Το βιβλίο τού «προφήτη» Δανιήλ – Άλλο ένα χτυπητό παράδειγμα ψευδεπιγραφίας και παραμυθολογίας

Το βιβλίο του Δανιήλ, προφητικό υποτίθεται, οι πιστοί των χριστιανικών και εβραϊκών αιρέσεων ισχυρίζονται και διαλαλούν ότι γράφτηκε στην Βαβυλώνα από τον Δανιήλ, συνετό και δίκαιο νεαρό επιλεγμένο προφήτη του Γιαχβέχ, κατά την Βα­βυλωνιακή αιχμα­λωσία της εβραϊκής ανωτέρας και άρχουσας κοινωνικής τάξεως.

Για να δούμε πολύ σύντομα πως είχε η ιστορία της μετοικεσίας ή ακριβέ­στε­ρον των 3 μετοικεσιών. Από την Ισ­το­ρία, και το Δ΄ Βασιλειών 21: 26, και κεφάλαια 22 και 23, ο βασιλιάς Ιωσίας ο υιός του Αμών (και της Ιεδιδά, βλέπε και Β΄ Παρα­λει­πομένων 33: 25, 34: 1-32, 35: 1-25, κλπ.), σκοτώ­θη­κε σε μάχη κατά των Αιγυπ­τί­ων το – 609 σε ηλικία 39 ετών. Άφησε τέσσερις γιους: τον Ιωάχαζ ή Ιωανάν, τον Ελι­ακίμ ή Ιωακίμ, τον Ματθανίαν ή Σε­δε­κίαν, και τον Σαλούμ, Δ΄ Βασιλειών 23: 30, 23: 34, 24: 17, Α΄ Παραλειπομέ­νων 3: 15. Η πρώτη σημαντι­κή μετοι­κε­σία έγινε μεταξύ – 604-602, επί βασι­λέως Ιωακίμ (και Ιωακείμ) δεύτερου γιου του Ιωσία, Δ΄ Βασιλειών 23: 34-37, 24: 1-5, Α΄ Παραλειπομέ­νων 3: 15, Δανιήλ 1: 1-2, κλπ. Ο Ιωακίμ δεν με­τα­φέρθηκε στην Βαβυλώνα μαζί με τους άλλους. Ο Ναβουχοδονόσορ τον έκανε υποτε­λή βασιλέα. Αλλά 3 χρόνια με­τά ο Ιωακίμ επανασ­τάτησε και μετ’ ολίγον απέθανε. Περίπου 7 ή 8 χρόνια αργότερα και με­τά από ταραχές, μόλις που είχε αναλάβει ως βασιλεύς ο γιος του Ιωακίμ, ονόματι Ιωαχίμ κατά τους Ο΄(β΄) αλλά Ιωαχίν κατά την Μασόρα, την έκδοση του King James, κ. ά., ο Ναβουχοδο­νόσορ επα­νεκ­στ­ρατεύει κα­τά της Ιουδαίας και τιμωρεί σκληρά με νέα μετοικε­σία Δ΄ Βασιλειών 24: 6-16. Ο Ιω­α­χίμ-Ιωαχίν με όλη του την οι­κογένεια, δεν είχε την τύχη του πατέρα του, μεταφέρ­θη­κε στην Βαβυλώνα και αυτός πρέπει να είναι ο Ιε­χονίας του Α΄ Παρα­λει­πο­μένων 3: 16 και του Ματθαίου 1: 10-11. (Σημειώστε ότι με­ταξύ των βι­β­λ­ίων των Βα­σιλειών και των Παραλειπομένων πολλά ονόματα έχουν πα­ραλλαγές. Εδώ το «ν» της Μασόρας ταιριάζει με το «ν» του Ιε­χο­νία.). Η τελευ­ταία και χειρότερη­ μετοικεσία έλαβε χώρα μεταξύ –586-585, επί βα­σι­λέως Σε­δεκία, τρίτου γιου του Ιω­σία, ο οποίος είχε την τύ­χη να είναι ο τελευ­ταίος βασιλεύς του βα­σιλείου του Ιούδα. Αυτός και η οικογένεια του είχαν φρικιαστική τύ­χη στα χέρια του εξαγριωμένου πλέον βαβυλω­νί­ου βασιλιά. Αυτή την φορά ο Ναβουχοδονόσορ ετιμώρησε πολύ σκληρά την Ιουδαϊ­κή άρχουσα τάξη για την ανυπακοή, αναξιοπιστία και μπαμπεσιά της, Δ΄ Βα­σι­λει­ών 25: 1-26, Α΄ Παραλειπομέ­νων 3: 15, κ.λπ.

(Τα επεισόδια από τον Μανασσή, παππού του νε­αρού βασιλέως Ιωσία, τον θλιβερότατο Σε­δεκία, τρίτο γιο του Ιωσία και τε­λευταίου βα­σιλέως του βασιλείου του Ιού­δα, μέχρι το διά­ταγμα του βα­σι­λέως των Περ­σών Κύρου στην συνέχεια, αναφέ­ρονται συ­χ­νά στην Παλαιά Δια­θήκη. Βλέπε Βασιλειών, Πα­ρα­λει­πο­μένων, Α΄ Έσδρας, Νεεμίας, Δανιήλ και σε διά­φορα άλ­λα χω­ρία που δεν νομίζω ότι χρειά­ζε­ται να τα κα­τα­γράψω όλα εδώ. Ο βασιλιάς Ιω­σί­ας, υιός Αμών, απέθανε 5-6 χρόνια πριν η Βαβυ­λώνα αρ­χίσει να επ­εμ­βαίνει στις Ιου­δαϊκές υποθέσεις με εκστρατείες και μετοικεσίες. Ο πρόωρος χαμός του προκάλεσε μεγάλο θρήνο και οδυρμό στο Λευιτογιαχβικό ιε­ρατείο του τότε συμβουλάτορα προφήτη Ιερεμία που αναγράφεται στο βιβλίο της Πα­λαιάς Διαθήκης «Θρήνοι». Πρόκειται για μοιρολόγια για τον αγαπητό και πειθήνιο βασιλιά τους τον νεαρό Ιωσία).

Το βιβλίο του Δανιήλ, όπως έχουν αποδείξει οι επιστήμονες, είναι ψευ­δε­πί­γ­ραφο, υστερόγραφο και γράφτηκε στο Ισραήλ κατά τα έτη 166 – 165 Π. Κ. Ε. Δεν γράφτηκε σε καμιά Βα­βυλώνα από κάποιον πρωθυπουργό της Βαβυλώνας, Δανιήλ, μέσα στα έτη της βαβυλω­νί­ου αιχμαλωσίας, 585 – 535 Π. Κ. Ε., όπως οι Χριστιανοί θεολόγοι λανθασμένα ή ψευ­δώς κραυγάζουν. Πρόκειται για ένα ανάκατο, ασουλού­πωτο, νοση­ρό, εσχα­τολογικό, μεσ­σιανικό βιβλίο με πολλά κραυγαλέα ιστο­ρικά λάθη και αντιφά­σεις. Ενώ ως υστερό­γ­ραφο «δεν προφητεύει τίποτα απολύ­τως για το πα­ρελ­θόν», και επί πλέον με­ρικές προ­βλέψεις του για τα έτη που γρά­φτη­κε, μερικές των οποίων αφορούν τον Αντίοχο, έπε­σαν έξω, παρά ταύτα οι Χρι­σ­τιανοί το έχουν κατα­τάξει στα μεγάλα προφητικά βιβ­λία. Το βιβλίο του Δανιήλ που έχομε στα χέρια μας είναι γεμάτο με τέτοια τρομε­ρά ιστορικά λά­θη και εξε­ζη­τη­μέ­να πα­ρα­μύθια που εύ­κολα συμπεραίνεται ότι κανένας Δανιήλ, πρωθυπουργός για 65 χρό­νια και βάλε, τεσ­σά­ρων βασιλέων (και τρι­ών ακό­μα που παρεμβάλλονται ανάμεσα στους τέσσερις, αλλά τους αγνοεί ο θεόπ­νευ­­στος πρω­θυ­πουργός τους!), δεν το έγρα­ψε τον έκτο αιώνα Π. Κ. Ε.

Τα συμβάντα που το υστερόγραφο (περί το 166 Π. Κ. Ε) και ψευδεπίγραφο βιβλίο του Δανιήλ επι­καλείται ουδέποτε συνέβησαν. Είναι παραμύθια! Το αποδεικ­νύ­ουν περίτρανα οι επιστή­μες της Ιστορίας και Αρχαιολογίας σχετικά με τα λάθη και τις αντιφάσεις που το βιβλίο περιέχει. Επιστη­μονικώς, έχει απο­δειχθεί ότι είναι ένα ψευ­δεπί­γ­ραφο βιβλίο του 165 ± 1 Κ.Ε., που γρά­φτηκε από κάποιον άγνω­σ­τον ή κά­ποιους αγνώστους στο Ισραήλ για να φα­να­τί­σει τους Εβ­ραίους εναντίον του Αντιόχου Δ΄ του Επιφα­νούς, των Ελλήνων, των Ελ­ληνι­ζόντων Εβραίων, κ. ά., κατά την επανά­σταση των Μακκα­βαίων. Αυτά, τα είχαν καταγγείλει πρώτοι ο Κέλσος και ο Πορφύ­ριος, των οποίων τα συγγράμματα οι χρισ­τιανοί έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να τα εξα­φανίσουν και να μην τα διαφυλάττει κανείς στην βιβλιοθήκη του. Στην δι­ε­θ­νή βι­βλιο­γ­ραφία υπάρχουν πάρα πολλά βιβλία και άρθρα τα οποία εκθέτουν το πλή­θος των τρο­μακτικών ιστορικών λα­θών και ασυνεπειών του βι­βλίου του Δανιήλ και συνε­πώς απο­δεικ­νύ­ουν την κιβδη­λότητα και αχρηστότητά του. Ανατρέξετε την βιβλι­ογρα­φία να βρείτε τις σχετικές έρευνες.

Στην επί­σημη Εβραϊκή Μα­σόρα το βιβλίο του Δα­νιήλ δεν κα­τα­τάσσε­ται στα προ­φη­τι­κά βι­βλία, αλ­λά στην ομάδα των «γραπτών». Οι Εβραίοι αν και το έχουν βά­λει στον κανό­να τους πάντα το θεω­ρούν ύπο­πτο και το αν­τιμετω­πί­ζουν με ισχυρή δυ­σ­πιστία. Έτσι ναι μεν υπάρχει στον κανόνα της Μασόρας αλλά εν αμφιβό­λω. Δεν το έχουν θέσει με­ταξύ των Προφητών· απλώς το έχουν κα­τα­τά­ξει στα περι­θωρι­α­κά και ύπο­πτα Γραπτά.

Εκείνο που μπορεί να έχει συμβεί είναι το ότι κάποιος συνετός και δίκαιος Δανιήλ έζησε μαζί με τους αιχμαλώτους Εβραίους στην Βαβυλώνα τον καιρό εκείνο, αν λάβομε υπ’ όψιν την αναφορά στο όνομα αυτό από τον διαταραγμένο σαμανο­προ­φήτη μεσούγκα Ιεζεκιήλ (14: 14, 20 και 28: 3) και την απόκρυφη ιστορι­ούλα της Σω­σάννας και των δύο γερόντων! Πρέπει όμως να πούμε ότι στον Ιεζεκιήλ τής Μασόρας το όνομα «Δανιήλ» σε εβραϊκούς χαρακτήρες, γράφεται δια­φο­ρετικά από ότι στο βιβ­λίο του Δανιήλ. Διαφέρει κατά ένα εβραϊκό γράμμα! Ακόμα, η ιστο­ρι­ούλα της Σω­σάννας που για την Μασόρα και τον Προτεσταντισμό θεωρείται απόκ­ρυ­φη, είναι πι­θανόν να είναι η μόνη που βασίζεται σε αληθινό συμβάν ένεκα του οποίου ο αφανής Δανιήλ έχαιρε μεγάλης εκτιμήσεως από τον Ιε­ζεκιήλ και όλους τους ομοε­θ­νείς του και έτσι η μνήμη του έμεινε ζωντανή για μερι­κούς αιώνες μετά ταύτα!

Εν συντομία, τα δέκα δευτεροκανονικά βιβλία της Χριστιανικής Παλαιάς Δια­θή­κης τα οποία οι Εβραίοι έχουν θέσει εκτός του κανόνα της Τανάχ και το βιβλίο του Δανιήλ γρά­φτηκαν αυτές τις εποχές. Εκτός από το βιβλίο Σοφία Σειράχ, το οποίο είναι σοβαρό και διδακτικό, τα άλ­λα είναι ψευδεπίγραφα, κακέκτυπα, δημιουρ­γή­ματα νο­σηρών φαντασι­ών. Τί να πρωτοπεί κανείς για τέ­τοιες ανοησίες και ψευτιές!… Και όμως, επεκράτησαν!

Το βιβλίο του Δανιήλ είναι θεμελιώ­δους σημα­σίας για τους Χριστιανούς και την αλλοπρόσαλλη ψευδή θε­ολογία τους. Αλλά το αντίγραφο που έχουν στα χέρια τους, παρά την προ­σπά­θεια του εβιωνίτη Θεο­δο­τί­ω­νος κατά τον δεύτερο αιώνα, να το συμμαζέψει και να το δι­ορθώσει, είναι τόσο απαράδεκτο ώσ­τε ποιος ξέ­ρει τι θα ήταν τα χάλια του πρω­­τοτύ­που.

Η χριστιανική μεσσιανική κίνηση άρ­χι­σε γύρω στο 200 Π. Κ. Ε. Αφού έλαβε διά­φορες μορφές και ονομασίες καθώς και δι­αφό­ρους Χριστούς (Δανιήλ, Παύ­λου, Συνοπτικών, Ιω­άννου, Απόκρυφους, Γνωστι­κι­στι­κούς, και πολλούς άλλους) κατ­έληξε σ’ αυτό που σήμερα ονομά­ζο­με Χριστια­νι­σ­μό, με κυρία μορφή τον Χριστό του Κων­σταντίνου (βλέπε κε­φάλαιο 5: Robert M. Price, The Da Vinci Fraud, Why The Truth is Stranger Than Fiction, Prometheus Books, 2005.).

Πολ­λά μέρη του βιβλίου του Δανιήλ ομοι­ά­ζουν πολύ με αντίσ­τοιχα μέρη του άλ­λου νο­σηρού βιβ­λί­ου της Απο­καλύ­ψεως του Ιωάννου. Στην Και­νή Διαθήκη, αναφέ­ρεται στα χωρία: Ματθαίος κδ΄: 15, Μάρ­κος ιγ΄: 14, Πρός Εβραίους ια΄: 33. Ακόμα, η Γη είναι επίπεδη: Ματθαίος 4: 5-8, Λουκάς 4: 5, Ησαΐας 11: 12, Δανιήλ 4: 10-11, Απο­κάλυψις 7: 1.).

Όλοι οι Χρισ­τιανοί το έχουν περί πολλού. Το επικαλούνται πολλοί χριστιανοί Πατέρες, ιδίως ο συμπλεγματικός Αυγουστίνος. Περιέχει το παραμύθι των τριών παί­δων, την τρομερή (παραμυθένια) κάμινον του Ναβουχοδονόσορος, διάφορες  νύξεις για Χριστό (Μεσσίαχ), υιό του αν­θρώπου, ανάσταση νεκρών, την αποκατάσταση της βα­σιλείας του θεού επί της γης, και άλλα παραμύθια όπως της επταετούς μεταμορφώ­σεως του Ναβουχοδονόσορος σε ταύρο, του Δράκοντος και του Βήλ, κλπ.

Μερικοί στίχοι του ενθυ­μί­ζουν στίχους των επιστολών του Παύλου (π. χ. Α΄ Πρός Κοριν­θίους 5: 5, Δανιήλ 3: 1-7, 29).

Μέσα στις επιστολές του ο Παύλος ομιλεί για την ανάσταση είτε ως ιδέα, συμπαν­τική δύναμη και μελλοντικό ενδεχόμενο είτε ως γεγονός που πραγματοποιή­θηκε με τον Χρι­στό. Ως ιδέα εμφανίζεται στον βαβυλω­νιακό και μεταβαβυλωνιακό Ιουδαϊσμό με κυρί­ους αντιπροσώπους τον Ιεζεκιήλ, τον Δανιήλ, τους Φαρισαίους και τους Εσσαίους. Όπως όλα δείχνουν, το κίνημα τής αναστάσεως και το χριστολογικό (Μεσσιανικό) κίνημα στον Ιουδαϊσμό συνέκλιναν. Από το 100 Π. Κ. Ε. πολλοί είχαν ασπαστεί και τις δύο πίστεις, όχι πάντοτε με τον ίδιο τρόπο. Μετά την καταστροφή του +66-73 προέκυψαν οι δύο αντίπαλες παρατάξεις των παραδοσιακών Φαρισαίων και αυτών που αποσπάσ­τηκαν και ονομάστηκαν Χριστιανοί.

Επίσης στην Β΄ Πρός Θεσ­σα­λo­νι­κείς, κεφά­λαιο β΄, παρουσιάζει μια δήθεν προ­φητεία, που πρέπει να προηγηθεί της ημέρας του Κυρίου. Αυτή προφητεύει περί του «ανθρώ­που της αμαρτίας» και «υιού της απω­λείας» (β΄: 3), και του «ανόμου» (β΄: 8) ο οποίος θα θεω­ρούσε τον εαυτόν του ως Θεό και θα καθόταν στον Ναό του Θεού (β΄: 4), τον γνω­στό Ναό της Ιε­ρουσαλήμ. Η αποκορύ­φωση αυτού του κεφαλαί­ου β΄ είναι το ότι ο Θεός θα εξουσιοδοτήσει αυ­τόν τον «άνομον» να βά­ζει τους ανθ­ρώ­πους σε πειρασμό για να πι­στεύουν ψέματα, β΄: 11-12 που είναι και Εσ­σα­ϊκή αν­τί­λη­ψη. (Αυτό όμως έρ­χεται σε αν­τί­φαση με την Πρός Εβ­ραίους στ΄: 18 όπου ο Θεός δεν ψεύ­δεται, και είναι λογι­κό, και με την Ια­κώ­βου α΄: 13 όπου ο Θεός δεν βάζει σε πει­ρασ­μό κανένα.). Μερικά απ’ αυτά τα χωρία του Παύλου υπενθυμίζουν χωρία των ανοήτων και αισχρών βιβλίων των Ιωήλ και Δανιήλ..

«Προφητείες» αυτού του αποκαλυπτικού, μεσσιανικού και εσχατολογικού εί­δους είχαν αρ­χίσει να γράφονται από την εποχή της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας τον έκτο αιώνα Π. Κ. Ε. Συστηματικά και περισσότερον όμως τις συναντάμε να γράφον­ται και να διαδί­δονται την εποχή των Σελευκιδών κατά τον δεύτερον αιώνα Π. Κ. Ε. Το βιβλίο του Δανιήλ είναι ένα χαρακτη­ρι­στικό ψευδο­προφητικό και ψευδεπίγραφο της εποχής αυτής. Αυτό έπαιξε κατά μάλλον ή ήττον τον με­γαλύ­τερο και βασι­κότερο ρόλο στην Εσ­σαϊκή, Φαρι­σα­ϊκή και Χριστια­νι­κή άμεση εσχα­το­λογία και στον άκρατο μεσ­σι­ανισμό που επακολού­θη­σαν.

Πολλά ατυχή αιμα­τηρά επεισόδια συ­νέβησαν επί βασιλείας του Αν­τιόχου Δ΄, του Επιφανούς, 177-164 Π. Κ. Ε. Ο Αντίο­χος, μεταξύ πολ­λών πεπραγ­μέ­νων, εβε­βή­λωσε και τον Ιου­δα­ϊ­κό Ναό του Γιαχβέχ ποι­κι­λο­τ­ρό­πως. Αφιέρωσε τον Ναό στον Ολύμπιο Δία, έχτισε ειδωλολατρικό βωμό, εθυ­σίαζε χοί­ρους, κλπ. Αυτά και άλλα γεγονότα εναντίον των Ιουδαίων εξώ­θησαν τα πράγματα στην εθνικοθρησκευτική επανά­σ­τα­ση των Μακκα­βαί­ων. Το βι­β­λίο του Δα­νιήλ αποκαλεί τον Αντίοχον και τις εντός του Ναού πράξεις του, «βδέ­­­λυ­γ­μα ερη­μώ­σεως» του Ναού, κλπ. (θ΄: 27, ιβ΄: 11). Δηλαδή, με όλα τα τόσα απαίσια και άσχημα που έπραξε μέσα στον Ναό ανάγκασαν τους Ιερείς και τους ευσεβείς Ιουδαίους να τον εγκαταλείψουν και να τον θεωρούν πλέον έρημο, ένεκα βδελύγματος ερημώσεως! Ο ρόλος του Αντιόχου Επιφανούς τό­τε, εί­ναι ανά­λογος του ρό­λου του Ανόμου Ρω­μαί­ου Αυτοκ­ρά­τορος για τον Παύλο.

Είναι πλέον αποδε­δει­γ­μένο πολ­λαπλώς ότι κατά την εποχή της Βα­βυλω­νι­α­κής αιχ­μαλω­σί­ας (6^ος αιών Π. Κ. Ε) και με­τέπειτα, μαζί με τις διάφορες προφητείες περί της αναγνωρίσεως του Γι­αχβέχ ως του μόνου αληθινού θεού από τα όλα έθνη, πέραν του Ισραήλ, και τα όνειρα των Εβ­ραίων πε­ρί του Γιαχβικού απεσ­ταλμένου Μεσσίαχ που θα αποκαθισ­τούσε το χαμένο κράτος του Δαυίδ και θα διαφώτιζε όλα τα άλλα έθνη είτε με το καλό είτε με το άγριο, εμ­φανί­στηκαν και πολλές θρησ­κευ­τικές αιρέ­σεις και διαφορές με­ταξύ των Εβραίων. Τό­τε η Εβρα­ϊ­κή θρησκεία μετεβ­λή­θη κατά πολύ, ενσωματώνοντας διάφορα μεσανατολίτικα στοιχεία. Διαβάστε το υπο­τι­θέμενο προφητικό Βιβλίο του Δανιήλ για να πάρετε μια καλή ιδέα περί αυτών των αιρέσεων, αλλά και τον Ιεζεκιήλ και τους ύστερους Ησαΐες. Αυτό το γεγονός το πα­ρα­δέ­χονται και οι Εβραίοι, οι οποί­οι πολ­λές φορές το εκ­θέτουν σαφώς στις έρευ­νές τους. Από την Βαβυλώνα και μετά βλέπομε π. χ., τις δοξασίες και πίστεις περί Σατα­νά Εωσφό­ρου και περί αναστά­σε­ως των νεκ­ρών σω­μά­των, τον όρο «υιός του ανθ­ρώ­που», τον Ζωροαστρικό δυϊσμό, κλπ.

Τότε εμφανίζονται πολλά μεσσιανικά, εσχατολογικά, οραματιστικά και απο­καλυπτι­κά βιβλία, άλλα κανονικά και άλλα απόκρυφα που έχομε αναφέρει και σε άλ­λα ση­μεία στα οποία μπορείτε να ανατρέξετε. Αυτά είναι όμοια με τα ανάλογα βιβλία της βαβυλωνια­κής και μεταβαβυλωνιακής εποχής. Μετα­ξύ των κανονικών βιβλίων αυτής της εποχής συγκα­ταλέγονται το Βιβ­λίο του Δανιήλ, το Βιβλίο του Ιωήλ και τα κεφά­λαια 9-14 του Βιβλί­ου του Ζαχαρία. Σκοπόν είχαν να εμποδίσουν τον Εβ­ραϊκό λαό να ελλη­νίζει και να τον εμψυχώσουν να πολε­μήσει κατά των Ελλήνων και των Ελληνιζόν­των. Όχι μόνο τα βιβλία αυτά δεν είναι προφητικά (ως γραμμένα μετά τα γεγονότα) αλλά πρόκειται για συρραφές ηλιθιοτήτων, λαθών, σκοπι­μοτήτων, φαν­τασιώσεων, παραλογισμών και ανακριβειών που μόνο παμπόνη­ροι ή τρελοί ή τρελα­μένοι ή παρα­νοϊκοί άνθρωποι μπορούν να γράψουν. Έτσι οι πραγματικοί συγ­γ­ραφείς των περισσο­τέρων απ’ αυτά βιβλίων κρύβονται πίσω από την ανωνυμία ή την ψευδε­πιγραφία. Δηλαδή, δεν αναφέρουν καθόλου ποιος τα έγραψε ή έχουν ανα­γ­ρά­ψει ψευ­δή ονόματα συγγραφέων που είναι είτε τελείως φανταστικά είτε ονόματα πα­λαιοτέ­ρων διασήμων ανθρώπων. Το βιβλίο του Δανιήλ όπως και του Ιωήλ και πολλά άλλα είναι ψευδεπίγ­ραφα. Πολλά τέ­τοια ανόητα και βλακώδη στοιχεία αναμεμειγμέ­να με Ιστο­ρία υπάρ­χουν και στα τέσ­σερα ανώνυμα (ανεπίγραφα) βιβλία των Μακκαβαίων.

Παρ’ όλα ταύτα οι μεσσιανι­κές αναμονές με το άμεσο τέλος του υπάρχοντος κό­σμου και την εμφάνιση ενός καινούργιου ήσαν τόσο έν­τονες που συνε­χί­σθηκαν για πολλά χρόνια μετά. Έχο­­με πάρα πολλά παραδείγ­μα­τα εσχα­τολογικών ομά­δων κα­τά τον δεύ­τερον αιώ­να, λ. χ. των Μαρκιωνιτών, Μοντα­νι­τών και πολλών άλ­λων, οι οποί­οι στο τέλος ευρέ­θη­σαν επαί­τες στους δρόμους. Αυτό το εσχατο­λογικό βι­ολί συνε­χί­σ­θη­κε και με­τά το έτος 1000 Κ. Ε. Τον δεύτερο αιώνα εκτός του αιρετικού Μαρτίνου Μον­τανού και οι μεγά­λοι πατέρες της χριστια­νι­κής εκκλησίας Ιουστίνος, Παπίας, Ει­ρηναίος και Τερ­τυλλια­νός βασισμέ­νοι σε δήθεν προ­φητείες των Παλαιο-Διαθηκικών προφητών Ησα­ΐα, Ιεζε­κιήλ, Δανι­ήλ, κ.ά, πίστευαν στην άμεση εσχατολογία με την επανεμφά­νιση του Μεσ­σία τους, την ανοικοδόμηση της Νέας Ιε­ρουσαλήμ και την εγ­καθίδρυση της χιλιετούς βασιλεί­ας του επί της γης. Ο Μέγας Άγιος Βασίλειος, 4^ος αιών, έτρεμε από τον φόβο του μην τυχόν η εσχατολογία αυτή εκπληρωθεί στις μέρες του, δεν αν­τέξει τα δεινά της και χάσει την βασιλεία των ουρανών! Να μυαλά να μά­λαμα! Ακό­μα μέχρι και σή­μερα έχομε πολλά τέ­τοια πα­ρα­δείγματα. Οι Μάρτυρες του Ιαχωβά ή Χιλιαστές, οι ορ­θόδοξοι Εβ­ραίοι και διά­φορες Ευαγγελιστικές αι­ρέσεις είναι κα­θημε­ρινώς σε αναμονή και επιφυ­λακή!

Λάβετε τα μέτρα σας…!

Ιωάννης Νεοκλής Φιλάδελφος Μ. Ρούσσος