Αν υπήρχε βραβείο ραγιαδισμού… – Αρχαία ελληνικά; Γιοκ. Τουρκικά; Έβετ!

Φαίνεται ότι τα 400 χρόνια τουρκικής σκλαβιάς, μάς άφησαν πολλά «σουβενίρ», που ακόμα και σχεδόν 200 χρόνια μετά την Απελευθέρωση, αρκετοί Έλληνες εξακολουθούν να τα κουβαλούν μαζί τους. Κάποιοι μάλιστα εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν ραγιάδες.

Όταν διάβασα στο «Ίχνος» ότι έχει ψηφιστεί νόμος που προβλέπει (ή προέβλεπε, μιας και δεν φαίνεται να μπήκε σε ισχύ) την υποχρεωτική διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας στα ελληνικά σχολεία (με εισήγηση του Γιωργάκη-Τζέφρι Παπανδρέου και υλοποίηση από τον Κωστάκη Καραμανλή), δεν πίστευα σ’ αυτά που διάβαζα (γιατί πολύ απλά δεν είχα ακούσει ή διαβάσει τίποτα μέχρι τώρα, από τα περιώνυμα ΜΜΕ). Δυστυχώς όμως, ο φίλος ιστολόγος, φρόντισε να τεκμηριώσει αυτά που γράφει, δημοσιεύοντας και το αντίστοιχο ΦΕΚ και να διαλύσει κάθε αμφιβολία.

Εδώ φτάσαμε, δυστυχώς… Να καταργούμε τα αρχαία ελληνικά σαν «μπανάλ» και «νεκρή» γλώσσα και να υποχρεώνουμε τα Ελληνόπουλα να μαθαίνουν τη γλώσσα αυτών, που οι πρόγονοί μας, έχυσαν καντάρια αίμα για να τους ξεκουμπίσουν από δω. Την γλώσσα αυτών, που φρόντισαν να εξολοθρεύσουν και να εκδιώξουν από την εστία του, τον ελληνικό μικρασιατικό πληθυσμό.

Που είσαι ρε Κολοκοτρώνη, που φώναζες τους ραγιάδες ΕΛΛΗΝΕΣ για να τους υπενθυμίσεις την καταγωγή τους, για να δεις τώρα πως κάποιοι «Έλληνες» κάνουν ότι μπορούν για να μας ξαναβάλουν στη θέση του ραγιά.

Όπως δείχνουν τα πράγματα, το Όσκαρ Ραγιαδισμού έχει πολλούς και «σκληρούς» υποψήφιους. Αν κάποιοι βιάστηκαν να το απονείμουν στον πρόεδρο των «Οικολόγων-Πράσινων» κ. Τρεμόπουλο, που πρότεινε την μετονομασία δρόμου της Θεσσαλονίκης σε «Κεμάλ Ατατούρκ», μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσουν κάπως.

Το μόνο που πραγματικά νιώθω την ανάγκη να πω αυτή τη στιγμή και μάλιστα τουρκιστί, είναι: Άι σιχτίρ μπουνταλάδες!