί από αλλού.

Κότες. Λυράτες.

Σε φάγανε και δεν έχουν το θάρρος να το παραδεχτούνε.

Φούστες κλαρωτές σε φάγανε κακομοίρη.

Καλό ταξίδι μικρέ…

Πηγή: amantomatimou.wordpress.com

Έστω, ότι έχουμε μία χώρα, της οποίας οι…οξαποδώ -υποτίθεται ότι- χρωστάνε στους οξαποδώ άλλων χωρών το ποσόν των 410.000.000.000 (τετρακοσίων δέκα δισεκατομμυρίων) ευρώ.

Έστω ότι σ’ αυτή τη χώρα κατοικούν κάπου 15.000.000 (δεκαπέντε εκατομμύρια) κάτοικοι, νόμιμοι και παράνομοι, όλων των ηλικιών. Από νεογέννητα έως ετοιμοθάνατους.

Εάν, δηλαδή, ήταν να κατανεμηθεί στους κατοίκους το δημόσιο χρέος κατά κεφαλήν, τότε ο καθένας χρωστάει περίπου 27.350 (εικοσιεπτά χιλιάδες τριακόσια πενήντα) ευρώ.

Έ, λοιπόν, ηλίθιος είναι αυτός που:
α) Νομίζει πως το δημόσιο χρέος της συγκεκριμένης χώρας μπορεί ν’ αποσβεστεί με ρεφενέ, και προς τούτο ανοίγει λογαριασμό σε τράπεζα.
β) Όντας εντελώς ανίκανος να κάνει μία διαίρεση επιπέδου Δ’ Δημοτικού, νομίζει πως κάθε κάτοικος της εν λόγω χώρας έχει τουλάχιστον τόσα χρήματα στην τσέπη του. Κι όχι απλά έχει, του περισσεύουν κιόλας.
γ) Ακόμη κι αν του κάνει άλλος τη διαίρεση και του υποδείξει το «πηλίκιον», επιμένει πως ο κάθε κάτοικος της συγκεκριμένης χώρας θ’ αποχωριστεί εικοσιεφτάμιση χιλιάρικα με μέγιστη ευχαρίστηση… για να στηρίξει μία διεφθαρμένη οικονομία, την οποία αρμέγουν διαρκώς χιλιάκις διεφθαρμένα λαμόγια –και, ως εκ τούτου, δεν πρόκειται να γιατρευτεί ποτέ των ποτών.

Ο πανηλίθιος, τώρα, είναι αυτός που:
Νομίζει πως ο ηλίθιος έχει απόλυτο δίκιο, και σπεύδει να συμμορφωθεί.

Πάσα ομοιότης με υπαρκτές χώρες και υπαρκτά πρόσωπα είναι ηθελημένη –και παλούκι στον άθλιο κώλο τους.

Πηγή: 2mnka.wordpress.com