Πάρε-Δώσε

Μια από τις πάμπολλες χριστιανικές μυθοπλασίες που κυκλοφόρησαν οι Ιουδαιοχριστιανοί πλαστογράφοι και αεριτζήδες, στους πρώτους αιώνες τού Χριστιανισμού, έτσι ώστε να «πιστοποιήσουν» και να «αποδείξουν» την ύπαρξη, τού ιστορικά…ανύπαρκτου Ιησού, ήταν και η ιστορία με μια δήθεν «επιστολή» του…

Την αναφορά σ’ αυτό το μοναδικό γραπτό που -υποτίθεται- άφησε πίσω του ο Ιησούς, την κάνει ο μέγας παραμυθάς και παραχαράκτης, επίσκοπος Καισαρείας, Ευσέβιος. Σύμφωνα λοιπόν με τα όσα «εξιστορεί» ο Ευσέβιος, ο βασιλιάς τής Έδεσσας (η μετέπειτα Αντιόχεια, πρωτεύουσα τής Μεσοποταμίας), Άβγαρος, έστειλε επιστολή στον Ιησού, ζητώντας του να τον επισκεφθεί και να τον θεραπεύσει από μια αρρώστια που είχε.

Διαβάζουμε λοιπόν στην «Εκκλησιαστική ιστορία» (Τόμος Α’, ΙΓ [«Ἱστορία περὶ τοῦ τῶν Ἐδεσσηνῶν δυνάστου»]):

«Ἄβγαρος Οὐχαμα τοπάρχης Ἰησοῦ σωτῆρι ἀγαθῷ ἀναφανέντι ἐν τόπῳ Ἱεροσολύμων χαίρειν. ἤκουσταί μοι τὰ περὶ σοῦ καὶ τῶν σῶν ἰαμάτων, ὡς ἄνευ φαρμάκων καὶ βοτανῶν ὑπὸ σοῦ γινομένων. ὡς γὰρ λόγος, τυφλοὺς ἀναβλέπειν ποιεῖς, χωλοὺς περιπατεῖν, καὶ λεπροὺς καθαρίζεις, καὶ ἀκάθαρτα πνεύματα καὶ δαίμονας ἐκβάλλεις, καὶ τοὺς ἐν μακρονοσίᾳ βασανιζομένους θεραπεύεις, καὶ νεκροὺς ἐγείρεις. καὶ ταῦτα πάντα ἀκούσας περὶ σοῦ, κατὰ νοῦν ἐθέμην τὸ ἕτερον τῶν δύο, ἢ ὅτι σὺ εἶ ὁ θεὸς καὶ καταβὰς ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ ποιεῖς ταῦτα, ἢ υἱὸς εἶ τοῦ θεοῦ ποιῶν ταῦτα. διὰ τοῦτο τοίνυν γράψας ἐδεήθην σου σκυλῆναι πρός με καὶ τὸ πάθος, ὃ ἔχω, θεραπεῦσαι. καὶ γὰρ ἤκουσα ὅτι καὶ Ἰουδαῖοι καταγογγύζουσί σου καὶ βούλονται κακῶσαί σε. πόλις δὲ μικροτάτη μοί ἐστι καὶ σεμνή, ἥτις ἐξαρκεῖ ἀμφοτέροις».

Μετάφραση: «Ο Άβγαρος του Ουχάμα, τοπάρχης, προς τον Ιησού, τον αγαθό σωτήρα, που εμφανίστηκε στην Ιερουσαλήμ, χαίρε. Άκουσα σχετικά με σένα και με τις θεραπείες σου, πως πραγματοποιούνται δίχως φάρμακα και βότανα. Όπως λένε, κάνεις τυφλούς να βλέπουν, χωλούς να περπατούν, καθαρίζεις λεπρούς, βγάζεις ακάθαρτα πνεύματα και δαίμονες, θεραπεύεις όσους βασανίζονται από ανίατες αρρώστιες, ανασταίνεις νεκρούς. Έχοντας λοιπόν ακούσει όλα αυτά για σένα, σκέφτηκα ότι ένα από τα δύο συμβαίνει: ή είσαι εσύ ο ίδιος Θεός που κατέβηκες από του ουρανό και πράττεις αυτά ή είσαι ο υιός του Θεού. Γι’ αυτό λοιπόν σου έγραψα, για να σε παρακαλέσω να ‘ρθεις σε μένα και να θεραπεύσεις το βάσανο που έχω. Άκουσα άλλωστε ότι οι Ιουδαίοι αγανακτούν εναντίον σου και θέλουν να σε κατηγορήσουν. Έχω μια πολύ μικρή, αλλά σεμνή πόλη, που είναι αρκετή και για τους δυο μας».

Όλο το ενδιαφέρον τώρα, βρίσκεται στην -γραπτή- «απάντηση» τού Ιησού:

«Μακάριος εἶ πιστεύσας ἐν ἐμοί, μὴ ἑορακώς με. γέγραπται γὰρ περὶ ἐμοῦ τοὺς ἑορακότας με μὴ πιστεύσειν ἐν ἐμοί, καὶ ἵνα οἱ μὴ ἑορακότες με αὐτοὶ πιστεύσωσι καὶ ζήσονται. περὶ δὲ οὗ ἔγραψάς μοι ἐλθεῖν πρὸς σέ, δέον ἐστὶ πάντα δι᾿ ἃ ἀπεστάλην ἐνταῦθα, πληρῶσαι καὶ μετὰ τὸ πληρῶσαι οὕτως ἀναληφθῆναι πρὸς τὸν ἀποστείλαντά με. καὶ ἐπειδὰν ἀναληφθῶ, ἀποστελῶ σοί τινα τῶν μαθητῶν μου, ἵνα ἰάσηταί σου τὸ πάθος καὶ ζωήν σοι καὶ τοῖς σὺν σοὶ παράσχηται».

Μετάφραση: «Μακάριος είσαι, γιατί πίστεψες σε μένα χωρίς να με έχεις δει. Γιατί έχει γραφτεί για μένα ότι “όσοι μ’ έχουν δει δε θα πιστέψουν σε μένα” και “ώστε εκείνοι που δε θα μ’ έχουν δει, αυτοί να πιστέψουν και θα ζήσουν”. Όσον αφορά αυτά που γράφεις, το να ‘ρθω κοντά σου δηλαδή, πρέπει να ολοκληρώσω όλα εκείνα για τα οποία έχω σταλεί εδώ και μετά την ολοκλήρωση να αναληφθώ προς Εκείνον που μ’ έστειλε. Και αφού αναληφθώ, θα σου στείλω κάποιον από τους μαθητές μου για να σε θεραπεύσει και να δώσει ζωή σ’ εσένα και στους δικούς σου».

Τί «θεϊκή» απάντηση!… «Δεν προλαβαίνω τώρα, γιατί πρέπει να…αναληφθώ»!

Κι αναρωτιέται τώρα ο «αφελής»: Μα καλά, ολόκληρος θεός χρειάζεται να μεταβεί προσωπικώς για να επιτελέσει ένα θαύμα; Έχει πρόβλημα…χώρου και χρόνου ένας θεός; Τί εμπόδιζε άραγες τον Ιησού, να θεραπεύσει τον αιτούντα βασιλιά, με μια απλή προσταγή του, ή μόνο με την σκέψη του; Ή έστω βρε αδελφέ, να τον επισκεφθεί στ’ όνειρό του, όπως «έκανε» και «κάνει» μέχρι σήμερα σε αναρίθμητους πιστούς; (Διακτινισμός δηλαδή σε χριστιανική εκδοχή και θαύματα «αλά κάρτ»). Εκτός κι αν οι κομπογιαννιτισμοί τού Ιησού, περιορίζονταν μόνο σε «θεραπείες» με…πηλό από σάλιο και χώμα…

Η απορίες γίνονται ακόμα πιο βασανιστικές, αν αναλογιστεί κάποιος, πως αυτή η επιστολή, το μοναδικό γραπτό «ντοκουμέντο» που έχει αφήσει πίσω του ο Ιησούς, δεν θεωρήθηκε και τόσο…σημαντική και μοναδική, ώστε να πάρει την θέση της στην Καινή Διαθήκη και να τοποθετηθεί, έστω και μετά από τις «Επιστολές» τού Παύλου… Τί ώθησε άραγες τούς «άγιους πατέρες» τής Εκκλησίας, έτσι ώστε ν’ αφήσουν απ’ έξω μια απ’ τις πιο ηχηρές «αποδείξεις» υπάρξεως τού «σωτήρα» τους; Μήπως το ότι δεν υπάρχει η πρωτότυπη επιστολή; Μα ούτε και τα πρωτότυπα τών Ευαγγελίων, καθώς και άλλων «ιερών» κειμένων υπάρχουν. Ως προς τί λοιπόν αυτή η διάκριση;

Το παραμύθι τού Ευσέβιου, μπορεί να μην έχει δράκους και φίδια, φρόντισαν όμως αντάξιοί του παραμυθάδες να το πλαισιώσουν με…«Άγιο Μανδήλιο» (και όχι μόνο)…

Σύμφωνα λοιπόν με την εκκλησιαστική «παράδοση» (δηλαδή τρίχες κατσαρές), η ιστορία αυτή είχε περισσότερη πλοκή. Διαβάζουμε λοιπόν, την συνοπτική απόδοση από το «Μηναῖο τοῦ Αὐγούστου»:

Ὁ βασιλιὰς τῆς Ἔδεσσας, Ἄβγαρος, ἦταν λεπρός. Ἄκουσε γιὰ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔστειλε πρὸς Αὐτὸν τὸν ἀρχειοφύλακά του, Ἀνανία, μὲ ἐπιστολὲς στὶς ὁποῖες παρακαλοῦσε τὸν Χριστὸ νὰ πάει στὴν Ἔδεσσα νὰ τὸν θεραπεύσει. Ὁ Ἀνανίας ἦταν ζωγράφος, γι’ αὐτὸ ὁ Ἄβγαρος τὸν ἐπιφόρτισε νὰ φτιάξει τὸ πορτραῖτο τοῦ Σωτήρα σὲ περίπτωση ποὺ ὁ Χριστὸς ἀρνεῖτο νὰ πάει. Ὁ Ἀνανίας βρῆκε τὸν Χριστὸ περιστοιχισμένο ἀπὸ ἕνα μεγάλο πλῆθος καὶ δὲν μποροῦσε νὰ τὸν πλησιάσει. Γι’ αὐτὸ ἀνέβηκε σ’ ἕνα βράχο ἀπὸ ὅπου μποροῦσε νὰ τὸν βλέπει καλύτερα. Προσπάθησε νὰ φτιάξει ἕνα πορτραῖτο τοῦ Σωτήρα, ἀλλὰ δὲν μποροῦσε «ἐξ αἰτίας τῆς ἀπερίγραπτης δόξας τοῦ προσώπου Του, τὸ ὁποῖο ἄλλαζε διὰ τῆς χάριτος». Βλέποντας ὅτι ὁ Ἀνανίας ἤθελε νὰ φτιάξει τὸ πορτραῖτο Του, ὁ Χριστὸς ζήτησε νερό, νίφτηκε, σκούπισε τὸ πρόσωπο Τοῦ σ’ ἕνα κομμάτι λινὸ ὕφασμα, καὶ τὰ χαρακτηριστικά του ἔμειναν ἀποτυπωμένα σ’ αὐτὸ τὸ λινὸ ὕφασμα. Εἶναι γι’ αὐτὸ ποὺ ἡ εἰκόνα αὐτὴ εἶναι ἐπίσης γνωστὴ μὲ τὸ ὄνομα Μανδήλιον. ( Ἡ Ἑλληνικὴ λέξη μανδήλιον προέρχεται ἀπὸ τὴ σημιτικὴ λέξη mindil). Ὁ Χριστὸς τὸ ἔδωσε στὸν Ἀνανία, καὶ τοῦ εἶπε νὰ τὸ πάρει, μὲ μία ἐπιστολή, στὸ πρόσωπο ποὺ τὸν εἶχε στείλει. Στὴν ἐπιστολή, ὁ Χριστὸς ἀρνεῖτο νὰ πάει ὁ ἴδιος στὴν Ἔδεσσα, ἐπειδὴ εἶχε μιὰ ἀποστολὴ νὰ ἐκπληρώσει. Ὑπόσχετο στὸν Ἄβγαρο ὅτι, ὅταν θὰ ἐκπληρώνετο αὐτὴ ἡ ἀποστολή, θὰ ἔστελλε ἕνα ἀπὸ τοὺς μαθητές Του πρὸς αὐτόν.

 

Ὅταν ὁ Ἄβγαρος πῆρε τὸ πορτραῖτο, θεραπεύθηκε ἀπὸ τὴν ἀρρώστια του, ἀλλὰ ἔμειναν στὸ πρόσωπό του ἀρκετὰ σημάδια. Μετὰ τὴν Ἀνάληψη, ὁ ἀπόστολος Ἅγιος Θαδδαῖος, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἑβδομήκοντα, πῆγε στὴν Ἔδεσσα καὶ θεράπευσε τὸ βασιληὰ πλήρως προσηλυτίζοντάς τον στὸ Χριστιανισμό. Πάνω στὸ θαυματουργὸ πορτραῖτο τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἄβγαρος ἔγραψε αὐτὰ τὰ λόγια: «Ὢ Χριστὲ Θεέ, αὐτὸς ποὺ ἐλπίζει σὲ Σένα δὲν θὰ πεθάνει». Ἀφαίρεσε ἕνα εἴδωλο ἀπὸ τὸ κοίλωμά του πάνω ἀπὸ μία πύλη τῆς πόλης καὶ τὸ ἀντικατέστησε μὲ τὴν ἁγία εἰκόνα. Ὁ Ἄβγαρος ἔκανε πολλὰ γιὰ τὴ διάδοση τοῦ Χριστιανισμοῦ στοὺς ὑπηκόους του. Ἀλλὰ ὁ δισέγγονός του ἐπέστρεψε στὴν εἰδωλολατρεία καὶ ἤθελε νὰ καταστρέψει τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Μανδηλίου. Γι’ αὐτὸ ὁ ἐπίσκοπος τῆς πόλης τὴν ἐντείχισε στὸ κοίλωμα ἀφοῦ προηγουμένως τοποθέτησε μία ἀναμμένη κανδήλα μπροστά της. Ἔτσι ἡ εἰκόνα διασώθηκε.

Αν παραβλέψει κάποιος την ανεξήγητη πεποίθηση τού Άβγαρου, πώς θα μπορούσε να θεραπευθεί ακόμη κι απ’ την παρουσία τής προσωπογραφίας τού Ιησού, η παραπάνω φανταστική διήγηση, μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί, ως ένα απ’ τα πιο συκοφαντικά και δυσφημιστικά κείμενα που αφορούν τον Ιησού!

Που ακούστηκε, «θαύμα» σε…δόσεις;!
Αμ η αποτυχία τού «σωτήρα» Ιησού να επιτελέσει το θαύμα μόνος του, χωρίς να χρειαστεί η…ολοκλήρωση από τον μαθητή του; Τί ξεφτίλα είναι αυτή;
Ο δε ταλαίπωρος Ανανίας, παιδεύεται να ζωγραφίσει τον Ιησού χωρίς επιτυχία… Και καλά, μπορεί αυτού να τού έλειπε η «θεία έμπνευση»… Ο Ιησούς όμως, που μ’ ένα μόνο «Λάζαρε δεύρο έξω!» ανάστησε νεκρό (λέμε τώρα…), γιατί δεν τον διευκόλυνε με έναν πολύ πιο απλούστερο τρόπο; Ήταν δύσκολο άραγες ν’ αποτυπώσει απευθείας την εικόνα του πάνω στο υλικό που «ζωγράφιζε» ο Ανανίας, χωρίς περιττό…«σασπένς» που παραπέμπει σε παραστάσεις τού Μάικ Λαμάρ για μικρά παιδιά;

Αν και το ιλαρό αυτό «γεγονός», τιμάται από την Εκκλησία στις 16 Αυγούστου, ως «ανάμνηση τής εισόδου της αχειροτεύκτου μορφής του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (δηλαδή το άγιο Μανδήλιο) εκ της Εδεσσηνών πόλεως, εις ταύτην την θεοφύλακτον Βασιλίδα (Κωνσταντινούπολη) ανακομισθείσης», εν τούτοις δεν υπάρχει κάποια εύλογη απάντηση στο γιατί μέχρι και τον 6ο αιώνα μ.Χ. (μέχρις ότου μάς «γνωστοποιήθηκε» μέσα από το κείμενο «Doctrine of Addai» [Δόγμα τού Addai], τού ομώνυμου επισκόπου Έδεσσας), η ύπαρξη αυτού τού μανδηλίου απλά αγνοούνταν, ενώ ο Ευσέβιος έγραφε «ιστορία», δύο αιώνες πριν…

Τέλος, για καθαρά «ιστορικούς» λόγους, αναφέρεται και μία ακόμη προέκταση τού άνωθεν μυθολογήματος (πληροφοριακά, η τύχη τού «Αγίου Μανδηλίου», αγνοείται από την άλωση τού 1204), από το οποίο προκύπτει και…«Άγιο Κεράμιο»…

Το Άγιο Κεράμιο λέγεται έτσι για τον εξής λόγο. Ο εγγονός του Αυγάρου εξέκλινε απ’ την ευσέβεια των προγόνων του και έγινε ασεβής, και ως τέτοιος θέλησε να αφαιρέσει το Άγιο Μανδήλιο από την πύλη της πόλης, όπου το είχε βάλει ο ευσεβής παππούς του, για να το προσκυνεί ο κάθε εισερχόμενος στην πόλη, και να στήσει κάποιο άγαλμα στη θέση του. Ο δε επίσκοπος της πόλης, γνωρίζοντας από θεία αποκάλυψη την κακή πρόθεση του βασιλιά, έκρυψε την εικόνα μέσα σ’ ένα θόλο που υπήρχε πάνω απ’ την εικόνα, ανάβοντας και λύχνο μπροστά της, και, αφού σκέπασε το Άγιο Μανδήλιο με μια κεραμίδα, έχτισε τον τοίχο με πλίνθους. Μετά από πολλά χρόνια, τον καιρό που ο βασιλιάς Χοσρόης πολιόρκησε την Έδεσσα, ο επίσκοπος Ευλάβιος είδε στον ύπνο του μια γυναίκα επίσημη, η οποία του είπε να σκάψει για να βρει την αχειροποίητο εικόνα του Κυρίου, όπως και έγινε. Αλλά μαζί με το Άγιο Μανδήλιο είδε την εικόνα τυπωμένη και στην κεραμίδα, και αυτή ονομάστηκε Άγιο Κεράμιο. Οι δε Πέρσες κακήν κακώς εκδιώχθηκαν με την χάρη του Αγίου Κεραμίου και Μανδηλίου.

Τα σχόλια είναι περιττά…