Πάρε-Δώσε

Σε προηγούμενο θέμα, σχετικό με τα ΜΜΕ και την προπαγάνδα τους, έγραψα ότι Έλληνες έχουν ασθενή μνήμη.
Παρατηρώ το τελευταίο διάστημα, να γίνεται ένα απίστευτο «αβαντάρισμα» και διαφήμιση, από αρκετά ελληνικά ιστολόγια, σε δυο δημοσιογράφους, που την δεκαετία του 80, είχαν αφήσει εποχή με την «αντικειμενικότητα» και την «αμεροληψία» τους, εργαζόμενοι στην κρατική ΕΡΤ.
Μιλάω για τους Μάκη Γιομπαζολιά και Σπύρο Χατζάρα.
Ρε παιδιά, εντάξει είπαμε… Δημοκρατία έχουμε, κανένας δεν φιμώνεται, αλλά το να παρουσιάζονται ως «βαρυσήμαντες» κάποιες δημοσιεύσεις και «άρθρα» τους και να αναδημοσιεύονται σαν μανιτάρια (πολλοί αναδημοσιεύουν καθαρά μηχανικά), είναι και κάπως τραγελαφικό.
Πιτσιρικάς ήμουν, όταν έβλεπα στην ΕΡΤ τον Γιομπαζολιά να αφαιρεί ΣΤΗΝ ΨΥΧΡΑ ΚΑΙ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ τον λόγο από κάποιον συνδικαλιστή της ΟΛΜΕ (του ΚΚΕ ήταν, αλλά δεν θυμάμαι όνομα), σε κάποια τηλεοπτική συζήτηση για την Παιδεία, όταν είχε αρχίσει πολύ «ενοχλητικός» μ’ αυτά που έλεγε για την κυβέρνηση (του Ανδρέα Παπανδρέου).
Λίγο μεγαλύτερος ήμουν, όταν ο Χατζάρας είχε γίνει στην ουσία, γραφείο Τύπου του μετά-Χέρφιλντ Ανδρέα Παπανδρέου και «κατσάδιαζε» μέσα από το δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ, εφημερίδα (τον Ελεύθερο Τύπο συγκεκριμένα), που τόλμησε να γράψει κάτι, που κατά τον «αντικειμενικό» δημοσιογράφο Χατζάρα, ήταν ανακριβές. Θυμάμαι αυτολεξεί την φράση που εκστόμισε (με ύφος φανερά υποτιμητικό): «Δημοσιογραφία, δεν είναι ασφαλώς η παραποίηση της αλήθειας».
Και προσέξτε, δεν μιλάμε για τα ιδιωτικά ΜΜΕ του σήμερα, που κάτι τέτοιο ακούγεται φυσικό.
Μιλάμε για δεκαετία 80 και κρατική τηλεόραση, που πέραν του γεγονότος ότι πάντα ήταν και κυβερνητική τηλεόραση, υποτίθεται όμως ότι υπήρχαν και κάποια όρια όσον αφορά τις προσωπικές πολιτικές θέσεις του εκάστοτε δημοσιογράφου, που σίγουρα δεν ήταν αποδεκτό και ηθικοπολιτικά επιτρεπτό να χρησιμοποιεί το κρατικό «γυαλί» για να δηλώσει την πολιτική του προτίμηση και συμπάθεια.
Τώρα αν λάβει υπ’ όψιν του κι αυτό εδώ (κοιτάξτε τον αριθμό 486), τι άλλο να πει κανείς;

Μήπως τους θυμηθήκατε κάποιοι τώρα;