Πρόλογος
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, μυθολογία είναι η επιμελής αναζήτηση των παλαιών. Αυτά τα «παλαιά» είναι κωδικοποιημένα σε λόγους και ιστορίες με τρόπο ευχάριστο και γλαφυρό. Με αυτή τη μέθοδο, οι αρχαίοι σοφοί κατάφερναν να διατηρούν τις βαθύτερες γνώσεις και να τις κληροδοτούν στους νεότερους, δημιουργώντας έτσι μια μυστική παράδοση. Φρόντιζαν βέβαια να δίνουν και τα κλειδιά της ερμηνείας. Έτσι, ο μύθος λειτουργεί σε δύο κύρια επίπεδα· στο εξωτερικό επίπεδο μιας απλής διηγήσεως (για τους πολλούς), και στο εσωτερικό συμβολικό επίπεδο (για τους λίγους) που έχρηζε αποσυμβολισμού.
Παρακάτω παρουσιάζεται ένα μικρό απόσπασμα από το έργο του Πλουτάρχου «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», όπου γίνεται μνεία για την μυστική-συμβολική καταγωγή του Ιουδαϊσμού. Την εποχή που γράφεται το συγκεκριμένο έργο (περίπου τέλη του 1ου αιώνος κοινής εποχής), ο μεν Ιουδαϊσμός είχε μια ιστορία περίπου πέντε αιώνων, αφού κατασκευάστηκε κατά την εποχή της αιχμαλωσίας στην Βαβυλώνα. Ο δε Χριστιανισμός, η άμεση συνέχεια του πρώτου, αποτελούνταν από πλήθος ομάδων και ρευμάτων που είχαν μεταξύ τους αποκλίνουσες πεποιθήσεις (όπως άλλωστε και σήμερα), αλλά ακόμα και μέσα στην κοινότητα που αργότερα πήρε τα ηνία (η καλούμενη «ορθόδοξη»), υπήρχαν πολλά σημεία διαφοροποιήσεων. Κοινό βασικό χαρακτηριστικό των τριών αβραμιαίων θρησκειών είναι η επιβολή και η καταστροφής της αρχαίας Γνώσης. Είναι συστήματα υπακοής. Έχουν ως βάση τους τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης (η διαφορά είναι στην ερμηνεία τους). Κατασυκοφάντησαν τον αρχαίο κόσμο και επιβλήθηκαν δια της βίας για πολιτικούς λόγους. Προέβησαν σε προμελετημένες καταστροφές και λεηλασίες ιερών τόπων και βιβλιοθηκών όπου φυλάσσονταν η Γνώση (με πρωταθλητή τον Χριστιανισμό).
Εξαίρεση αποτελούν οι Άραβες διανοητές (που μετέφρασαν πολλά αρχαιοελληνικά κείμενα) και οι Πέρσες που διέσωσαν τους τελευταίους σχολάρχες της Ακαδημίας, όταν οι τελευταίοι υπέστησαν τον απηνή και ανελέητο διωγμό του φωτοσβέστη χριστιανού βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Τέλος, προσπάθησαν να συσκοτίσουν και να νοθεύσουν τις ζωτικές εκείνες γνώσεις που είναι απαραίτητες στην πνευματική ανέλιξη του ανθρώπου … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Αφορμή για τη δημοσίευση αυτή είναι το άρθρο του Μύρωνα Ζαχαράκη, υποψήφιου διδάκτορα φιλοσοφίας σήμερα, δημοσιευμένο στο “βιβλιοδρόμιο” της εφημερίδας τα Νέα, 29-30/10/2022 σελ. 6, και μέχρι στιγμής μόνο στην έντυπη του έκδοση, βασισμένο στο βιβλίο του Βυζαντινολόγου Αντώνη Ε. Καλδέλλη και με τίτλο του άρθρου “Ήταν το Βυζάντιο θεοκρατία;”. Στη δημοσίευση αυτή ο Ζαχαράκης μεταφέρει τις ιδέες του Καλδέλλη, ο οποίος προσπαθεί να μας πείσει ότι το Βυζάντιο, αυτό που ονομάζουμε σήμερα την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δεν ήταν θεοκρατικό αλλά μια πολιτειακή μοναρχία. Μάλιστα, χρησιμοποιεί και τον όρο res publica από τον ορισμό του Rousseau για να μας πείσει ότι ο μονάρχης είχε το λαϊκό έρεισμα για να κυβερνήσει.
Μάλιστα, σύμφωνα με αυτό, στο βιβλίο του «“The Byzantine Republic: People and Power in New Rome“ (Harvard University Press, 2015) ο Καλδέλλης εξετάζει τον βυζαντινό ρεπουβλικανισμό, δείχνοντας ότι, αντίθετα με την παραδοσιακή θεώρηση που θέλει το ρωμαϊκό ρεπουβλικανισμό να εξαφανίζεται κατά τον τρίτο αιώνα, το ρωμαϊκό ρεπουβλικανικό ήθος επιβίωσε και καθόρισε τον τρόπο με τον οποίο οι Βυζαντινοί κατανοούσαν την πολιτεία τους ως respublica, δηλαδή κοινά πράγματα. Στο βιβλίο αυτό ο Καλδέλλης ασκεί επιπρόσθετα κριτική στην παραδοσιακή θεωρία περί μονολιθικής και ασφυκτικής θεοκρατικής (ή θεοκεντρικής) μοναρχίας στο Βυζάντιο».
Η αλήθεια είναι ότι για μια αυτοκρατορία που κράτησε τόσο πολύ, είναι λίγο δύσκολο να δώσεις μονολιθικές απαντήσεις και η θεοκρατία του δεν ήταν πάντα η ίδια, από την άλλη έχει πλάκα που σε κάποιες μεμονωμένες ή και χωρίς συνέχεια δραστηριότητες, γίνεται μια προσπάθεια “εκδημοκρατικοποίησης” του Βυζαντίου. Ας δούμε όμως τα χαρακτηριστικά σημεία που καθορίζουν το Βυζάντιο … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Με αφορμή ένα video του Δρ. Φιλήμονα Τυλλιανάκη, (ευαγγελικού) πολλά από τα σημεία του οποίου έχουν ήδη απαντηθεί σε άλλο αντίστοιχο εδώ, αλλά και αυτού του κειμένου του θεολόγου Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη, θα ασχοληθούμε με την πραγματική σχέση πίστης-Εκκλησίας και επιστήμης, όπως έχει φανεί στην ιστορία και φαίνεται δυστυχώς ακόμα.
Μπορεί σήμερα να μην βλέπει ο κόσμος τις θρησκείες όπως ακριβώς ξεκίνησαν και έδρασαν στον κολοφώνα της δόξης τους, αλλά η ιδεολογία τους δεν έχει αλλάξει.
Όλες οι μονοθεϊστικές τουλάχιστον θρησκείες, δεν είναι απλά λατρείες και πεποιθήσεις, αλλά αξιακά συστήματα, που θέλουν να καλύψουν κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, ενώ ταυτόχρονα θέλουν να επεκταθούν παντού. Ενυπάρχει λοιπόν σε αυτές ο ολοκληρωτισμός. Ο ολοκληρωτισμός όμως είναι αντίθετος με την άλλη άποψη, με τον διάλογο και με την έρευνα που είναι η επιστήμη.
Η πίστη και ειδικά η θρησκευτική (έχοντας πάντα στον νου την χριστιανική φυσικά) στηρίζεται σε συγκεκριμένες πεποιθήσεις. Είναι η παραδοχή “αληθειών” που προήλθαν από την θρησκευτική παράδοση, δηλαδή τα γραπτά συγκεκριμένων υποτίθεται ανθρώπων, που αναφέρουν ότι οι ίδιοι ή άλλοι, μίλησαν με τον θεό και τους τις απεκάλυψε, ή αυτών που ανέφεραν την έλευση του ίδιου του θεού στην Γη, όπου ενσαρκώθηκε σαν άνθρωπος και δίδαξε κάποιους μαθητές του αυτές τις “αλήθειες” … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Η αυταπάτη της δεισιδαιμονίας
Μετά την 1η δημοσίευση του Ιουνίου για το θέμα αυτό, επανερχόμαστε με το τέλος του 2020 για να έχουμε μια καλύτερη εικόνα τού τι έχει συμβεί και για να απαντηθεί πλήρως η δεισιδαιμονία ότι στην “Εκκλησία κολλάς μόνο Χριστό”, περί θείας κοινωνίας κ.λπ. Επίσης, φαίνεται το πόσο εύκολα κολλάνε και πεθαίνουν οι ιερείς από μια μεταδοτική ασθένεια, ειδικά αυτές τις μέρες που οι συνθήκες είναι σχετικά ελεγχόμενες για μεγάλο πλήθος του κόσμου, αλλά και την τεράστια ευθύνη που έχουν για την διασπορά και τους θανάτους που την ακολουθούν.
Μέχρι τον Ιούνιο, η χώρα μας τα πήγε σχετικά καλά και αυτό γιατί ο αρχικός φόβος κράτησε την κυβέρνηση και τους πολίτες αρκετά συμμαζεμένους. Μετά ήρθε το καλοκαίρι και τα πάντα χαλάρωσαν, είτε λόγω κούρασης, είτε στην προσπάθεια να υπάρξει μια στοιχειώδης τουριστική και οικονομική κίνηση, αλλά από εκεί και πέρα τα πράγματα εξελίχθηκαν ιδιαίτερα δύσκολα, κάτι που φάνηκε μέσα στο φθινόπωρο.
Σημαντικά στοιχεία διασποράς πέρα από τα εισερχόμενα μέσω του τουρισμού και των μετακινήσεων, ήταν τα πανηγύρια του Δεκαπενταύγουστου, που απαγορεύτηκαν μεν, αλλά όλο και κάποιοι πανηγύρισαν. Αλλά η μεγάλη καμπή έγινε από την γιορτή του Αγίου Δημητρίου στην Θεσσαλονίκη και μετά, μαζί με τα συλλαλητήρια για την Χρυσή Αυγή, το Πολυτεχνείο κ.λπ., την ίδια ακριβώς εποχή. Από εκεί και πέρα είχαμε μια τεράστια αύξηση των θυμάτων, φθάνοντας στο τέλος του χρόνου στους 5 χιλιάδες νεκρούς. Θα δούμε την συμμετοχή της Εκκλησίας σε αυτή την αναζωπύρωση.
Η Εκκλησία έφερε βαρέως την απαγόρευση του Πάσχα και μόλις τα μέτρα χαλάρωσαν ξεσάλωσε. Τα συνθήματα που πρόβαλλε ήταν ότι “μέσα στην Εκκλησία δεν κολλάς ιό αλλά Υιό ”, “δεν κολλάς από το φίλημα των εικόνων”, “δεν κολλάς από το χειροφίλημα στους παπάδες” (αφού ως γνωστόν έχουν την “θεία χάρη” και οι παπάδες λατρεύουν την εξουσία), “δεν κολλάς από την Θεία Κοινωνία”, αφού πάντα μετά την καταλύουν (όπως ισχυρίζονται) και δεν παθαίνουν τίποτα (όπως επίσης ισχυρίζονται). Φέρνουν επίσης υποτιθέμενα ιστορικά παραδείγματα για τον παπά που κοινωνούσε τους λεπρούς, ή αυτούς που πάνε στα νοσοκομεία και φυσικά την φανταστική στατιστική ενός παρελθόντος που είναι στο μυαλό τους και μόνο, με παπάδες που δεν παθαίνουν ποτέ τίποτα από ασθένειες, μόνο που το παρόν είναι εδώ μπροστά μας και τους διαψεύδει … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
Έχουμε αναφερθεί εκτεταμένα στην σχέση της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης με τον Χριστιανισμό, ή διαφορετικά στην αντίθεση ανάμεσα στην ελευθερία του πνεύματος και της πίστης στο δόγμα. Στα άρθρα «Το αγεφύρωτο χάσμα Ελληνισμού και Χριστιανισμού – Μέρος Α΄» και «Το αγεφύρωτο χάσμα Ελληνισμού και Χριστιανισμού – Μέρος Β΄», είχαμε παρουσιάσει χωρία από τους πατέρες της Εκκλησίας στα οποία είτε αποκηρύσσουν την ελληνική φιλοσοφία στο σύνολό της, είτε μέρος της -με την προϋπόθεση ότι οτιδήποτε αποδεκτό δεν μπορεί να μπει παραπάνω από την «αποκάλυψη» όπως έχει αποκρυσταλλωθεί στις Γραφές. Πιο συγκεκριμένα, παρουσιάσαμε αποσπάσματα από «πατέρες της ερήμου» (όπως τον Διάδοχο Φωτικής, τον Αναστάσιο τον Σιναϊτη), από τους πρώτους απολογητές (όπως τον Ιουστίνο) και από πατέρες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο ως προς τη διαμόρφωση των ορθόδοξων χριστιανικών δογμάτων (όπως τον Βασίλειο Καισαρείας, Κύριλλο Αλεξανδρείας, Αθανάσιο Αλεξανδρείας, Γρηγόριο Νύσσης, Γρηγόριο τον Θεολόγο, Ιωάννη «Χρυσόστομο», Γρηγόριο Παλαμά). Πάντα με την συμμαρτυρία επιφανών καθηγητών της πατρολογίας και της δογματικής (Στ. Παπαδόπουλο, Παν. Χρήστου, Χρ. Ανδρούτσο) και επιφανών σύγχρονων εκκλησιαστικών (Ι. Ρωμανίδη, Φλορόφσκι, Επ. Θεοδωρόπουλου, Ι. Βλάχου. Α. Αλεβιζόπουλου). Ως εκ τούτων, οι πατέρες της Εκκλησίας δεν μπορούν να θεωρούνται συνεχιστές της ελληνικής φιλοσοφίας, όπως διατείνονται οι νεο-απολογητές. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, ως παραποιητές της.
Ένα νέο ψευδο-επιχείρημα που διαβάζουμε στους απολογητικούς ιστοτόπους, είναι ότι στην πατερική παράδοση διατηρείται η φιλοσοφία ως μέθοδος γνώσης του κόσμου. Και αυτό όμως είναι λάθος. Όπως έχουμε πάλι δείξει (στα ανωτέρω αναφερθέντα άρθρα), η μόνη μέθοδος κατανόησης του κόσμου που δέχονται οι Γραφές, είναι αυτή που συμφωνεί με την «αποκάλυψη» του Θεού. Δηλαδή, η θεολογία δεν αφορά μόνο την «εμπειρική» γνώση για τον Θεό που δίδεται κατά χάρη στους «καθαρούς τη καρδία» (όπως διδάσκει η ορθόδοξη νηπτική- μυστική παράδοση), αλλά αφορά εξίσου και τον «κτιστό» κόσμο. Αυτό το είχαμε αποδείξει με εδάφια από τα ίδια τα κείμενα. Κάθε άλλη προσέγγιση αποδοκιμάζεται. Είχαμε γράψει … Ανάγνωση ολόκληρου του θέματος »
03/11/2022 | 
Σχολιασμός 
Πρόλογος
Η αυταπάτη της δεισιδαιμονίας
Έχουμε αναφερθεί εκτεταμένα στην σχέση της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφικής σκέψης με τον Χριστιανισμό, ή διαφορετικά στην αντίθεση ανάμεσα στην ελευθερία του πνεύματος και της πίστης στο δόγμα. Στα άρθρα 
