Πάρε-Δώσε

Ένας σκηνοθέτης θέλει να κάνει μια ταινία με τίτλο «Ο τεμπέλης».
Ψάχνει λοιπόν για έναν πρωταγωνιστή, που θα είναι πειστικός και θα «γράφει» στον φακό. Μεταξύ άλλων, ρωτάει και κάποιον έμπειρο συνάδελφό του σκηνοθέτη, ο οποίος του λέει:
– Θα πας στο Μεξικό στην πόλη Τσιουάουα και θα ψάξεις να βρεις το σαλούν «Πεπίτα». Εκεί συχνάζει κάποιος που είναι ο ορισμός του τεμπέλη. Τον λένε Χουανίτο Γκονζάλες. Δεν θα δυσκολευτείς να τον αναγνωρίσεις. Κάθεται όλη μέρα στο πάτωμα, σε μια γωνιά.

Πάει λοιπόν εκεί ο σκηνοθέτης, βρίσκει το σαλούν και μπαίνοντας μέσα, πράγματι βλέπει έναν τύπο με κατεβασμένο σομπρέρο (το χαρακτηριστικό πλατύγυρο μεξικάνικο καπέλο) να κάθεται ακίνητος σε μια γωνιά. Τον πλησιάζει και του λέει:
– Συγγνώμη, είστε ο κύριος Χουανίτο Γκονζάλες;

Ο Μεξικανός, δίχως να σηκώσει καν το βλέμμα του, γνέφει καταφατικά, ελαφρά με το κεφάλι του.

Και συνεχίζει ο σκηνοθέτης:
– Ξέρετε, ψάχνω για έναν πρωταγωνιστή, που θα παίξει τον ρόλο ενός τεμπέλη στην καινούργια μου ταινία. Μου μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για σας.
– Και τι θα κάνω ακριβώς στην ταινία;
– Έναν τεμπέλη που όλη την ώρα θα κάθεται με σκυμμένο κεφάλι. Έπειτα θα σηκώσει αργά αργά το κεφάλι, θα κοιτάξει δεξιά, μετά αριστερά και στο τέλος θα το ξανακατεβάσει.

Ο Μεξικανός, αφού το σκέπτεται για λίγο, απαντά:
– Όχι. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να παίξω τον ρόλο αυτό.
– Γιατί;…
– Εσύ φιλαράκο δε ζητάς ηθοποιό, ζητάς κασκαντέρ!