Ο τραγέλαφος των «Μακεδόνων» ηγετών

Είναι να γελάει κανείς, όπως θα έλεγε γνωστός αθλητικογράφος, με τις παγκόσμιες πρωτιές και ιδιαιτερότητες που χαρακτηρίσουν τα γειτονικά Σκόπια και τις κυβερνήσεις του. Το να σχολιάσει κανείς τους πολιτικά αμούστακους πολιτικούς που χειρίστηκαν ή χειρίζονται το τιμόνι της εξουσίας (ο Λιούπτσο Γκεορκιέφσκι καταχωρήθηκε στο βιβλίο Γκίνες το 1999, καθώς έγινε πρωθυπουργός στα 32 του, ο Νίκολα Γκρούεφσκι υπουργός Οικονομικών στα 28 και πρωθυπουργός στα 36, ο Αντόνιο Μιλοσόσκι υπουργός Εξωτερικών στα 32, ο Νίκολα Ντιμιτρόφ υφυπουργός Εξωτερικών στα 28, ο Λαζάρ Ελενόφσκι υπουργός Άμυνας στα 36, ο Μίλε Ζανακιέσκι υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών στα 30 κ.ά.) ίσως αποτελεί πλεονασμό και ωχριά, μπροστά στο μοναδικό φαινόμενο κατά το οποίο τρεις εκ των ηγετών που μάχονται για τα «δίκαια» της «Μακεδονίας» και την εθνική της παλιγγενεσία, δεν είναι καν «Μακεδόνες» (και πως θα μπορούσαν να είναι άλλωστε, αλλά λέμε τώρα…)!

Ξεκινώντας από τον τωρινό εθνικιστή πρωθυπουργό των Σκοπίων, τον Νίκολα Γκρούεφσκι (Nikola Gruevski), δεν είναι να απορεί κανείς για την «λύσσα» με την οποία αντιπαρατίθεται στην Ελλάδα, καταφεύγοντας σε πρακτικές και λεκτικές ακροβασίες που μερικές απ’ αυτές προκαλούν, τουλάχιστον στους Έλληνες, τον γέλωτα. Μόνο ένας γενίτσαρος θα μπορούσε να καταφύγει σε τέτοιες ακρότητες, καθώς όπως είναι γνωστό, ο ανθέλληνας Γκρούεφσκι έχει ελληνική καταγωγή(!), την οποία έλκει από τον, γεννηθέντα στην Φλώρινα, παππού του, Νικόλαο Γρούϊο, που τραυματίστηκε σε ηλικία 29 ετών, πολεμώντας τους Ιταλούς στο μέτωπο με τον ελληνικό στρατό και πέθανε σε στρατιωτικό νοσοκομείο το 1940 (στο χωριό του, την Αχλάδα Φλώρινας, το όνομά του είναι γραμμένο στο ηρώο των πεσόντων). Το ότι γεννήθηκε στα Σκόπια ο Γκρούεφσκι, το οφείλει στην γιαγιά του, η οποία μετά την λήξη του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα το 1949, ακολούθησε τους ηττημένους Έλληνες κομμουνιστές, με τα τρία παιδιά της (το ένα από αυτά θα γινόταν ο πατέρας του Γκρούεφσκι) που εγκαταστάθηκαν στην γειτονική κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία (και σε άλλες χώρες με παρόμοιο καθεστώς). Κι όπως μαρτυρούν οι κάτοικοι του χωριού Αχλάδα, η χήρα Γρούϊου, ελάμβανε στα Σκόπια σύνταξη του ΟΓΑ από το ελληνικό κράτος. Αυτή που έβαλε τον (ψευδο)«μακεδονισμό» στο αίμα του Γκρούεφσκι, ήταν η μάνα του, με την οποία μεγάλωσε όταν χώρισαν οι γονείς του και ήταν φανατική (ψευδο)«Μακεδόνισσα».

Η άλλη ιδιάζουσα περίπτωση «Μακεδόνα» πρωθυπουργού είναι αυτή του Λιούπτσο Γκεοργκιέφσκι (Ljubčo Georgievski). Ο Γκεοργκιέφσκι, ήταν αυτός που το 1990, σε ηλικία 24 ετών(!) ίδρυσε το εθνικιστικό κόμμα VMRO-DPMNE (Internal Macedonian Revolutionary Organization – Democratic Party for Macedonian National Unity) και λίγα χρόνια αργότερα, το 1998, κατόρθωσε να αναρριχηθεί στην εξουσία, όπου κρατήθηκε μέχρι το 2002. Το κωμικό της υπόθεσης είναι, πως αφού αποσύρθηκε από την ηγεσία του κόμματος και προώθησε ως διάδοχό του τον Γκρούεφσκι δηλώνοντας «Η χώρα χρειάζεται έναν νοικοκύρη, έναν τεχνοκράτη σαν τον Σημίτη στην Ελλάδα και αυτός είναι ο Νίκολα Γκρούεφσκι»(!!!), το 2006 αποχώρησε από το κόμμα, λόγω «ιδεολογικών διαφορών» με τον Νίκολα Γκρούεφσκι. Τώρα, το πόσο χαώδης μπορεί να είναι οι «ιδεολογικές» διαφορές δυο εθνικιστών του ίδιου κόμματος, είναι κάτι που χρίζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου, όταν τον Ιούνιο του 2006 αιτήθηκε στην Βουλγαρία, βουλγαρική υπηκοότητα και ταυτότητα! Σημειωτέον ότι η Βουλγαρία χορηγεί βουλγαρικό διαβατήριο, σε όποιον πολίτη της «Μακεδονίας» το αιτηθεί, αφού προηγουμένως αποδείξει την εθνική βουλγαρική καταγωγή του. Ο Γκεοργκιέφσκι, απέκτησε τα αιτούμενα δηλώνοντας «Είμαι Βούλγαρος», αφού (προφανώς) απέδειξε την βουλγαρική καταγωγή των γονιών του και άλλαξε το επώνυμό του σε Γκεοργκίεφ. Την κίνηση του Γκεοργκιέφσκι, φρόντισαν να μιμηθούν αμέσως μετά, πάνω από 50.000 «Μακεδόνες», οι οποίοι μάλλον αποφάσισαν ότι είναι Βούλγαροι τελικά. Το καταπληκτικό της υπόθεσης, είναι ότι ο Γκεοργκιέφσκι-Γκεοργκίεφ διατήρησε και την «μακεδονική» υπηκοότητα (όπως και άλλοι «Μακεδόνες» πολιτικοί που ακολούθησαν τα παράδειγμά του), καθώς εξακολουθούσε να είναι βουλευτής της «μακεδονικής» βουλής, ενώ παράλληλα συμμετείχε στην πολιτική σκηνή της Βουλγαρίας! Τα «νόστιμα» με τον Γκεοργκιέφσκι-Γκεοργκίεφ, δεν σταματούν εδώ, καθώς αργότερα εκδήλωσε την επιθυμία να διοριστεί πρεσβευτής της Βουλγαρίας στα Σκόπια, προκαλώντας την οργή των «Μακεδόνων»!

Το επόμενο (χρονολογικά πρώτο) παράδειγμα ρευστής εθνικής συνείδησης αφορά τον πρώτο πρόεδρο της «Μακεδονίας», το 1991, που δεν είναι άλλος από τον Κίρο Γκλιγκόροφ (Kiro Gligorov).

Βέβαια, ο Γκλιγκόροφ, στο παρελθόν ήταν σχετικά πιο ειλικρινής όταν μιλούσε για Σλάβους «Μακεδόνες», μόνο που δεν διευκρίνιζε ποια ακριβώς εθνότητα Σλάβων εννοούσε. Πάντως για τον εαυτό του θα πρέπει να ήταν πιο σίγουρος, καθώς όπως αποδεικνύεται από έγγραφα που ήρθαν στην επιφάνεια (όπως λέγεται, με την θέληση και συγκατάθεσή του), είχε βουλγαρική καταγωγή, την οποία και επικαλέστηκε εγγράφως την περίοδο 1941-1944, όταν τα Σκόπια ονομάζονταν ακόμα «Βαρντάρσκα μπανοβίνα» και είχαν προσαρτηθεί στη Βουλγαρία (Βουλγάρα είχε δηλώσει και η αδερφή του Γκλιγκόροφ).

Πάντως, ο πραγματικός τραγέλαφος ίσως να μην εντοπίζεται σε όλα τα παραπάνω, αλλά στις ελληνικές κυβερνήσεις, που απέναντι σ’ αυτό το «τσίρκο» έχουν καταφέρει να μπουν από κάτω και να αποτελούν τον ουσιαστικό περίγελο…