Μικρά και τριανταφυλλένια (6)

1. Απορία: Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, εξακολουθούν να είναι ακόμη υπέρ της απλής αναλογικής;

2. Είναι βέβαιον, ότι η αποκαλούμενη «Αραβική Άνοιξη», δεν είναι τελικά ένας «Ισλαμικός Χειμώνας»;

3. Τον θυμάστε τον πρώην υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ, Ιφικράτη Αμυρά, που έδινε οδηγίες για αντάρτικο πόλεως; Ε λοιπόν ξαναχτύπησε… Μέσα από το ιστολόγιό του, εξηγεί «γιατί δεν είναι δημοκράτης». Βρε μπας και ταυτίζεται ιδεολογικά με τον Πλεύρη; Α μπα… Αν ήταν έτσι θα είχαμε αντιφασιστικό μανιφέστο από τις αριστερές «προοδευτικές» και «δημοκρατικές» δυνάμεις.

4. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Τάσος Κουράκης, ξεκαθάρισε στους εργαζόμενους στα Μεταλλεία Χαλκιδικής, ότι όταν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, θα τα κλείσει. Επιδεικνύοντας μάλιστα την οικολογική του ευαισθησία, προέτρεψε τους μελλοντικούς άνεργους, να ασχοληθούν με την…μελισσοκομία. Το ανησυχητικό ήταν πως μιλούσε σοβαρά…

5. Μια σωστή κουβέντα έχει πει ο Καμμένος έως τώρα: «Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ο εθνικός μας μαλάκας». Βεβαίως, εκτός απ’ αυτόν τον τίτλο, ο Άδωνις κερδίζει επάξια κι αυτόν της «εθνικής μας κότας»… Ακολουθούν δύο στιγμιότυπα από την ιστοσελίδα του με χρονολογική σειρά. Βρείτε τις διαφορές ανάμεσά τους και μαντέψτε γιατί είναι κότα και δημαγωγός…

ΕΙΚΟΝΑ ΠΡΩΤΗ…

ΕΙΚΟΝΑ ΔΕΥΤΕΡΗ – ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΜΕΤΑ…

6. Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ: Μετέφεραν δεμένα παιδιά στο ΙΚΑ για να δουν αν είναι τυφλά. Λίγη ντροπή ρε…

7. Ο Μπερίσα ονειρεύεται την Μεγάλη Αλβανία. Πάντως οι Αλβανοί πολίτες, δείχνουν πιο προσγειωμένοι…

8. Η Χρυσή Αυγή, ανακοίνωσε την οργάνωση των «Γιατρών με σύνορα», πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα, πως αν κάτι δεν έχει σύνορα, αυτό είναι σίγουρα η μαλακία.

9. Όταν οι αντιναζιστές, εμπνέονται από τους Ναζί…
ΑΦΙΣΑ ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΩΝ

ΑΦΙΣΑ ΤΩΝ ΝΑΖΙ

Πηγή

10. Η πρώτη μου απορία για την καφρίλα των δημοσιογράφων, γεννήθηκε όταν, παιδί ακόμα, είχα δει στην τηλεόραση μια τραγική και πραγματική σκηνή (στην Αυστραλία εάν θυμάμαι καλά): Μια άτυχη γυναίκα, καλούσε απεγνωσμένα σε βοήθεια, ενώ την ρουφούσε η κινούμενη άμμος στην οποία, εν αγνοία της, είχε πατήσει. Δυστυχώς, η γυναίκα έχασε τη ζωή της, καθώς σιγά σιγά την τράβηξε η άμμος, χωρίς κάποιος να την βοηθήσει. «Αφελώς» τότε, σκέφτηκα αυθόρμητα: Μα καλά, γιατί ο δημοσιογράφος που βρέθηκε εκεί, αντί να κάθεται να την παρακολουθεί και να την μαγνητοσκοπεί, δεν έκανε κάτι για να τη βοηθήσει; Γιατί δεν πέταξε το καλώδιο της κάμερας και του μικροφώνου για να πιαστεί η γυναίκα, κάνοντας έστω μια απέλπιδα προσπάθεια να σωθεί; Χρόνια αργότερα, αυτή τη μνήμη την ξύπνησε ένα ανάλογο περιστατικό στις ΗΠΑ: Ένας φωτογράφος, βλέποντας έναν άνδρα μέσα στις ράγες του μετρό, οπού τον είχε σπρώξει ένας ψυχοπαθής, αντί να τον βοηθήσει να βγει από εκεί, προτίμησε να αποθανατίσει με την φωτογραφική του μηχανή, την απόγνωση του θανάτου, λίγο πριν ο άτυχος άνδρας παρασυρθεί από το τρένο. Η τραγική φωτογραφία, δημοσιεύτηκε την επόμενη μέρα με τον πηχαίο τίτλο «ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ». Ο ανήθικος φωτογράφος προσπάθησε να δικαιολογήσει την πράξη του λέγοντας πως με το φλας της μηχανής του, προσπάθησε να προειδοποιήσει τον οδηγό του τρένου. Ρητορικό ερώτημα: Αν στις ράγες του μετρό, αντί για τον άτυχο άνδρα, βρισκόταν κάποιο προσφιλές του πρόσωπο, θα προσπαθούσε να το «βοηθήσει» με τον ίδιο τρόπο;…