Πάρε-Δώσε

Επισκόπηση του θέματος
Σ’ αυτό το άρθρο επιθυμούμε να δώ­σομε στο ελ­λη­νι­κό κοι­­νό λί­γες νύ­ξεις και αιχ­μές για τις ιστορικές και επιστημονικές σχέ­σεις τού Χρι­στια­νι­σμού με τις επι­­­σ­τή­μες και ει­δι­κό­τερα την ια­τρι­κή επι­στή­μη.

Η παγκόσμια βιβλιογραφία στο πα­­ρόν θέμα είναι απέ­ραντη. Ένα πλήρες δίτο­μο βι­βλίο σ’ αυτά τα θέ­μα­τα (μέχρι και την εποχή που γράφτηκε, αρχές 20^ου αιώνα,) είναι του κα­θη­γητή και προ­έ­δρου του Πανεπιστημίου Cornell της Πο­λιτείας της Νέας Υόρκης Andrew White A History of the Warfare of Science with Theo­logy in Chris­tendom (Mια Ιστορία του Πολέμου της Επιστήμης με την Θεολογία στον Χρι­σ­τιανι­σμό). Στο παρόν άρθρο η ανά­πτυξη θα είναι απλώς μερική.

Ό­σοι εν­δια­φέ­ρο­νται γενι­κό­τε­ρα γι’ αυ­τά τα θέ­μα­τα και δεν είναι αδιάφοροι ώστε να τα αφή­νουν να κυ­λούν απα­ρατή­ρη­τα όπως έρ­χο­νται και πά­νε, μπο­ρούν να ελέγ­ξουν και να με­λε­τήσουν τις ανα­φο­ρές και τα θέ­μα­τα που προ­­τεί­νο­με, ώστε μό­νοι τους με­τά από μία σύ­ντο­μη και εμπε­ρι­στα­τω­μέ­νη με­λέ­τη να μπο­ρέ­σουν να βγά­λουν με­ρι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα αντι­κει­με­νι­κά και ανε­πη­ρέ­α­στα. Εί­ναι και­ρός διάφοροι φο­ρείς να στα­μα­τή­σουν να δρουν βα­σι­ζό­με­νοι στην τρο­μα­κτι­κή αμά­θεια ή την παρα­πλη­ρο­φό­ρη­ση του πλή­θους και τη θρη­σκο­λη­ψί­α, η οποία συ­χνά συ­νο­δεύ­ε­ται από θρη­σκευ­τι­κό φα­να­τι­σμό, που ολο­έ­να αυ­ξά­νε­ται στις μέ­ρες μας φι­μώ­νο­ντας και τυ­φλώ­νο­ντας τα πά­ντα.

Αρ­χι­κά στην Πα­λαιά Δια­θή­κη συ­να­ντά­με έναν «θε­ό» που όχι μό­νο δεν έχει κα­μιά ια­μα­τι­κή διάθε­ση αλ­λά απει­λεί με πρό­κλη­ση ασθε­νειών για να εξα­σφα­λίσει υπο­τα­γή του λαού του. Π. χ., βλέπε Δευ­τε­ρο­νό­μιον, KH΄: 15-63:

«Αν δεν υπα­κούσεις, ο Κύ­ριος θα σε κτυ­πή­σει με πυ­ρε­τό, ρί­γος, ερε­θι­σμό, μα­­ρα­σμό, φλό­γω­ση και ώχρα (κι­τρι­νά­δι;) με πλη­γή στις έδρες, με αι­μορ­ρο­ΐ­δες (!) και με άγρια ψώ­ρα και ξυ­σμό, με αρρώ­στιες αγιά­τρευ­τες… Θα σε χτυ­πή­σει (ο Κύ­ριος) με τρέ­λα, με τύ­φλω­ση… με σύγ­χυ­ση μυα­λού, θα ψη­λα­φείς σαν τον τυ­φλό στο κα­τα­με­σή­με­ρο… Ο Κύ­ριος θα σε χτυ­πή­σει στα γό­να­τα και στα σκέ­λη και από τις πα­τού­σες έως την κο­ρυ­φή σου με κα­κή πλη­γή, ώστε να μην μπο­ρείς να για­τρευ­τείς… Αν δεν υπα­κού­σεις, ο Κύ­ριος θα κά­νει τις πλη­­γές σου… πλη­γές με­γά­λες και αθε­ρά­πευ­τες και ασθέ­νειες κα­κές, βα­ριές και αθε­ράπευ­τες. Και θα φέ­ρει πά­νω σας όλες τις οδυ­νη­ρές πλη­γές, απ’ τις οποί­ες κα­τα­τρο­μά­ξα­τε και θα τις κολ­λή­σει σε σας. Αλ­λά ακό­μα και κά­θε ασθέ­νεια και κά­θε πλη­γή που δεν εί­ναι γραμ­μέ­νη στο βι­βλίο αυ­τό [για φαντάσου, α­κό­μα και αυ­τές!], θα φέ­ρει ο Κύ­ριος επά­νω σας, εάν δεν υπα­κού­σε­τε…»

Η αρ­νη­τι­κή ια­τρική λοι­πόν γίνεται το πιο αποτελεσματικό ερ­γα­λείο υπο­τα­γής! Εί­ναι πο­­λύ εν­δια­φέ­ρον αυ­τό το κε­φά­λαιο του Δευ­τε­ρο­νο­μί­ου όπως και το κεφάλαιο ΚΣΤ΄ του Λευι­τι­κού, το οποίο επαναλαμβάνει τα ίδια. Με­λε­τήσετε τα δύο αυτά κεφάλαια για να απο­λαύ­σε­τε και τις υπό­λοι­πες φοβε­ρές κα­τά­ρες (π. χ.,… και την γυναίκα που θα παν­τρευ­τείς να μην την χαρείς εσύ αλλά άλλος…) και απει­λές του βιβλικού θεού Γιαχβέχ που βρί­σκονται εκεί μέ­σα εν αφθονία…. (Περισσότερες τέτοιες Παλαιοδια­θηκικές αναφορές: Α΄ Σαμουήλ ή Βασιλειών Β΄: 3, Ψαλμοί ΙΣΤ΄ (ΙΖ΄): 37, ΚΕ΄ (ΚΣΤ΄): 1, Πα­ροιμίαι ΚΔ΄: 16, Ωσηέ Ε΄: 5, Ναούμ Γ΄: 19, Ιερεμίας ΣΤ΄: 21, ΙΗ΄: 23, κ. π. ά.)

Στα «θαύ­μα­τα» λοι­πόν της Πα­λαιάς Δια­θή­κης, εκτός από θε­ρα­πεί­ες νό­σων και μα­λα­κιών (κα­κώ­σε­ων), επεμβά­σε­ων, αλ­λα­γών και ανα­στο­λών φυ­σι­κών διερ­γα­σιών και φαι­νο­μέ­νων, στα βιβλία της Πεντατεύχου, των Κριτών, των Βα­σι­λειών, των Μακ­κα­βαί­ων και αλλού, βλέ­πομε τον θεό των Εβραί­ων – Ισ­ρα­η­λι­τών, Γιαχβέχ, (θε­ός της ερή­μου που τε­λι­κά ερή­μω­σε τα πά­ντα), να επεμ­βαί­νει θαυ­μα­τουρ­­γι­­κά, αδια­κρί­τως αν πρό­κει­ται για επι­θε­τι­κούς ή αμυ­ντι­κούς πο­λέ­μους και μά­­χες, για να δώ­σει τη νί­κη στον εκλε­κτό λαό του. Μά­λι­στα, συ­χνά έχομε πλή­ρη εξο­λό­θρευ­­ση αμά­χων, μέ­χρι θη­λα­ζό­ντων νη­πί­ων, ζώ­ων, και αμπε­λώ­νων, και ό,τι δεν μπο­ρού­σε να με­τα­φερ­θεί πα­ρα­δί­δε­ται στη φω­τιά (βλέ­πε π. χ.: Αριθ­μοί ΛΑ΄, όλο το αισχρό βιβ­λίο Ιησούς του Ναυί, Α΄ Βα­σι­λειών – Σα­μου­ήλ ΙΕ΄, Β΄ Βα­σι­λειών – Σα­μου­ήλ ΙΒ΄, και απανταχού στην «Ιε­ράν» Βίβλον). Θη­ριω­δί­ες άνευ προ­η­γου­μέ­νου και ίσως άνευ ε­πο­­μέ­­νου κατ’ εντο­λή του βι­βλι­κού θε­ού Γιαχβέχ.

Οι νόμοι πολέμου (Δευτερονόμιον Κ΄) και οι νόμοι εξουσίας (Α΄ Βασι­λει­ών-Σα­μουήλ Η΄, και στην Καινή, Πρός Ρω­μαίους ΙΓ΄: 1-7 και Πρώτη Επιστολή Πέ­τρου Β΄: 13-18) του βιβλικού θε­ού Γιαχβ­έχ κά­νουν τους εγκλη­μα­τί­ες πο­λέ­μου των τε­λευ­ταί­ων αι­ώ­νων, να φαί­νο­ν­ται σχε­­δόν άγιοι μπρο­στά τους. Αυ­τός ο βι­βλι­κός θε­ός των Εβραί­ων, ο Γιαχβ­έχ ή Γιεχόβαχ (ο Ιαχωβάς όπως συνήθως τον λέει ο λαός), όσο κι αν φαί­νε­ται πα­ρά­ξε­νο εί­ναι ακρι­βώς ο ίδιος Θε­ός Πα­τήρ των Χρι­στια­νών και ο Αλλάχ των Μου­σουλ­μάνων! Άραγε τί μαγείρεμα συνέ­βη;

Στην Πα­λαιά Δια­θή­κη και εν συ­νε­χεία στην Και­νή βλέ­πομε ένα τε­ρά­στιο αρι­­θ­μό θαυ­μά­των με τρο­με­ρό εύρος θαυ­μα­τουρ­γι­κής ικανότητας, από θε­ρα­πεία πυ­­ρε­τού μέ­χρι ανα­στά­σε­ως νε­κρού τε­τρα­η­μέ­ρου. Προϋπόθεση αυτών των θαυ­μά­των ήταν η θρη­σκευτική πίστη στον Γιαχβέχ και τον Υιόν του Γιοσούαχ. Παντού και πάντοτε ακούμε Ματθαίος Θ΄: 22«η πίστις σου σέσωκέ σε», 29, ΙΖ΄: 19-21, Μάρκος Ε΄: 34, ΣΤ΄: 5-6, Θ΄: 19, 23-24 «ο δε Ιησούς είπεν αυτώ το ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι. και ευθέως κράξας ο πατήρ του παιδίου μετά δακρύων έλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τη απιστία.», Ι΄: 52, Λουκάς Ζ΄: 48, ΙΖ΄: 6, 19, 42, κλπ. Σπανιό­τατα συναντάμε και την θέ­ληση όπως, Ιωάννης Ε΄: 6 «τούτον ιδών ο Ιη­σούς κατακείμενον, και γνούς ότι πολύν ήδη χρόνον έχει, λέγει αυτώ· θέλεις υγιής γενέσθαι;» (Άραγε να μην ήθελε; Ποιός τυφλός δεν θέλει το φως του!).

Από το 35 Κ. Ε. (Κοι­νής Επο­χής) μέ­χρι το 313 Κ.Ε. τα «θαύ­μα­τα» συ­νε­χί­ζο­νται με τον ίδιο πε­ρί­που ρυθ­μό και δύναμη αν πι­στέ­ψομε ό,τι μας λέ­νε οι Πρά­ξεις των Απο­στό­λων και όλα τα βι­βλια­ρά­κια με βί­ους Αγί­ων. Ο Ευαγ­γε­λι­στής Λου­κάς και οι Άγιοι Ανάρ­γυ­ροι, Κο­σμάς και Δα­μια­νός, ανα­φέ­ρο­νται ως ιατροί και θαυματουργοί. (Κατά την Βυζαντινή μόνο πα­ρά­δοση ο Λουκάς εί­ναι και ζωγρά­φος, αλλά αυ­τό… μό­νον κατά φαν­τασίαν…). Πριν λί­γο και­ρό μά­λι­στα, η Ανα­το­λι­κή Ορ­θό­δο­ξη Εκ­­κλη­σία της Αυ­στρα­λί­ας μας ενη­μέ­ρω­σε μέ­σω του δια­δι­κτύ­ου ότι ο Ά­γι­ος Χα­ρά­λαμπος ανέσ­τη­σε νε­κρό! Και εμείς νο­μί­ζα­με ότι η τε­λευ­ταία ανά­στα­ση νε­κρού, ήταν του Ευ­τυ­χούς στην Τρω­ά­δα από τον Απόστο­λο Παύ­λο! (Πρά­ξεις Κ΄: 9).

Το 313 Κ. Ε. με το κο­σμο­ϊ­στο­ρι­κό διά­ταγ­μα των Με­διο­λά­νων των Κων­στα­ν­τί­νου και Λι­κι­νί­ου, νο­μο­θε­τή­θη­κε η ανε­ξι­θρη­σκία και ως εκ τού­του ο Χρι­στια­νι­σμός έ­γι­­νε ισό­τι­μη θρη­σκεία με κά­θε άλ­λη. Τού­το ήταν το δεύ­τε­ρο διά­ταγ­μα ανε­ξι­θρη­σκί­ας, εφό­σον το πρώ­το εί­χε εκ­δο­θεί ενά­μι­ση χρό­νο πρω­τύ­τε­ρα από τον σο­βα­ρά ασθε­νού­ντα Γαλέριο.

Αυ­τή η ανε­ξι­θρη­σκία ως εκ θαύ­μα­τος κρά­τη­σε πο­λύ μι­κρό χρο­νι­κό διάστη­μα, δι­ό­τι ο κε­νό­δο­ξος και μα­ταιό­δο­ξος εγκλη­μα­τί­ας Κων­στα­ντί­νος (ο Μέ­γας που η εκκ­λη­σία τον έκανε Άγιο και Ισαπόστολο για τις υπη­ρε­σίες του, παρά το πλήθος και την βαρβαρότητα των εγκλημάτων του!) έδω­σε αμέ­σως με­τά στους Χρι­στια­νούς μα­ζί με την «α­νε­ξι­θρη­σκί­α» και το επά­νω χέ­ρι, ή μάλλον ολόκληρη την αυτοκρατορία εν λευκώ! Τό­τε οι Χρι­στια­νοί ξέ­χα­σαν τι θα πει ανεξι­θρη­σκί­α, ει­ρή­νη, συγγνώμη και άφεση αμαρτιών, αγά­πη προς τον πλη­σί­ον, δι­καί­ω­μα σε άλ­λη γνώ­μη, άλ­λη αντί­λη­ψη, κλπ. Ένεκα όλων αυτών των συμβάντων και της λύσσας των άρτι νομιμοποιηθέντων Χριστιανών, πολλοί ερευνητές έφτασαν στο σημείο πολύ να αμφιβάλλουν αν το διά­ταγμα της ανεξιθρησκίας εξεδόθη ποτέ από τον Κων­σταν­τί­νον. Το αναμφισβήτητο γε­­γονός που ισχύει και παραμένει πάν­τως είναι το εξής: «Αν το διάταγ­μα της ανε­ξι­θρησκίας πράγματι εξεδόθη, ου­δέποτε εφ­αρμόστηκε, εκτός ίσως για έξη μόνο με­ταβατικά χρόνια μετά την έκδοσή του!».

Από το 320 Κ. Ε. πε­ρί­που και εφε­ξής, πέραν των πολλών ιδιοτελών, πολι­τι­κών και συγγενικών φόνων που διέπραξε ο Κων­σταντίνος, έγι­ναν οι με­γα­λύ­τε­ρες κα­τα­στροφές και διώ­ξεις που γνώ­ρι­σε πο­τέ η αν­θρώ­πι­­νη ιστο­ρία από τους Χριστιανούς, ενα­ντί­ον όχι μό­νο όλων των άλ­λων θρη­σκει­ών αλ­λά και με­τα­ξύ των χρι­στιανι­κών αι­ρέ­σε­ων και σχι­σμά­των. Στους επό­με­νους δυό­μι­σι αιώ­νες, σχη­μα­τί­σθη­κε εκτε­νής νο­μο­θε­σία για την εξά­λει­ψη και κα­τα­βα­ρά­θρω­ση του αρ­χαί­ου κό­σμου και ει­δι­κό­τε­ρα του Ελ­λη­νι­κού και Ελ­λη­νο­ρω­μα­ϊ­κού Πο­λι­τι­σμού, που απλώς ζη­τού­σαν συ­νύπαρξη.

Η νομο­θε­σία αυτή υπάρχει στους κώδικες του Θεοδοσίου (του «Με­γά­λου») και του Ιουστι­νια­νού κ. α. Οι κα­τα­στρο­φές βι­βλιο­θη­κών, σχο­λών, έρ­γων κοι­νής ωφε­λεί­ας, έρ­γων τέ­χνης, βι­βλί­ων, διωγ­μοί κα­θη­γη­τών και κά­θε επι­στη­μο­νι­κής και φι­λο­σο­φι­κής σκέ­ψε­ως και με­λέ­της μα­ζί με όλα τα ανα­πά­ντε­χα κα­κά, συ­να­πε­τέ­λε­σαν την με­γα­λύ­τε­ρη μη­χα­νή κα­τα­στρο­φής πο­λι­τι­σμού που γνώ­ρι­σε η ιστο­ρία ολό­κλη­ρης της αν­θ­ρω­πότητας. Ταυ­τό­χρο­να όμως πα­ρα­τη­ρού­με, ότι εκεί­να τα ασύλ­λη­πτα και φο­βε­ρά θαύ­μα­τα, με τις θαυ­μα­τουρ­γι­κές θε­ρα­πεί­ες πάσης φύ­σε­ως, δεν συ­νε­χί­ζο­νται πλέ­­ον. Για­τί άρα­γε; Μό­νο σπο­ρα­δι­κώς και ανεκ­δό­τως ανα­φέ­ρο­νται «θαύ­μα­τα», τα οποία ωχ­ριούν σε δύ­να­μη και θε­ρα­πευ­τι­κή ικα­νό­τη­τα όλων εκεί­νων των θαυ­μά­των από τη δη­μιουρ­γία του κόσμου (γύ­ρω στο 5000 Π. Κ. Ε., αν δεν μας απα­τά η μνή­μη μας στα θέματα της βιβλικής «επι­στή­μης»!) μέ­χρι το 313 Κ. Ε. Πα­ρα­δείγ­ματος χά­ρη δεν ξα­να­βλέ­πομε ανά­στα­ση νε­κρού, αλ­λά κα­μιά φο­ρά βλέ­πομε ει­κόνες να «δα­κρύ­ζουν» ή να «μα­τώ­νουν» απα­τη­λά και αι­σ­χρο­κερ­δώς, όπως συ­νέ­βη πρό­σφα­τα,18 /6 /2001, με απο­ξη­ρα­μένο σι­ρό­πι βυσ­σι­νά­δας και γέ­λα­σε το πα­νελ­λή­νιο!

Ακό­μα, διάφοροι ιε­ρο­μό­να­χοι, ασχο­λού­με­νοι με το εμ­πό­ριο της ελ­πί­δας, φέ­ρα­νε σε δια­φό­ρους να­ούς της Ευ­ρώ­πης τό­σα ξυ­λα­ρά­κια από τον Τί­μιο Σταυ­ρό… που θα μπο­ρού­σαν να γε­μί­σουν μ’ αυ­τά ολό­κλη­ρο υπε­ρω­κε­ά­νιο πλοί­ο. Για όσους δεν ξέ­ρουν από ανα­το­­μί­α, υπεν­θυ­μί­ζομε ότι έφε­ραν και μπό­λι­κα (17) «αυ­θε­ντι­κά» πε­τσά­κια της πε­ρι­το­μής του Χρι­στού: Ένας μά­λι­στα έφε­ρε και ανά­σα του Χρι­στού κλει­σμέ­νη σε μια μπο­τί­λια και ένας άλ­λος γά­λα της Πα­να­γί­ας μέ­σα σ’ ένα μπου­κά­λι (ευ­τυ­χώς που δεν το ή­πιε!) και δε συμ­μα­ζεύ­ε­ται… (μέ­χρι και ακτίνες του άστρου της Βη­θλεέμ τολ­μού­σαν κάποτε να επι­δεικνύουν παγι­δευ­μέ­νες σ’ ένα μπου­κάλι). Υπεν­θυμί­ζομε βέ­βαια ότι όλες οι θρη­σκεί­ες του κό­σμου, κο­μπά­ζουν επι­δει­κτι­κά επι­δει­κνύ­ο­ντας ολό­κ­λη­ρους κα­τα­λό­γους τέ­τοιων «θαυ­μά­των»! Η καθε­μιά έχει τα δικά της. Δεν εί­ναι ειδι­κότητα μό­νον της χριστιανικής.

Παρ’ όλο λοι­πόν που η Εκ­κλη­σί­α, όπως ισχυ­ρί­ζο­νται τα δόγ­μα­τά της, κα­θο­δηγεί­ται και προ­στα­τεύ­ε­ται από το Άγιο Πνεύ­μα και ο κλή­ρος απο­λαμ­βά­νει της Θεί­ας Χά­ρι­τος, ήδη από το 35 Κ. Ε. και εφε­ξής εκα­το­ντά­δες αι­ρέ­σεις, σχί­σμα­τα κλπ. δί­νουν και παίρ­νουν. Εσφα­γιά­σθη­καν και εδιώ­χθη­καν ανα­με­τα­ξύ τους με φο­βε­ρό μί­σος, πά­θος και βα­σανιστήρια. Σκε­φτεί­τε τί άλ­λα φο­βε­ρά και τρομε­ρά θα γι­νό­τα­νε αν δεν υπήρ­χε και η κα­θο­δή­γη­ση του Αγί­ου Πνεύ­μα­τος και οι Χριστιανοί δεν συγ­χω­ρού­σαν ακό­μα και τους εχ­θ­ρούς τους σύμ­φω­να με τον Ματ­θαίο Ε΄: 44. Και μη χει­ρό­τε­ρα Θεέ μου!

Στο πα­ρόν άρθρο όμως θα πε­ριο­ρι­στού­με στο να δώ­σομε με­ρι­κές σύ­ντο­μες βι­βλι­κές και ιστορικές ανα­φο­ρές για να προ­κα­λέ­σομε το εν­δια­φέ­ρον του ερευ­νη­τή-ανα­γνώ­στη, για τις πα­ρά­ξε­νες βι­βλι­κές και χριστιανικές θέ­σεις και τα διάφορα συμ­βά­ντα. Εν τού­τοις διακα­ώς προ­τεί­νο­με, άπα­ντες να με­λε­τή­σουν λε­­πτο­με­ρώς και συ­στη­μα­τι­κά ολό­κλη­ρη την Εβραιο­χρι­στια­νι­κή Βί­βλο, από την Γέ­­νε­­σιν μέ­χρι την Απο­κά­λυ­ψιν, κάτω από το φα­κό της κρι­τι­κής ανά­λυ­σης, συ­γκρι­τι­­κής, ιστο­ρι­κής επι­στή­μης κλπ. Αφού η Βί­βλος απο­τε­λεί τη μό­νη αλή­θεια που ο Α­λη­θι­νός, Πα­ντο­δύ­να­μος, Πάν­σο­φος, Πα­νά­γα­θος, Πα­ν­το­γνώ­στης Θε­ός απο­κά­λυ­ψε στους αν­θρώ­πους, νο­μί­ζομε ότι πρέ­πει άπα­ντες να την γνω­ρί­ζουν πλή­ρως. Σ’ αυ­τό θα πρέ­πει όλοι να συμ­φω­νούν ή κά­νομε λά­θος;

Πρέ­πει να στα­μα­τή­σομε επι­τέ­λους να συ­μπε­ρι­φερό­μα­στε σαν τα αδαή παι­δά­κια του κα­τη­χη­τι­κού σχο­λεί­ου, που από μι­κρά και με­τά στο Δη­μο­τι­κό, Γυ­μνά­σιο και Λύ­κειο, μας δι­δά­σκουν επι­λε­κτι­κά και εκλα­ϊ­κευ­μέ­να θέ­μα­τα της Εβρα­ϊ­κής μυ­θο­λο­γί­ας και ιστο­ρί­ας κα­­θώς και δια­λεγμέ­νες πε­ρι­κο­πές από την Και­νή Δια­θήκη. Ως υπεύ­θυ­να άτο­μα, οφεί­λομε να μελε­τή­σομε προ­σε­κτι­κά την βά­ση της πί­στε­ώς μας, την Βί­βλο και να στα­θού­με απέ­να­ντί της ελε­γκτι­κά όπως θα κά­να­με σε οποιο­δή­πο­τε άλ­λο ση­μα­ντι­κό ζήτη­μα της ζω­­ής μας. Δεν πι­στεύ­ομε ότι μπο­ρεί επ’ αυ­τού να έχει κα­νείς λο­γι­κές αν­τιρ­­ρή­σεις! Μην το κά­νομε σαν τους Κα­θο­λι­κούς, που επί σει­ρά αιώ­νων απα­γό­ρευαν την ανά­γνω­ση της Βί­βλου από το κοι­νό επί ποι­νή θα­νά­του! Βέ­βαια εκεί­νοι γνώ­ρι­ζαν πο­λύ κα­λά για­τί το έκα­ναν!

Ορίστε λοι­πόν συ­νο­πτι­κά, μερικά (όχι όλα γιατί είναι πάρα πολλά) εν­δια­φέ­ρο­ντα ιστο­ρι­κά ση­μεία για με­λέ­τη και έρευ­να:

1. Κλεί­σι­μο σχο­λεί­ων, διωγ­μοί και φό­νοι δι­δασκό­ντων. Η μα­θη­μα­τι­κός και φι­λό­σο­φος Υπα­τία κα­τα­κρε­ουρ­γεί­ται από τον όχλο του Αγίου Κύ­ριλ­λου, Πα­τριάρ­χη Αλε­ξαν­δρεί­ας το 415 Κ. Ε. Βλ. Σω­κρά­τους Σχο­λα­στι­κού Εκ­κλη­σια­στι­κή Ιστο­ρία – Πε­ρί Υπα­τίας της Φι­λο­σό­φου 7.15 & Σου­ΐ­δας ύψι­λον 166, κ. ά.

2. Ο εμ­πα­θής θεολόγος, αυτοκράτωρ Ιουστινιανός κλείνει όλες τις σχολές των Αθη­νών, μεταξύ των οποί­ων ήταν και η Ακαδημία του Πλάτωνος, +529, και διώκει όλους τους καθη­γητές. Όσοι γλίτωσαν δρα­πέ­τευσαν τη νύκτα και κατέφυγαν στην αυλή του βασιλέως της Περσίας Χοσρόη. Τί ειρωνεία αλήθεια!

3. Κά­ψι­μο βι­βλιο­θη­κών (με με­γα­λύ­τε­ρο θρή­νο απώ­λειας: τις βι­βλιο­θή­κες της Αλε­ξάν­δρειας, τη Δημοτική βιβλιοθήκη του Σεραπίου της Αλεξανδρείας, κάηκε από τον Επί­σκο­πο Θε­ό­φι­λο το 391 Κ. Ε. και τη με­γά­λη βι­βλιο­θή­κη «του Πα­λα­τίνου Απόλλωνος» της Ρώ­μης που είχε ιδρυθεί από τον Αύγουστο, κάηκε από τον Πά­πα Γρη­γό­ριο τον Μέ­γα γύ­ρω το 600 ή 601. Ο κατάλογος καύσεως πολ­λών άλλων βι­βλιοθηκών συνε­χί­ζεται επί μακρόν.). Βλέπε: Θε­ο­δώ­ρη­τος Εκ­κλη­σια­στι­κή Ιστο­ρί­α και Ε­πι­στο­λή Δα­μά­σου Επισκό­που Ρώμης τόμος 5^ος ΚΒ΄, 1245 (ή 320.16-321.16).

4. Κα­τα­στρο­φή γυ­μνα­στη­ρί­ων, λου­τρών, βα­λα­νί­ων (εί­δος αρ­χαί­ων λου­τρών), θερ­μών (λου­τρά θερ­μών υδά­των), λό­γω του τα­μπού της Παλαιάς Διαθήκης, των Εβ­ραί­ων και των Χριστιανών για το γυμνό. Αλλά ενώ οι Εβραίοι είχαν πολλές δια­τάξεις περί κα­θαριότητος και λουσίματος, οι Χριστιανοί εξύμνησαν τη γλίτσα, τη λίγδα και τη βρό­μα. Αυτό θα πει πρόοδος!

5. Κα­τα­στρο­φή των ασκλη­πιεί­ων (αρ­χαί­ων ια­τρεί­ων, νο­σο­κο­μεί­ων μετά πολλών επι­κουρικών χώρων όπως γυμναστηρίων, κλπ.), αφού ο Ασ­κλη­πιός (θε­ός της Ια­τρι­κής Επιστήμης) εθε­ω­ρεί­το δαί­μο­νας – διάβολος για τους Χριστιανούς.

6. Κα­τα­στρο­φή, σύμφωνη με τις διατάξεις της Εξόδου ΛΔ΄: 13, του Δευτε­ρο­νομίου Ζ΄: 5, ΙΒ΄: 3, Α΄ Σαμουήλ (ή Βασιλειών) Ζ΄: 3-4, Γ΄ Βασιλειών ΙΔ΄: 15, κλπ., των αλ­συλ­λί­ων και δα­συλ­λί­ων, τα οποία οι παγανιστές συνήθιζαν να τα αφιε­ρώνουν σε θε­ούς, ημι­θέ­ους, ήρωες, πο­λι­ούχους, κλπ. Οι θεόπνευστοι Χριστιανοί όμως τα θε­ω­ρού­σαν κα­τοι­κη­τή­ρια δια­βό­λων.

7. Διωγ­μός πά­σης επι­στη­μο­νι­κής και φι­λο­σο­φικής σκέ­ψε­ως, ώστε οι Χριστιανοί να μην έχουν να αντι­με­τω­πί­ζουν κα­μία αντίθε­τη γνώ­μη και επιχειρηματολογία αλλά να επι­βάλλουν διά πυρός και σιδήρου τις δικές τους ηλιθιότητες και βλα­κείες.

Μερικά αποτελέσματα όλων αυτών ήταν, η οπι­σθο­δρό­μη­ση της ια­τρι­κής και πά­σης επι­στή­μης και όλης της αν­θρώ­πι­νης σκέ­ψε­ως κα­τά 1500 χρό­νια, συν άλλα τό­σα ανα­δρο­μι­κά του­λά­χι­στον. Ο Ελληνι­κός και Ελληνο­ρω­μα­ϊ­κός πο­λι­τι­σμός, οι πλέον ευγενείς και πολλά υποσχόμενοι πολιτισμοί της ιστορίας, επλή­­γη­σαν θα­νά­σι­μα.

Ο Χριστιανισμός όχι μόνο κατέστρεψε τα ασκληπιεία, τα λουτρά και όσα μό­λις ανα­φέραμε, αλλά και καθ’ όλη την διάρκεια του μεσαίωνα απαγόρευσε την ια­­τ­ρι­κή την οποία αποκαλούσε υποτιμητικά με τα ονόματα: «φαρμακεία», «μα­γεία» και «μαγγα­νεία». Τις δε αιτίες των νόσων τις εξη­γούσε μυθολογικώς ως δρά­σεις δαι­μό­νων, εκπεσ­σόν­των αστέρων, διαττόντων και κομη­τών κατά του αν­θρώ­που και ως αν­τιδράσεις ολο­κλήρου της φύσεως κατά του ανθρώ­που λόγω της πτώσεως των πρω­το­πλά­στων και της αρχικής κατάρας του πανάγαθου και φι­λεύσπλαχνου Θε­ού Γιαχ­βέχ και της συνεχούς οργής του ένεκα των συνεχών αμαρτιών μας!

Η κατάφορη αντίφαση των ατελειών, βασάνων, πόνων και θλίψεων της ζωής μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και οι αμέτρητες νόσοι, από την μια μεριά, και της παν­το­δυναμίας και της πανα­γα­θό­τητας του εξωκοσμικού, τέλειου, δημι­ουρ­γού Θεού της χρι­στιανι­κής θεολογίας από την άλλη, είχε απα­σχο­λήσει τους Χρι­σ­τια­νούς φωστήρες από τους πρώτους αιώνες του Χριστια­νισμού χωρίς ποτέ τους να δώ­σουν απάντηση. Απλώς όταν κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να βρουν απάντηση, τότε την εναπόθεσαν στο μυ­στή­ριο και στις ανεξήγητες βουλές του Θεού των. Συνάμα προ­έ­τειναν να διατηρούμε συνεχή «φόβο Θεού», να έχομε ακ­λόνητη πί­στη και να μη πο­λυρωτάμε. Γιατί αν πολυανα­κα­τευόμαστε με τις δουλει­ές του Θε­ού, μπορεί να θυ­μώ­σει ο Θεός και τότε ουαί και αλίμονό μας.

Το ίδιο πρόβλημα, και πάλι χω­ρίς απάντηση, αντιμε­τώπισαν οι Πατέρες και οι θεολόγοι και με το ζή­τη­μα της θεοδι­κίας. Αυτό συνίσταται στην απο­ρία: «διατί ο Θε­ός ιαίνει ολί­γους που επι­λέ­γει και όχι όλους όσους τον παρακα­λούν και άραγε διά ποίων κρι­τη­ρί­ων επιλέγει τους μεν και απορρίπτει τους δε, κλπ. Ποία εί­ναι η εξή­γη­ση;». Ο Ιη­σούς εμφα­νίζεται ξανά και ξανά ως φιλεύσπλαχνος θεραπευτής όλων των ασθενών και απασών των ασθενειών (Ματ­θαίος Η΄: 16, ΙΑ΄: 15, Πρά­ξεις Ι΄: 38, κ. α.). Πλην όμως στο κεφάλαιο Ε΄: 1-16 του Ιωάννου, ενώ αντικρίζει μια τεράστια πληθώ­ρα ασ­θενών πολ­λών ει­δών ασθενειών, εντός των πέντε βρώμι­κων στοών της προβατι­κής κολυμβή­θρας Βηθεσ­δάς, μυστικά και βιαστικά επέλεξε να θεραπεύσει έναν μόνο ασ­θενή, πα­ραλυτικό. Με ένα πουφ θα μπο­ρούσε, ως παντοδύναμος και φιλεύσπλαχ­νος, να τους θεραπεύσει όλους προς έκπληξη απάντων και προς δόξαν του. Όμως δεν το έκα­νε παρά θεράπευσε μόνον έναν «παραλυ­τικό» και χωρίς να τον πάρει χαμ­πάρι κανένας! Γιατί άραγε; Μήπως οι υπόλοιποι άλλοι δεν θέλ­ανε να γίνουν κα­λά; Ούτε καν τους ρώτησε όπως ρώτησε τον παραλυ­τικό αλλά τους παράτησε στα «κρύα της κολυμβήθρας»! …

Εδώ και τόσους αιώνες δεν έχουν βρει απάν­τηση και εξή­γη­ση στα εύλογα ερωτήματα της θεοδικίας. Ο Μαρκίων πρώτος επρότει­νε μία απάντηση αλλά την απ­έρριψαν! Πολύ θα θέ­λα­με να μάθομε τα μυστή­ρια αυτά και τις άγνω­σ­τες βουλές του Θεού των, αν ποτέ τα βρούνε και τις ξε­διαλύ­νουν! Αφού ισχυρίζονται ότι έχουν θεία φώτιση και αντλούν πληροφορίες από μυστηριώδεις πη­γές που δεν εί­ναι προσιτές σε ‘μας τους ολιγόπιστους ή άπιστους, τό­τε γιατί δεν μας δίνουν οι ίδιοι σαφείς και μο­νοσή­μαντες απαντήσεις στα ερωτήματά μας;

Σχε­τικά με τις αρρώ­στιες όμως ετόλ­μη­σαν να μας ανακοινώσουν κάτι το βα­ρύγ­δου­πο, το οποίο και έθε­σαν ως δόγμα ως εξής: «Ο Θεός ως παιδαγωγός μας δίδει παιδα­γω­γι­κά χαστουκάκια με τις αρρώστιες και τον πόνο και έτσι μας εκ­παι­δεύει δι’ αυ­τών και μας προτρέπει να μετανοήσομε ή μας φέρει εις μετάνοιαν. Ο Θε­ός επί­σης μας παι­δεύει με βά­σανα ένεκα των αμαρτιών μας. Ακόμα ο Θεός θέλει να δοκιμάσει την πίστη μας. Κλπ, κλπ.». Αυτές οι δικαιολογήσεις θεολογικώς βασίζονται στο κλε­ψίτυπο, ανόητο και ασυνάρτητο Βιβλίο του Ιώβ, στις βιβλικές Παλαιο-Διαθηκικές πα­ροι­μίες, Παροιμίαι Γ΄: 12, ΙΓ΄: 24, ΚΓ’: 13 και στην επανάληψή τους στην θεολογική επιστολή Πρός Εβ­ραίους ΙΒ΄: 6-13 «ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται. ει παιδείαν υπομένετε, ως υιοίς υμίν προσφέρεται ο Θεός· τις γαρ εστιν υιός ον ου παιδεύει πατήρ; ει δε χωρίς εστε παιδείας, ης μέτοχοι γεγόνασι πάντες, άρα νόθοι εστέ και ουχ υιοί. είτα τους μεν της σαρκός ημών πατέρας είχομεν παιδευτάς και ενετρεπόμεθα· ου πολλω μάλλον υποταγησόμεθα τω πατρί των πνευμάτων και ζήσομεν; οι μεν γαρ προς ολίγας ημέρας κατά το δοκούν αυτοίς επαί­δευον, ο δε επί το συμφέρον, εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού. πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν ου δοκεί χαράς είναι, αλλά λύπης, ύστερον δε καρπόν ειρηνικόν τοις δι’ αυτής γεγυμνασμένοις αποδίδωσι δικαιοσύνης. Διό τας παρειμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα ανορθώσατε, και τροχιάς ορθάς ποιήσατε τοις ποσίν υμών, ίνα μη το χωλόν εκτραπή, ιαθή δε μάλλον.». Αυτές τις ίδιες αισχρές θεολογίες τις επικύ­ρωσαν και επεξέτειναν οι Πατέρες με την βλακεία τους. Βεβαίως δεν θα μπορούσαν να κάνουν κι’ αλλιώς, διότι θα ερχόταν σε αντίθεση με την θεϊκή Βίβλο! Αυτό θα πει παρά­λογη, τρελή και κατα­στρο­φι­κή θρησκεία σε κάθε παράμετρο. Από την πιο απλή λογι­κή και κοινή αντίληψη μέ­χρι την πιο δύ­σκο­λη υπόθεση.

Δείγ­μα­τα ια­τρι­κής και ια­τρο­δι­κα­στι­κής της Βί­βλου

1. Μο­λυ­σμός και κά­θαρ­ση αν­δρός. Η γυ­ναί­κα και τα ρούχα της είναι μολυσμένη-(α) κα­τά την πε­ρί­ο­δο αυ­τής, μο­λυ­σμός και κά­θαρ­ση αυ­τής. Αφρο­δι­σια­κά νο­σή­μα­τα. Λευ­ι­τι­κόν ΙΕ΄: 1-33, ΙΗ΄: 19, Κ΄: 18, ΚΒ΄: 4-6. Δια­βά­στε να δεί­τε την «θε­ο­δώ­ρη­τη» και «σο­φότα­τη» αντι­με­τώ­πι­ση όλων αυ­τών των πε­ρι­πτώσε­ων.

2. Γυ­ναί­κες λε­χώ­νες, Ψαλ­μός Ν΄ (ΝΑ΄): 7 (5), Λευ­ιτι­κόν ΙΒ΄: 1-8. Κά­θαρ­ση λε­χώ­νας. Οι κυ­ρώ­σεις είναι δι­πλές εάν γεν­νή­σει κο­ρί­τσι αντί αγό­ρι. Η Παναγία έκανε κα­θαρμό 8 μέρες μετά την γένηση του Ιησού κατά τον Νόμον του Μωυσέως, Λουκάς Β΄: 22.

3. Κα­τα­πλη­κτι­κή Γιαχ­βι­κή μέ­θο­δος για τη διαπί­στω­ση απι­στί­ας ή μη απι­στί­ας γυ­ναι­κός με υπο­χρε­ω­τι­κή κα­τά­πο­ση βρω­μο­νέρου “του Ύδατος της Ζηλοτυπίας”, Αριθ­μοί Ε΄: 11-31, που πολλές φορές εφαρμοζόταν και τον μεσαίωνα.

4. Μέ­θο­δος διά τη δια­πί­στω­ση παρ­θε­νί­ας. Η μη παρθέ­νος λι­θο­βο­λεί­ται, Δευ­τε­ρο­νό­μιον ΚΒ΄: 13-21.

5. Βιασμοί παρ­θέ­νων. Μελετήστε τις τρεις πε­ρι­πτώ­σεις και τις επα­γό­με­νες τι­μω­ρί­ες, Δευ­τε­ρο­νό­μιο ΚΒ΄: 23-29.

6. Προέ­λευ­ση της λέ­ξεως αυ­να­νι­σμός, αν και πρόκει­ται για δια­κο­πτό­με­νη συ­νου­σία (coitus interruptus), Γέ­νεσις ΛΗ΄: 1-10. Με τις διάφορες ανόητες και αντι­ε­πι­στη­μο­νι­κές θεωρίες των Χριστιανών ηλιθίων ο αυνανισμός κατάντησε δια­βο­λικό ταμπού και δημι­ουρ­γούσε τρομερές ψυχολογικές ενοχές και ψυχώ­σεις. Δεν ήταν λίγοι οι άν­δρες και οι γυναίκες των οποίων σακάτεψαν και πα­ρα­μόρ­φωσαν τα γεννητικά όργανά τους με φωτιά, εγκαύματα, σιδεράκια, βε­λόνες και άλλες φρι­κιαστικές διαστροφικές μεθόδους για να τους και να τις αναγ­κάσουν να μην αυνανίζονται. Αυτά περιγρά­φονται λεπτομερώς στο βι­βλίο Best­­seller της γερ­μα­νίδας θεολόγου, της καθολικής διομολογήσεως, Uta-Ranke Heinemann, Eunuchs for the Kingdom of Heavens (Ευ­νούχοι για τη Βασιλεία των Ουρα­νών). Βλέπε ακόμα και το τελευταίο άρθρο του περιοδι­κού Ελ­ληνικόν Πάνθεον, Τεύχος 19.

7. Χρή­ση ιερών πλακών, ου­ρίμ και θου­μίμ, και ιερών ζα­ριών για την εξιχ­νίαση των ανε­ξιχνί­ασ­των βου­λών του Γιαχβέχ και τη λή­ψη σο­βα­ρών απο­φά­σε­ων και τι­μω­ριών μέχρι και εκτελέσεων ανθρώπων. Άλ­λου εί­δους πε­ρί­ερ­γα αντικεί­με­να εί­ναι τα τε­ρα­φείμ και τα εφόδ των ιε­ρέ­ων. Όλα αυ­τά ανα­φέ­ρο­νται σε διάφορα ση­μεία από την Γέ­νε­σιν μέ­χρι τον Νε­ε­μί­α. (Πολύ αργότερα το 1823, στην πολιτεία Βερ­μόντ των Η. Π. Α., ο άγγελος του Θεού Γιαχβέχ «Μορόνι» έφερε τις χρυσές πλά­κες ου­ρίμ και θου­μίμ στον οραματιζόμενο Ιωσήφ Σμιθ από τις οποίες ανέγρα­ψε του βιβλίο του Μορμόνου. Μετά ο άγγελος τις πήγε στη θέση τους στον ουρανό. Έτσι ο Σμίθ εδημιούργησε την νέα χριστιανική αίρεση των Μορμόνων.).

8. Η κα­κο­τυ­χία του μπά­σταρ­δου παιδιού. Εξοστρα­κί­ζε­ται χω­ρίς οί­κτο αυ­τό και οι από­γο­νοί του μέ­χρι δε­κά­της γε­νε­άς, Mασ­σο­ρί­τι­κο Δευ­τε­ρο­νό­μιο ΚΓ΄: 3, Κρι­τές ΙΑ΄: 1-11.

9. Άν­δρες σε­ξουα­λι­κώς κου­τσου­ρε­μέ­νοι πε­ρι­θωριο­ποιού­νται, Μασ­σο­ρί­τι­κο Δευ­τε­ρονό­μιον ΚΓ΄: 1, Δευ­τε­ρο­νό­μιον των Εβδομή­κο­ντα ΚΓ΄: 3.

10. Για όσους δεν ξέ­ρουν από γε­νε­τι­κή, η σε­ξουαλι­κή ένω­ση ωραί­ων γυ­ναι­κών αν­θρώ­πων με υιούς του Θε­ού πα­ρά­γει γί­γα­ντες, Γε­νέ­σε­ως το ανά­γνω­σμα πρό­σχω­μεν ΣΤ΄: 2-7. Ωραί­ες γυ­ναί­κες με ωραία μαλλιά σκαν­δα­λί­ζουν αγ­γέ­λους, Πρώ­τη Πρός Κο­ριν­θί­ους ΙΑ΄: 6-10.

11. Πε­ρί­ερ­γη χρή­ση δρο­γών όπως Νάρ­δου και Μαν­δρα­γό­ρα (αμ­φό­τε­ρα ναρ­κω­τι­κά φυ­τά) για αντι­στάθ­μι­σμα στον έρω­τα, π.χ. Γένε­σις Λ΄: 14-16, Άσμα Ασ­μά­των, Α΄: 12,13 και Δ΄: 13,14.

12. Θεραπεία λέπρας ανθρώπων και σπιτιών και πραγμάτων, Λευιτικόν Κεφά­λαι­α ΙΓ΄ και ΙΔ΄. Διαβάστε να γελάσετε με ποιον τρόπο φορτώνουν αυτή την φοβερή αρ­ρώστια σε ένα πουλί πετάμενο για να την μεταφέρει στα χωράφια και στα βου­νά. Δεν υπάρ­χει πιο θεϊκή και σοφή θεραπεία αυτής της τρομερής αρρώστιας από αυτήν που κα­ταγράφει το Λευιτικόν! Εμείς τι άλλο να πούμε;

13. Στο Λευιτικόν Ι΄ : 8-11, τα οινοπνευματώδη ποτά απαγορεύονται για τους ιε­ρείς. Όμως, οι Χριστιανοί ιερείς δεν τηρούν αυτή την απαγόρευση. Γιατί;

14. Διαιτολόγιο κρέατος. Ζώα καθαρά και ακάθαρτα. Ποια επιτρέπεται να τρώ­νε οι άν­θρωποι. Λευιτικόν Κεφάλαιο ΙΑ΄. Ενώ λόγου χάριν, το χοιρινό κρέας εί­ναι αυ­στηρά απαγορευ­μέ­νο, τότε γιατί οι Χριστιανοί το καταβροχθίζουν;

15. Εξαγιασμός των προς βρώση σφαζομένων ζώων. Εξιλέωση αμαρτιών διά αί­μα­τος. Αυστηρή απαγόρευση του φαγώματος αίματος. Αίμα και λίπος προσ­φέ­ρον­ται μόνον εις οσμήν ευωδίας του Γιαχβέχ (πολύ ωραίος Θεός αυτός ο Γιαχ­βέχ!). (Αίμα = ψυχή ή ζωή.). Μελε­τήστε το πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο του Λευι­τικού ΙΖ΄. (Βλέπε και Πράξεις ΙΕ΄: 20.).

16. Νόμος απίθανης διαιτολογίας της Βίβλου: «Δεν θα μαγειρέψεις ένα αρνάκι με το γά­λα της μάνας του.». Αυτός ο νόμος για να δοθεί τρεις φορές, Έξοδος ΚΓ΄: 19 και ΛΔ΄: 26 καθώς και Δευτερονόμιον ΙΔ΄: 21, πρέπει να είναι το α­παύ­γα­σμα της Γιαχ­βι­κής σοφίας! Βέβαια δεν απαγορεύει να μαγειρέψεις το αρνάκι με το γάλα άλλου ζώ­ου ή ανθρώπου. Εάν δεν έχετε φάει ακόμα αρ­νά­κι μαγει­ρεμένο στο γά­λα αγελάδας δεν έχετε ιδέα τι θα πει φαγητό!

17. Β΄ Παραλειπομένων ΙΣΤ΄: 11-13. Εδώ το ιερό βιβλίο καταδικάζει τον Ασά επειδή εζήτησε την βοήθεια των ιατρών και όχι του θεού όταν αρρώστησε άσχημα. «Και ιδού οι λόγοι Ασά οι πρώτοι και οι έσχατοι γεγραμμένοι εν βιβλίω βασιλέων Ιού­δα και Ισραήλ. και εμαλακίσθη Ασά εν τω έτει τω ενάτω και τριακοστω της βα­σιλείας αυτού τους πόδας, έως σφόδρα εμαλακίσθη· και εν τη μαλακία αυτού ουκ εζή­τησε τον Κύριον, αλλά τους ιατρούς. και εκοιμήθη Ασά μετά των πα­τέρων αυ­τού και ετελεύτησεν εν τω τεσσαρακοστώ έτει της βασιλείας αυτού,».

18. Πα­νά­κεια της χρι­στια­νι­κής ια­τρι­κής το Ευχέ­λαιον, Κα­θο­λι­κή Επι­στο­λή Ια­κώ­βου Ε΄: 13-15 και Μάρκος ΣΤ΄: 13. Επίσης και η επίθεση των χειρών ή πε­τσετών στον ασθε­νή, Μάρκος ΙΣΤ΄: 18, Πράξεις ΙΘ΄: 6, 11-12, κλπ. (Ποιό λάδι να είναι άραγε ποιο αποτελεσματικό;).

19. Ε­κτός από τα ευ­χέ­λαια, αφού δεν έκα­ναν καλά τη δου­λειά τους, για όλες τις τό­τε γνω­στές και άγνωστες αρ­ρώ­στιες έπλα­σαν εξορ­κισμούς. Οι Ανα­το­λι­κοί Ορ­θό­δο­ξοι έ­χουν πολ­λούς εξορ­κι­σμούς του Εβραίου Ελληνι­στή Ιω­άν­νου του Χρυ­σο­στό­μου και του Καπ­πα­δό­κη Ελληνι­στή Βα­σι­λεί­ου του Μεγάλου.

Σας πα­ρα­θέ­τομε μι­κρό από­σπα­σμα από τον επί­ση­μο εξορ­κι­σμό του Ιωάν­νου Χρυ­σο­στό­μου. Μπο­ρεί­τε να τον χρησιμοποιείτε για τις αρρώστιες που ανα­φέρει με απόλυτη αποτελεσματικότητα! Είναι το μό­νο απο­τελεσματικό μέσο που εξαπο­σ­τείλει «τας νό­σους» στα όρη και στα βουνά. Παρατήσετε τους για­τρούς και τα φάρ­μακα…!

«Δέ­σπο­τα Κύ­ριε, που διέ­σω­σες τον Νώε και τον Αβρα­άμ ελευ­θέ­ρω­σες από θλί­ψεις. Που τον Μωυσή κά­λε­σες εξ Αι­γύ­πτου και τον Ισ­ρα­ήλ εκ του Φα­ραώ δια­σώ­σας… βο­ή­θη­σον και την δού­λη σου (κά­ποια άρρωστη Μα­ρί­α), σβή­σε τον πυ­ρε­τό πρά­υ­νε το άλ­γος κά­θε πο­νηρής ασθε­νεί­ας και σή­κω­σε την δού­λην σου από την οδυ­νη­ρή κλί­νη.

Ά­γιε Ιε­ρε­μί­α… Άγιοι Τρεις Παί­δες… Άγιοι Επτά Παί­δες, Άγιε Θε­ρά­πων, Άγιε… Άγιε… Άγιε… δω­ρί­στε στην δού­λη του θε­ού Μα­ρία υγεία και διώξ­τε τον πυ­ρε­τό και το ρί­γος της κα­κιάς αυ­τής ασθέ­νειας.

Ε­ξορ­κί­ζω τις 72 ασθέ­νειες τις οποί­ες έχει ο άν­θρω­πος, κε­φα­λό­πο­νο, οφθαλ­μό­πο­νο, οδο­ντό­πο­νο, στη­θό­πο­νο, χει­ρό­πο­νο, δυ­σου­ρία ή τρι­σου­ρία [ας μας εξήγησουν τί εστί τρισουρία. Τί να εννοεί άραγε ο μέγας πεφω­τισμέ­νος Χρυσόστομος! Ζητάμε διαφωτιστική απάντηση!] … εξορ­κί­ζω υμάς, ανα­χω­ρή­στε και απέλ­θε­τε στα άγρια όρη… εξορ­κί­ζω πά­ντα τα ακά­θαρ­τα πα­θή­μα­τα…».

Ι. Χρυ­σό­στο­μος, αρ­χιε­πί­σκο­πος Κων­στα­ντι­νου­πό­λε­ως.

Oratio in infirmos (in servam Dei Maria).

Τί να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ με τον «Μέγα Άγιο» Ιωάννη Χρυσό­στο­μο…, αυ­τόν τον μοι­ραίο άνθρωπο για την κοινωνία και τον πολιτισμό! Ήταν αυτός που εδογ­μά­τι­σε τα εξής: «Καί σύ, άν διακρούσης τάς επωδάς και τάς φαρμακείας καί τάς μαγ­γα­νείας, καί απο­θά­νης τή νόσω, λαμβάνεις στέφανον, ωσάν οι μάρ­τυρες.». Βγάλετε συμ­πέ­ρα­σμα μό­νοι σας!

(Για πολλά τέτοια μαργαριτάρια με μαγγανείες, μαγείες, εξορκισμούς απο­πομπές δαιμό­νων, κλπ., των Πατέρων της εκκλησίας, της Βίβλου, αποκρύφων βιβ­λίων, της Σολομωνικής καθώς και για θέ­ματα Ιστο­ρίας της Ιατρικής σε σχέση με Χαλδαιϊσμό, Ιουδα­ϊ­σμό και Χρι­στιανισμό βλέπε διάφορα τμήματα των βι­βλίων: Αβ­ραάμ ο Μάγος και Το θέ­α­τρο της Σω­τη­ρί­ας του κ. Μ. Θ. Καλόπουλου.).

Αλλά και ο Άγιος Βα­σί­λει­ος ο «Μέγας» δεν πάει πίσω. Έχει γράψει και αυτός δια­γνώσεις δαιμονοπαθειών και εξορ­κι­σμούς για την απο­πο­μπή δαι­μό­νων. Βρείτε τα να δεί­τε «τί εστί σοφία πνευματική…!». Όποιος ή όποια υπέ­φερε από επιλη­ψία, τρέλα ή διάφορες άλ­λες εγκε­φα­λικές διαταραχές είχε διαβό­λους μέ­σα του ή μέ­σα της που έπρεπε να βγουν και να διωχτούν μακριά με κάθε τρό­πο. Οι κυ­ρι­ότεροι χρι­στια­νι­κοί τρόποι ήταν οι εξορ­κισμοί και τα βασανιστή­ρια. Στα Ευαγγέλια βλέπομε ταχτικά τον Χριστό να τσακώ­νε­ται με δαιμόνια και να θεραπεύει «δαι­μονιζομέ­νους». Δύο ή τρεις φορές μάλιστα (Ματ­θαίος Η΄: 28-34, Μάρκος Ε΄: 1-21, Λουκάς Η΄: 26-36) έβγαλε τα δαιμόνια δαιμο­νι­σμένων και τα έβαλε μέσα σε αγέ­λες χοί­ρων καθώς τα ζώα έβο­σκαν ανέμελα. Τότε οι χοίροι κα­τα­τρόμαξαν τό­σο πολύ που έπεσαν σε μια λί­μνη και πνί­γηκαν. Θα επιθυ­μού­σα­με πολύ να μά­θομε αν τα δαιμόνια πνί­γηκαν μαζί με τους χοί­ρους ή βγήκαν πάλι στη γη για να ξα­να­κά­νουν τα ίδια! Φαν­τασθείτε αλήθεια το θέα­μα! Μια σχετικώς μικρή λίμνη γλυκού νερού (δεν εί­ναι μεγάλη η λί­μνη της Τιβε­ιά­δος) με (2000) δυο χιλιάδες πνιγμένους χοί­ρους (Μάρκος 5: 13) μέσ’ ‘τα νερά της! Καταπληκτικό! Δεν θα ήταν καλλίτερα να τα έστειλε κάπου μακριά, π. χ. στον γα­λα­ξία της Ανδρομέδας; Παντοδύναμος ήταν, αλλά ίσως να μην ήξερε αυτόν τον γα­λα­ξία …! Οι ει­δήμονες θεολόγοι τί έ­χουν να μας απαν­τήσουν επί αυτών των σο­βα­ροτάτων ερω­τη­μά­των…;

Στο Βυ­ζά­ντιο και στην Δυτική Ευρώπη υπήρ­χαν συ­ντα­γές ανα­τρι­χια­στι­κής ια­τρι­κής δει­σιδαι­μονίας. Απο­λαύ­στε λοιπόν τέσσερις συντα­γές που αναφέρονται στο βι­β­λίο της Λιλής Ζω­γρά­φου, Αν­τι­γνώση, σελίδα 369!

1. Για πα­θή­σεις μα­τιού: «Πά­ρε το δε­ξί μά­τι βα­τρά­χου σε με­τα­ξω­τό πα­νί και κά­ν’ το φυλακτό. Για το αρι­στε­ρό μά­τι πά­ρε το αρι­στε­ρό μά­τι του βα­τρά­χου». Η αλά­θη­τη όμως αυ­τή οφθαλ­μο­λο­γι­κή συ­ντα­γή εί­χε και τις μι­κρο­ελ­λεί­ψεις της, αφού δεν όριζε… το εί­δος του βα­τρά­χου!

2. Για θε­ρα­πεία φα­λά­κρας: «Συ­χνή επά­λει­ψη με κό­πρα­να χή­νας»! Να λοι­πόν μια ευ­και­ρία για υπερ­κέρ­δη! Αλοι­φή από κου­τσου­λιές χή­νας και η φα­λά­κρα εί­ναι πια πα­ρελ­θόν!

3. Μια συ­ντα­γή για ίκτε­ρο από την Αγγλία: «Να φά­ει ο άρ­ρω­στος 9 ψεί­ρες με βού­τυ­ρο»! Αν τις φά­ει… χω­ρίς βού­τυ­ρο, τα απο­τε­λέ­σμα­τα δεν εί­ναι εγ­γυ­η­μέ­να!

4. Μια αρκετά πρόσφατη συ­ντα­γή για χο­λο­λι­θί­α­ση (του 18^ου αιώ­να): «Δια­λύ­στε κό­πρα­να προ­βά­του σε φρέ­σκο γά­λα και πο­τί­στε τον άρ­ρω­στο»!

Επίσης για πολλές αρρώστιες είχαν εφεύρει θεραπείες δι’ αιμορραγίας από πολλά ση­μεία του σώματος που είχαν χαρτογραφήσει. Βεβαίως εκτός από την αντικανονι­κό­τη­τα και τα μοιραία αποτελέσματα αυτών των μεθό­δων οι μο­λύν­σεις έδιναν και έπαιρ­ναν.

Ό­ση λοι­πόν σχέ­ση έχουν οι συ­ντα­γές αυ­τές με την ια­μα­τι­κή επι­στή­μη της ια­τρι­κής, άλ­λη τό­ση σχέ­ση εί­χε και η θρη­σκεία με την ια­τρική και κάθε επιστήμη. Σκε­­φ­θείτε ότι οι εμπνευ­σμέ­νοι πι­στοί του Βυζαντίου έξυ­ναν (όπως ξύ­νουν ακό­μα μερι­κοί) τις μπο­γιές των ει­κό­νων και τις έκα­ναν ρό­φη­μα-φάρμα­κο διά πά­σαν νό­σον και πά­σαν μα­λα­κί­αν (κά­κω­ση). Οι μπο­γιές, όμως δεν ήταν τί­πο­τε πα­ρα­πά­νω από επι­βλα­βείς ου­σί­ες, όπως π.χ. οξεί­διο του μο­λύ­βδου που βρί­σκε­ται στην άσπρη μπο­γιά, το οποίο όταν το πιεις πα­θαί­νεις μο­λυ­βδί­α­ση! Αυτά τα ροφήματα με μπογιές εικόνων και η κυ­ριολεκτική ασυδοσία των μοναστηριών ήταν μερικοί από τους λόγους της ει­κο­νο­μαχίας που τίναξε το Βυζάντιο στον αέρα. Επί της εικονομαχίας μελε­τή­σετε και Τό έπος τής Ει­κονομαχίας, Κωνσταντί­νου Παπαρηγοπούλου, Εκδό­σεις Ωκεανίδα ΑΕ, 2005, και θα μάθετε πολλά που δεν τα ξέρετε.

Εί­ναι πρα­γ­μα­τι­κά πά­­ρα πο­λύ εν­δια­φέ­ρον και ταυ­τό­χρο­να κω­μι­κο­τρα­γι­κό, να δια­βά­ζει κα­νείς ια­τρι­κές θε­ρα­πεί­ες και συ­ντα­γές των Βυ­ζα­ντι­νών και των άλλων Ευ­ρω­παίων κατά τον μεσαίωνα. Θα πείτε: εί­ναι πο­τέ δυ­να­τόν να έγι­ναν αυ­τά από αν­θ­ρώ­πους; Αλλά να που είναι! Αν σκεφθούμε ότι ο Βυ­ζαντινός αυτοκράτωρ, των ετών +886 – +912, Λέων VI ο Σοφός εξέδωσε νε­αράν (νό­μον), με αριθμό 65, στην οποία νομοθετεί τα εξής: «Όποι­ος μέ τε­λει­ότητα φανή νά κά­μη μαγικά δι’ ιατρείαν σω­μα­τικής ασθενείας… νά παιδεύεται μέ εσχά­την τιμω­ρί­αν…», τότε τί άλλο περισ­σότερο να πού­με εμείς;! Ευτυχώς που ήταν και σοφός αλλιώς ποιος ξέρει τί … ;

Σ’ Ανατολή και Δύ­ση, σύμφωνα με τα διάφορα χριστιανικά δόγματα που ήταν βασισμένα στην Αγία Γραφή, οι αρ­ρώστιες προέρχονταν από:

α) Προκαθορισμένα σχέδια του Θεού (Ιωάννης Θ΄: 1-3 «Και παράγων είδεν άνθ­ρωπον τυφλόν εκ γενετής. και ηρώτησαν αυτόν οι μαθηταί αυτού λέγοντες· ραβ­βί, τις ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθή; απεκρίθη Ιησούς· ούτε ούτος ήμαρτεν ούτε οι γονείς αυτού, αλλ’ ίνα φανερωθή τα έργα του Θεού εν αυτώ.».).

β) Την οργή, τι­μω­ρί­α και δικαιοσύνη του Θε­ού ένεκα αμαρτιών, ανυπακοών, απι­στί­ας, κλπ. (Αυτά ομο­λο­γούνται απαντα­χού στην Παλαιά Διαθήκη, Μάρκον Θ΄: 24 «και ευθέως κράξας ο πατήρ του παιδίου μετά δακρύων έλεγε· πιστεύω, κύριε· βο­ήθει μου τη απιστία», Ιωάννην Ε΄: 14 «… μηκέτι αμάρ­τανε, ίνα μη χείρόν σοί τι γένηται.», κλπ.).

γ) Επεμ­βά­σεις του δια­βό­λου (Ματ­θαίος ΙΒ΄: 43-45, Λουκάς ΙΑ΄: 24-26 θαυμάστε αυτό το «εξαιρετικό» χωρίο: «Όταν το ακά­θαρ­τον πνεύμα εξέλ­θη από του ανθ­ρώπου, διέρχεται δι’ ανύ­δρων τόπων ζητούν ανά­παυσιν, και μη ευ­ρίσ­κον λέ­γει· υποστρέψω εις τον οίκόν μου όθεν εξ­ήλθον· και ελθόν ευρίσκει σε­σα­ρω­μένον και κεκο­σμημένον. τότε πορεύε­ται και παρα­λαμβάνει επτά έτερα πνεύ­μα­τα πο­νη­ρό­τερα εαυτού, και εισελθόντα κα­τοικεί εκεί, και γί­νεται τα έσχα­τα του ανθ­ρώπου εκεί­νου χεί­ρονα των πρώτων.». Εντός των θε­οπνεύστων Ευαγγε­λίων και Πράξεων για διάφορες ασ­θένειες που προ­ήλ­θαν από δια­βό­λους – ακάθαρτα πνεύματα – βλέπε: Ματθαίος Θ΄: 32, ΙΑ΄: 28, ΙΒ΄: 22, 28, ΙΖ΄: 15, Μάρ­κος Θ΄: 17, Λου­κάς Θ΄: 39, ΙΑ΄: 14, 20, ΙΓ΄: 10-16, Πράξεις Η΄: 7, ΙΘ΄: 12.).

Έτσι ο ασθε­νής στις δύο πρώ­τες πε­ρι­πτώσεις, έμε­νε αβο­ή­θητος κι’ ας γι­νό­ταν ό,τι ήθε­λε, … ας τον έπαιρνε και τον εσήκωνε… Κατά την χρισ­τιανική θεολογία δεν πρέπει να αντιστρατευό­μαστε τις ασθένειες όταν είναι σχέδια, έλεγχοι και τιμω­ρίες του Θεού. Στην τρίτη περίπτωση ο ασθενής υπε­βά­λε­το σε φρι­κτό­τα­τα βασα­νι­σ­τήρια, που κα­μιά νο­ση­ρή φαν­τα­σία δεν κα­τασκεύ­α­σε, εκτός των Χριστια­νών, για να βγει ο Σα­τα­νάς από μέ­σα του. Αλ­λά αντί να βγει ο Σα­τα­νάς, έβγαι­νε η ψυ­χή του. Ζή­τω η ανοησία και η σχιζοφρέ­νεια! Ού­τως λοι­πόν βασισμένοι, οι χρισ­τιανοί άγιοι και θεο­φόροι πατέρες αναθεμάτι­σαν και κατέστρεψαν την επισ­τημονική Ιατρική, τα δε Γυ­μνα­στήρια, Λουτρά και Ασκληπιεία ο χριστι­ανικός όχλος όχι απλώς και μό­νο τα έκ­λεισε αλ­λά τα κατέσ­τρεψε ολοσχερώς. Τύ­φλα να ‘χουν ο Ιπ­πο­κρά­της και ο Γα­λη­νός, κ. ά., κα­τά το ρητό των χριστιανών θεοφόρων Πατέρων: «Νοσεί Γαληνός, εκφο­βεί δέ τάς νό­σους ο Πέτ­ρος ημών τάς σαγήνας ο πλέκων.»!

Να λοι­πόν πως κα­τά­ντησε η Ια­τρι­κή από τους Χριστιανούς 800 χρό­νια με­τά τον Ιπ­πο­κρά­τη και μετά τον Διοσκουρίδη και τον Γαληνό που προ­σπαθού­σαν να θε­με­λι­ώ­­σουν την Ια­τρι­κή στην επι­στη­μο­νι­κή πα­ρα­τή­ρη­ση και την συστηματική με­λέ­τη, να ανακαλύψουν φάρμακα, να κάνουν εγχειρήσεις, να συ­να­γά­γουν τρό­πους θε­ρα­πει­ών, κλπ. Αλ­λά η Βί­βλος και οι Πα­τέ­ρες ως θεό­πνευ­στοι κα­τέ­στρε­ψαν το έρ­γο του Ιπ­πο­κρά­τη και μας επέ­βα­λαν τις δι­κές τους δεισιδαιμονίες, προλήψεις, αρ­λου­μπο­λο­γί­ες, ευχέλαια και εξ­ορκισμούς… που προέρχονται από τον ίδιο τον Θεό Ιησού Χριστό! Ως γνωστόν, σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου οι ιατρικοί όροι είναι σχεδόν όλοι είτε Ελληνικοί είτε Λατινικοί. Γιατί δεν είναι άραγε Εβραϊκοί ή Χριστιανικοί αφού ο Θεός τους, όλοι οι προφήτες και οι άγιοι τους είναι οι μόνοι αποτελεσματικοί ιατροί; Μήπως μπορούν να μας απαντή­σουν σαφώς οι φω­σ­τήρες του Εβ­ραιο-Χριστιανισμού;

Για 1200 χρόνια η επιστημονική ιατρική χάθηκε. Η ανατομία ήταν ανύπαρκ­τη. Ο Leonardo Da Vinci (15 Απριλίου, 1452 – 2 Μαΐου, 1519) και μερικοί άλλοι αναγκάστηκαν με κίνδυνο της ζωής των να κλέβουν μέσα στο σκοτάδι της νύχτας πτώματα φρεσκοπεθαμένων από φυλάκια νεκρών και νεκροταφεία για να σπουδά­σουν το ανθρώπινο σώμα. Εάν συνελλαμβά­νον­το θα ετιμωρούντο διά θα­νάτου σύμ­φωνα με τους χριστιανικούς θρησκοληπτικούς και σεμνότυφους κανόνες! Έτσι κατά­φεραν τόσο αργοπορημένα να φτιά­ξουν πάλι ανατομικούς χάρτες του ανθρωπίνου σώματος. Σ’ αυτούς η ανθρωπότητα οφείλει μεγάλη ευγνωμοσύνη.

Για­τί άρα­γε σή­με­ρα όλοι οι πι­στοί και οι ιε­ρω­μέ­νοι χρη­σι­μο­ποιούν τα επι­σ­τη­μο­νι­κά φάρ­μα­κα, τις επιστημονικές θεραπείες και τρέχουν στους για­τρούς και στα νο­σο­κο­μεία όταν αρ­ρω­σταί­νουν; Γιατί τότε δεν θέ­τουν σε εφαρ­μο­γή τα ευ­χέ­λαια, τις προσευχές, τις παρακλήσεις, τους εξορ­κι­σμούς των Αγί­ων και Θε­ο­φό­ρων Πα­τέ­ρων και όλες τις θεϊκά δοσμένες μεθόδους της Πεντατεύχου και ολόκληρης της θε­ο­π­νεύ­σ­του Βίβλου; Περιμένομε την απάντησή τους άνευ περιτροπών! Του­λά­χι­σ­τον οι Μάρ­τυ­ρες του Ια­χω­βά, μέ­νο­ντας πι­στοί στη βλα­κεία τους, προ­τι­μούν να πε­θά­νουν αντί να κά­νουν μια απλή και σω­τή­ρια με­τάγ­γι­ση αί­ματος. Πόσοι κα­κό­μοιροι άν­θρωποι έχα­σαν την υγεία τους ή τη ζωή τους με το να έχουν προσκολληθεί σ’ όλων αυτών των ειδών τις ανοησίες. Φρι­κιάζει κανείς όταν μελετάει αυτά τα θέ­μα­τα…

Θε­ο­λο­γι­κές θέ­σεις για γυ­ναί­κα και έρω­τα

Εδώ αναφέρομε μερικές Εβραιογνωστικοχριστιανικές θεολογικές θέσεις για τη γυναί­κα και τον έρωτα. Σε σύγκρι­ση με όλα τα ανοσιουργήματα και συμπλέγματα που έχουν κατα­γρά­ψει η Καινή Διαθήκη και όλοι οι Πατέρες της εκκλησίας αυτά που κα­ταγρά­φομε εδώ εί­ναι εξαιρετικά ολίγα.

Πολ­λοί θε­ο­λό­γοι και ιε­ρείς ισχυ­ρί­ζο­νται ότι ο Χρι­στια­νι­σμός ανύ­ψω­σε την κοι­νω­νι­κή θέ­ση της γυ­ναί­κας. Δια­βά­στε λοι­πόν τα μαρ­γαρι­τά­ρια που εί­ναι σπαρ­μέ­να μέ­σα στις επι­στο­λές του Παύ­λου για τις γυ­ναί­κες (ει­δι­κό­τε­ρα Α΄ Πρός Κοριν­θί­ους: π. χ. Ζ΄: 1-2. «Κα­λόν εί­ναι εις τον άν­θρω­πον (= άνδραν) να μην αγ­γί­ζει γυ­ναί­κα. Αλλά προς απο­φυ­γή της πορ­νεί­ας, ο κα­θέ­νας ας έχει τη γυ­ναί­κα του…», Πρός Εφε­σί­ους Ε΄: 22-23, Α΄ Πρός Τι­μό­θε­ο: Β΄: 11-14 «Η γυ­ναί­κα πρέ­πει να μα­θαί­νει με ησυ­χία και πλή­ρη υπο­ταγή. Στην γυ­ναί­κα δεν επι­τρέ­πω να δι­δά­σκει ή να εξου­σιά­ζει τον άν­δρα αλ­λά να μέ­νει ήσυ­χη…» κ.λ.π.). «Μό­νο γι’ αυ­τά θα έπρε­πε οι γυναί­κες να εί­ναι πιο Χριστιανές από τους άν­δρες», όπως φώναζε ένας θε­ο­λό­γος όταν ήμουν μαθητής γυμ­νασίου!

Μια πολύ παράξενη και επικίνδυνη εφεύρεση για την φυσιολογική και ψυ­χο­λο­γι­κή υγεία, την ευγονική και την διατήρηση του είδους, των Χριστιανών είναι η εξ­ύμνη­ση και η παρό­τρυν­ση για τη διατήρηση της παρθενίας ως υπερ­τάτης αρετής και υψηλοτάτου ιδανικού. Έτσι απέκοψε τις ρί­­ζες του έρωτα που είναι η βάση των σχέ­σεων των δύο φύ­λων, της οι­κογενειακής ζωής και αγά­πης. Αυτό έρχεται σε αντί­φαση με την Παλαιά Δια­θήκη όπου ο Μωυσής επιτρέπει τις φυ­σι­ο­λογικές σχέσεις και επι­βάλει τον Γάμο. Εκτός από τον Μωυσή ο οποίος εκτός από την σύζυγόν του παρα­νό­μως είχε πάρει και μια Αιθιοπίδα, έχομε και πλήθος επιβητόρων με­ταξύ των οποίων είναι οι κρι­τές Γεδεών και Σαμψών και οι βα­σιλείς Δαυίδ και Σο­λομών με τα μεγάλα χαρέμια τους, κ. ά.

Ένα σπουδαίο βιβλίο Bestseller πάνω στην αντιμε­τώπι­ση του σεξουα­λι­κού ζη­τή­μα­τος είναι και το Eunuchs for the Kingdom of Hea­ven (Ευνού­χοι για την Βα­σι­λεία των Ουρανών) της γερμανίδας καθολικής θεο­λόγου Uta-Ranke Heinemann, εκ­δόσεις Pinguin, το οποίο και συστήνομε προς με­λέτη. Μέσα στις Επιστολές του Παύ­λου, στην Απο­κάλυψιν του Ιωάν­νου, σε διάφορα μέρη της Ιε­ράς Παρα­δόσεως και γραμ­μα­τείας των Πατέρων κ.α. η αρετή της απο­λύτου παρ­θε­νίας είναι ξε­κάθαρη και απευ­θύ­­νε­ται και στους άνδρες και στις γυ­ναί­κες. Παν­τού επικρατεί η ψυχοπαθολο­γι­κή εμμο­νή «μη μο­λυνθείς μετά γυναι­κών»! Η γυ­ναίκα είναι μόλυνση, κατάρα, μία­σ­μα… και όλα αυτά τα ωραία στο­λίδια με τα ο­ποία την στολίζουν. Ο ερω­τι­σμός, η συν­­εύ­ρε­ση, η συνου­σία, ο αυτο­ερωτι­σμός κλπ. δεν θε­ω­ρούν­ται όμορφες, φυσι­κές και φυ­σιο­λογι­κές ανάγ­κες του αν­θρώ­που αλ­λά καταδι­κά­ζον­ται ως βαριές α­μαρ­τίες και αν­θ­ρώπινες αδυ­να­μίες. Όποι­ος δια­νοείται ή δια­πράτ­τει κάτι από αυτά είναι ένοχος και πρέπει να έ­χει τύψεις και ενο­χές μέ­χρι και την άλλη ζωή. Π. χ., βλέπε: Ματθαίος Ε΄: 27-30 «’Ηκούσατε ότι ερρέθη τοις αρ­χαίοις, ου μοιχεύσεις. Εγώ (ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μιλάει εδώ) δε λέγω υμίν ότι πας ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυ­τού. ει δε ο οφθαλμός σου ο δεξιός σκαν­δα­λίζει σε, έξελε αυτόν και βάλε από σου· συμ­φέρει γαρ σοι ίνα απόληται εν των με­λών σου και μη όλον το σώμα σου βληθή εις γέεν­ναν. και ει η δεξιά σου χείρ σκαν­δαλίζει σε, έκκοψον αυτήν και βάλε από σου· συμφέρει γαρ σοι ίνα απόληται εν των μελών σου και μη όλον το σώμά σου βληθή εις γέενναν.». Πάρα πολύ ωραία…!

Αφού έτσι το θέλησε ο διεστραμμένος, ψευ­δο­λόγος και κομπλεξικός Ιερός Αυ­­γου­στίνος, κ. ά., το ερω­τικό στοιχείο της ανθρώ­πι­νης φύ­σης πρέπει να εξα­λει­φθεί πλή­­ρως, αλ­λά οι συνεπαγόμενες πα­θήσεις ας αυξηθούν και τα φρενοκο­μεία ας γεμί­σουν. Οι θεό­πνευστοι πάπες, επίσκοποι, σύνοδοι κλπ. υιοθέτησαν αυτές τις διεστραμ­μένες θέσεις του πανα­θλί­ου Αυ­γου­στί­νου. Βεβαίως πολλοί απ’ αυ­τούς δεν θα τη­ρή­σουν αυ­τές τις αυ­στη­ρές εντολές αλ­λά θα αφεθούν σε παντός εί­δους όργια και κρυ­φές σεξουαλικές συν­ευ­ρέ­σεις. Ο χορός των μα­νουαλιών, τα όργια και οι ακολασίες του Πάπα Λέ­οντος Χ και πολ­λών άλλων, κα­θώς και διάφορα μονα­στηριακά όργια δεν αν­τι­προσωπεύουν πα­ρά μό­νο ένα πολύ μικρό μέ­ρος όλων των οργια­στικών σεξου­αλι­κών συμβάντων.

Έπρεπε επίσης να έ­χομε δυο μέτρα και δυο στα­θμά: όσες γυ­ναίκες και όσοι άν­δρες είχαν «εκείνο το δαιμονάκι» που προκαλούσε στους άλ­λους ή στις άλλες σε­ξου­α­λι­κές επιθυμίες συλλαμβάνονταν και εξοντώ­νονταν με κάθε φρικτό βασα­νι­στή­ριο και νο­σηρό τρό­πο. Όποια γυ­ναί­κα συλλαμ­βανόταν να έχει πλα­γιάσει με «incubus –bi» (δαι­μό­νια που έκαναν έ­ρωτα τη νύκτα με γυναί­κες καθώς αυτές κοι­μό­ταν) και όποιος άν­δρας συλλαμ­βανόταν να έχει πλα­γιάσει με «succubus –bi» (δαιμ­ό­νια που έ­καναν έρωτα τη νύ­κτα με άνδρες καθώς αυτοί κοιμόνταν) έπρεπε να αποδεί­ξει ότι «δεν είναι ελέ­φας», αλ­λι­ώς την ή τον πε­ρί­με­ναν τα πιο επώδυνα βασανιστήρια μέχρις ότου ξε­ψυχήσει. Στη μαύρη βί­βλο κα­τά των μα­γισ­σών, το τρομα­κτι­κό βιβλίο, εγχει­ρί­διο, της καθολικής εκκλησίας Ma­l­leus Malefi­ca­rum (Η Σφύρα κατά των Κα­κο­πρα­γούντων) αναγράφονται διαγνωστι­κές, λεπτομερείς μέθοδοι για την διαπί­στωση του αν η εγκυμοσύνη μιας γυναίκας προερ­χόταν από κανονικό άνδρα ή από incubus. Πε­ριττό να γράψομε εδώ τί πάθαινε μια γυ­ναί­κα, αν είχε μείνει έγκυος από κανέναν incubus ή αν κανένας άνδρας είχε κοιμηθεί με succubus χωρίς να το έχει πάρει χαμ­πάρι…! Το αφήνομε στην φαντα­σία σας, ή στην ερευνητική μελέτη σας…

Σχετικά με ερωτύλους δαίμονες (τον Ασμοδαίο) διαβάστε και το βιβλίο Τω­βίτ, το οποίο ανήκει στην χριστιανική Παλαιά Διαθήκη αλλά όχι στην Εβραϊκή. Γρά­φτηκε από άγνω­στο συγγραφέα κατά τον δεύτερο αιώνα Π. Κ. Ε. Όποιος είναι με τα καλά του απορεί πως υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σ’ ένα τέτοιο ανόητο τε­ρα­τούρ­γη­μα δαιμονολο­γί­ας και δεισιδαιμονίας. Διαβάστε το από περιέργεια να δείτε τι θα πει κρετινισμός, με ερωτύλους δαίμονες, θανάτους, συκώτια και χολές ψαριών, καπνούς, τον αρχάγγελο Ραφαήλ, χρυσές δραχμές, και ένα σωρό ανόητα αντι­αι­σθη­τι­κά και σαχλά παραμύθια. Ενώ λοιπόν οι Εβραίοι το απέρριψαν οι Χριστιανοί το πε­ρι­μά­ζε­ψαν!

Επίσης όποιος άνδρας ή όποια γυ­ναί­κα υπέφερε από διάφορες εμμονές ή είχε αλ­λόκοτη όψη εθεωρείτο μάγος ή μά­γισ­σα και έπρε­πε πά­ση θυσία να θανα­τωθεί είτε με κά­ψιμο, είτε με πνίξιμο, εί­τε με διάφορα άλλα χρι­στιανικά βασανιστή­ρια. Πολλές χιλιάδες κόσμος πλήρω­σαν πο­λύ ακριβά αυ­τές τις εμμονές τους μέχρι και αρκετά πρόσφατα. Θε­σπέσια πράγμα­τα άπειρης θεο­πνευστίας έχομε εδώ… Η χριστιανική παράνοια και δια­στροφή δεν έχει κανένα μέτρο. Πουθενά αλ­λού δεν έχουν σημειωθεί τέτοιοι πα­ραλο­γι­σμοί, εγκλήματα, βασανιστήρια και φρικαλεό­τη­τες!

Στον Χριστιανισμό ακό­μα και η τεκνο­ποίη­ση θεωρείται αμαρ­τία, κατά το «… Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην καί εν αμαρ­τίαις εκίσσησέ με ή μήτηρ μου…» του Εβρα­ϊ­κού Ψαλμού Ν΄: 7 (ή ΝΑ΄: 5 σε άλλες εκδόσεις). Γί­­νε­ται μόνον εξ’ ανάγ­κης («κατ’ οικονο­μί­αν» όπως τους αρέσει να λένε λογίως) για να μην σβήσει το ανθ­ρώ­πι­νο γένος. Αυτό έγινε εκ των πραγμάτων αφού τελικά δεν ήλθε εκείνο το πολυπό­θη­το τέλος του κόσμου μαζί με εκείνη την περίφημη Δευτέρα Παρουσία που περί­με­ναν αμε­σότατα οι πρώτοι Χριστιανοί και ο Παύλος. Ακόμα αυτή η εξ ανάγκης σε­ξου­α­λι­κή συνεύρε­ση πρέ­πει να γί­νεται χωρίς καμία απολύ­τως απόλαυση ηδονής και στο σκο­τά­δι. Η από­λαυση ηδονής εί­ναι μεγάλη αμαρτία για τους διεστραμμένους Χρι­σ­τι­ανούς. Τέλος η λεχώ­να χρειά­ζεται ει­δι­κή ιεροπραξία για να εξιλεώσει την «α­μα­ρ­τία» της, 40 μέ­ρες μετά την γέννα· να σα­ραντίσει όπως λέει ο λαός, που ση­μαί­νει ότι για 40 μέρες η μη­τέρα και το μωρό δεν μπο­ρούν να εξέρχονται από το σπίτι τους. Με­τά όμως, το πρώτο πράγμα που η μάνα οφείλει να πρά­ξει είναι το να επισκεφτεί τον ιε­ρέα για την ειδι­κή ιε­ροπραξία με ευχές, εξορκι­σμούς, κλπ. Έτσι έ­χουν θε­σπιστεί αυ­τά τα πράγμα­τα από τον Μωσαϊκό Νόμο και από την Χρι­στιανι­κή Εκ­κλησία. Η γυ­ναί­κα λοιπόν γί­νε­ται απλώς μια καταραμένη βρεφο­μη­χα­νή και αυτό μόνο εξ’ α­νάγ­κης. Μα το λέει και ο Παύλος στην Α΄ Πρός Τιμόθεον Β΄: 15, η γυναίκα θα σωθεί με το να γεννά παιδιά. Άραγε, όσες γυναίκες για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούν να τε­κ­νο­ποι­ή­σουν θα ριφθούν στο πυρ το εξώτερο; Εδώ εξηγώ ότι με τη λέξη «βρεφο­μη­χα­νή» δεν θέλω καθόλου να υπερασπίσω την υπο­γεννητικότητα, αλλά θέλω να τονίσω ότι ο Χριστια­νισ­μός, εκτός από τις αγίες και τις καλογριές του, δεν ανεγνώρισε τίποτα άλ­λο στο λαϊκό γυναικείο φύλο εκτός μόνο το ότι ημ­πορεί να τίκ­τει. Πέραν τούτου το γυναικείο φύλο δεν έχει αφ’ εαυτού του υπόσταση και προσωπι­κότητα, όπως και για χίλια περίπου χρόνια δεν είχε ούτε ψυχή. Μετά απεφάσισαν να δώσουν και σ’ αυτό ψυχή!

Εί δυνατόν όμως, η γυναίκα να σταματήσει να είναι γυ­ναίκα και με τις νη­σ­τεί­ες να κα­τορ­θώσει να στα­ματήσει τα έμμηνά της. Αυτό είναι μεγάλη αρετή στον Χρι­σ­τι­ανισμό αλλά ταυτο­χρόνως και με­γάλη σχιζοφρένεια. Στον Μωσαϊκό Νόμο τα γυναι­κεία έμμηνα θεω­ρούνται μόλυν­ση και ακα­θαρσία. Γι’ αυτό απαγορεύεται να ει­σέρ­χον­­ται οι γυναί­κες στα ιερά των χριστιανικών και Εβραϊκών ναών. Διαβάσετε τις σχε­τικές αναφο­ρές του Λευιτικού ΙΕ΄: 19-30, ΙΗ΄: 19, 22, 29, Κ΄: 18, (και Δευτερονομίου, κλπ.).

Σ’ αυτά τα θέματα δια­βάστε και το σπουδαίο βιβλίο The X–Rated Bible (Η Ακα­τάλ­λη­λη Βίβλος) του Αμε­ρικα­νού καθη­γητή Ben Edward Akerley. Έτσι λοιπόν το κλείσιμο στα μονα­στή­ρια, ο αναχωρητισμός, ο ερημιτισμός, κλπ. σου δίνουν πο­λύ πιο βέβαιο εισι­τή­ριο για τον Παρά­δει­σο από το να αποκτή­σεις και να ανα­θρέ­ψεις οι­κογέ­νεια…! Αυτό το τονί­ζει σαφώς και ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του Α΄ Πρός Κορινθίους κε­φά­λαιο Ζ΄, όπου εκθειά­ζει την παρθενία και την θεωρεί υπέρτατη αρετή. Μελετήστε το προσ­εκτικά να δείτε περί τίνος πρόκειται! Αν τώρα κανείς εν­δι­α­φέ­ρε­ται να μάθει για τη νόσο των ασκη­τών, μο­να­χών, ερημιτών, αναχωρητών (νό­σος του αγίου Αντω­νί­ου) ας μελε­τή­σει το βιβλίο του Νί­κου Καζαντζάκη Αναφορά στον Γκρέ­κο όπου την περι­γράφει θαυ­μά­σια, διότι την έπαθε και ο ίδιος μια φορά που βρισκό­ταν στη Βιέννη.

Για πε­ρισ­σό­τε­ρη ανά­λυση για τα σχε­τι­κά θέ­μα­τα από τους «Θε­ο­φό­ρους Πα­τέ­ρες» δια­βά­στε: Έκτη οικουμενική σύνοδος: Παράδειγμα άκρας αμαρτωλότητας η Ιε­ζάβελ (Γ΄ Βασιλειών ΙΣΤ΄-ΚΒ΄, Δ΄ Βασιλειών Θ΄) καθότι «ηγάθηνε την κεφαλήν αυ­τής». Στις γυναίκες επεβλήθησαν: ατημέλητη κόμη, φαιά φελόνια, μακρείς χιτώνες και μανδήλες. Τον Τερτυλλιανό που θεωρούσε την Εύα και την γυναίκα γενικότερα ως προσωποποίηση της αμαρτίας, ως πόρτα του διαβόλου κλπ. Εξυμνούσε τον ευνου­χισμό, τους ευνού­χους για την βα­σιλεία των ουρανών και τις παρθένες νύμφες του Χριστού. Τον Ιε­ρώ­νυ­μο, τον Βο­ή­θιο (π. χ. «Η γυ­ναί­κα εί­ναι ένας να­ός χτι­σμέ­νος πά­νω σε ένα υπό­νο­μο»). Κατά τον Χρυσό­στο­μο η γυναίκα «είναι αναγκαίο κακό» και δη­λώνει: «Η γυνή άπαξ ωμίλησε και το παν κατέ­στρε­ψε». Τον Ωρι­γέ­νη (που αυ­το­ευ­νου­χί­στη­κε για τη βα­σι­λεία των Ου­ρα­νών, Ματ­θαί­ος ΙΘ΄: 12), τον Κλή­μεντα Αλε­ξαν­δρεί­ας (π. χ. «Κά­θε γυ­ναί­κα οφεί­λει να εί­ναι γε­μά­τη ντρο­πή και μό­νο από τη σκέ­ψη ότι εί­ναι γυ­ναίκα»), τον Ιγνά­τιο Λο­γιό­λα. Ίσως ο Ιε­ρός Αυ­γου­στί­νος να είναι ο πιο συμπλεγματικός απ’ όλους, αν οι συγκρίσεις έχουν πλέον νόημα. Μεταξύ πολλών μας λέγει: «Οι γυ­ναίκες δεν πρέπει να έχουν απο­λύτως καμιά δια­φώ­τιση ή παιδεία. Αλλά πρα­γ­μα­τικά πρέπει να απομο­νώ­νονται γιατί είναι η αι­τία των μισητών και ακου­σίων στύ­σεων στους αγί­ους άνδ­ρες.». Τον Καλ­­βί­νο, τον Odo της Cluny (π. χ. «Το να αγ­κα­­λιά­ζεις μια γυ­ναί­κα εί­ναι σαν να αγκα­λιά­ζεις ένα τσου­βά­λι κο­πριά»), τον Λούθηρο (π. χ. «Αν μια γυναίκα πε­θάνει από τις πολ­λές γέννες δεν πειράζει. Άστε την να πε­θά­νει. Γι’ αυ­τό άλ­λω­στε πλάστηκε.»), τον που­ρι­τα­νι­σμό του Προτε­στα­ντι­σ­μού, και πολ­λά άλ­λα.

Ε­πί­σης πολ­λοί από τους ανω­τέ­ρω Πα­τέ­ρες και άλ­λοι για πολ­λούς αιώ­νες (γύ­ρω στη χι­λιε­τία και βά­λε) δια­τύ­πω­ναν διάφορες γνώ­μες για το πό­τε γί­να­νε και που εί­ναι οι ψυ­χές, πό­τε ενώ­νο­νται με το αν­θρώ­πι­νο σώ­μα (ποια μέ­ρα της κυή­σε­ως ή ποια μέ­ρα με­τά τη γέν­νη­ση), αν οι γυναίκες έχουν ψυχή και πό­σο και­ρό η ψυ­χή μέ­νει κο­ν­τά στο σώ­μα όταν ο άν­θρω­πος ξε­ψυ­χή­σει και με­τά πού πά­ει (και βρά­σε όρυ­ζα!). Για χίλια χρόνια και βάλε οι γυναίκες δεν είχαν ψυχή, μετά όμως απέκτησαν και αυτές.

Πρέπει να το καταλάβετε: Χριστιανισμός και γυναίκες δεν μειγνύονται! Πώς με­τά να μη βγει δι­και­ω­­μέ­νος ο Sigmund Freud τον οποίο και πά­λι η εκ­κλη­σία πολέ­μη­σε; Πώς να μην πά­θουν κά­τι αυ­τές οι γυ­ναί­κες και μαζί τους και οι άν­δρες από όλους αυ­τούς τους εξαί­σιους τρό­πους ζω­ής που επεβλήθησαν από τους Χρι­σ­τι­α­νούς «θε­ο­φώτι­σ­τους»; Πώς να μην δη­μιουρ­γη­θούν αμέ­τρη­τες νευ­ρώ­σεις και ψυ­χώ­σεις και να μη γε­μί­σουν τα φρε­νο­κο­μεί­α; Π. χ. τα παραληρήματα θρη­σκευ­τι­κού ή σε­ξου­α­λι­κού τύπου, κλπ., εί­ναι συμπτώματα σχι­ζο­φρένειας.

Άλλα θέματα

Α­πό την τα­λαι­πω­ρία του σώ­μα­τος, τη βρω­μιά και την απλυ­σιά (α­φού η πα­ρα­μέ­λη­ση και η τι­μω­ρία του σώ­μα­τος ήταν χρι­στια­νι­κές αρε­τές, π. χ. Α΄ Πρός Κο­ριν­θίους Θ΄: 25-27) ο πλη­θυ­σμός της Ευ­ρώ­πης κα­τά τον με­σαί­ω­να απο­δε­κα­τί­στη­κε από τις τα­κτι­κές φο­βε­ρές πα­νώ­λεις που εξα­πλώ­νο­νταν με με­γά­λη τα­χύ­τη­τα, ό­πως και από τις συχνές φρι­κι­α­στι­κές θρη­σκευτικές σφαγές τρομερού φανα­τι­σμού και αριθμού θυ­μά­των. Ο κό­σμος πί­στευε ότι, σύμφωνα με την χριστιανική πίστη, οι πανώλεις ήταν θε­ό­σταλ­τες τιμω­ρίες που τις πιο πολλές φορές προ­ε­μή­­νυον το πολυπό­θητο τέ­λος του κό­σμου. Επίσης, οι τό­ποι προελεύσεώς τους ή­ταν τα άσ­τρα και οι πλανήτες. Πολλές φο­ρές τις φέρνανε οι κομήτες και οι διάττοντες αστέ­ρες. (Τρομακτικά παραδείγματα αν­τιεπι­σ­τή­μης και δεισιδαιμονίας!). Δεν υπήρχε κανέ­να επιστημονικό ή έστω εμπει­ρικό μέτρο προλήψεως ή αντιμε­τω­πί­σε­ώς τους. Μό­νο, μα­ζεύ­ο­νταν όλοι μα­ζί στις Εκ­κλη­σί­ες για να προ­σευχηθούν. Οι άρ­ρω­στοι για να γί­νουν κα­λά και οι υγιείς για να μην αρ­ρω­στή­σουν και όλοι για να σω­θούν με­τά το τέλος του κό­σμου. Τε­λι­κά μέ­σα στον κλει­στό χώ­ρο με τον τε­ρά­στιο συ­νω­στι­σμό με­τε­δί­δε­το η αρ­ρώ­στια και στους υγιείς και το απο­τέ­λε­σμα είπετο. Το δε τέλος του κόσμου είχε μπόλικες προβλέψεις αλλά πήρε και μπόλι­κες αναβολές και ακόμα παίρνει… «Ο νο­ών νοη­σά­τω!».

(Ας μας επιτραπεί εδώ να προσθέσομε ότι, για την εποχή που μιλάμε, δεν ήταν ολίγα τα πλοία που χά­θηκαν με τα πληρώματά τους επειδή έχασαν την πο­ρεία τους και ναυάγησαν, εφ’ όσον απαγορευόταν αυστηρώς να κοιτάξουν τον ου­ρανό με τ’ άστρα για να προ­σανατολιστούν μέσα στη νύχτα. Τα άστρα και οι πλα­νήτες ήταν γεμάτα με δια­βό­λους και αρρώστιες και το κοίταγμα τους απο­τε­λούσε μεγάλη αμαρ­τία. Κάθε ρο­μαν­τι­σμός και φυσιολατρία ένεκα του έναστρου ουρα­νού ήταν απαγο­ρευμένα ως μεγάλες αμαρτίες και ετιμωρούντο με σκληρές ποινές. Πολύ θεόπνευστες αυτές οι απαγορεύσεις της Χριστιανικής Εκκλησίας!).

Βεβαίως και οι παράλογες υπερβολικές νηστείες των Χριστιανών συνέβαλαν στην εξασθένηση των πληθυσμών και τους κατέστη­σαν ευάλωτους στις αρρώ­στι­ες. Στην ορ­θόδοξη-καθολική εκκλησία οι μέρες νηστείας καλύπτουν το ήμισυ του έτους και πλέον. Μεταξύ αυτών υπάρχουν μία δεκαπενθήμερη και δύο σαρανταή­μερες πε­ρίοδοι αυστηρής νηστείας, ακόμα και βασικών τροφών, όπως π. χ. το λάδι. Κατα­λα­βαίνει λοιπόν κανείς πόσο καταστροφικές για την υγεία είναι η τεσ­σαρα­κο­στή (πριν το Πάσχα) και το σα­ραν­ταήμερο (πριν τα Χριστούγεννα)! Πολ­λοί λό­γοι συ­ν­έβαλαν στη θέ­σπι­ση των νηστειών στον Χριστιανισμό. Μερικοί απ’ αυ­τούς ήταν, οικονομι­κής ανάγκης, θεολογικοί λόγοι, μετανοίας και συντριβής, προχρι­στια­νι­κών πα­ραδόσε­ων, Ιουδαιογεννών αιρέσεων (π.χ. Φαρισαίοι, Εσσαίοι), εξα­σκή­σε­ως εγκρατείας, για να λά­βει κανείς τη θεία κοινωνία κλπ. Δεν ήταν οι λό­γοι της αποτοξίνωσης και της υγι­εινής διατροφής ό­πως έχει γίνει τε­λευ­ταία της μόδας να επικαλούνται μερικοί αμα­θείς ή συνωμότες. Για άλλες λεπτομέρειες αυ­τού του θέ­ματος μελετήστε το άρ­θρο: Μεγά­λο αφιέρωμα στην Υστέρα Αρχαιότητα, και ει­δικά το μέρος: Δύο χριστιανι­καί πρωτο­τυπίαι: «Η ποινικοποίησις του διαιτολο­γί­ου και η καταδίκη της γενε­τησίου ορ­μής και της αναπαρα­γω­γής», Περιοδικό Ελ­λη­νι­κόν Πάνθεον, τεύχος 17, σελίδα 84…, και τα σχετικά κεφάλαια από το σύγ­γραμμα του Γιάνη Κορδά­του, Ιησούς Χριστός και Χρι­στι­ανι­σμός.

Αλλά και το κλείσιμο πολλών χιλιάδων νέων και νεανίδων στα μοναστήρια στέ­ρη­σε την κοινωνία από πολύ νέο έμψυχο υλικό, τε­κνοποίηση, ικανούς στρα­τι­ώτες και λει­τουργούς των κρατικών υπηρεσιών σε όλα τα μέρη που επικράτησε ο Χρι­στι­α­νισμός. Ουσια­στικά, αυτά τα μοναστήρια έφε­ραν την εξασθένηση και την τελική κα­ταστροφή της χρι­στια­νο-θεοκρατικής Βυζαν­τινής Αυτοκρατορίας. Το νε­ο­ϊδρυθέν Ελ­ληνικό Κρά­τος προσπάθησε πολ­λές φορές να χτυπήσει τις νηστείες και τα μονα­στή­ρια για να κα­λυ­τε­ρεύσει η φυ­σική κατάστα­ση των Νεο-Ελλήνων, αλ­λά δυστυχώς δεν κατάφερε σπου­δαία απο­­­τε­λέ­σματα, αφού η εκ­κλησία είχε κα­τορθώσει να το κα­πε­λώ­σει κυριολεκτικά. (Δια­βάστε τα δύο Ελληνικά βι­βλία με τον ίδιο τίτλο Ρασο­φό­ροι, το ένα του Καρανι­κόλα και το άλλο του Αγγελίδη, για να δεί­τε τη συμφο­ρά που έπαθαν οι Νεοέλληνες. Και τα δύο βιβλία έχουν πάρα πολ­λά φρικιαστικά στοιχεία και απίθα­νες λεπτομέρειες πάνω σ’ αυτά τα θέματα).

Υπάρχουν επίσης πάμπολλες μαρτυρίες και αναφορές ότι κατά τους χρό­νους μετά την άλωση (+1453) μέχρι και τον 19^ον αιώνα, οι ορθόδοξες εκκλησίες Ελλάδος και Ρωσίας εμπόδιζαν με κάθε τρόπο την εισαγωγή και διδασκαλία των επιστημών στα σχολεία και στα πανεπιστήμια των ανωτέρων χωρών. Έφτα­σαν σε σημείο να εκτ­ραπούν κατά του Ρή­γα Φεραίου για τις απόψεις του σ’ αυ­τό το ζήτημα καθώς και να καταστρέψουν σχολές, π. χ. της Σμύρνης, κ. ά.. Επίσης η ζωή, τα παθήματα και ο μαρ­τυ­ρικός θάνατος του Θεοφίλου Καΐρη μαρτυρούν κα­τά πόσο η εκκλησία ανεχό­ταν την μόρφωση των νέων, την ίδρυση σχολών και αλ­λαγές για την απαλλαγή από τον σκο­ταδισμό. Ακόμα και σήμερα η στάση τους στο θέμα αυτό είναι ασαφής. Μας τα λένε μασημένα, μια έτσι και μια αλλιώς και ανάλογα με το ποιος μιλά στην εκά­σ­τοτε πε­ρί­π­τωση.

Αν με­λε­τή­σομε λοι­πόν τις πα­ρα­πά­νω πα­ρα­πο­μπές και τα θέ­μα­τα που προ­τεί­νο­με, τό­τε δη­μιουρ­γεί­ται το ερώ­τη­μα: εί­ναι πο­τέ δυ­να­τόν ένα πνευ­μα­τι­κό ίδρυ­μα που φέ­ρει τον τί­τλο του Πα­νε­πι­στη­μί­ου και ειδικά στην Ελλάδα, με ελα­φρά την συ­νεί­δη­ση, να απο­νέ­μει τι­μη­τι­κόν τί­τλο σε έναν ιε­ρω­μέ­νο που δεν έχει επι­δεί­ξει κα­μιά επι­στη­μο­νι­κή δρά­ση, αλ­λά αντι­θέ­τως ανή­κει στην ομά­δα αν­θρώ­πων που κα­λείται εκ­κλη­σία και προ­πα­γαν­δί­ζει μια θρη­σκεία που εί­ναι απο­δε­δειγ­μέ­να ένοχη για όσα εδώ της κα­τα­μαρ­τυ­ρού­με συν πολλά άλλα; Όπως εί­ναι γνω­στό η λέ­ξη πα­νε­πι­στή­μιο, που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε κυ­ρί­ως από τον Αρι­στο­τέ­λη, (Ανα­λυ­τι­κά Πρό­τε­ρα 64^α-34), ση­μαί­νει το μορ­φω­τι­κό ίδρυ­μα που ασχο­λεί­ται με «πά­σαν επι­στή­μην».

Η επι­στή­μη στη­ρί­ζε­ται στη συ­νε­χή έρευ­να που προ­κα­λεί­ται από το άγνω­στο, την αμ­φι­βο­λία και την ανά­γκη των αν­θρώ­πων να δί­νουν ολο­έ­να και πιο κα­τανο­η­τές απα­ντή­σεις στις διάφορες ερω­τή­σεις, κα­θώς και στη δυ­να­τό­τη­τα εφαρ­μο­γών όλων των επι­στη­μο­νι­κών επι­τευγ­μά­των για δια­φό­ρους σκο­πούς. Αντιθέ­τως, η θρη­σκεία βα­σί­ζε­ται στην ακλό­νη­τη πί­στη χω­ρίς έρευ­να. Το δόγ­μα της πί­στης εί­ναι το «πί­στευε και μη ερεύ­να» όπως το δια­τύ­πω­ναν οι οικουμενικές σύνοδοι, οι εκ­κλη­σια­στι­κοί Πα­τέ­ρες και Σχολές των τεσ­σά­ρων-πέντε πρώ­των αιώ­νων. Ο Ιωάννης το λέγει καθαρά Κ΄: 29 «λέγει αυτώ ο Ιησούς· ότι εώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύ­σαντες.». Η ρήση είναι σαφής. Πίσετυε χωρίς να δεις και θα είσαι μακάριος. Πλήρης προβατισμός δηλαδή!

Η παραδοσια­κή και πα­ρα­πλα­νη­­τι­κή δή­λω­ση «ε­ρευ­νά­τε τάς γρα­φάς» είναι πλα­στή και κίβδηλη. Αυτή η ρήση δεν υπάρχει απολύτως πουθενά μέσα στη Βίβλο σε προστακτική έγκλιση. Η εκκλησία συ­στή­νει μό­νο την ακαταλαβίστικη, την εγκω­μια­στι­κή και την προεξοφλη­μέ­νη «έ­ρευ­να» των γρα­φών. Διάβαζε τις γραφές και ότιδή­ποτε ανο­ησία, παραλογισμός, κτηνωδία, καταστροφικότητα, ανηθικότητα, κλπ. υπάρ­χει εκεί μέσα εσύ πρέπει να την αποδέχεσαι ασυζητητί διότι αυτά είναι εκ προοιμίου λόγια του ίδιου του Θεού! Ου­δέπο­τε η χρι­στια­νι­κή θρη­σκεία επέ­τ­ρε­ψε να κρί­νει κα­νείς ελεύ­θε­ρα, επι­σ­τημονικά και αμερό­ληπτα τις «ιε­ρές» γρα­φές ή να τις μετα­φράσει σε απλή λαϊκή γλώσσα! Μόνο όσες ερμηνείες των γραφών ενέπι­π­ταν εντός του δόγ­μα­τος ή ενί­σχυαν αυτό εγίνοντο δεκτές. Οι άλλες καταδικαζόταν ως αιρετικές ή σα­τανικές και ετι­μω­ρούντο με διάφορες σκληρές ποι­νές μέχρι και την θα­νατική. Είναι γνωσ­τά όλα τα φρι­κιαστικά κο­λα­στήρια που υπέμε­νε μέχρι τελικής εκ­π­νοής κα­νείς που έκα­νε το φρι­κτό λά­θος να τολ­μήσει να κρίνει έστω και στο ελάχιστον τι … (Π. χ., Geleyn Cornelius, William Tyndale, Giordano Bruno, τον ιατρόν Servetus της Ελβε­τίας, Galileo Galilei, και αμέτρητοι άλ­λοι.).

Στη θρη­σκευ­τι­κή λοι­πόν σκέ­ψη και πίστη, ου­δέ­πο­τε τί­θε­ται θέ­μα αμ­φι­βο­λί­ας και ου­σια­στι­κής επι­στη­μο­νι­κής έρευ­νας. Ας μας πού­νε οι πι­στοί και οι ιε­ρω­μέ­νοι αν αμ­φι­βά­λουν κα­θό­λου για την Ανά­στα­ση του Χρι­στού ή του Λα­ζά­ρου, ή ότι ερευ­­νούν να βρουν αν ισχύ­ει ή όχι το δόγ­μα της Αγί­ας Τριά­δος και όλα τα άλ­λα δόγ­μα­τά τους. Γι’ αυ­τό κά­θε θρη­σκεία αλ­λά και κά­θε αί­ρε­ση ισχυ­ρί­ζε­ται ότι αυ­τή εί­­ναι η μό­νη σω­στή και όλες οι άλ­λες εί­ναι λά­θος και συ­νε­πώς συ­νέ­βαλαν και συ­νε­χώς συμ­βάλ­λουν στον σκο­τα­δι­σμό, αφού κρα­τά­νε την αλή­θεια από τα κέ­ρα­τα! Η χρι­στια­νι­κή θρη­σκεία για 1500 χρό­νια βύ­θι­σε τον κό­σμο σε ένα φοβε­ρό σκο­τά­δι, στον ρύ­πο, στην αρ­ρώ­στια, στην αμορ­φω­σιά, κλπ., για να κερ­δί­σει ο κό­σμος την άλ­­­λη ζω­ή, την επου­ράνια. Για να κερδίσεις την άλλη ζωή την επουράνια πρέπει να μισήσεις αυτήν εδώ την επίγεια! Έτσι, ο Χριστιανισμός έχει χαρα­κτηριστεί, από πολλούς σπου­­δαίους ε­ρευ­­νητές και επιστήμονες, ως η μεγα­λύ­τερη συμφο­ρά, το μεγαλύτε­ρο κακό, που συνέβη ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Συμ­φωνούμε και εμείς από­λυτα με αυτό το συμπέρασμα!

Μό­νο όταν πλέ­ον τα ανή­συ­χα πνεύ­μα­τα, άρχι­σαν πά­λι να ερευ­νούν το 1/1000 (κα­τά τις εκτι­­­μή­σεις των ει­δικών) που απέ­μει­νε από τις τόσες και τόσες καταστροφές από τα ως εκ θαύ­μα­τος δια­σω­θέ­ντα αρ­χαία συγ­γράμ­μα­τα και όταν το κρά­τος άρ­χι­σε να παίρ­νει σι­γά-σι­γά δύ­να­μη στα χέ­ρια του, πα­ρα­με­ρί­στη­κε, ολί­γον κατ’ ολί­γον η Εκ­κλη­σί­α και είδε ο κόσμος μια καλή φωτεινή μέρα (μην ξεχνάτε ότι στα αγγλικά ο χρι­στιανικός εκκλη­σια­στικός με­σαί­ωνας απο­καλείται και Έτη ή Επο­χές Σκότους –Dark Ages­–.).

Δεν εί­ναι άλ­λω­στε κα­θό­λου λί­γες οι βιαιο­πρα­γί­ες που συ­νέ­βη­σαν και από τα ανα­γεν­νη­σια­κά χρό­νια μέ­χρι και σή­με­ρα, για να πε­ρά­σομε σ’ αυ­τήν την με­τα­βα­τι­κή επο­χή της σχε­τι­κής (όχι πλήρους ακόμα) ελευ­θε­ρί­ας των πε­ποι­θήσε­ων. Και μη μας πουν οι θε­ο­λόγοι και ιερείς ότι ζή­τη­σαν συ­­γνώ­μη και συγ­χώ­ρε­ση για τα μακάβρια καμώματά τους σύμ­φω­να με τη βιο­μη­χα­νία συγ­χω­ρέ­σε­ων που έχουν κατά καιρούς δη­μιουρ­γή­σει ή όπως ο Πά­πας Ρώ­μης τα τε­λευ­ταία χρό­­νια έκανε της μό­δας. Εμείς βε­βαίως δεν έχομε α­κού­σει κα­μιά ακόμα απολογία από τους Χριστιανούς της Ανα­το­λι­κής Ορ­θο­δό­ξου Εκ­κλη­σί­ας. Αλλά θα είναι ανώφελο. Μπο­ρούν να βά­λουν και ένα μα­γνη­τό­φω­νο να μας επα­να­λαμ­βά­νει συ­νε­χώς τις λέ­ξεις συ­γνώ­μη και συγ­χώ­ρε­ση. Δυ­σ­τυ­χώς όμως με τέ­τοια τε­χνά­σμα­τα δεν απο­κα­θί­στα­νται οι βα­ριές ανα­πη­ρί­ες και τα πλήγματα που προ­κά­λε­σαν στην ιστο­ρία του πο­λι­τι­σμού ούτε θα επανέλθουν τα χρό­νια που χάθηκαν, ού­τε θα επι­τα­χύ­νουν την εξ­έ­λι­ξη και την πρό­ο­δο της αν­θρω­πό­τη­τας. Αν είχαν λίγο φιλότιμο έπρε­πε να κηρύξουν εαυτούς εκτός υπάρξεως.

Τα γε­γο­νό­τα από το 313 Κ. Ε. έως και πρό­σφα­τα μπο­ρού­με να πού­με ότι φα­νε­ρώ­νουν πως αν οι ίδιοι άν­θρω­ποι πά­ρουν πά­λι το επά­νω χέ­ρι, ουαί και αλί­μονο στην ανθρω­πότητα. Ο Θε­ός να βά­λει το χέ­ρι του! Απλώς τώ­ρα δεν τους παίρνει να κά­νουν και πά­λι τα ίδια λό­γω της κο­σμι­κής εξου­σί­ας. Ευχόμαστε να την γλιτώσομε αυτή την φορά. Όμως κά­θε λί­γο και λι­γά­κι ακού­με, ακό­μη και σή­με­ρα, τον έναν ή τον άλ­λον ιε­ρω­μέ­νο και θεολόγο να κα­ταπο­λε­μεί την μία ή την άλ­λη επι­στη­μο­νι­κή θε­ω­ρία (π. χ. ηλιοκεντρική θεωρία, διάφορες θεωρίες περί σύμπαν­τος, Δαρ­βι­νι­κή θε­ω­ρία της εξέ­λι­ξης, ψυ­χια­τρι­κή εν γένει και ιδιαιτέρως του Freud, εξω­σω­μα­τι­κή γο­νι­μο­ποί­η­ση, διακοπή κυήσεως, κλω­νοποίηση, ευθανασία, τρόπους ταφής και εναποθέ­σεως του σώματος, κλπ.) τον έναν ή τον άλ­λον επι­στή­μο­να ή φι­λό­σο­φο, για λό­γους που κυ­ρί­ως προ­έρ­χο­νται από τα δόγματα της Θε­ό­δο­της Βί­βλου και Ιεράς Παράδοσης, αλ­λά όχι μό­νον. Από ό,τι διαβά­ζομε, βλέ­πομε και ακού­με, αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε ότι κα­ρα­δο­κούν για να ξανααρ­πάξουν την ευ­και­ρί­α (σαν αυτήν που τους πρόσ­φε­ρε ο «μέγας» ανόητος Κωνσταντίνος). Δεν είναι καθό­λου λίγα τα επεισόδια στην σύγχρο­νη Ελλη­νική ιστορία που η εκ­κλησία επεμβαίνει αυ­ταρχικά σε διάφορα πο­λιτικά ζη­τή­ματα. Π. χ. πριν λίγα χρό­νια δημιούργησε μεγάλο ζή­τη­μα με τις πολι­τι­κές ταυτότη­τες, το Ευρωπαϊκό σύν­ταγμα, κ.ά.

Πλήρες άρθρο περί ευθανασίας περιέχεται στο περιοδικό Ελληνικόν Πάν­θεον, 33, σελίδες 63-79, εντός του οποίου αναπτύσσεται το ζήτημα από πολλές πλευρές. Εκεί εκ­τί­θεται και η χριστιανική δογματική και καταστροφική άποψη επί του θέμα­τος. Η ευθα­να­σία όπως και η αυτοκτονία έχουν δογματισθεί και καταδι­καστεί από τον Χρι­στι­ανισμό σε ασυγχώρητες αμαρτίες σε κάθε περίπτωση. Διά τούτο δεν ψάλ­λεται νε­κρώ­σιμος ακο­λου­θία και χριστιανική κηδεία δεν τελείται ακόμα και σε ορθο­δόξους Χριστιανούς που είχαν την κακή τύχη φτάσουν μέχρι του σημείου να χρησι­μοποι­ή­σουν αυτές τις μεθόδους θα­νάτου! Καλά να κάνουν αυτά με τους πιστούς των, αλλά έχουν την δύναμη να τα επι­βάλ­λουν στους άλ­λους που δεν εί­ναι Χριστιανοί ή ανή­κουν σε αιρέσεις που επιτρέπουν την ευθα­να­σία. Η εκ­κλησίες έχουν γίνει κράτη εν κράτεσιν και όχι μόνον εμποδίζουν τα νο­μοθετικά έργα των κοινοβου­λίων και τις αποφάσεις των κυβερνήσεων αλλά πολ­λές φο­ρές αυτές αποφασίζουν διά του παρα­σ­κηνίου και του εκβιασμού. Οι Χριστιανοί έθεσαν το δόγμα: «Ο μόνος που έχει δι­καί­ωμα να διακόπτει την ζωήν είναι ο Θεός, ο οποίος είναι και ο μόνος υπ­εύ­θυ­νος διά την δημιουργίαν της.». Με αυτό νομίζουν ότι έχουν κάθε δι­καίωμα να κάνουν ό,τι θέ­λουν με όλους.

Η ευθανασία, κλπ., δεν είναι καν θέμα πλει­οψη­φίας. Είναι καθαρά προ­σω­πικό ζή­τημα. Αν κύριε τάδε δεν σου αρέσει, ουδέν πρόβλημα, δικαίωμά σου. Ποτέ σου να μην την χρησιμοποιήσεις. Δεν σε εξαναγ­κάζει κανείς. Αν όμως έστω το 1 % επιθυμεί την δυ­νατότητα εκλογής της ευθανα­σίας ως μεθόδου αξιο­πρεπούς αποβιώσεως, δεν είναι κανε­νός άλλου δουλειά για να αντι­δράσει εναντίον αυτής της ενσυνείδητης επι­θυμίας του 1 %, η οποία μάλιστα δεν έχει να κάνει με κανέναν άλ­λον, όπως κανείς λ. χ. δεν αντιδρά στην όρεξή μου για κάποιο φαγητό. Δεν είναι δουλεία ού­τε των νόμων, ούτε των εκκλη­σιών, ούτε κυβερνήσεων, ούτε, ούτε. ούτε… Μά­λι­στα δε το κρά­τος έχει εντεταλμένη υποχρέωση διά νόμων να δια­σφαλίσει την σω­στή, αξιόπιστη και πο­λιτισμένη διεκ­πε­ραί­ωση και εκ­τέλεση αυτής της επιθυμίας του 1%.

Όσοι λοιπόν εί­ναι σοβαροί επι­στή­μο­νες, αφή­νο­ντας κα­τά μέ­ρος τις προ­σω­πι­κές προτιμήσεις, μη επι­στη­μο­νι­κές σκέ­ψεις και ανη­συ­χί­ες, ας επα­νε­ξε­τά­σουν το εν­ταύθα θέ­μα και ας απο­φα­σί­σουν αντι­κει­μενι­κά και ανε­πη­ρέ­α­στα για την ευ­θύνη που φέ­ρουν, κά­τω από το βάρος όσων ανα­φέ­ρο­νται σε ολό­κλη­ρη την Εβραιο­χρι­στια­νι­κή Βί­βλο και των γε­γο­νό­των που δι­δά­σκει η αμε­ρό­λη­πτη Ιστο­ρί­α.

Ιωάννης Νεοκλής Φιλάδελφος Μ. Ρούσσος

Σχετικά θέματα:

Philosophia ancilla

Αιρετικά (Τόμας Σας)

Ορθόδοξη Θεολογία: Μια «επιστήμη» με πήλινα πόδια

Απ’ τον «ανθόκηπο» του Χριστιανισμού: Άγιος Αθανάσιος

Ο Θεός και η πραγματικότητα